«Μανιφέστο πατριωτισμού» στο δρόμο για την επανίδρυση του κράτους...

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

Διαβάζω όλο και πιο συχνά τελευταία αναλύσεις επί αναλύσεων γνωστών και άγνωστων δημοσιογράφων, που απ' τις πρώτες κόλας εβδομάδες του σχηματισμού της νέας κυβέρνησης επιδίδονται σ' έναν αγώνα... σκυταλοδρομίας, στην προσπάθειά τους να πλέξουν της... ''αριστείας το εγκώμιον'', με αφορμή τις επιλογές προσώπων του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι οποίες έχουν ως κοινό τόπο την αριστεία.

Να τους θυμίσω ότι λάθη γίνονται ενίοτε κι από αρίστους, προσοντούχους ανθρώπους. Ανθρώπους με μυαλά προικισμένα, δημιουργικά και αξιοθαύμαστα, που για τον άλφα ή βήτα λόγο παίρνουν ''παράλογες'' αποφάσεις λόγω ιδιαιτερότητας σκέψης ή ιδεολογικής επιλογής. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης με τη γνωστή ''ιδιοφυΐα'' του, που κόντεψε να μας στείλει... αδιάβαστους δια του Σχεδίου Β'...

Το πόσο σημαντικό είναι να στελεχώνεται η κρατική μηχανή και, εν προκειμένω, η εκτελεστική εξουσία από τους αρίστους στο είδος τους δεν το αμφισβητεί κανείς και γι' αυτό επικρότησα απ' την πρώτη στιγμή την απόφαση του πρωθυπουργού να αποκαταστήσει την έκπτωτη από τον ''θρόνο'' της - λόγω συμπλεγμάτων και ιδεοληψιών του ΣΥΡΙΖΑ - αριστεία.

Όμως αυτή η συνθήκη, αν και είναι αναγκαία για την καλύτερη επίτευξη του κυβερνητικού έργου, δεν είναι ικανή για να διασφαλίσει την επιτυχία και αποδοχή του. Και δεν είναι ικανή, αν η αριστεία δεν συμβαδίζει με τον πατριωτισμό και την αξιακή και ιδεολογική συγκρότηση των αρίστων.

Θα μου πείτε, ίσως, ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή του ρομαντισμού και των ''ιπποτών'' της... κοινωνικής επανάστασης, που τα διέθεταν όλα αυτά. Και πως τώρα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας, περισσεύει ο πατριωτισμός στην εξιδανικευμένη μορφή του. Πως δεν έχουν νόημα τα εθνικά υποδείγματα, παρά μόνο τα υλιστικά πρότυπα...


Θα σας έλεγα πως προπάντων τώρα που έχει στεγνώσει η ψυχή του κόσμου απ' τη σκληράδα των καιρών και τη δραματικότητα των μνημονίων είναι αναγκαιότερο από ποτέ το όραμα ενός νέου πατριωτισμού.

Ενός πατριωτισμού που δε θα αιθεροβατεί, δε θα είναι η λειψανοθήκη των στείρων, πατριδολάγνων ιδεών του παρελθόντος που αποθέωναν τον ελληνοκεντρισμό, αλλά υποτιμούσαν τον ανθρωπισμό. Ενός πατριωτισμού που δε θα καταφεύγει σε εθνικιστικές κορώνες ελλείψει περιεχομένου, αλλά θα οραματίζεται να γίνει το αντίδοτο στην ιδεολογική διάβρωση της ελληνικής κοινωνίας, με στόχο την ανάστασή της.

Αυτό το όραμα θα συνυπάρχει φυσικά με τον ρεαλισμό σε μια αρμονική συνύπαρξη, που θα διώξει τα νέφη της ουτοπίας και θα κοιτάξει να θεραπεύσει τα καρκινώματα της αποϊδεολογικοποίησης και του αμοραλισμού της νοσηρής πραγματικότητας, που ασχήμυναν τη ζωή του κόσμου κι έκαναν δύσκολη υπόθεση την καθημερινή του επιβίωση.

Αυτός ο πατριωτισμός, που θα βρίσκεται στον αντίποδα των διεθνιστικών-μαρξιστικών και νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων (οι οποίες, ενίοτε, συγκλίνουν στην αποστροφή του όρου ''πατρίδα'') θα μας οπλίσει ψυχικά γεμίζοντας μας με εθνική αυτοπεποίθηση, η οποία - σε συνδυασμό με την ενότητα του λαού και την εξοπλιστική αναβάθμιση των ενόπλων δυνάμεών μας - θα θωρακίσει την άμυνα της πατρίδας μας και θα την κάνει ικανή να αντιμετωπίσει με επιτυχία οποιονδήποτε εχθρό.

Επιπλέον, θα δώσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα, που είναι δέσμια οικονομικά, διαλυμένη κοινωνικά και εξουθενωμένη ψυχολογικά, να κάνει το άλμα προς τα μπροστά που θα τη βοηθήσει να ανακάμψει. Και τους Έλληνες να πετάξουν από πάνω τους το στίγμα του ηττημένου και να ξαναβρούν την παλιά περηφάνια τους, την αυτοπεποίθησή τους.

Να ανακαλύψουν και πάλι τις αρετές της φυλής, σε αρμονική σύζευξη με την Ορθοδοξία: το φιλελεύθερο πνεύμα, την ελευθερία της σκέψης, τη δύναμη της ψυχής, την έμπνευση για δημιουργία, την ανάγκη για αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, τη διάθεση να αναστήσουμε τη χαμένη Ελλάδα που κρύβουμε μέσα μας. Όλα αυτά, με τον συνδετικό κρίκο της ενότητας, θα είναι διασφαλισμένα για πάντα.

Η επανεκκίνηση είναι η δύσκολη ώρα, για να πάρει η πατρίδα τα πάνω της. Να κάνει την μεγάλη στροφή. Κι αυτή η στροφή δεν πρέπει να είναι μόνο οικονομική, αλλά και αξιακή. Να νοηματοδοτεί την αλλαγή ψυχολογίας της ελληνικής κοινωνίας και την αποφασιστικότητά της να ξαναβρεί τον χαμένο εαυτό της, την υποτιμημένη από τα μνημόνια αξιοπρέπειά της, το εθνικό φρόνημα που λοιδορήθηκε και τις προγονικές αξίες που πετάχτηκαν στον κάλαθο της απαξίας.

Θα μοιάζει με μικρή επανάσταση, που έχει την προσδοκία να γίνει μεγάλη, γιατί θα σηματοδοτεί την αντίσταση των Ελλήνων στην ηττοπάθεια, τη μιζέρια, τον ραγιαδισμό και την δουλοπρέπεια. Σαν μια σταγόνα βροχής στην άνυδρη έρημο, θα δώσει το έναυσμα της αφύπνισης του φοίνικα απ' τις στάχτες του και θα κλείσει για πάντα πίσω της τις κερκόπορτες του εθνικού διχασμού.

- ''... Από μας θα εξαρτηθεί το τελικό αποτέλεσμα… Από μας θα εξαρτηθεί ο Παράδεισος, ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας!..", είχε πει ο μεγάλος Οδυσσέας της Ποίησής μας.

Κι εμείς οι Έλληνες έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε πράξη αυτό. Να ξαναστήσουμε την Ελλάδα στα πόδια της και να την κάνουμε την ήρεμη δύναμη της Ευρώπης. Μια δύναμη που αναδύεται θριαμβικά μέσα απ' τα γκρεμισμένα χαλάσματα του εαυτού της. Μια δύναμη περήφανη κι ανταγωνιστική, που θα έχει για οδηγό τη συστράτευση όλων μας και κύριο μοχλό του αγώνα της την Παιδεία!..

Μια Παιδεία μακριά από ελιτίστικες επιρροές, εθνομηδενιστικές αντιλήψεις και αραχνιασμένα μαρξιστικά ιδεολογήματα. Μια Παιδεία μακριά απ' τις δεξιές και αριστερές αγκυλώσεις του μακρινού και πρόσφατου παρελθόντος, που μπερδεύουν την ειλικρίνεια με την υποκρισία, την ιδεολογία με την ιδεοληψία, την ηθικότητα με τον πουριτανισμό και την σεμνότητα με την σεμνοτυφία.

Ένα μοντέλο παιδείας σύγχρονο, γλωσσικά αποκαθαρμένο, πατριωτικό, αλλά όχι εθνικιστικό (με την αρνητική έννοια του όρου, που δε σηματοδοτεί πολιτισμό), έτσι ώστε να ηχεί το χλιμίντρισμα της ιστορίας στ' αυτιά μας σαν ώθηση για το άλμα μπροστά κι όχι σαν προγονόπληκτο σάλπισμα που μας ωθεί προς τα πίσω εμποδίζοντας τη σύνδεσή μας με την πραγματικότητα και τις απαιτήσεις της.

Ένα μοντέλο Παιδείας μακριά από κομματισμούς, με έμφαση στην φιλοπατρία, τον ανθρωπισμό και τη δημοκρατία. Γιατί μέσα απ' αυτά θα βλαστήσει η ελευθεροφροσύνη των μαθητών, θα ξυπνήσει το πνεύμα και η φιλανθρωπία τους, θα αποκτήσει νόημα η μαθητεία τους, θα βρει διέξοδο η δημιουργικότητά τους και θα γίνει η μάθηση φορέας γονιμοποίησης του φιλοσοφικού στοχασμού τους.

Έτσι που να γίνει πράξη η Παλαμική ευχή για τα ''σχολειά'':

''... Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα,
γερά θεμελιωμένα, από της χώρας
ακάθαρτης, πoλύβοης, αρρωστιάρας
μακριά μακριά τ' ανήλιαγα σοκάκια,
τα σκολειά χτίστε!
.........................................
Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων
περίσσια ανοίχτε, νάρχεται ο κυρ Ήλιος,
διαφεντευτής, να χύνεται, να φεύγει,
ονειρεμένο πίσω του αργοσέρνοντας
το φεγγάρι.
................................................................
Κι ο δάσκαλος, ποιητής και τα βιβλία
να είναι σαν κρίνα...''

AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση