Και αν η Ρωσία συνεργαστεί με την Τουρκία στην Αν. Μεσόγειο;

Αυτό είναι το μείζον ερώτημα για Λευκωσία και Αθήνα

Του Δώρου Θεοδώρου

Βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη φάση για την πορεία και την κατάληξη του εθνικού μας θέματος. Το μέγα πρόβλημα πέρα από την εισβολή της Τουρκίας στην ΑΟΖ μας, είναι η προοπτική και η συνέχεια.

Είμαι εξαιρετικά ανήσυχος από αυτά που ακούω στις ειδήσεις: Συγκεκριμένα αναφέρομαι στις δηλώσεις Ρώσου κυβερνητικού αξιωματούχου για την πιθανότητα κοινών ενεργειών Τουρκίας και Ρωσίας για ανακάλυψη φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο.

Δεν ξέρω αν οι κυβερνώντες και ο πολιτικοί ταγοί των πυλώνων του πολιτικού συστήματος είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει για την Κύπρο η πραγματοποίηση και η υλοποίηση αυτής της δήλωσης. Γιατί; Διότι, απ’ ευθείας σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας αποκλείεται και τώρα και στο μέλλον.

Διότι, την Τουρκία και οι δυο υπερδυνάμεις τη θέλουν στοιχισμένη στην πλευρά τους.
Διότι, ότι ακολουθήσει θα είναι οριστικό τετελεσμένο, που ούτε εμείς, ούτε άλλη δύναμη θα μπορέσει να ανατρέψει.

Για μια ακόμα φορά η επίσημη ηγεσία μας αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Δεν μπορεί, δυστυχώς, ούτε να προβλέψει, ούτε να αναλύσει, ούτε να συνθέσει.


Και μας οδηγεί από αδιέξοδο σε αδιέξοδο και από το κακό στο χειρότερο. Θυμίζω ότι, τόσο επί προεδρίας Χριστόφια, όσο και επί προεδρίας Αναστασιάδη, η Ρωσία εξέφρασε έντονο ενδιαφέρον να συμμετάσχει στο διαγωνισμό για τις αδειοδοτήσεις. Επανειλημμένα με δηλώσεις του πρέσβη κ. Οσάτσι εξέφρασε το ενδιαφέρον τόσο της ίδιας της Ρωσίας, όσο και ρωσικών πετρελαϊκών κολοσσών. Τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη περίπτωση, το Ρωσικό ενδιαφέρον σιγά σιγά εξαφανίστηκε. Μας είπαν οι κυβερνώντες ότι δεν ενδιαφέρθηκαν οι Ρώσοι.

Γνωρίζω θετικά και αναντίλεκτα ότι το ενδιαφέρον των Ρώσων πάντα υπήρχε. Αλλά τους απέτρεψαν να ενδιαφερθούν οι τότε κυβερνώντες. Τότε, η ΕΔΕΚ είχε τοποθετηθεί ανοικτά υπέρ της παραχώρησης σε ρωσική πετρελαϊκή εταιρεία θαλάσσιου οικοπέδου για έρευνα κι εκμετάλλευση. Καταθέτω δε ότι προσωπικά είχα τότε επισκεφθεί ανώτερο κυβερνητικό αξιωματούχο, με τον οποίο διατηρώ φιλική σχέση και του εξέθεσα λεπτομερώς τις απόψεις μου, όχι μόνο για τα θαλάσσια οικόπεδα αλλά και άλλα σοβαρά θέματα της τότε εποχής, όπως π.χ. την εκχώρηση του λιμανιού της Λεμεσού, τη συμμετοχή του Λιβάνου σε τριμερείς κ.α.

Στο επιχείρημα ότι θα αντιδράσουν, ίσως οι Αμερικανοί, υπέδειξα ότι ήδη οι Ρώσοι είναι μέτοχοι κατά 30% στο τεράστιο κοίτασμα ΖΟR, χωρίς να υπάρξει οποιαδήποτε αμερικανική αντίδραση εναντίον της Αιγύπτου (τώρα είναι και στο Λίβανο μέτοχοι κατά 25% στην κοινοπραξία ΕΝΙ-ΤΟΤΑL).

Υποστήριξα δε, ότι το συμφέρον της Κύπρου ήταν και είναι η εμπλοκή όσον το δυνατό περισσότερων μεγάλων χωρών στο ζήτημα του φυσικού αερίου. Διότι, κάτι τέτοιο θα φέρει αναπόφευκτα συνεργασίες κι όχι αντιπαλότητες.
Για το λιμάνι της Λεμεσού πρότεινα όπως αυτό αποδοθεί στην Κίνα που εξελισσόταν στη μεγαλύτερη εμπορική δύναμη του κόσμου και που η παρουσία της και μόνο θα αποτελούσε παράγοντα αποτροπής για την Τουρκία.

Όλα αυτά είναι καταγραμμένα στα βιβλία μου «Χαμένες» και «Χαμένες Ευκαιρίες», έκδοσης 2017, από τον εκδοτικό οίκο Αιγαίον.

Παρόλο που η εντύπωση που αποκόμισα από τη συνάντηση με τον φίλο αξιωματούχο ήταν θετική σε σημείο που έφυγα με πολλές ελπίδες, δυστυχώς, η κατάληξη ήταν διαφορετική. Το μεν λιμάνι δόθηκε με κριτήρια οικονομικά και ιδιωτικά συμφέροντα χωρίς να υπεισέλθει στους υπολογισμούς τους το δημόσιο συμφέρον, το δε ρωσικό ενδιαφέρον ως εκ θαύματος εξατμίστηκε κι εξαφανίστηκε. Αντί των Ρώσων τελικά ήρθαν οι Αμερικανοί με την Exxon-Mobil.

Έκτοτε, τα πράγματα ακολούθησαν τη μονοδρομική πορεία, βάλαμε όλα τα αυγά μας στη Δύση και πιο συγκεκριμένα στους Αμερικανούς κι έκτοτε όχι μόνο το «Barbaros» κόβει βόλτες αλλά και δυο γεωτρύπανα «βιάζουν» την κρατική μας κυριαρχία. Κι ας έλεγε ο φίλος Αβέρωφ «όταν βάλει τρυπάνι η ExxonMobil ας στείλει η Τουρκία το “Barbaros” της».

Κάναμε μια τεραστίων διαστάσεων λανθασμένη επιλογή. Διότι, τώρα πια καταστήσαμε την Κύπρο μέρος του προβλήματος και των διαφορών των υπερδυνάμεων και την Τουρκία κυριολεκτικά στο απυρόβλητο.

Στο βιβλίο που προανέφερα τελείωνα το σχετικό κεφάλαιο με την πιο κάτω παράγραφο: «Μακάρι οι επιλογές Αναστασιάδη να δικαιωθούν. Μακάρι οι Αμερικανοί να έχουν αλλάξει τροπάριο. Μακάρι η ExxonMobil να σταθεί η ασπίδα μας έναντι του Τουρκικού επεκτατισμού στην ΑΟΖ μας. Όμως αποδείχτηκε ότι ουδέν σταθερόν υπό τον ήλιον, ιδιαίτερα στην πολιτική. Τα πράγματα αλλάζουν. Ας μη θεωρούμε λοιπόν ότι η στάση της Αμερικής έναντι της Τουρκίας θα είναι αμετάβλητη» (Δυστυχώς και η στάση της Ρωσίας πάει να μεταβληθεί).

Η σοβαρότητα του θέματος επιβάλλει αλλαγή πολιτικής. Μπορούμε να κάνουμε κινήσεις που θα εμποδίσουν τα χειρότερα.

Και πρώτα ας συνέλθει το Εθνικό Συμβούλιο για να μελετήσει μόνο αυτό το θέμα των δηλώσεων της Ρωσίας για ενδεχόμενη συνεργασία με την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο.

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση