Το τέλος των ψευδαισθήσεων της Αριστεράς

Του Δημήτρη Τσαρδάκη

"Όποιος έχει τη δύναμη να ορίζει κατά το συμφέρον του τις σημασίες των όρων, ελέγχει την κλίμακα ηθικών αξιών της κοινωνίας, αποκτά ιδεολογική κυριαρχία επ΄ αυτής. Επομένως, ιδεολογική κυριαρχία αποκτά αυτός που δίνει στα κενά κελύφη το περιεχόμενο που τον εξυπηρετεί. Αυτός, δηλαδή, που μπορεί να ελέγξει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους. Διαμορφώνοντας τις σημασίες, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί αποκτούν έλεγχο του αξιακού συστήματος που υπαγορεύει στην κοινωνία το σωστό και το λάθος. Το αξιακό σύστημα είναι αυτό που κατευθύνει την πολιτική."(Γιώργος Πολίτης: Εξουσιαστική Αριστερά).

Η ψευδαίσθηση είναι η άρνηση της πραγματικότητας. Διευκολύνει τον άνθρωπο να καταπιεί ανώδυνα το πικρό ποτήρι της ζωής, όταν τα πράγματα βρίσκονται λίγο πριν από την τελική τους αποσύνθεση. Η "πρώτη φορά’’ Αριστερά, από την αρχή προσπάθησε να διαμορφώσει ένα νέο αξιακό σύστημα για την ελληνική κοινωνία, επιχειρώντας να ελέγξει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους και προσφέροντας στους πολίτες για αντάλλαγμα ένα μπουκέτο ψευδαισθήσεων. Η τέχνη του να καλλιεργεί κανείς ψευδαισθήσεις, είναι η άλλη όψη της κυριαρχίας ενός κομματικού σχηματισμού, που ψάχνει εναγωνίως να βρει τον εαυτό του. Από άποψη ιδεολογικής συγκρότησης, η Αριστερά παρουσιάστηκε στο πολιτικό σκηνικό ως ένα "κενό κέλυφος’’, το οποίο έπρεπε να το γεμίσει με νέες ιδεολογικές προσμείξεις. Έτσι, πέταξε στο πολιτικό κάδρο (και μάλιστα ως αχρεωστήτως καταβληθέντα), τα μεγάλα ιδεολογικά δολώματα: Θα "σχίσω τα μνημόνια’’, θα "καταργήσω τον ΕΝΦΙΑ΄΄, θα "αλλάξω την Ευρώπη’’ και τον κόσμο ολόκληρο. Με αυτή την ιδεολογική πλατφόρμα, η Αριστερά θα πολεμούσε το κακό στον κόσμο (τη διαπλοκή και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα) και θα συστρατευόταν με τους "πολλούς και καταφρονεμένους’’. Έτσι γεννήθηκε η πρώτη μεγάλη ιδεολογική αυταπάτη της Αριστεράς.


Ξεκινώντας από μία σοσιαλ-μαρξιστική αφετηρία, και επιχειρώντας να ηγεμονεύσει στην ελληνική κοινωνία (πράγμα πολύ βασικό για μία διακυβέρνηση), έπεσε σε μία σειρά από αντιφάσεις, τόσο όσον αφορά το ιδεολογικό περιεχόμενο του κελύφους της, όσο και ως προς τη διαχείριση των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Ήδη, η ιδεολογική αφετηρία της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είχε σημαντικά τρωθεί,από τη στιγμή που αποφάσισε να συνεργαστεί με τους ιδεολογικά ετερόκλητους εθνο-λαϊκιστές της ΑΝΕΛ. Μπορεί το ξύδι με το λάδι να το βάζεις στη σαλάτα, διότι σου προκαλεί μία νοστιμιά, αλλά στην πολιτική το μείγμα αυτό είναι ό,τι πιο αποκρουστικό. Όταν, λοιπόν,ο ΣΥΡΙΖΑ με τους πρώτους ιδεολογικούς τριγμούς (σύμφωνο συμβίωσης, σκοπιανό, χωρισμός κράτους-εκκλησίας κτλ.),άρχισε να αντιλαμβάνεται το ασύμβατο του πράγματος, ήταν ήδη πολύ αργά γιατί, εν τω μεταξύ, η εξουσία και τα ορχεοκεντρικά της αντανακλαστικά είχαν, ήδη, επισκιάσει το ψευδο-αριστερό του προφίλ και την αρχική του προσπάθεια να ηγεμονεύσει στην ελληνική κοινωνία.

Προϊόντος του χρόνου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να αντιλαμβάνεται την κατάρρευση της ιδεολογικής ηγεμονίας του μέσα στην ελληνική κοινωνία, άρχισε να λειτουργεί σπασμωδικά και να επιχειρεί μία, εκ των ένδον, χειραγώγηση του θεσμικού πλαισίου διαχείρισης του κράτους(δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία, φυλακές, δημόσια ασφάλεια), εκβιάζοντας "μεταρρυθμίσεις’’, που δεν ήταν συμβατές με το δημόσιο αίσθημα περί κοινωνικής ορθότητας και δημοκρατικής διαχείρισης της εξουσίας. Στην προσπάθειά του να μοιράσει πιστοποιητικά "ορθοφροσύνης’’ και "προοδευτικότητας’’, και να μας "ταράξει στην νομιμότητα’’, δίχασε την ελληνική κοινωνία στους "πολλούς’’ και στους "λίγους’’, στους "προοδευτικούς’’ και στους "συντηρητικούς’’,χρησιμοποιώντας έτσι μια πολύ παλιά και χρεωκοπημένη μέθοδο προσδιορισμού ενός "συστήματος αξιών’’ μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Το παιχνίδι (το "ματσάκι’’) ήδη βρίσκεται στο τέλος του. Η λαϊκή δυσαρέσκεια εκφράστηκε σε όλα τα επίπεδα στις ευρωεκλογές, καθώς και στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και θα επαναβεβαιωθεί (όπως όλα δείχνουν) και στις επικείμενες εθνικές εκλογές, για να βάλει τέλος στις αυταπάτες και στις ψευδαισθήσεις ενός μικρού "επαναστάτη’’, που θέλησε να μιμηθεί με αυταρέσκεια τον Τσε Γκεβάρα, τον Φιντέλ Κάστρο (τον ύμνησε μάλιστα και στην κηδεία του) και τον σύντροφο Μαδούρο. Αφού έκανε και τα τελευταία ρουσφέτια του(όσα πρόλαβε), η ώρα του alexitκαι της επιστροφής στην κανονικότητα είναι πλέον χωρίς επιστροφή. Τι κρίμα! που δεν τους κατάλαβε ο "ετερόκλητος’’ λαός!

* Ο κ. Δημήτρης Τσαρδάκης είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας και Ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Πατρών
Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση