Φέρτε πίσω τον Πολάκη

Και μην ξεχνάτε και την κυρά-Τασία...

Γράφει ο Γεώργιος Π. Μαλούχος

Μια ανάσα από τις εκλογές, ο πρωθυπουργός που όπως υποστηρίζει… έβγαλε την Ελλάδα από τα μνημόνια και την… έσωσε από το ΔΝΤ για να την οδηγήσει στη… δίκαιη ανάπτυξη, οφείλει να προσφέρει στον ελληνικό λαό μια τελευταία υπηρεσία που δεν μπορεί να βρει αλλού πουθενά: λίγο ακόμα Πολάκη.

Αυτό, καθώς με θλίψη διαπιστώνει κανείς ότι εδώ και καιρό ο εν λόγω κύριος έχει αποσυρθεί από την κυκλοφορία και το αγαπημένο του πεδίο έχει μείνει ορφανό. Δηλαδή το να βρίζει τους πάντες, να προκαλεί και να προσβάλλει όποιον δεν του αρέσει, προσβάλλοντας βέβαια πολύ περισσότερο συνολικά το επίπεδο της πολιτικής ζωής της χώρας. Όχι βέβαια ότι το τελευταίο έχει σήμερα ανάγκη από ακόμα περισσότερο κατήφορο.

Η ουσία είναι ότι αν δεν δούμε κι αν δεν ακούσουμε λίγο ακόμα Πολάκη τώρα, πότε; Ο ελληνικός λαός το έχει πραγματικά ανάγκη. Και μάλιστα για δύο λόγους: ο ένας είναι ότι προσφέρει δωρεάν διασκέδαση σε δύσκολους καιρούς. Και ο άλλος είναι ότι μας υπενθυμίζει διαρκώς ποιος πραγματικά είναι όχι βέβαια ο ίδιος ο Πολάκης που είναι παντελώς αδιάφορος, αλλά ο πραγματικός Τσίπρας.


Βέβαια ακριβώς γι αυτό είναι και που τον αποσύρανε κακήν κακώς: κατάλαβαν ότι το να βλέπει κανείς το αληθινό πρόσωπό τους επιταχύνει την κατρακύλα. Επειδή όμως είναι δεδομένη, μήπως ο Τσίπρας θα έπρεπε να το ξανασκεφτεί; Δεν θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα η καθημερινότητα αν ο Πολάκης είχε αναλάβει εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το κύκνειο άσμα του; Δεν θα ήταν υπέροχο να τον ακούμε κάθε μέρα, πρωί μεσημέρι και βράδυ; Απαιτείται εκστρατεία για να τον φέρουν πίσω: #fertepisotonpolaki.

Μαζί, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την κυρία Τασία! Με τα ρουσφέτια και τις “κάποιες διασυνδέσεις”. Αλήθεια, που να λιάζεται τώρα; Αλλωστε, με τον Πολάκη αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η μία είναι η υπεροψία της αριστεράς που επειδή πιστεύει ότι είναι πιο δημοκρατική, πιο ηθική και πιο σπουδαία από όλους τους άλλους καταντά κυνική και υβριστική, με το παγωμένο βλέμμα της ανόητης αυταρέσκειας της εξουσίας και το χαμόγελο που σκοτώνει. Ο άλλος πάλι είναι αυτός που… σκοτώνει χωρίς περιστροφές: την αισθητική, τον πολιτικό λόγο, τη στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και οι δύο μαζί συνιστούν μία από τις πολλές όψεις του Τσίπρα, σε κουλτουρέ και λαϊκή εκδοχή.

Δεν είναι τυχαίο ότι πρόκειται για την όψη που αποσύρθηκε εν όψει εκλογών καθώς είναι η πιο πραγματική απ’ όλες. Ο Τσίπρας πέταξε πια αυτή τη μουτσούνα και τώρα έβαλε την άλλη, του πατριώτη που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Που έγινε ξαφνικά… σκληρός και με την Τουρκία! Αντε βρε, μέχρι τις 7 Ιουλίου προλαβαίνεις και μακεδονομάχος! Ο Κοτζιάς έφταιγε. Εσύ δεν είχες καταλάβει. Είσαι και μικρός που λέει κι ο Βερναρδάκης. Και με φουστανέλα…

ΙΝ


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση