Oι θλιβερές αλήθειες στ’ απομεινάρια μιας 5ετίας

Ετούτη η – περίπου- 5ετία ως το φθινόπωρο του 2019 ανέδειξε, με εμπειρικό τρόπο δηλαδή οιονεί αντικειμενότροπο αλήθειες, που τις νιώθαμε μα δεν τις λέγαμε. Ο στεγανοποιημένος ιστορικός χρόνος δεν άφηνε την παραμικρή εγχάραξη για μιαν αποτίμηση πραγμάτων. Όλα περιβεβλημένα με το κλέος της κομμουνιστικής – ή όπως αλλιώς – εφόδου στους ουρανούς. Απλοϊκά δοσμένα με άλλοθι κάποιες ωραίες στιγμές –από αυτές, όμως, που συναντάς παντού–, επαρκώς μυθοποιημένα και στηριγμένα στα απολειφάδια του φαντασιακού ασυνειδήτου, που το τροφοδοτούν θρησκείες ή πολιτικές θρησκείες.

Παρότι είχαμε μάθει για το Ανατολικό μπλοκ είχαμε ως αντέρεισμα τον Ευρωκομμουνισμό , πολλώ δε μάλλον που ο τελευταίος έτεινε να οριστικοποιηθεί ως σ/δημοκρατική παραλλαγή.

Κάτι ανορθογραφίες της Ιστορίας που μας έλεγαν πως πλάι στο ΕΑΣΑΔ ήταν η ΟΠΛΑ , παρέμειναν λεπτομέρειες κρυμμένες στο χρυσό κλουβί. Η ανατίναξη της ναζιστικής ΕΣΠΟ στην Κατοχή εντός του κέντρου των Αθηνών – κορυφαία συμβολική πράξη – συνθλίφτηκε ανάμεσα στην υποτίμηση της ΠΕΑΝ και στο δράμα μεταξύ του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ. Ο Περρίκος, ο αρχηγός της δολοφονήθηκε από τους Ναζί, ο χαρισματικός πρώην επίλεκτος της ΟΚΝΕ Κίτσος Μαλτέζος έπεσε από τα πυρά της ΟΚΝΕικής ΟΠΛΑ, ο Εμπειρίκος ο ποιητής ο τρισμέγιστος –ο σφόδρα αντιδεξιός Εμπειρίκος– γλύτωσε σαν από θαύμα από την ΟΠΛΑ, ο δε Ψαρρός άπαξ και οριστικοποίησε την άρνησή του να αναλάβει την στρατιωτική αρχηγία του ΕΛΑΣ έπεσε από τα ίδια τα κουμπούρια του Άρη.

Φυσικά και αντιστάθηκαν – απευθείας για την πατρίδα ή απευθείας για τον κομμουνισμό – οι ΕΛΑΣΙΤΕΣ. Ωστόσο η συνωμοσία μιας συμφωνημένης σιωπής τους εξιδανίκευσε άνισα κι ανορθολογικά. Κι ενώ η διαχρονία – ιστορική , κοινωνική – της Ευρώπης προχώραγε, κι ενώ οι ρεφορμιστές (σοσιαλφασίστες κατά την Κομιντέρν) διεύρυναν το μεταπολεμικό Κράτος κι ενώ επίσης ηγέτες συντηρητικών αστικών κομμάτων όπως ο Αντενάουερ ή πιο μετά ο Ντε Γκώλ ομαδοποιούσαν κατακτήσεις της φιλελεύθερης λογικής παρέα με τον Γάλλο Πιέρ Μαντές Φράνς και άλλους της παραπέρα όχθης του κοινοβουλευτισμού, εδώ εμείς επιζητούσαμε τα ανάποδα πιστοποιητικά αριστεροσύνης – προοδευτικότητας σύστοιχα με τα αντίστοιχα της εθνικοφροσύνης.


Η Ελλάδα επανέρχεται βίαια και ταπεινωμένα στον κανονικό ρου της Ιστορίας πάλι , στο 2019 . Υπό την έννοια πως φάνηκαν και δοκιμάστηκαν όλα όσα ήταν δυνατά. Άλλωστε από παλιά στην περίφημη 18η Μπρυμαίρ ο Μαρξ έλεγε , πως όσα έγραφε και πρότεινε αφορούσαν αποκλειστικά στο τότε παρόν . Του κάκου . Όσα οι άλλοι κουτόφραγκοι είχαν προ πολλού εμπεδώσει και ενσωματώσει εδώ έπρεπε να βιωθούν .

Και τα βιώματα αυτά συμπυκνώνονται σε μια μέρα ολέθρου , που μέσα της ήδη εμπεριείχε άλλη μία λίγο μικρότερη. Μιλάω για το Μάτι , μιλάω για την Μάνδρα. Εκεί όπου το Κράτος των σεισμών του 99 , της συνύπαρξης με αγαστή συνοχή ανθρωπιάς και εξουσίας οπισθοδρόμησε στην εποχή του ροπάλου. Οπισθοδρόμησε σαν Πολιτική Προστασία , πισωγύρισε ως απάνθρωπη αδιαφορία. . Μήτε ένας πόνος , παρά μόνον ψεύδη ωσάν το Τσερνομπίλ και τα υπαρκτά – υποτίθεται – δικαιώματα στον παλιό Σοβιετικό κομμουνισμό ….πριν μάθουμε για τον Μπέρια , πριν κατανοήσουμε την ανθρώπινη απελπισία του Νάγκυ και του Ντούμπσεκ μπροστά στις ερπύστριες.

Όλα ετούτα τα χρόνια απαξιώθηκε όσο δεν πάει η υπεραξία της ανθρώπινης ζωής στο συν-ανήκειν της Κοινότητος με μια προσποιητή αφέλεια των κυβερνώντων πίσω από μανίες εκδικητικές , οι οποίες από συλλογικές ιστορικές παραλείψεις ή παραχαράξεις μετουσιώθηκαν σε πρωτογενή κύτταρα ψυχοσυναισθηματικών και πολιτικών οντοτήτων.

Πρώτη φορά το πολιτικό κιτς γίνεται τρέχουσα διακυβέρνηση , πρώτη φορά τοποθετήσεις αλληλουχιακές της πολιτικής του 19ου και του 20ου γίνονται αθύρματα στα χεράκια εξ επαγγέλματος αέργων λόγω προνομίων του ιταμού καπιταλισμού.

Δεν θυμάμαι ποτέ , μα ποτέ αυτή την φτήνια ολοκληρωτισμού και απαιδευσίας να κυριαρχεί , δεν θυμάμαι ποτέ τόσους διχασμένους εαυτούς το πρωί να υποδύονται τους μαρξιστές – όπως αυτοί τον λογαριάζουν – και τα βράδια να κάνουν ντιλάκια παραχωρήσεων για να παραμείνουν . Και ωραία να παραμείνουν , μα να δρούν.

Εκτός κι αν το πρότυπον του ταυτοχρόνως ψευδομένου και δραστηρίου είναι οι θεόθεν αποκαλύψεις του Υπουργού Βιομηχανίας για τις αόρατες μπουλντόζες στο παλιό αεροδρόμιο.

Δεν θυμάμαι ολιστικές θρασυδειλίες με διατεταγμένους ρόλους σαν κι αυτούς που υποδύονται εναλλάξ ο Α.Τσίπρας κι ο Π.Πολάκης , δεν θυμάμαι διπλωματία στο πόδι σαν αυτή στην ονοματοδοσία της Β.Μακεδονίας , δεν ξανάδα την θεσμοποίηση της ήσσονος προσπάθειας υπό τα όμματα του Αρχηγού που τρώει πασατέμπο.

Δεν έχω δει ανθρώπους να προαγγέλουν στρατιωτικό πραξικόπημα που θα ακολουθούσε το δημοσιονομικό και να μην έχει ανοίξει ρουθούνι να μυρίσει τις εκτροπές …το 2015…που απλώς δεν τις έκαναν γιατί ήταν πολύ βαριές γι΄αυτούς.

Και ο χορός κρατεί με στελέχη του Κέντρου με πολυετή αμιγή κομματικοεπαγγελματική διαδρομή – άρα μυρωδιά δεν πήραν της αληθούς ζωής της βιωτής – να θέλουν συμμαχίες άνευ θεσμικού λόγου με το παρόν ολοκληρωτικό -από το DNA του – μόρφωμα στα πλαίσια του φαντασιακού προοδευτικού και των αναζητήσεων του Κέντρου του 1950. Σάμπως μάθανε και κάτι άλλο στην γέρνουσα ζωή τους πέρα των κομματικών ; Βγάλαν ψωμί με περισσότερο ή λιγότερο κόπο ; Τίποτα , απέραντα μηδενικά που θέλουν να ενωθούν με τα ευκρινέστερα μηδενικά του τώρα , νομίζοντας πως φτιάχνουν τους κύκλους της AUDI ή της Ολυμπιάδος.

Κοιτάξτε…οι ενδιαφερόμενοι ας μας πουν πως θα τρώμε τα προσεχή χρόνια , πως θα πηγαίνουμε σχολείο , πως θα τοποθετηθούμε στην δυνητική δυτική Αναγέννηση, πως θα αποδαιμονοποιηθεί το ιδιωτικό και δεν θάναι θήραμα κυνηγιού μαγισσών. Κάποια τέτοια ακούω και φυσικά συμφωνώ. Όσο δε για το πόσο Κεντρώος είναι ο Μητσοτάκης, Αριστερός ο Πορτογάλος Α. Κόστα των περικοπών, Αριστερός ο Π. Σάντσεθ των αποσχιστικών κομμάτων στην στήριξή του, νέο-φιλελεύθερος ο Βενιζέλος, Ακροδεξιός ο Σαμαράς, κοντά στην αστική καθεστηκυία αντίληψη η Α. Διαμαντοπούλου , κοκ ποσώς ενδιαφέρομαι καθώς ετούτα κι άλλα συναφή δεν εμπίπτουν στα κριτήρια των επιλογών μου . Επιλέγω με όρους χρησιμότητας και γενικευμένου ωφελιμισμού – όσο γίνεται – και τίποτα παραπάνω, με εξυπακουόμενο δεδομένο πλαίσιο αυτό μιας κανονικής και στοιχειωδώς λειτουργικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Μετά στις σχόλες μας κι αφού μετρήσουμε αποδόσεις, διακυβεύσεις, καινοτομίες, ωφελήματα , δυσχέρειες ελάτε να συζητήσουμε όσο θέλετε περί του φύλου των Αγγέλων ή περί της νιτσεϊκής φράσεως – τίτλου: ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ..και θα ιδούμε ποιος και τι είναι ο καθένας και η καθεμιά μας.

………………………………………………………….

ΧΡΗΣΤΙΚΗ ΟΔΗΓΙΑ ΚΥΡΙΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟY: Βυθίσατε τον ΣΥΡΙΖΑ στις 26 του μηνός ετούτου…κανονικά κι όχι διπλωματικά σαν το ΧΟΡΑ το καλοκαίρι του 1976.

Νίκος Γκιώνης
Μεταρρύθμιση


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση