Η δεύτερη φάση της αποικιοποίησης

Οι συστάσεις της Κομισιόν δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Υποδείξεις κομμένες και ραμμένες μόνο στα γούστα της γερμανικής ατμομηχανής

Από τον Γιώργο Χαρβαλιά

Αν ποτέ ζητούσε κάποιος την προσωπική μου άποψη για το πού πρέπει να βασιστεί η οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, θα ξεκινούσα με δύο μεγάλα «ΔΕΝ». Που μάλλον ξεπερνούν το μυαλό των δανειστών, γιατί απλούστατα αλλιώς φαντάζονται την Ελλάδα στη γερμανική Ευρώπη του μέλλοντος. Εχουμε και λέμε, λοιπόν. ΔΕΝ πρέπει να βασιστεί στην ανεξέλεγκτη γιγάντωση του μαζικού τουριστικού ρεύματος, γιατί τα «ρεκόρ αφίξεων» δεν εξασφαλίζουν ευημερία ούτε ανάπτυξη. Ο τουρισμός δεν μπορεί να αποτελεί τη «βαριά βιομηχανία» μιας χώρας που σέβεται τον εαυτό της και έχει ασφαλώς σημείο κορεσμού και σημείο τήξης. Αν το ξεπεράσεις, αρχίζει να προκαλεί επιπτώσεις για το επίπεδο διαβίωσης των γηγενών κατοίκων. Και έτσι καταστρέφονται τα καλύτερα «οικόπεδα» του πλανήτη…

Η επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, επίσης, ΔΕΝ μπορεί να βασιστεί στο παραμύθι των δήθεν χρυσοφόρων start-ups. Κανείς δεν έγινε πλούσιος επειδή συνέλαβε μία ωραία ιδέα, πίνοντας φραπέ με την παρέα. H συγκεκριμένη φάμπρικα είναι καλή για να δικαιολογούνται κάποια προγράμματα ευρωπαϊκών ενισχύσεων, ακόμη και για να στρατολογείται από ξένες πρεσβείες και επιχειρηματικές δεξαμενές μία αφρόκρεμα νέων επιστημόνων με δημιουργικές ανησυχίες. Για να επιτείνεται δηλαδή το brain drain! Δεν είναι, όμως, η μέθοδος για να εξασφαλίσει εισόδημα «εντός των τειχών» η ελληνική νεολαία.

Η ανάπτυξη της Ελλάδας στη μεταμνημονιακή περίοδο έπρεπε να βασίζεται σε περισσότερο στέρεες και μακροπρόθεσμες στρατηγικές που έχουν να κάνουν με την εκμετάλλευση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της. Ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής, της γεωργίας, της βιολογικής υδατοκαλλιέργειας και της κτηνοτροφίας με εξαγωγικό προσανατολισμό. Υψηλές προδιαγραφές τυποποίησης και μάρκετινγκ για τα μοναδικά προϊόντα της ελληνικής γης. Διεθνής προάσπιση και επέκταση των ετικετών «ονομασίας - προέλευσης». Και, φυσικά, προσέλκυση πραγματικά παραγωγικών επενδύσεων έντασης κεφαλαίου στον τομέα της βιομηχανίας και της μεταποίησης με σημαντικά φορολογικά κίνητρα.


Εις πείσμα των καιρών και των ξενόδουλων κυβερνήσεων που βάλθηκαν να την καταστρέψουν, η ελληνική βιομηχανία υπάρχει και σήμερα. Μπορεί να μην το γνωρίζετε, αλλά ελληνική είναι η βιομηχανία με έδρα το Κιλκίς που εξάγει υπερσύγχρονους ανελκυστήρες σε 100 και πλέον χώρες του πλανήτη. Ελληνική είναι, επίσης, η εταιρία που εξάγει αισθητήρες και όργανα νυχτερινής όρασης εφοδιάζοντας ένοπλες δυνάμεις υπεραναπτυγμένων χωρών. Σε ελληνικό έδαφος δραστηριοποιείται το εργοστάσιο της Παπαστράτος, που παράγει τα θερμαινόμενα τσιγάρα νέας τεχνολογίας. Ελληνική είναι μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες προϊόντων άτμισης. Και πάει λέγοντας.

Υπέδαφος επομένως υφίσταται. Βούληση δεν υπάρχει για να αναπτυχθούν παραγωγικές επενδύσεις στη χώρα. Και είναι οι δανειστές εκείνοι που μας σπρώχνουν μακριά από ένα μοντέλο οικονομικής αυτάρκειας, οδηγώντας μας στο κατάντημα της αποικιοποίησης που τους εξυπηρετεί. Δείτε, για παράδειγμα, τις ενστάσεις που εγείρει το ευρωιερατείο της Κομισιόν για τη «μη συμμόρφωση» της Ελλάδας στα μεταρρυθμιστικά προγράμματα προσαρμογής. Περιγράφονται σε μία πολυσέλιδη έκθεση για τις «Μακροοικονομικές Ανισορροπίες» που αποτυπώνει, υποτίθεται, τις καθυστερήσεις και τις αστοχίες της χώρας μας σε επενδυτικά πεδία «πρώτης γραμμής». Ε, λοιπόν, καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας.

Υποδείξεις κομμένες και ραμμένες στα γούστα της γερμανικής «ατμομηχανής» που θέλει να αρπάξει και άλλα ασημικά. Και επινοήσεις διάφορων «πυροβολημένων» ευρωκομισάριων που νομίζουν ότι πρέπει να καταργήσουν την κτηνοτροφία γιατί, τάχα μου, απ' τις… πορδές των ζωντανών μεγαλώνει η τρύπα του όζοντος. Οι μομφές είναι βασισμένες στο γνωστό τροπάριο: «Δεν ενισχύουμε την καινοτομία για έρευνα και νεωτερισμούς με διευκόλυνση των start-ups… Mένουμε πίσω στα θέματα “πράσινης” οικονομίας. Εχουμε χαμηλά ποσοστά στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Χρειαζόμαστε καλύτερο μάνατζμεντ στη διαχείριση υδάτινων πόρων. Χρειαζόμαστε και άλλα έργα υποδομών και οδοποιίας γιατί τουριστικές περιοχές μένουν αναξιοποίητες. Χρειαζόμαστε επενδυτικές δράσεις σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης...» Θέλετε μία απλή μετάφραση; Κάντε τον θεσσαλικό κάμπο, που είναι η καρδιά της αγροτικής παραγωγής, ένα απέραντο μεταλλικό κάτοπτρο για να εξάγουν πάνελ οι Γερμανοί. Δώστε ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ μπιρ παρά σε… ξένους που γνωρίζουν καλύτερα από μάνατζμεντ. Στήστε σε κάθε ραχούλα και βραχονήσι ευρωπαϊκές ανεμογεννήτριες για να παίρνετε εσείς ακριβό ρεύμα και να σας αρπάξουν οι Γερμανοί τους ρυπογόνους λιγνίτες, που όμως παράγουν φθηνότερα. Φτιάξτε και άλλους δρόμους με ξένες κοινοπραξίες και αυξήστε τα διόδια, λες και το πρόβλημα της χώρας είναι η ανυπαρξία «οδικού άξονα Καρπενησίου - Κύμης». (Αλήθεια, πού τον βρήκαν αυτόν; Και ποιους ηλίθιους πληρώνει ο Ευρωπαίος φορολογούμενος για να γράφουν τέτοια ωραία;)

Αν σε όλα αυτά προσθέσετε και την πρόσφατη έκθεση… μεταμνημονιακής αξιολόγησης της Κομισιόν που λέει ορθά κοφτά ότι τα αναδρομικά πρέπει να πληρωθούν από νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, πρέπει να τελειώνουμε με την πώληση της ΔΕΗ, ακόμη και του ΟΑΚΑ (!), να κοπούν οι 120 δόσεις, να προσλαμβάνονται μόνον… εφοριακοί και να αυξηθεί ο ΦΠΑ επιτέλους στα νησιά ώστε να διατηρήσουμε πλεονάσματα 3,5%, τουλάχιστον έως το 2022, καταλαβαίνετε πού πάμε. Με τέτοιες συνταγές προκοπή δεν θα δούμε. Μόνο τη δεύτερη και τελική φάση της ελληνικής ευρωαποικιοποίησης.

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση