Με πολιτική «Χατζηαβάτη» ή «Καραγκιόζη» δε βλέπουμε Θεού πρόσωπο...

Της Κρινιώς Καλογερίδου​​

Εδώ και δεκαετίες, είναι αλήθεια, εμείς οι Έλληνες ψάχνουμε πάντα να ρίξουμε το φταίξιμο στον άλλον για τα εμπόδια που συναντάμε στο δρόμο μας, στην ιστορική διαδρομή μας. Μάθαμε ν' αποδίδουμε την κάθε κακοδαιμονία, το κάθε λάθος μας στον... φυσικό μας ''αντίπαλο'', που είναι συνήθως ο Τούρκος, ο ''προαιώνιος εχθρός'' μας.

Θα μου πείτε, δικαιολογημένα. Στα 450 χρόνια σκλαβιάς αυτός μάς άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της κατοχής του επάνω μας. Πάνω στον ψυχισμό, στην κουλτούρα και τις συνήθειές μας. Πάνω στον χαρακτήρα, τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μας. Είναι σαν ένα αντίτιμο που πληρώνουμε για το ''δώρο'' της παρουσίας μας στον Παράδεισο του Θεού η ατυχής συνεύρεση της γειτνίασής μας μαζί του...

Έπειτα δεν είναι λίγο να μας προκαλεί σε τακτά διαστήματα ο Τούρκος... Απ' την παραδοχή του Γιλμάζ (2011) ότι πίσω απ' τις πυρκαγιές των δασών της Ρόδου (1995-'97) κρύβονταν Τούρκοι πράκτορες ως τις ομοβροντίες απειλών του Ερντογάν για την ''γαλάζια πατρίδα'' και την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Κύπρου, έχουμε ακούσει τόσα προκλητικά και ανιστόρητα, που εμπεδώσαμε μέσα μας την έννοια της λυκοφιλίας, της εχθρότητας και της επιθετικότητάς τους απέναντί μας.

Όμως δεν είναι αυτοί οι πρωταίτιοι για τα όσα κακά μάς βρήκαν ως τώρα. Έτσι, λ.χ, για κάθε κακό χειρισμό των εθνικών μας θεμάτων (Κυπριακό, Ίμια, γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, σχέσεις μας με Αλβανία και Σκόπια) δεν τολμήσαμε ούτε τώρα τολμάμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, που οφείλονται κατά κύριο λόγο στην αβουλία και τον ραγιαδισμό μας, ο οποίος φθάνει στα όρια της μειοδοσίας (''συμφωνία Πρεσπών''), στην περίπτωση των πολιτικών που αποφασίζουν ερήμην μας διακινδυνεύοντας την εθνική ακεραιότητα της πατρίδας.


Με άλλα λόγια, βρίσκουμε πάντα μια εύκολη λύση, μια πρόχειρη δικαιολογία για να αποσείσουμε τις ευθύνες από πάνω μας, αν και βλέπουμε ότι με τη στάση αυτή οδηγούμαστε μόνιμα σε αδιέξοδο. Κι ας μην το παραδεχόμαστε. Κι ας παριστάνουμε τους ανήξερους, τους αδαείς, που ψάχνουν μόνιμα για το ποιος φταίει:

''... Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; Ποιος φταίει;
Κανένα στόμα δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα...''

Και κάπως έτσι περνούν οι μήνες, τα χρόνια μέσα σε κλίμα ραγιαδισμού και ωχαδελφισμού, που σε κάνουν ν' αναρωτιέσαι για το μέγεθος της μετάλλαξης που υποστήκαμε για να καταντήσουμε ευθυνόφοβοι, μοιρολάτρες, μικρόψυχοι και καχύποπτοι, με περιοδικές μόνο εξάρσεις πατριδολατρίας, που μεταστρέφονται ενίοτε σε πατριδοκαπηλία απ' τους καιροσκόπους πολιτικούς και πολιτικάντηδες αυτού του τόπου...

Έτσι φτάνουμε να 'χουμε μόνιμα τον ''εχθρό'' ως κριτήριο και άλλοθί μας για την αποτυχία μας. Πάψαμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας για την ευθυκρισία μας, να έχουμε τύψεις συνείδησης για τα λάθη μας, να αντλούμε μαθήματα από αυτά, για να μην τα επαναλαμβάνουμε ασυνείδητα μέσα στο εθνικό πλέγμα παράνοιας που ζούμε...

Είναι αυταπόδεικτο ότι είμαστε ανώριμοι πολιτικά και γι' αυτό εκλέγουμε συνήθως τους πιο ακατάλληλους για να μας κυβερνήσουν. Ψηφίζουμε με γνώμονα το θυμικό, τις κομματικές μας αντιπαλότητες κι όχι τα συμφέροντα της πατρίδας μας.

Μάθαμε εύκολα να συγχωρούμε τους ψεύτες, να αποδεχόμαστε αναξιοκρατικά τους μέτριους, να δικαιολογούμε τους απαίδευτους, να αποδεχόμαστε μοιρολατρικά - σαν εθνική επιλογή - το σκύψιμο του Χατζηαβάτη ή την πονηριά του Καραγκιόζη, τις εκρήξεις δουλικότητας ή μιμητισμού των κυβερνώντων προς τους φίλους και συμμάχους - προστάτες μας, έστω κι αν αυτοί λειτουργούν αντίθετα προς τα συμφέροντά μας...

Την ίδια στιγμή που υιοθετούμε την οσφυοκαμψία και την υποτέλεια στην εξωτερική μας πολιτική, βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας, εκθέτοντας τους Έλληνες πατριώτες (έργο του Τσίπρα κι αυτό), ως Χρυσαυγίτες, ακραίους εθνικιστές, γιατί σήκωσαν μια σημαία, την ελληνική, έψαλλαν τον εθνικό ύμνο και διατράνωσαν την αγάπη τους για την Μακεδονία...

Ουσιαστικά, δεν κάνουμε την αυτοκριτική μας, αλλά με ευκολία και ανευθυνότητα αποδίδουμε σε τρίτους ό,τι κακό μας συμβαίνει. Έτσι επιβεβαιώνεται η θλιβερή διαπίστωση του Νίκου Δήμου, που λέει χαρακτηριστικά: ''... Μπορεί εμείς οι Έλληνες να διώξαμε τους Τούρκους απ' τη χώρα μας, αλλά κάναμε πολλά χρόνια να τους διώξουμε από μέσα μας...'', αν και δεν είμαι βέβαιη και γι' αυτό, ότι ξεπεράσαμε δηλαδή αυτήν την νοοτροπία.

Προσωπικά πιστεύω, όπως προείπα, ότι τους έχουμε ακόμη στο πετσί μας τους Τούρκους, με την έννοια ότι τους χρησιμοποιούμε ως μόνιμο κριτήριο και άλλοθι για τη δυσπραγία και τις αναποδιές που μας τυχαίνουν ως χώρα. Με πολιτική όμως Χατζηαβάτη ή Καραγκιόζη, δε βλέπουμε Θεού πρόσωπο...

Συνεπώς, για να αποβληθούν δια παντός αυτά τα νεοεθνικά χαρακτηριστικά μας, που μόνο τιμητικά δεν είναι για μας τους Έλληνες, απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας και συνειδητοποίηση του σύγχρονου πολιτιστικού τοπίου, που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία κυρίως χρόνια στο πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης.

Μέσα σ' αυτό πρέπει να αποβάλουμε τον μανδύα του μοιρολάτρη, του αφερέγγυου, του διεφθαρμένου και του ευνουχισμένου εθνικά, οικονομικά και πολιτιστικά. Μόνο έτσι θα επανακτήσουμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και αξιοπιστία, ώστε να κλείσουμε τα βέβηλα στόματα των άσπονδων φίλων και των ζηλόφθονων εχθρών μας, που απεργάζονται τον αφανισμό της πατρίδας μας.

AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση