Η Ελλάδα και ο Maduro

Από την ιδεολογική οπτική γωνία της διαίρεσης του πλανήτη σε δύο στρατόπεδα, όσον αφορά τη Βενεζουέλα, ο πρωθυπουργός «συμπλέει» με εκείνους που πιστεύουν πως το κράτος πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο και όχι οι Πολίτες, όπως στην Κίνα ή στην Τουρκία – κρίνοντας από την αντιστροφή του δημοψηφίσματος το 2015, καθώς επίσης από τη συμφωνία της Πρέσπας.

Το να αυτοανακηρυχθεί κάποιος πρόεδρος μίας χώρας, όπως συμβαίνει στη Βενεζουέλα, ασφαλώς δεν είναι φυσιολογικό – όπως επίσης το να αναγνωρισθεί από άλλα κράτη που, με τον τρόπο αυτό, επεμβαίνουν στα εσωτερικά της θέματα. Το παράδοξο αυτό γεγονός εντυπωσιάζει ακόμη περισσότερο, όταν ο πλανήτης χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα: (α) στη Δύση αλλά και στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική που υποστηρίζουν σχεδόν ομόφωνα τον αυτοανακηρυγμένο πρόεδρο, με ηγέτη τις Η.Π.Α. καθώς επίσης (β) στη Ρωσία, στην Κίνα και στην Τουρκία που στηρίζουν τον κ. Maduro – όπου οι μεν δύο πρώτες χώρες έχουν λιγότερο ή περισσότερο αυταρχικά καθεστώτα, ενώ η τελευταία δικτατορικό και απόλυτα διεφθαρμένο.

Φυσικά υπάρχουν συμφέροντα τόσο όσον αφορά τη Ρωσία, όσο και την Κίνα – όπου η μεν Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος επιχειρηματικός εταίρος της Βενεζουέλας στις πετρελαιοπηγές της στο Βορά (η κρατική εταιρεία της Rosneft έχει δώσει δάνειο ύψους 1,5 δις $ στην κυβέρνηση της χώρας, έχοντας ως εγγύηση το 50% μίας αμερικανικής πετρελαϊκής επιχείρησης που όμως ανήκει στον κορυφαίο ενεργειακό όμιλο της Βενεζουέλας, στην PDVSA), ενώ η Κίνα ο σημαντικότερος πιστωτής της – με συνολικά δάνεια 62 δις $ και με επενδύσεις ύψους 19 δις $.

Η Τουρκία βέβαια έχει επίσης οικονομικές σχέσεις με τη Βενεζουέλα, αλλά μόνο όσον αφορά τις εξαγωγές τροφίμων και ανθρωπιστικής βοήθειας – οπότε ο μοναδικός λόγος, για τον οποίο στηρίζει τον κ. Maduro θεωρείται πως είναι η ιδεολογική μάχη που διεξάγεται.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τον πρεσβευτή της Βενεζουέλας, εάν ο κ. Maduro καταφέρει να παραμείνει στην εξουσία, θα ωφελήσει ιδεολογικά αυτούς που πιστεύουν πως το κράτος πρέπει να αποφασίζει, ανεξάρτητα από το τι επιθυμούν οι Πολίτες – ενώ εάν ανατραπεί, θα στηρίξει εκείνους που έχουν την άποψη ότι, οι Πολίτες πρέπει να αποφασίζουν. Επομένως, στην πρώτη περίπτωση θα ενισχύσει τα αυταρχικά καθεστώτα και τους δικτάτορες – ενώ στη δεύτερη τη Δημοκρατία.

Υπάρχουν φυσικά και άλλοι λόγοι που διαχωρίζουν τον πλανήτη σε δύο στρατόπεδα στο θέμα της Βενεζουέλας – όπως η μακρόχρονη συνεργασία της Ρωσίας και της Κίνας με τη χώρα από την εποχή του Τσάβες, η αντιπαλότητα τους με τις Η.Π.Α. κοκ. Εν τούτοις, αυτό που ενδιαφέρει εμάς τους Έλληνες είναι η στάση του πρωθυπουργού, ο οποίος στηρίζει τον κ. Maduro σε πλήρη αντίθεση με τις Η.Π.Α., την ΕΕ και γενικότερα τη Δύση – χωρίς όμως να θεωρείται η Ελλάδα σύμμαχος της Ρωσίας ή της Κίνας, ευρισκόμενη στη στρατιωτική κατοχή των Η.Π.Α. και στην οικονομική της Γερμανίας.

Όσον αφορά δε τις σχέσεις της χώρας μας με την Τουρκία, είναι οι χειρότερες όλων των εποχών – μεταξύ άλλων επειδή συνεχίζει τις προκλήσεις της στο Αιγαίο, αυξάνει την επιρροή της στα Βαλκάνια, λειτουργεί υπόγεια στη Θράκη, διατηρεί τις δυνάμεις κατοχής της στη Β. Κύπρο και επιβουλεύεται ολόκληρο το νησί. Ο πρωθυπουργός όμως θα επισκεφθεί την Τουρκία, παρά τα παραπάνω – καθώς επίσης παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα της τελευταίας συνάντησης του με τον πρόεδρο της χώρας.

Στα πλαίσια αυτά, η μοναδική λογική ερμηνεία της στάσης του πρωθυπουργού, της στήριξης δηλαδή του κ. Maduro, δεν είναι άλλη από την ιδεολογική διαμάχη με επίκεντρο τη Βενεζουέλα – εάν βέβαια δεν θέλει κανείς να πιστεύει τις θεωρίες συνωμοσίας περί οικονομικών ανταλλαγμάτων που έχει πάρει στο παρελθόν, αφού δεν έχει αποδειχθεί ποτέ κάτι τέτοιο (ενώ μπορεί να κατηγορείται για πολλά πράγματα, αλλά κανένας δεν έχει ισχυρισθεί και δεν έχει τεκμηριώσει ποτέ πως είναι διεφθαρμένος).

Από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, από την ιδεολογική, «συμπλέει» προφανώς με εκείνους που πιστεύουν πως το κράτος πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο – κρίνοντας από την αντιστροφή του δημοψηφίσματος το 2015, από την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, καθώς επίσης από τη συμφωνία της Πρέσπας. Μίας συμφωνίας που ουσιαστικά επέβαλλε αυταρχικά με τη βοήθεια «αποστατών», χωρίς δημοψήφισμα και αδιαφορώντας για το 70% των Ελλήνων – καθώς επίσης δίχως την επικύρωση της από τα 2/3 της Βουλής, όπως προστάζουν το Σύνταγμα και οι δημοκρατικοί κανόνες.

Εάν τώρα θεωρήσουμε ότι, πράγματι αυτός είναι ο λόγος της στήριξης του κ. Maduro, τότε θα πρέπει να ανησυχήσουμε ακόμη περισσότερο για το μέλλον της πατρίδας μας – αφού θα είναι αμφίβολη η διατήρηση της όποιας δημοκρατίας έχουμε και η διεξαγωγή αδιάβλητων εκλογών, όπως συμβαίνει σε πολλά αυταρχικά καθεστώτα που παραμένουν στην εξουσία με εντελώς αδιαφανείς και ύποπτες μεθοδεύσεις.

Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση