Πώς ο Σαλβίνι κέρδισε την πρώτη μάχη

Η Ιταλία γλίτωσε τις κυρώσεις, η επιβίωση της κυβέρνησης δεν απειλείται και στις προσεχείς ευρωεκλογές προμηνύεται θρίαμβος της Λέγκας

Από τον Γιώργο Χαρβαλιά

Όσοι επιχειρούν να ερμηνεύσουν την προσωρινή «ανακωχή» μεταξύ Ρώμης και Κομισιόν σαν... ελληνικού τύπου «κωλοτούμπα» της ιταλικής κυβέρνησης συνασπισμού είναι -φοβούμαι- είτε εντελώς άσχετοι είτε πληρωμένα «ευρωπαπαγαλάκια».

Στην πραγματικότητα αυτός ο συμβιβασμός ισοδυναμεί με τεράστια στρατηγική νίκη του ισχυρού άνδρα της ιταλικής πολιτικής σκηνής Ματέο Σαλβίνι, αφού του λύνει τα χέρια εν όψει των κρίσιμων ευρωεκλογών του Μαΐου. Επιπλέον, αποτελεί και την πρώτη στρατηγική ήττα του ευρωγερμανικού ιερατείου στην προσπάθειά του να ελέγξει ασφυκτικά το θεσμικό πλαίσιο κανόνων δημοσιονομικής προσαρμογής μέσω ωμών εκβιασμών προς τα κράτη-μέλη.

«Μα η ιταλική κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει» μπορεί να αντιτείνετε. Στο εύρος προαποφασισμένων τακτικών ελιγμών, θα σας πω εγώ. Ηταν απολύτως γνωστό στους «παροικούντες» ότι το ψυχολογικό όριο μιας νίκης ή μιας ήττας στο chicken game που έξυπνα έπαιξε η Ρώμη ήταν να υπάρχει ο αριθμός δύο (2) μπροστά από το έλλειμμα που θα παρουσίαζε στον προϋπολογισμό της η κυβέρνηση Κόντε. Αυτός ήταν ο στρατηγικός στόχος των Ιταλών και ασφαλώς επετεύχθη. Αντίθετα το Βερολίνο, γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσε να υποχρεώσει τους Ιταλούς να προσαρμόσουν το έλλειμμά τους κάτω από μία ποσοστιαία μονάδα, όπως είχε δεσμευτεί η προηγούμενη «ευέλικτη» κεντροαριστερή κυβέρνηση, πάλευε να το ρίξει με νύχια και δόντια κάτω από το κρίσιμο όριο των δύο μονάδων, προκειμένου να κερδίσει τις εντυπώσεις και να πείσει ότι η ιταλική δημοσιονομική... εξέγερση κατεστάλη επιτυχώς.


Δυστυχώς για τους Γερμανούς, η διαφορά από το 0,8% που αρχικά απαιτούσαν έως το 2,04% που τελικά απέσπασαν μετ’ επαίνων οι Ιταλοί (από την οροφή του 2,4% που είχαν αρχίσει τη διαπραγμάτευση) είναι χαώδης και ισοδυναμεί με αρκετά δισεκατομμύρια. Η απαλλαγή της Ιταλίας από οιουδήποτε είδους κυρώσεις και η ψήφος εμπιστοσύνης των αγορών στα ομόλογά της επιτρέπουν στον Σαλβίνι να ατενίζει απερίσπαστος τον δρόμο προς τις ευρωεκλογές. Η επιβίωση της κυβέρνησής του δεν απειλείται στο άμεσο μέλλον. Και αυτό αποτελεί μια μεγάλη στρατηγική νίκη του ευρωσκεπτικιστικού κινήματος.

Ενδεικτική της γερμανικής απογοήτευσης είναι η δήλωση του Γενς Βάιντμαν, του Γερμανού κεντρικού τραπεζίτη, που φιλοδοξεί ακόμη να διαδεχθεί τον Ντράγκι στην ΕΚΤ: «Η υποχώρηση των Βρυξελλών μπροστά στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της Ιταλίας ανοίγει πολύ επικίνδυνους δρόμους για το μέλλον».

Επομένως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ποιος κέρδισε σε αυτό το αμφίρροπο μπρα ντε φερ. Το ερώτημα είναι, όμως, γιατί η φαινομενικά άπειρη και ετερόκλητη ιταλική κυβέρνηση συνασπισμού πέτυχε αυτό που δεν μπόρεσαν να πετύχουν ο ΣΥΡΙΖΑ και όλες οι προηγούμενες δικές μας μνημονιακές κυβερνήσεις.

Οι λόγοι είναι πολλοί και σε αυτούς πρέπει να προστεθεί μια τυχαία παράμετρος: η εξέγερση των «κίτρινων γιλέκων» και η πραγματική «κωλοτούμπα» ή «σπαγκάτο» (μπορεί να του ταιριάζει καλύτερα) του Μακρόν.

Αρχικά, να διευκρινίσουμε κάτι για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις: Η Ιταλία μπορούσε να μπλοφάρει πειστικότερα, γιατί είναι μεγάλη και σοβαρή χώρα, με απεριόριστες δυνατότητες παραγωγικής ισχύος. Φτιάχνει από γραβάτες μέχρι... φρεγάτες, ενώ η δική μας μικρή παραγωγική βάση είναι επιμελώς κατεστραμμένη. Η ελληνική βαριά βιομηχανία είναι δυστυχώς μόνον ο μαζικός τουρισμός!

Η Ιταλία, επιπλέον, διαθέτει σοβαρότερους πολιτικούς, οι οποίοι στη δύσκολη στιγμή δεν φώναξαν ούτε φασουλήδες ούτε προσκυνημένους για να μπουν μπροστά. Ο Σαλβίνι και ο Ντι Μάιο δεν άφησαν την τύχη της διαπραγμάτευσης σε Βαρουφάκηδες και Παπαδήμους. Κατέφυγαν σε έναν λιγότερο «διάσημο» καθηγητή, χωρίς κομματικές περγαμηνές, ούτε καν πρωτύτερη πολιτική πείρα, και ο Τζουζέπε Κόντε τούς έβγαλε ασπροπρόσωπους. Γιατί με μεθοδικότητα, ευπρέπεια και στοχοπροσήλωση πάλεψε για τα συμφέροντα της χώρας του, διευκρινίζοντας προς τους έξω ότι εργάζεται πρώτα για την Ιταλία και διασκεδάζοντας ταυτόχρονα τις ανησυχίες τόσο των Βρυξελλών όσο και του ιταλικού λαού. Επαιξε τον ρόλο της «ήρεμης δύναμης» σε σχέση με τους σκόπιμα πιο «φωνακλάδες» κυβερνητικούς εταίρους.

Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υπάρχει καν δεξαμενή εφεδρειών από τον λεγόμενο «συστημικό χώρο» της πολιτικής ή της ακαδημαϊκής ζωής. Δεν υπάρχουν ευπατρίδες όπως ο Κόντε για να ηγηθούν μιας αξιοπρεπούς διαπραγμάτευσης. Ακόμη και η παραμικρή επιφύλαξη προς τον ευρωπαϊκό μονόδρομο που χαράσσουν οι Γερμανοί στιγματίζεται ως «γραφικότητα» ή «αιρετικός πολιτικός λόγος». Επομένως πολιτικό ή επαγγελματικό μέλλον μπορούν να έχουν μόνον οι... ευρωπροσαρμόσιμοι.

Μόνο που θα έχουν μέλλον για μια γενιά, άντε μιάμιση. Αλλά δεν θα έχει μέλλον η χώρα, όπως θα έχει η Ιταλία του Σαλβίνι, που θα πάρει όλο το χαρτί στις ευρωεκλογές. Γιατί πρόλαβε εγκαίρως να πάρει την τύχη της χώρας στα χέρια του, ενώ οι δικοί μας ψοφοδεείς πολιτικοί μάς κατάντησαν γκαρσόνια των Γερμανών συνταξιούχων...

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση