Η σκιτζίδικη… ευγονική του ΣΥΡΙΖΑ

Ελπίζουν σε θανάτους Ελλήνων 

για να διασωθούν πολιτικά!!!

Του Γιάννη Σιδέρη

Θέλει ιδιαίτερο ταλέντο να έχεις αποτύχει σε όλα και να διατηρείσαι στον πολιτικό αφρό. Θέλει φυσικά και ένα ευνοϊκό κοινωνικό τοπίο, αμνήμον, άκριτο και μυθοπλαστικό, που παραδοσιακά απεκδύεται των ευθυνών του, προσάπτοντάς τες σε άλλους, στους ξένους ή τους πρώην που κυβερνούσαν.

Δεν έχουν αποτύχει μόνο στα γνωστά και παλιά, περί σκισίματος των μνημονίων και τους ξένους που ούτε μία στο εκατομμύριο δεν θα έλεγαν όχι στα επιθυμητά, ευφάνταστα και ρηξικέλευθα που τους ζητούσαν. Αφότου υποτάχτηκαν, απέτυχαν και στην τρέχουσα διαχείριση - πλην των θηριωδών πλεονασμάτων.

Αποτυχία καταδεικνύει και το πρόσφατο επιχείρημα ευγονικής λογικής του Ευκλείδη Τσακαλώτου στους επενδυτές του Λονδίνου, ότι οι παλιοί συνταξιούχοι θα εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο και θα αποδημήσουν εις τόπους χλοερούς, ή κατά την Ευκλείδιο κοινωνικό δαρβινισμό – που το έθεσε όσο πιο κομψά, όπως νόμισε – οι σημερινοί συνταξιούχοι θα τεθούν εκτός συστήματος με φυσικό τρόπο. Μέχρι το 2020, το 2030, ή το 2040 δεν θα βρίσκονται πια εδώ. Συνεπώς δεν θα υπάρχει θέμα στην μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του συστήματος.

Αποδεικνύεται κατ’ αρχάς από το Ευκλείδιο θεώρημα, ότι η ανάλογη ρήση του κ. Τσίπρα στην συνέντευξη της ΔΕΘ δεν ήταν ένα χοντροκομμένο αστείο που ξέφυγε από το πρωθυπουργικό στόμα λόγω αδέξιας ελαφρότητας. Το έχουν συζητήσει σοβαρά σε συσκέψεις, προκειμένου να το χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα για την μη περικοπή των συντάξεων!

Εκεί εστιάζεται κυρίως η αντίθεση τα στήλη και όχι στην μακάβρια πτυχή του επιχειρήματος, που λογικά σοκάρισε το κοινωνικό σύνολο. Ούτως ή άλλως το προσδόκιμο ζωής, η προβολή θνησιμότητας και γονιμότητας μιας κοινωνίας, λαμβάνονται υπόψιν στη μελέτη βιωσιμότητα ενός ασφαλιστικού συστήματος, και στην σύνθεση των προγραμμάτων κοινωνικής ασφάλισης.


Ωστόσο αυτά εξετάζονται ως παράμετροι προγραμματισμού (αποτελούν και πτυχή της οικονομετρικής επιστήμης), αλλά με επενδυτικούς όρους είναι τραγικό να αποτελούν επιχείρημα σε road show που οργανώνεις, προκειμένου να προελκύσεις επενδυτές. Εκεί πρέπει να μιλήσεις για τη βιωσιμότητα του συστήματος με βάση την ευρωστία του, τον επιστημονικό προγραμματισμό του, τη δυναμική της Οικονομίας σου, το ελκυστικό θεσμικό πλαίσιο που έχεις διαμορφώσει για την υποδοχή των επενδύσεων, τις προοπτικές που διανοίγονται ώστε αυτές να είναι κερδοφόρες για τους επενδυτές από τους οποίους ζητάς να φέρουν τα στη χώρα σου τα λεφτάκια τους. Όταν αυτά δεν υπάρχουν και δεν μπορείς να τα επικαλεστείς, το ρίχνεις στην σκιτζίδικη ευγονική!

Είναι αφέλεια και φτωχοπροδρομισμός, ηχεί σαν προοίμιο ήττας, σαν να τους εκλιπαρείς, σαν να τους λες μη δίνετε σημασία στα ισχνά δεδομένα της Οικονομίας μας, στην καθυστερημένη ανάπτυξή μας, στην ανικανότητά μας ως προ το κυβερνάν, στην ασχετοσύνη μας ως προς τον οικονομικό προγραμματισμό. Κατανοείστε μας, ελεήστε μας, έχουμε μεν υπογράψει για τις συντάξεις, αλλά επειδή μας θέλουμε να σώσουμε τα ψηφαλάκια, θα αγνοήσουμε την υπογραφή μας, και ως αντίτιμο σας έχουμε πακέτο έτοιμους ενάμισι εκατομμύριο μελλοθάνατους, οι οποίοι Θεού θέλοντος θα ξαλαφρώσουν το ασφαλιστικό μας!

Το επιχείρημα του Γιουκλίντ πάντως, όπως ήταν λογικό έπεσε στο κενό, καθώς δεν έπεισε τους μέλλοντες επενδυτές, και το road show πήγε όσο χειρότερα μπορούσε. Ο Ελληνας υπουργός αντιμετώπισε επενδυτική αδιαφορία, με σημείο αιχμής τον τραπεζικό τομέα, ο οποίος κατά τη γνώμη των fund ασθενεί και αδυνατεί να πιάσει τους στόχος του. Κυρίως όμως δεν πήγε καλά γιατί οι ξένοι δεν έχουν εμπιστοσύνη στην παρούσα κυβέρνηση αλλά και στην μελλοντική πορεία της χώρας.

Πέραν των καχεκτικών δεικτών της Οικονομίας, το γαϊτανάκι των δηλώσεων και αντιδηλώσεων των ΑΝΕΛιτών και ΣΥΡΙΖΑίων σχετικά με τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης, η θεατρική κατά τη γνώμη μας συνάντηση Τσίπρα – Καμμένου, (ενώ αυτή τη στιγμή δεν κινδυνεύει η ενότητα της κυβέρνησης), μπορεί να αρμόζει στην ελληνική κουλτούρα της μικροπολιτικής ενασχόλησης, μπορεί να τροφοδοτεί την επικαιρότητα, να δίνει θεματολογία στους δημοσιογράφους και σασπένς στην πολιτική ζωή, αλλά αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες για την έλξη επενδύσεων.

Οι επενδυτές είναι σοβαροί καπιταλιστές και προγραμματίζουν. Και δεν θα επενδύσουν σε μια χώρα που πέρα από τα οικονομικά της χάλια, δεν θα ξέρουν τι τους ξημερώνει αύριο, αν πχ ο Πάνος θα ρίξει την κυβέρνηση για να δει αναζωογόνηση των λιπόθυμων δημοσκοπικών του ποσοστών ή αν ο Αλέξης θα κάνει τα κόλπα του και θα επιρρίψει όλες τις καυτές πατάτες που αντιμετωπίζει στην επόμενη κυβέρνηση, για να την περιμένει τηην επομένη στη γωνία. Πέραν της ισχυρής οικονομίας, είναι και η σοβαρότητα που λείπει.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση