Όσοι ζωντανοί και αντέχουν

Τα πολιτικά κόμματα είναι θεσμοί της δημοκρατίας, που οφείλουν να είναι σε συνεχή επαφή με την κοινωνία, να αφουγκράζονται την θέλησή της, τις ανησυχίες της, τις ευαισθησίες της, τα όνειρά της. Ως πολιτικοί οργανισμοί οφείλουν να επεξεργάζονται και να αναλύουν τα κοινωνικά φαινόμενα και τελικά να συνθέτουν αξιόπιστες πολιτικές προτάσεις – λύσεις, τις οποίες να προτείνουν στην κοινωνία ως πολιτικό τους πρόγραμμα.

Σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη τη Δύση, η ίδια η θέληση της κοινωνίας έχει αλλοτριωθεί σε μεγάλο βαθμό από έναν ορυμαγδό νέο-ταξικής προπαγάνδας επί δεκαετίες, προπαγάνδα που έχει προκαλέσει σοβαρά ρήγματα στον κοινωνικό ιστό, και οδηγεί τα Ευρωπαϊκά Έθνη στην αυτοκαταστροφή τους. Μια αυτοκαταστροφή, που επιτυγχάνεται από την μία μέσω την αδρανοποίησης των αντανακλαστικών τους, και από την άλλη μέσω της δράσης των «μηχανισμών» για την ταχεία κοινωνική άλωση των Εθνών ΚΑΙ από τις ισλαμικές ορδές αλλά ΚΑΙ από την επιβολή εκφυλιστικών προτύπων (διάλυση οικογένειας, ομοφυλοφιλία ως πρότυπο ζωής, παιδοφιλία κλπ)

Σε τέτοιες συνθήκες ένα πατριωτικό κόμμα έχει την υποχρέωση να λειτουργήσει ως ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΟΥΣ ο οποίος θα πρέπει να έχει 3 κύριους άξονες δράσεις
1. Να εξαλείψει της πηγές του κακού
2. Να επουλώσει τις κοινωνικές πληγές, που έχουν προκληθεί.
3. Να δώσει στην κοινωνία ένα νέο όραμα συλλογικής δράσης, ένα Εθνικό όραμα για τον ρόλο του Ελληνισμού στον κόσμο.

Αντ’ αυτών, τι ζούμε;

Εδώ και πολλά χρόνια, πολύ πριν τα μνημόνια, υπάρχει η αίσθηση ότι τα κόμματα αντί να λειτουργούν ως πολιτικοί καθοδηγητές της κοινωνίας, έχουν καταντήσει το καρκίνωμά της, τα θερμοκήπια της σήψης και διαφθοράς.

Αντίθετα στην κοινωνία, στις παρέες, στα κοινωνικά δίκτυα αναπτύσσονται σοβαροί προβληματισμοί ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο και κάτι πρέπει να γίνει, άλλοι παίρνουν την πρωτοβουλία και ιδρύουν ομίλους πολιτικού προβληματισμού, δράσεων κοινωνικής αλληλεγγύης κλπ. Ένα αποκλειστικά Εθνικό θέμα όπως το Μακεδονικό συγκλονίζει την κοινωνία και βγάζει στον δρόμο 1 – 1,5 εκατομμύριο Έλληνες. Όλα αυτά δείχνουν μία κοινωνία που ακόμα «κοινωνεί», συν-αισθάνεται το συλλογικό της συν-ανήκειν.


Είναι προφανές ότι εδώ και χρόνια η κοινωνία είναι μπροστά από τα κόμματα, κάτι τα οποία ουδόλως το αντιλαμβάνονται, αν κρίνει κανείς από το ότι συνεχίζουν με τα ίδια μυαλά, μεθόδους και πρόσωπα, με τα οποία κατάντησαν πτυελοδοχεία της κοινωνίας.

Αυτό το 1,5 εκατομμύριο πατριωτών στη συγκέντρωση της Αθήνας μπορεί να το εκφράσει η Φωφώ, ο Κούλης, ο Λεβέντης, ο Τσίπρας, οι ταριχευμένοι του Περισσού;; Το πολιτικό κενό είναι πλέον εμφανέστατο και η φύση απεχθάνεται το κενό. Επομένως η Ελλάδα εναγώνια έχει ανάγκη το νέο ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ που θα εκφράσει κάτι τελείως διαφορετικό, ΑΛΛΑ για να το κάνει, οφείλει ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.

Αλλά ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα των όποιων πατριωτικών πρωτοβουλιών;;;

Όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων ιδρύθηκαν πάνω από 100 κόμματα!!! Δεν έχω λόγους να αμφισβητώ ότι πολλά ή και τα περισσότερα έγιναν με αγνές προθέσεις.
Όμως

Γιατί όλα πήγαν άπατα;
Γιατί δεν έπεισαν ούτε τον μανάβη της γειτονιάς τους;

Πραγματικά απορώ με τους εκάστοτε υπερφίαλους αρχηγίσκους του κάθε νέου κoμματίδιου, που πριν ιδρύσουν το πολιτικό μαγαζάκι τους, δεν κάθονται με μετριοφροσύνη και ρεαλισμό να αναρωτηθούν:
- “Γιατί εγώ θα πετύχω, εκεί που απέτυχαν ήδη άλλοι 100;”
- “Τι το τόσο νέο, διαφορετικό και συγκλονιστικό για την κοινωνία εκφράζω, που κανείς μέχρι τώρα δεν εξέφρασε;;”
- “Γιατί η κοινωνία να ανακηρύξει εμένα και το μαγαζί μου ως πολιτικό καθοδηγητή της, όταν τους προηγούμενους 100 τους έστειλε στην χωματερή;;;”

Προφανώς δεν άκουσαν τον Αινστάιν που λέει ότι το να κάνεις ξανά και ξανά το ίδιο πείραμα και να περιμένεις ότι θα έχεις διαφορετικά αποτελέσματα είναι δείγμα ανθρώπινης ηλιθιότητας.

Η εγωπάθεια, η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, δεν τους επιτρέπει και τους πιο απλούς ρεαλιστικούς πολιτικούς προβληματισμούς. Αποτέλεσμα, στην χειρότερη περίπτωση το κόμμα να μένει μία μικρή παρεούλα, και στην καλύτερη ακόμα και μετά από 2,3,4 χρόνια λειτουργίας του μαγαζιού, να κάνουν συγκεντρώσεις σε πόλη 4 εκατομμυρίων και να μαζεύουν 100-150 άτομα, σχεδόν όλοι οι ήδη θαμώνες του μαγαζιού. Συγκεντρώσεις που τελικά εκφυλίζονται σε μαζώξεις «to know us better”.

Το μέλλον τέτοιων κομματιδίων είναι καθορισμένο και έχει 2 σενάρια

Σενάριο 1

Το κομματίδιο, όπως όλα τα άλλα 100, θα πάει και αυτό άκλαυτο στο αποτεφρωτήριο της ιστορίας, ως θύμα του φονικού συνδυασμού «μεγαλομανίας και πολιτικής βλακείας» της ηγεσίας του. Συνήθως η είσοδος στο αποτεφρωτήριο γίνεται με τις αθρόες αποχωρήσεις στελεχών του, όταν αυτοί διαπιστώσουν ότι με το μαγαζί αυτό δεν έχουν ελπίδες εισόδου στον «παράδεισο των 8χίλιαρων», μιας που όλη η δομή των σημερινών κομμάτων, μεγάλων και μικρών, είναι αυτή «ΛΕΣΧΗΣ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΒΟΥΛΈΥΤΩΝ» δηλαδή ικανοποίησης ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΙΔΙΟΤΕΛΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ.

Κατά κανόνα αυτές οι αθρόες αποχωρήσεις δεν γίνονται με αξιοπρεπή πορεία προς το σπίτι, αλλά προς μεγαλύτερα μαγαζιά που παρέχουν την δυνατότητα εισόδου στον προαναφερθέντα «παράδεισο». Έτσι στο τέλος ο «ηγέτης» βλέπει ακόμα και τους πιο στενούς του κόλακες ανενδοίαστα να του κουνούν μαντήλι, και ο ίδιος ως τελευταίος να πρέπει να κλείσει την πόρτα, χωρίς ακόμη να έχει καταλάβει ότι είναι ο ίδιος ως ηγέτης που αποδείχτηκε λίγος.

Σενάριο 2

Το κομματίδιο, μέσω αρθογραφίας, δηλώσεων σε ανύποπτο χρόνο κλπ, θα στείλει «μηνύματα» στο σύστημα (ολιγάρχες, καναλάρχες, ξένες πρεσβείες, «φιλάνθρωπους» διεθνείς τοκογλύφους και λοιπά ευαγή ιδρύματα) ότι είναι διατεθειμένο να ρίξει νερό στο κρασί του, «μην ανησυχείτε, δικοί σας είμαστε», ώστε το σύστημα να τους έχει στα υπ’ όψιν ως πολιτικό στοκ, όποτε έχει ανάγκη από φρέσκα πολιτικά προϊόντα - υποστυλώματα, ώστε και να στέκεται το σάπιο οικοδόμημα, αλλά και να δίνει «αέρα ανανέωσης» με δήθεν «άφθαρτους». Τυπικότατες περιπτώσεις τέτοιου σεναρίου είναι οι ΑΝ.ΕΛ. και το ΛΑ.Ο.Σ. Η πρόσφατη πολιτική μας ιστορία έχει διδάξει ότι όποιος έπαιξε και πρόδωσε τα πατριωτικά αισθήματα του λαού, ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Δεν γλυτώνει την αποτέφρωση ακόμα κι αν έχει δικό του κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας και αυτό-λιβανίζεται όλη μέρα.

Το σύστημα ιδιαίτερα στα χρόνια αυτά έχει αναλώσει όλο το πολιτικό στοκ που είχε στην αποθήκη ως εφεδρείες. Το ότι αναγκάστηκε να ψάξει και στον σκουπιδοντενεκέ και να ξεθάψει ακόμα και τον Λεβέντη, να τον αγιοποιήσει, να τον σουλουπώσει και να τον αμολήσει στη πίστα, δείχνει την ένδεια σοβαρού πολιτικού προσωπικού, που βιώνει το σύστημα. Επομένως, «πατριωτικά» κόμματα που θα είχαν την διάθεση «να πουλήσουν την ψυχή τους», εγκλωβίζοντας εκλογικά αγνούς πατριώτες, και μετά στη πράξη υλοποιώντας τα αντίθετα, έχουν καλές πιθανότητες στήριξης από το σύστημα και κατάληψη μερικών καρεκλών στον παράδεισο του 8χίλιαρου. Το βιβλίο της ιστορίας περί Νενέκων είναι πάντα ανοικτό και έχει ακόμα πολλές λευκές σελίδες.

Με το 2ο σενάριο (κωλοτούμπα) να είναι το καταδικαστέο, το ενδιαφέρον εστιάζεται στο σενάριο 1, και συγκεκριμένα στο τι είναι αυτό που κάνει τα εκτός συστήματος κόμματα να μην μπορούν να περάσουν το μήνυμά τους στην κοινωνία, και να διαλύονται.
Το λογικό συμπέρασμα που μπορεί να καταλήξει κανείς είναι ότι το «μοντέλο κόμματος» που ακολουθούν όλα τα κόμματα, μεγάλα και μικρά, αυτό που αποκαλώ «ΑΣΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΚΟΜΜΑΤΟΣ – ΛΕΣΧΗ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ» είναι τέτοιο που δεν πείθει πλέον μια ψυλλιασμένη και αγανακτισμένη κοινωνία.

Είναι προφανές ότι το όποιο ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ δημιουργηθεί, για να μην ακολουθήσει τα 2 σενάρια που προαναφέρθηκαν (διάλυση ή κωλοτούμπα), θα πρέπει να είναι κάτι ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΛΛΟ, να είναι φορέας μιας ΑΛΛΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, να έχει άλλη δομή, προτεραιότητες, αξιολόγηση στελεχών, άλλο περιεχόμενο της πολιτικής δράσης πέραν της αφισοκόλλησης και των «ΘΑ» των μπαλκονιών.

Οφείλει να μεταφέρει την πολιτική από τα λόγια στην πράξη και ΜΟΝΟΝ ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ, και από τις πράξεις να κρίνεται, όταν όλοι οι άλλοι θα συνεχίζουν την διάρροια των ΘΑ. Ποιος λέτε να πείθει τότε αυτόν τον ψυλλιασμένο λαό;)

Προσωπικά πιστεύω ότι ένα τέτοιο Πατριωτικό Κίνημα θα μπορούσε να διεμβολίσει όλο το σάπιο πολιτικό σύστημα σε ελάχιστα χρόνια, και να γίνει κυβέρνηση, διότι απλά είναι αυτό που περιμένει χρόνια η Ελληνική κοινωνία.

Όμως αυτός ο τελείως διαφορετικός χαρακτήρας του Πατριωτικού Κινήματος δεν είναι επιβεβλημένος μόνο για την αξιοπιστία του πολιτικού του λόγου. Είναι και εγγύηση της υλοποίησης των ιδεών του. Γιατί;

Ας υποθέσουμε ότι ένα Πατριωτικό Κίνημα, αυτού του τύπου το αναδεικνύει ο λαός κυβέρνηση της χώρας. Τυπικά το εργαλείο μιας κυβέρνησης για την υλοποίηση του προγράμματός της είναι το κράτος. Υπάρχει άνθρωπος με σώας τα φρένας που πιστεύει ότι αυτό το διαβρωμένο, διεφθαρμένο, και σταλινο-κρατούμενο κράτος θα συνεργαστεί με την Πατριωτική κυβέρνηση υλοποιώντας πολιτικές που θα το αναιρούν ως τέτοιο;;;

Δηλαδή πολιτικές που θα αφαιρούν την εξουσία από παρασιτικές συντεχνίες, που θα στέλνουν στην φυλακή κλέφτες του δημοσίου, που θα βγάζουν την «κουκούλα» από τα δίκτυα πρακτόρων που αλωνίζουν στην χώρα, που θα επαναθέτουν την Παιδεία σε Εθνική βάση, που θα στέλνουν σπίτι τους κάτι Ρεπούσια Παιδαγωγικά Ινστιτούτα, που θα επανιδρύουν Εθνική αμυντική βιομηχανία κόβοντας τις μάσες από ξένες δυνάμεις και τους τοπικούς αεριτζήδες τους, πολιτικές που θα ελέγχουν την ασυδοσία και την χυδαιότητα των καναλιών των ολιγαρχών, και τέλος πολιτικές στήριξης της οικογένειας, χτυπήματος των εκφυλιστικών προτύπων, απαγόρευση της δράσης των ΜΚΟ, και μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών;;; Έχει κανείς την αφέλεια ότι όλος αυτός ο τεράστιος διεφθαρμένος μηχανισμός θα συνεργαστεί για την επίσπευση του θανάτου του;;;

Είναι θέμα χρόνου μια τέτοια Πατριωτική κυβέρνηση να γίνει το κόκκινο πανί για το διεθνές σύστημα, δηλαδή τους «πισινούς» χρηματοδότες των μηχανισμών αυτών. Αυτοί οι «πισινοί» κατά την πάγια τακτική τους θα έχουν ως τελευταία λύση το στήσιμο μιας «ΑΥΘΟΡΜΗΤΗΣ» ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ για την εκ των έσω ανατροπή της νόμιμης Πατριωτικής κυβέρνησης. Την ταινία την έχουμε δει πολλές φορές, σε πολλές χώρες όπου προκλήθηκαν ποταμοί αίματος, δείχνοντας μεταξύ άλλων τι πραγματικά είναι η δυτική κοινοβουλευτική «δημοκρατία».

Όταν λοιπόν το κράτος, το εργαλείο υλοποίησης της πολιτικής σου, όχι μόνο δεν το ελέγχεις, αλλά αυτό ναρκοθετεί κάθε Κυβερνητική προσπάθεια τότε το μόνο στο οποίο μπορεί να στηριχτεί μία Πατριωτική κυβέρνηση είναι το ίδιο της το κόμμα, και ο λαός με τον οποίο το κόμμα έχει στενούς πατριωτικούς δεσμούς. Ένα τέτοιο κόμμα θα μπορούσε, πάντα στα πλαίσια του νόμου, να είναι ο στιβαρός πολιτικός βραχίονας μιας πατριωτικής κυβέρνησης, προστάτης της, και από τα κάτω στήριγμα και υλοποιητής του έργου της.

Όμως ένα τέτοιο κόμμα, δεν τρέχεις να το φτιάξεις τότε. Αν αυτό κάνεις στη καλύτερη περίπτωση να γίνεις ΠΑΣΟΚ του 86, λέσχη τυχάρπαστων με ταμπέλα «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Ένα τέτοιο κόμμα το δομείς έτσι από την ίδρυσή του ακόμα. Δηλαδή στήνεις κόμμα αποφασισμένων, ανιδιοτελών, με διάθεση προσφοράς και θυσίας, και με σύνθημα «ΕΔΩ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΜΕΝΟΥΝ ΟΣΟΙ ΑΝΤΕΧΟΥΝ».

Ένα τέτοιο κόμμα επαναφέρει το πραγματικό νόημα της πολιτικής, όντας κόμμα «Εργοστάσιο παραγωγής ιδεών, σοβαρά τεκμηριωμένης πολιτικής, και συνεχών δράσεων για εφαρμογή ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ των ιδεών αυτών».

Τα στελέχη του δεν δοκιμάζουν τις αντοχές τους στα καφέ του Κολωνακίου, στις πλαζ της Μυκόνου, και στο γλείψιμο δημοσιογράφων και καναλαρχών. Ασκούν στην κοινωνία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ και δοκιμάζουν τις αντοχές τους, στις βάρδιες των εργοστασίων, στις λάσπες των χωραφιών, στην οργάνωση συνεταιρισμών, στα κέντρα υγείας της άγονης γραμμής, στη σκοπιά του μεθοριακού φυλακίου, στην έδρα του δασκάλου του ορεινού χωριού, στην έρευνα στα πανεπιστήμια, και με κριτήριο παντού και πάντα το καλό του Έθνους.
Εκεί, μέσα στην κοινωνία παράγεται και δοκιμάζεται ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ η πολιτική, εκεί δοκιμάζονται αντοχές και συνειδήσεις, εκεί αναδεικνύονται ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΞΙΟΙ. Όχι ως παρατρεχάμενοι κόλακες του εκάστοτε «αρχηγού», όχι ως άεργες τοπικές κομματικές γραφειοκρατίες.

Το νέο Πατριωτικό Κίνημα πρέπει πρωτίστως να εμπνεύσει στην κοινωνία ένα ΑΛΛΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΖΩΗΣ, μιας ζωής του μέτρου, της αρετής και της αναζήτησης της ευτυχίας στο «εύγε» των συγχωριανών γι αυτά που τους έμαθες, στην τιμητική άδεια του διοικητή για τον ηρωισμό σου, στο «ευχαριστώ» του φτωχού που γιάτρεψες, στην περηφάνια της συντρόφου σου γι αυτό που είσαι για την κοινωνία, όχι γι αυτά που έχεις για τον τραπεζίτη σου.

Και ο πειστικότερος τρόπος για να το πετύχει αυτό, είναι να το εφαρμόσει κατ αρχάς στο εσωτερικό του, ως πρότυπο ζωής των στελεχών του. ΟΣΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΕΧΟΥΝ.

Τ.Χ.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση