Θα παρακαλάνε να τους συλλάβουν

Χρέος, διαπραγματεύσεις καὶ ἡ ἀλήθεια ποὺ δὲν μᾶς εἶπαν
Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὶς «ἄκαρπες» διαπραγματεύσεις γιὰ τὸ χρέος

Η ΕΛΣΤΑΤ έχει ήδη ανακοινώσει πρωτογενές πλεόνασμα για το 2016 αξίας 6,9 δις ευρώ ή ως ποσοστό 3,9% του ΑΕΠ.
Παράλληλα στις 20 Ιουλίου 2017 πρέπει να καταβληθούν στους δανειστές κρατικά χρέη που λήγουν αξίας 6,3 δις ευρώ.
Από το ποσό αυτό 2,1 δις ευρώ οφείλονται σε ιδιώτες επενδυτές, οι οποίοι έχουν την επιλογή να μην εξοφληθούν, αλλά να ανανεώσουν τα ομόλογά τους.
Η ανανέωση των ομολόγων πρέπει να θεωρείται δεδομένη, καθώς έχει αναλάβει επίσημα η Rothschild την προώθησή τους στους «διεθνείς» επενδυτές με αμοιβή 3 εκατομμύρια ευρώ.

Με βάση όλα τα παραπάνω δεδομένα, ένας λογικός άνθρωπος θα πρέπει ήδη να έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να χρειάζεται κάποιο ποσό από τους δανειστές για να εξυπηρετήσει τις τρέχουσες ανάγκες δόσεων ως και τον Ιούλιο εφέτος.

Με τον ίδιο τρόπο, ένας λογικός δανειστής δεν θα απεφάσιζε να δώσει τον Ιούλιο κάποιο ποσό στην κυβέρνηση της Ελλάδας για να το «σπαταλήσει» μαζί με τα 2 δις ευρώ, που θα περισσεύσουν, αν ανανεωθούν τα ομόλογα, που κατέχουν οι «διεθνείς» επενδυτές.
Για ποιόν λόγο λοιπόν η κυβέρνηση «διαπραγματεύεται» με τους δανειστές για την λήψη δόσεων;
Γιατί η κυβέρνηση συζητάει μαζί τους για πρόσθετα μέτρα αξίας 4,5 δις ευρώ για το 2019 και το 2020;

Η απάντηση μπορεί να είναι μόνο η σχιζοφρένεια ή ο δόλος της Ελληνικής κυβερνήσεως.
Αν πρόκειται για σχιζοφρενείς, δεν έχουν καταλάβει ότι δεν χρειάζονται τα χρήματα τον Ιούλιο.
Αν πρόκειται για δολίους, θέλουν να πείσουν την Ελληνική κοινωνία να τους επιτρέψει να περικόψουν την προσωπική διαφορά από τους παλαιούς συνταξιούχους με το πρόσχημα ότι το ζητούν οι δανειστές.

Αν το καταφέρουν, θα έχουν κάθε χρόνο στην διάθεση τους επιπλέον 4,5 δις ευρώ για να συνεχίσουν τις σπατάλες τους και να συντηρούν τον κομματικό στρατό τους.
Η επίτευξη αυτού του στόχου ενδιαφέρει εξίσου και την αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς ελπίζει ότι θα αναλάβει σύντομα την διαχείριση της «κουτάλας».

Για τον λόγο αυτό αντιδρά μόνο λεκτικά και δηλώνει ότι δεν ψηφίζει τα μέτρα, αλλά ενδέχεται να τα εφαρμόσει, όταν έρθει στην εξουσία.
Και οι δύο πολιτικές παρατάξεις είναι επικίνδυνα αφελείς στην ανάλυσή τους.

Η αγορά ήδη έχει κάτσει με την ανακοίνωση των μέτρων και σύντομα θα αρχίσει η μαζική στάση πληρωμών από τους πολίτες.
Το πρόβλημα, που θα αντιμετωπίσουν, είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο φαντάζονται.
Οι «διεθνείς» επενδυτές αναμένεται ότι θα έχουν σημαντικά προβλήματα ρευστότητας και δεν θα τους επιτραπεί από τον ESM να βοηθήσουν την κυβέρνηση με την ανανέωση των ομολόγων.
Οι πραγματικοί διεθνείς επενδυτές προβληματίζονται εξίσου, όσο ακούν για ανάγκη διαγραφής κρατικού χρέους από το ΔΝΤ ή την κυβέρνηση ή όταν μαθαίνουν για τις συνεχείς φοροεπιδρομές για την επίτευξη ετησίιων πλεονασμάτων σε ποσοστό 3,5%.
Πολύ απλά, το δεύτερο δεν μπορεί να γίνει χωρίς παράλληλη αύξηση του πολιτικού κινδύνου στην Ελλάδα.

Οι εκλογές αναμένεται φυσιολογικά να διενεργηθούν το 2019, στο τέλος της τετραετίας.
Μέχρι τότε όμως, θα πρέπει να φροντίσουν οι κυβερνώντες τις τράπεζες για να μην ευρεθούν σε περιπέτειες από έλλειψη ρευστότητας…
Ο ευαίσθητος κρίκος για την χρεωκοπία είναι οι τράπεζες και οι ανεπαρκείς διοικήσεις τους.
Η μόνη δραστηριότητα των σημερινών διοικήσεων είναι να πωλούν περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών για να αυξήσουν τον δείκτη κεφαλαιακής επαρκείας τους.
Συγχρόνως ενημερώνουν εγγράφως τους πελάτες τους ότι οι καταθέσεις τους είναι εγγυημένες από το Ταμείο Εγγυήσεως Καταθέσεων και Επενδύσεων.
Το Ταμείο αυτό το 2016 είχε δυνατότητες απορροφήσεως ζημιών 4,3 δις ευρώ.

«Συμπτωματικά» το ποσό είναι περίπου ίδιο με το ποσό, που θα χρειασθεί να καταβάλει στους δανειστές τον Ιούλιο το δημόσιο για δόσεις, εάν ανανεωθούν τα ομόλογα που κατέχουν οι ιδιώτες.

Οι τραπεζίτες όμως θα έπρεπε να κάνουν πρώτα διαγραφές επισφαλών χρεών, να εμφανίσουν στην συνέχεια τις πραγματικές ζημιές τους και μετά να υπολογίσουν τον πραγματικό δείκτη κεφαλαιακής επαρκείας τους.
Αν ενεργούσαν έτσι, θα διεπίστωναν ήδη με τρόμο ότι ενδέχεται να χρειασθούν νέα διάσωση με λεφτά των φορολογουμένων ή των καταθετών.
Το ποσό αυτό υπερβαίνει τις σημερινές δυνατότητες των δημοσίων ταμείων και δεν είναι δυνατόν να μαζευθεί με νέα υπερφορολόγηση των πολιτών.

Το ποτήρι της αγανακτήσεως των φορολογουμένων γέμισε ήδη και αρκεί μία τελευταία σταγόνα για να αρχίσει να ξεχειλίζει.
Η σταγόνα αυτή θα μπορούσε να είναι η κατάρρευση μίας μόνο Ελληνικής τραπέζης.
Από το σημείο αυτό και έπειτα χάνεται ο έλεγχος.

Θα χρειασθούν τότε επειγόντως τα 4,5 δις ευρώ, που ζητούν ως πρόσθετα μέτρα οι δανειστές για το 2018 και το 2019…
Οι εκλογές δεν θα αργήσουν, γιατί η πείνα και η αγανάκτηση έρχεται ολοταχώς για μεγάλα τμήματα του Ελληνικού πληθυσμού.
Η αλυσίδα των συναλλαγών θα σπάσει σε πολλά σημεία και η εμπορική πίστη θα καταρρεύσει.
Οι απολύσεις θα αυξηθούν, τα φέσια θα πληθύνουν και οι συνεπείς πληρωτές θα γίνουν αναξιόχρεοι, όταν τελειώσουν ή «μπλοκάρουν» οι αποταμιεύσεις τους.

Ευρισκόμαστε δύο μήνες πριν την κοινωνική εξέγερση.
Όταν αυτή ξεκινήσει, 300 ή 153 βουλευτές θα είναι πάρα πολύ λίγοι για να σταματήσουν το οικονομικό χάος.
Θα χρειασθεί νέο πρόγραμμα χαλαρώσεως φόρων και εκτεταμένη Σεισάχθεια, που τα παρόντα κόμματα δεν περιλαμβάνουν στα οικονομικά τους προγράμματα.
Θα χρειασθεί και ένας νέος ηγέτης, που να μην είναι όργανο των δανειστών και να μην έχει την οποιανδήποτε απολύτως σχέση με το τρέχον πολιτικό σύστημα.
Ένας ηγέτης, που θα πρέπει να επιδείξει την σοφία του Μεγάλου Αλεξάνδρου μπροστά στον Γόρδιο δεσμό.

Όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στην επιβίωση ενός λαού και στην συνέχιση μίας παράλογης οικονομικής καταστάσεως είναι πολύ πιό εύκολο να κόψεις, παρά να λύσεις τον κόμπο.
Η αλεπού, όταν πιαστεί στην παγίδα, προτιμάει να κόψει το πόδι της και να διαφύγει παρά να πεθάνει από την πείνα.
Ο πεινασμένος άνθρωπος πάντως δεν θα χρειασθεί να κόψει το πόδι του.
Απλά θα εξεγερθεί.
Και τότε αλλοίμονο σ’ αυτούς, που θα ευρεθούν να ερμηνεύουν τον ρόλο του ντόπιου Τσαουσέσκου σε σήριαλ με σενάριο του Σόιμπλε ή του ΔΝΤ.

Ο Τσαουσέσκου εξόφλησε το 1989 το χρέος της Ρουμανίας προς το ΔΝΤ.
Δεν απέφυγε όμως την καταδίκη του για τα οικονομικά εγκλήματα του ενάντια στον ρουμανικό λαό.
Το ίδιο θα συμβεί και εδώ, όταν προκύψει το αναμενόμενο τραπεζικό «ατύχημα».

Οι μόνοι, που μπορούν να το αποτρέψουν είναι οι Ευρωπαίοι υπουργοί στο επόμενο Eurogroup.
Εάν βέβαια σταματήσουν τα πολιτικά παιχνίδια, απομονώσουν την Γερμανία και εγκρίνουν άμεσα την καταβολή της δόσεως του Ιουλίου, χωρίς πρόσθετες παράλογες απαιτήσεις από την Ελλάδα.
Τον Ιούλιο θα είναι πολύ αργά για όλους.
Οι μάσκες των πολιτικών θα έχουν πέσει, η αγανάκτηση των Ελλήνων πολιτών θα έχει κορυφωθεί και θα αρχίσουν να πέφτουν ντομάτες και ζαρζαβατικά σε όλο τον θίασο.
Και στον Ελληνικό και στον Ευρωπαϊκό εξ ίσου…

John Drake
Πηγή Φιλονόη


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση