Θέλουμε να μείνουμε στην ΕΕ, αλλά ως πότε θα υπάρχει;

Η Γερμανία επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά στους τελευταίους αιώνες, το ίδιο λάθος, που κάποια στιγμή την οδηγεί στην καταστροφή...

Μετά από αρκετά χρόνια γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη, η οποία έδινε την ψευδαίσθηση πως η ενότητα των ευρωπαϊκών κρατών είναι δεδομένη, είχε αποτέλεσμα να αλλάξει και η ονομασία -από Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση (Ε.Ο.Κ.) να μεταβληθεί σε Ενωμένη Ευρώπη (Ε.Ε.)- και να αρχίσουν συζητήσεις ακόμη και για πολιτική ενοποίηση των χωρών.

Μάλιστα ξεκίνησαν οι διαδικασίες με τοποθέτηση «πρωθυπουργού» στην Ε.Ε. και «υπουργού» Εξωτερικών, όπως και η δημιουργία ευρωπαϊκής Αστυνομίας, ακόμη και Στρατού. Ήδη, υπάρχει και συνεχίζεται η ενιαία νομοθεσία σε αρκετούς τομείς, και μέχρι πρότινος υπήρχε η εικόνα μιας ομοφωνίας σε σημαντικά ζητήματα μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών.

Μόνον που η εικόνα αυτή είναι επίπλαστη. Η Γερμανία φάνηκε πως δεν επιθυμεί απλώς μια Ευρώπη υπό την καθοδήγησή της, αλλά μια Γερμανική Ευρώπη, όπου οι άλλες χώρες θα υποβοηθούσαν ουσιαστικώς την ευρωστία της γερμανικής οικονομίας, που οδηγεί και στην ισχύ της.

Η Γερμανία δηλαδή, επανέλαβε για πολλοστή φορά στους τελευταίους αιώνες, το ίδιο λάθος, που κάποια στιγμή την οδηγεί στην καταστροφή, αλλά συμπαρασύρει σ’ αυτήν και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Απλώνει τα πόδια πολύ έξω από το πάπλωμα. Δεν έχουν αντιληφθεί οι Γερμανοί, ότι υπάρχουν κανόνες -μη θεσμοθετημένοι, αλλά εν ισχύ- που επιβάλουν την ισορροπία μεταξύ των περιφερειακών δυνάμεων.

Έτσι και τώρα, θέλησε να υπερβεί τα όριά της και προκάλεσε ανησυχία στην κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη, τις ΗΠΑ, οι οποίες όσο διαθέτουν την στρατιωτική ισχύ δεν πρόκειται να επιτρέψουν αμφισβήτηση της δικής τους κυριαρχίας. Χρειάζονται μεν μια ισχυρή Γερμανία -και συνακολούθως, ισχυρή Ευρώπη- αλλά ως βοηθητική δύναμη, όχι ανταγωνιστική. Μάλιστα δε, η εξαγωγική δραστηριότητα της Γερμανίας πολλές φορές έχει ξεπεράσει την αμερικανική.

Όταν άρχισαν οι δήθεν διαπραγματεύσεις της χώρας μας με τους δανειστές, αντιλαμβανόμενος τον ρόλο του κ. Βαρουφάκη -ενσυνείδητο ή μη αδιάφορο- έγραψα ότι είναι σαφές πως μας χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ ως εργαλείο στον «πόλεμό» τους με την Γερμανία, αλλά δεν γνωρίζω αν θέλουν να την εξοντώσουν ή να την «χαμηλώσουν» (τα γραπτά μένουν). Όπως και να έχει, είναι αναντίρρητο ότι δεν θα επιτρέψουν στην Γερμανία να συνδεθεί περισσότερο με την Ρωσία, επειδή τότε η παγκόσμια κυριαρχία θα αλλάξει χέρια.

Δεν είναι φυσικά τυχαίο, πως κατά διαστήματα οι αμερικανικές υπηρεσίες αποκαλύπτουν γερμανικά σκάνδαλα, που κλονίζουν οικονομικά αλλά και πολιτικά την Γερμανία, αφού θαμπώνεται η εικόνα της. Ταυτοχρόνως, θα επιδιωχθεί και η διάσπαση της Ε.Ε. για να στερηθεί η Γερμανία την υποστήριξη πολλών χωρών, στις οποίες απέκτησε πολιτική επιρροή.

Ίσως δεν έχει προσεχθεί πως από την δεκαετία του 1990 έως σήμερα, με μια μικρή παρένθεση της πρωθυπουργίας του κ. Γ. Παπανδρέου, οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν φιλογερμανικό προσανατολισμό. Εφέτος μόνον, με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ξαναπήραν οι ΗΠΑ τον έλεγχο στην Ελλάδα, κι αυτόν όχι πλήρη (ακόμη).

Σε προηγούμενα σημειώματά μου, μίλησα για τους κινδύνους διάσπασης της Ευρώπης, τόσο λόγω των εθνικιστικών τάσεων -θεμιτών, εν πολλοίς- που αναπτύσσονται στις ευρωπαϊκές χώρες, όσο και με την σκόπιμη και καθοδηγούμενη λαθρομετανάστευση, που σε πολύ λίγα χρόνια θα καταστρέψει κάθε απομείναντα δεσμό μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών.

Υπάρχει και συνεπικουρούμενη επ’ αυτών άποψη, που εξέφρασε ο κ. Γκάι Χαντς, ίσως ο ισχυρότερος Βρετανός επενδυτής, ο οποίος σε συνέντευξή του στο Reuters δεν διστάζει να αποφανθεί πως, σε 15 χρόνια από τώρα η ΕΕ θα διαλυθεί». Οι βασικές αιτίες, κατά τον ίδιο, είναι ότι η έλλειψη σοβαρής ηγεσίας, η άνοδος του πολιτικού εξτρεμισμού και το αυξανόμενο πρόβλημα της μετανάστευσης θα οδηγήσουν την Ένωση, γύρω στο 2030, να «σπάσει» σε μικρά κομμάτια.

Κατά τον κ. Χαντς, κομβικό σημείο, στην αλλαγή που υφίσταται καθημερινά η ΕΕ είναι ότι το πολιτικό κέντρο αρχίζει να χάνει σημαντικές δυνάμεις και ότι το πολιτικό στερέωμα, ευρωπαϊκά, τείνει να στηριχθεί σε δύο επικίνδυνους πυλώνες: τα δύο άκρα και… ακραία πόδια του πολιτικού φάσματος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εξαφανίζεται η έννοια του συμβιβασμού σε εθνικό επίπεδο που με τη σειρά της διαλύσει την πολιτική βάση.

Πηγή Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση