Η πολιτική ως μέσο ψυχοθεραπείας
Γράφει ο Anaconda
Η μείωση των ιδιωτικών και δημόσιων κονδυλίων προβολής και προώθησης στα ΜΜΕ οδήγησε σε δραματική μείωση των θέσεων εργασίας για δημοσιογράφους. Ξαφνικά, οι ειδήσεις έγιναν λιγότερες. Η ποιότητα κάλυψης των σημαντικών ειδήσεων δεν άλλαξε. Ενδεχομένως όχι τυχαία.
Θα περίμενε κανείς να αυξηθεί η ανεξάρτητη αρθρογραφία ή ο σχολιασμός σε ιστολόγια, αντισταθμίζοντας εν μέρει την απώλεια ενδιαφέροντος από τους υπολοίπους, τους απλούς θνητούς που έγραφαν για να εκφράσουν την καταπιεσμένη πολιτική τους σοφία.
Ούτε αυτό συνέβη. Ο διαδικτυακός κόσμος της πολιτικής έχει απαξιωθεί. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα κείμενα είναι φτωχά και τα σχόλια εμμονικά.
Ποιός είναι ο λόγος;
Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης είχε χτίσει έναν φαύλο κόσμο ΜΜΕ, στον οποίο συμμετείχαν μόνο όσοι εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά του. Το διαδίκτυο έδωσε το βήμα σε όσους (θεωρούσαν ότι) είχαν κάτι να πουν αλλά δεν τους το επέτρεπε το σύστημα. Το θέμα βέβαια είναι τί ήθελαν να πουν και κατά πόσο προσέφεραν στη δημιουργία μιας καλύτερης μέρας ή σε στημένο επικοινωνιακό θόρυβο. Ο αναγνώστης θα βρει την απάντηση στο πλήθος των άρθρων και των σχολίων που είτε επιβεβαιώθηκαν ιστορικά είτε παραμένουν σήμερα επίκαιρα.
Και τα υπόλοιπα;
Κάποια βοήθησαν στην απόκτηση αυτογνωσίας, δίνοντας την ευκαιρία στους συγγραφείς να κατανοήσουν τα όρια αντιπαράθεσης που τους επιτρέπει ο οργανισμός τους. Ας μη ξεχνάμε ότι μεγάλο κομμάτι της διαδικτυακής επικοινωνίας δεν είναι ανταλλαγή επιχειρημάτων επιπέδου αλλά κραυγές επικράτησης στον πλανήτη των πιθήκων - άλλοτε πληρωμένες, άλλοτε λόγω έλλειψης επαρκούς επίγνωσης της κατάστασης, άλλοτε λόγω βλακείας ή εμμονής.
Κάποια ήταν εκρήξεις της στιγμής, ήτοι προσπάθειες που αποτύπωναν περισσότερο τη μαθηματική προβολή κάποιου ιδιωτικού χωροχρόνου στη διαδικτυακή πολιτική πραγματικότητα παρά προσπάθεια συμμετοχής και συμβολής μέσω αυτής.
Δυστυχώς και οι δύο προαναφερόμενες κατηγορίες συνέβαλλαν στον επικοινωνιακό θόρυβο. Είχαν όμως και ένα θετικό: έδωσαν την αναγκαία σοφία στους συμμετέχοντες, τούς ωρίμασε. Εξελικτικά φυσιολογικό και αναμενόμενο λοιπόν το απότοκο.
Υπάρχει και μια τρίτη και τελευταία κατηγορία: όσων χρησιμοποιούν την πολιτική ως μέσο ψυχοθεραπείας.
Όποιος είχε την τύχη/ατυχία να βρίσκεται πολύ κοντά σε έναν πολιτικό, κατανοεί πλήρως τη διαφορά μεταξύ του "ασχολούμαι με τις πολιτική ως ενεργός πολίτης" και του "χρησιμοποιώ την πολιτική ως πολιτικός". Δεν αναπαράγει αστειότητες τού τύπου "ο πολιτικός εκφράζει τη βούληση των ψηφοφόρων του" αλλά περιορίζεται σε ρεαλιστικές δηλώσεις όπως "ο πολιτικός λέει προεκλογικά στους πολίτες-εκλογείς ό,τι χρειάζεται για να εξασφαλίσει την εκλογή του και μετεκλογικά, λόγω ανυπαρξίας ποινικών ή άλλων επιπτώσεων από την εξαπάτηση εκλογέων, κάνει ό,τι τον συμφέρει και διαχειρίζεται επικοινωνιακά όσα κάνει". Τότε επιλέγει: θα μείνει (για ιδίον όφελος ή για ψυχολογικούς λόγους) ή θα φύγει. Παλαιότερα υπήρχαν δικαιολογίες τού τύπου "δεν ήξερα, δεν κατάλαβα, παρασύρθηκα". Μετά το έγκλημα τού χρηματιστηρίου (για τους κομματικά έμπειρους) ή μετά το αντιμνημονιακό φιάσκο του 2012 (για τους άπειρους), δικαιολογίες δεν υπάρχουν.
Στο διαδίκτυο όμως η ψυχοθεραπεία συνεχίζεται. Υπάρχουν κάποιοι που δεν προσφέρουν αλλά συνεχίζουν να γράφουν - δεν έχει σημασία αν είναι μια "βαθυστόχαστη" γενικόλογη ατάκα στο twitter ή ένα απαξιωτικό σχόλιο σε κάποιο blog.
Σημασία έχει ότι βιάζουν το μέσο και ασελγούν σε όσους συμμετέχουν σε αυτό για να εξυπηρετήσουν κάποια προσωπική τους ανάγκη. Παίζουν με την ανάγκη του κόσμου να ζήσει μια καλύτερη μέρα, στην καλύτερη περίπτωση προσθέτοντας θόρυβο στον ήδη κουρασμένο μέσο πολίτη, κάνοντάς τον να αηδιάσει ακόμα περισσότερο τα κοινά και δημιουργώντας του αποστροφή σε ομαδικές προσπάθειες χτισίματος.
Αντί να μελετούν εις βάθος αυτά που θεωρούν πως θα τους βοηθήσουν να ανεβάσουν το επίπεδό τους σε επαρκές σημείο να προσφέρουν, προσπαθούν να διαχειριστούν επικοινωνιακά την άγνοιά τους σε συνδυασμό με τη γνώση άλλων.
Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μιας άρρωστης θετικής γνωστικής προκατάληψης επί των δυνατοτήτων τους για να νοιώθουν -και να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι- επαρκείς.
Ο Ελληνικός λαός -ο διπλανός μας, ο κάθε ένας από εμάς- έχει ανάγκη από ηρεμία, ρεαλισμό και στοχευμένη δημιουργικότητα. Οτιδήποτε παράγει μηδενισμό, θόρυβο ή αποπροσανατολισμό από όσα μπορούν να χτίσουν μια καλύτερη μέρα για την πατρίδα μας και τα παιδιά της είναι πλέον εκ του πονηρού.
Προσδιορίστηκε ποιός "έχει δικαίωμα και υποχρέωση να ομιλεί" και ποιός ομιλεί όχι για ιδίον όφελος αλλά χρησιμοποιώντας την πολιτική ως μέσο ψυχοθεραπείας, παρόλο που προκαλεί εθνική ζημία.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Η μείωση των ιδιωτικών και δημόσιων κονδυλίων προβολής και προώθησης στα ΜΜΕ οδήγησε σε δραματική μείωση των θέσεων εργασίας για δημοσιογράφους. Ξαφνικά, οι ειδήσεις έγιναν λιγότερες. Η ποιότητα κάλυψης των σημαντικών ειδήσεων δεν άλλαξε. Ενδεχομένως όχι τυχαία.
Θα περίμενε κανείς να αυξηθεί η ανεξάρτητη αρθρογραφία ή ο σχολιασμός σε ιστολόγια, αντισταθμίζοντας εν μέρει την απώλεια ενδιαφέροντος από τους υπολοίπους, τους απλούς θνητούς που έγραφαν για να εκφράσουν την καταπιεσμένη πολιτική τους σοφία.
Ούτε αυτό συνέβη. Ο διαδικτυακός κόσμος της πολιτικής έχει απαξιωθεί. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα κείμενα είναι φτωχά και τα σχόλια εμμονικά.
Ποιός είναι ο λόγος;
Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης είχε χτίσει έναν φαύλο κόσμο ΜΜΕ, στον οποίο συμμετείχαν μόνο όσοι εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά του. Το διαδίκτυο έδωσε το βήμα σε όσους (θεωρούσαν ότι) είχαν κάτι να πουν αλλά δεν τους το επέτρεπε το σύστημα. Το θέμα βέβαια είναι τί ήθελαν να πουν και κατά πόσο προσέφεραν στη δημιουργία μιας καλύτερης μέρας ή σε στημένο επικοινωνιακό θόρυβο. Ο αναγνώστης θα βρει την απάντηση στο πλήθος των άρθρων και των σχολίων που είτε επιβεβαιώθηκαν ιστορικά είτε παραμένουν σήμερα επίκαιρα.
Και τα υπόλοιπα;
Κάποια βοήθησαν στην απόκτηση αυτογνωσίας, δίνοντας την ευκαιρία στους συγγραφείς να κατανοήσουν τα όρια αντιπαράθεσης που τους επιτρέπει ο οργανισμός τους. Ας μη ξεχνάμε ότι μεγάλο κομμάτι της διαδικτυακής επικοινωνίας δεν είναι ανταλλαγή επιχειρημάτων επιπέδου αλλά κραυγές επικράτησης στον πλανήτη των πιθήκων - άλλοτε πληρωμένες, άλλοτε λόγω έλλειψης επαρκούς επίγνωσης της κατάστασης, άλλοτε λόγω βλακείας ή εμμονής.
Κάποια ήταν εκρήξεις της στιγμής, ήτοι προσπάθειες που αποτύπωναν περισσότερο τη μαθηματική προβολή κάποιου ιδιωτικού χωροχρόνου στη διαδικτυακή πολιτική πραγματικότητα παρά προσπάθεια συμμετοχής και συμβολής μέσω αυτής.
Δυστυχώς και οι δύο προαναφερόμενες κατηγορίες συνέβαλλαν στον επικοινωνιακό θόρυβο. Είχαν όμως και ένα θετικό: έδωσαν την αναγκαία σοφία στους συμμετέχοντες, τούς ωρίμασε. Εξελικτικά φυσιολογικό και αναμενόμενο λοιπόν το απότοκο.
Υπάρχει και μια τρίτη και τελευταία κατηγορία: όσων χρησιμοποιούν την πολιτική ως μέσο ψυχοθεραπείας.
Όποιος είχε την τύχη/ατυχία να βρίσκεται πολύ κοντά σε έναν πολιτικό, κατανοεί πλήρως τη διαφορά μεταξύ του "ασχολούμαι με τις πολιτική ως ενεργός πολίτης" και του "χρησιμοποιώ την πολιτική ως πολιτικός". Δεν αναπαράγει αστειότητες τού τύπου "ο πολιτικός εκφράζει τη βούληση των ψηφοφόρων του" αλλά περιορίζεται σε ρεαλιστικές δηλώσεις όπως "ο πολιτικός λέει προεκλογικά στους πολίτες-εκλογείς ό,τι χρειάζεται για να εξασφαλίσει την εκλογή του και μετεκλογικά, λόγω ανυπαρξίας ποινικών ή άλλων επιπτώσεων από την εξαπάτηση εκλογέων, κάνει ό,τι τον συμφέρει και διαχειρίζεται επικοινωνιακά όσα κάνει". Τότε επιλέγει: θα μείνει (για ιδίον όφελος ή για ψυχολογικούς λόγους) ή θα φύγει. Παλαιότερα υπήρχαν δικαιολογίες τού τύπου "δεν ήξερα, δεν κατάλαβα, παρασύρθηκα". Μετά το έγκλημα τού χρηματιστηρίου (για τους κομματικά έμπειρους) ή μετά το αντιμνημονιακό φιάσκο του 2012 (για τους άπειρους), δικαιολογίες δεν υπάρχουν.Στο διαδίκτυο όμως η ψυχοθεραπεία συνεχίζεται. Υπάρχουν κάποιοι που δεν προσφέρουν αλλά συνεχίζουν να γράφουν - δεν έχει σημασία αν είναι μια "βαθυστόχαστη" γενικόλογη ατάκα στο twitter ή ένα απαξιωτικό σχόλιο σε κάποιο blog.
Σημασία έχει ότι βιάζουν το μέσο και ασελγούν σε όσους συμμετέχουν σε αυτό για να εξυπηρετήσουν κάποια προσωπική τους ανάγκη. Παίζουν με την ανάγκη του κόσμου να ζήσει μια καλύτερη μέρα, στην καλύτερη περίπτωση προσθέτοντας θόρυβο στον ήδη κουρασμένο μέσο πολίτη, κάνοντάς τον να αηδιάσει ακόμα περισσότερο τα κοινά και δημιουργώντας του αποστροφή σε ομαδικές προσπάθειες χτισίματος.
Αντί να μελετούν εις βάθος αυτά που θεωρούν πως θα τους βοηθήσουν να ανεβάσουν το επίπεδό τους σε επαρκές σημείο να προσφέρουν, προσπαθούν να διαχειριστούν επικοινωνιακά την άγνοιά τους σε συνδυασμό με τη γνώση άλλων.
Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μιας άρρωστης θετικής γνωστικής προκατάληψης επί των δυνατοτήτων τους για να νοιώθουν -και να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι- επαρκείς.
Ο Ελληνικός λαός -ο διπλανός μας, ο κάθε ένας από εμάς- έχει ανάγκη από ηρεμία, ρεαλισμό και στοχευμένη δημιουργικότητα. Οτιδήποτε παράγει μηδενισμό, θόρυβο ή αποπροσανατολισμό από όσα μπορούν να χτίσουν μια καλύτερη μέρα για την πατρίδα μας και τα παιδιά της είναι πλέον εκ του πονηρού.
Προσδιορίστηκε ποιός "έχει δικαίωμα και υποχρέωση να ομιλεί" και ποιός ομιλεί όχι για ιδίον όφελος αλλά χρησιμοποιώντας την πολιτική ως μέσο ψυχοθεραπείας, παρόλο που προκαλεί εθνική ζημία.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Ζωντανό παράδειγμα των ανωτέρω είναι το σημερινό δίλημμα των πολιτών, -ποιόν να στηρίξουν στην διαμάχη κυβέρνησης ΕΕ.Την Κυβέρνηση μας, πού αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να κρατήσει το βιοτικό επίπεδο σε ενα αξιοπρεπές ύψος, η να ενδώσει στις απαιτήσεις της τρόικας; Βεβαίως -με κλειστά μάτια-στο μνημόνιο και στις απαιτήσεις της τρόικας. Ο μόνος τρόπος να απαλλαγεί το έθνος απο τον στρατό κατοχής, την δικτατορία του κοινοβουλίου. Ίσως να εκπληρωθεί και το όνειρο των Ελλήνων για ένα σύνταγμα. Βεβαίως για να αποτραπεί το ποιο πάνω τούς βγάζουμε όλους αδαείς αμορφωτους, με εμμονές κτλ.Για να συνεχιστεί ο φασισμός ο πελατειακος,το πολιτικό σύστημα των τζιφλικαδων η εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο. Το παλιό πασοκ επέβαλλε το πολιτικό σύστημα των πρώην ανατολικών χωρών. Από ένα κόμμα, μία νομενκλατούρα χωρίζονται σε τρία, δεξιά αριστερά κεντρο .Και εν συνέχεια ξεσκιζομαστε στο κλέψιμο. Αμήν.
ΑπάντησηΔιαγραφήαποστασιοποιηθηκες βλεπω και τα βλεπεις απο αποσταση και μπορω να πω αφ υψηλου.που ειναι εκεινο το παλληκαρι που γνωρισα ?Η μηπως εξ αρχης ητανε το ιδιο αλλα εγω επενδυα ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΚΟΡΠΙΑ ΓΥΡΩ,πραγμα που συνηθιζα και ακομα συνηθιζω ετσι απλα σαν δον κιχωτης που ειναι ενας τιτλος τιμης για την υπαρξη μου την εκτος τοπου και χρονου ,μια υπαρξη ετσι για πλακα επειδη την γουσταρω εγω.
ΑπάντησηΔιαγραφή