Οι επιλογές του Τσίπρα για την εθνική συνοχή

Γράφει ο Mενέλαος Τασιόπουλος

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων βλέπει θετικά τη διαπραγματευτική στρατηγική, ενώ τάσσονται αναφανδόν υπέρ του τελικού συμβιβασμού από την πλευρά της Ελλάδας με υποχωρήσεις. Η πραγματικότητα αυτή μπορεί να αποτελέσει πολύ σημαντικό ψυχολογικό όπλο για την κυβέρνηση. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον να χρησιμοποιηθεί αυτή η εικόνα προκειμένου να πειστούν οι εταίροι στο πολιτικό επίπεδο ή τα γκρίζα κοστούμια στο τρίγωνο Βρυξελλών - Φρανκφούρτης - Λουξεμβούργου, ότι στη βάση αυτή θα πρέπει να δείξουν σεβασμό και να συνεννοηθούν με την κυβέρνηση της Ελλάδας. Τις γραφειοκρατίες των ηπειρωτικών δυνάμεων της Ευρώπης τις έχει περιγράψει με τα απαραίτητα μελανά χρώματα, αλλά με τεράστια διεισδυτικότητα και ακρίβεια ο Φραντς Κάφκα και τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε, παρά μόνον τα τεχνολογικά μέσα.

Την προηγούμενη Τρίτη στην Αθήνα υπήρξε μια σειρά σημαντικών πολιτικών εξελίξεων. Με παρέμβασή του σε ημερήσια πρωινή εφημερίδα, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, από τη θέση του στην Κομισιόν αλλά με το βλέμμα του έμπειρου πλέον Ελληνα πολιτικού, μίλησε για την ανάγκη εθνικής συνεννόησης, αφήνοντας μάλιστα περισσότερο ως υπονοούμενο παρά ως υποψηφιότητα τη δυνατότητα, εφόσον του ζητηθεί, να αναλάβει ο ίδιος ως πολιτικός πρωθυπουργός εθνικής εντολής τη διακυβέρνηση από την υπογραφή της συμφωνίας με τους εταίρους έως και τη λήξη του προγράμματος-γέφυρα.

Τις επόμενες ώρες της δημοσιοποίησης της παρέμβασης υπήρξαν διαδοχικές συναντήσεις του πρωθυπουργού για ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων με τον επικεφαλής του Ποταμιού κ. Θεοδωράκη, της νέας προέδρου του ΠΑΣΟΚ Φώφης Γεννηματά και της ηγετικής προσωπικότητας της Κεντροδεξιάς Ντόρας Μπακογιάννη.

Το κλίμα εντός του πρωθυπουργικού γραφείου, όπως και οι δηλώσεις στην έξοδο του Μαξίμου απέπνεαν κλίμα εθνικής συναίνεσης και διάθεση στήριξης του εθνικού προσανατολισμού για τη συνέχεια της πορείας της χώρας εντός της ζώνης του ευρώ. Σε κάθε περίπτωση, η απουσία του διδύμου Σαμαρά - Βενιζέλου από το προσκήνιο με την πρώτη ευκαιρία έδειξε ότι βοηθά την ανάκτηση του δυναμισμού του ελληνικού πολιτικού παράγοντα αλλά και συνδράμει πολύ περισσότερο από την παρουσία τους στη δημιουργία συνθηκών εθνικής διαπραγμάτευσης πέρα από τις υστερίες των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων της προηγούμενης διετίας.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο κ. Τσίπρας αποκτά δύο πολύ σημαντικές δυνατότητες επιλογής, ενόψει της τελικής φάσης της διαπραγμάτευσης αλλά και της υλοποίησης της όποιας συμφωνίας με την Ευρώπη και τον διεθνή παράγοντα.
Η πρώτη να παραμείνει ο ίδιος πρωθυπουργός και προχωρώντας άμεσα σε δομικό ανασχηματισμό, αξιοποιώντας πολιτικούς από όλο το φάσμα στο υπουργικό συμβούλιο και όχι μόνον από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝ.ΕΛ., να στείλει έμπρακτα το μήνυμα στους Ευρωπαίους ότι στην άλλη πλευρά του τραπεζιού δεν έχουν μια αριστερή κυβέρνηση, αλλά την Ελλάδα αμετάκλητο μέλος του ευρώ.

Η δεύτερη επιλογή για τον κ. Τσίπρα είναι, έχοντας «κλείσει» τον βασικό κύκλο της επίμονης διαπραγμάτευσης, ο ίδιος να προκρίνει εθνικό πρωθυπουργό ευρύτερης πολιτικής εντολής, πιθανότερος ο κ. Αβραμόπουλος, με κυβέρνηση εθνικής συνοχής που να καταλήξει τη συμφωνία και να προωθήσει την υλοποίησή της με προδιαγεγραμμένο τρόπο, έως το σημείο της ανάληψης ευθύνης για την έξοδο στις αγορές. Στις αρχές του 2016. Με τον τρόπο αυτό ο κ. Τσίπρας θα στείλει και πάλι το ίδιο μήνυμα στην Ευρώπη, θα διατηρήσει τον ηγεμονικό ρόλο του στο εσωτερικό ως επικεφαλής της πλειοψηφίας και θα οργανώσει τις διεθνείς επαφές και τα πλάνα του για την επόμενη φάση για τη χώρα, μετά τα Μνημόνια, όπου με ψήφο εμπιστοσύνης στο Κοινοβούλιο θα ανακτήσει την πρωθυπουργία μέχρι τα όρια της θητείας του. Στη δεύτερη αυτή περίπτωση φυσικά η Ν.Δ. θα πρέπει να καταλήξει με την «εκκρεμότητα Σαμαρά», με δεδομένο ότι στο ΠΑΣΟΚ έχουν ολοκληρώσει την αντίστοιχη διαδικασία, με συμμετοχή μάλιστα του ίδιου του κ. Βενιζέλου.

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση