Λύσεις υπάρχουν πάντα. Θέληση όμως, όχι…

Όσο οι αιτίες δημιουργίας της κρίσης παραμένουν ανέπαφες, δεν υπάρχει καμία περίπτωση εξόδου από αυτήν, οποτεδήποτε και αν ληφθεί η οποιαδήποτε απόφαση, σε οποιοδήποτε eurogroup, οποιοσδήποτε καρεκλοκένταυρος Κρατιστής και αν κυβερνά. Οι κόκκινες γραμμές που διαρκώς επικαλούνται οι «διαπραγματευτές», θα είχαν νόημα μόνο αν οδηγούσαν στην πάταξη των πραγματικών αιτιών της χρεοκοπίας και όχι στην διατήρηση τους όπως συμβαίνει τώρα, κρατώντας στο απυρόβλητο προνομιούχες ομάδες και κομματικά στρατεύματα.

Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και ελπίζω να μην είναι δραματικές. Η πραγματικότητα είναι μάλλον η αντίθετη από αυτήν που συζητάμε, αφού το ερώτημα δεν είναι αν θα μείνουμε στο ευρώ αλλά… αν θα ξαναμπούμε στο ευρώ. Η χώρα είναι ουσιαστικά εκτός ευρωζώνης εδώ και μήνες. Είναι παντελώς αποκομμένη από την υπόλοιπη ΕΕ ενώ η διακίνηση των κεφαλαίων γίνεται ελεύθερα… ακόμα, αλλά μόνο… προς τα έξω, αφήνοντας μία αγορά εντελώς στεγνή από ρευστό και τις εναπομείναντες επιχειρήσεις να φυτοζωούν, ελπίζοντας μέσα στην απελπισία τους, προσθέτοντας ζημιές πάνω σε ζημιές. Το Grexit συμβαίνει ήδη… και περιμένουμε ή το Grentrance ή το Greece… μαδιάμ.

Η κατάρρευση του Τέρατος θα κάνει πάταγο. Η αύξηση των εσόδων του στην οποία προσβλέπει με νέους φόρους, υπό αυτές τις συνθήκες είναι όνειρο απατηλό, αφού δεν υπάρχει λέπι, δεν υπάρχει καμία φοροδοτική ικανότητα. Οι περαιτέρω αυξήσεις φορολογικών συντελεστών δεν θα φέρουν δημοσιονομικά αποτελέσματα, αντίθετα θα οδηγήσουν σε νέα προβλήματα κλείνοντας κάθε πόρτα για αύξηση οικονομικής δραστηριότητας.

Το Τέρας πρέπει να μετασχηματιστεί, να αλλάξει όλες τις λειτουργίες του, να αναδιαμορφωθεί πλήρως, να εκσυγχρονιστεί, να εκλογικεύσει τις δαπάνες του πράγματα τα οποία αρνείται πεισματικά να κάνει γιατί κανείς δεν θέλει να θίξει την πελατεία του και να συγκρουστεί με πανίσχυρες συντεχνίες, διαπλεκόμενα συμφέροντα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και με αναχρονιστικές Κρατικίστικες νοοτροπίες, με αποτέλεσμα η χώρα μέρα με τη μέρα να καταστρέφεται.

Τα χρήματα φεύγουν από τη χώρα με αμέτρητους τρόπους, με ρυθμούς φρενήρεις, σε μία από τις πιο κλειστές οικονομίες του πλανήτη, με πολύ μικρό βαθμό ανοίγματος, με μία διαχρονική εξαγωγή κεφαλαίων και αυτό δεν μπορεί να διατηρηθεί. Εξάγουμε ευρώ… Κανένα σύγχρονο Κράτος δεν μπορεί να λειτουργεί με τέτοιου είδους «εξαγωγές», οι οποίες νομοτελειακά οδηγούν σε «εξαγωγές» ανθρώπινου δυναμικού.

Αυτή η χώρα δεν αντέχει πλέον άλλους επικά ανόητους και αλαζόνες πολιτικούς…
Ή πολιτικούς των οποίων οι αποφάσεις και οι πράξεις ενέχουν διαχρονική σκοπιμότητα και σοβαρή πιθανότητα απόλυτης διαφθοράς, εις βάρος της πατρίδας.

Το ζητούμενο, λοιπόν, στο σημείο που σήμερα βρισκόμαστε είναι το τι πρέπει να γίνει. Η αλήθεια είναι πως θα πρέπει η κυβέρνηση να πάρει την απόφαση να μιλήσει ανοιχτά στον λαό. Στους πολίτες που πληρώνουν συνέχεια το «μάρμαρο» και οι οποίοι τα τελευταία χρόνια πληρώνουν ένα χρέος που κανείς δεν ξέρει πως, από ποιους και γιατί έγινε. Στους πολίτες που τα τελευταία πέντε χρόνια είδαν να καταστρέφονται οικονομικά και να εγκαταλείπονται από το επίσημο κράτος στο έλεος του Θεού, αφού οι παντός είδους παρεχόμενες υπηρεσίες προς αυτούς έχουν σχεδόν εκμηδενιστεί. Στους πολίτες που πληρώνουν το λάθος μνημόνιο (το έχουν παραδεχτεί και οι τοκογλύφοι δανειστές μας) και που έχουν γίνει πειραματόζωα ενός εκτεταμένου (και φρικώδους) πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού πειράματος, με προσφερόμενη την προοπτική του εξανδραποδισμού τους (Βουλγαροποίηση)…

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα πρέπει να πει επιτέλους την αλήθεια. Όλη την αλήθεια, αφού όμως πρώτα συλλάβει και προφυλακίσει το σύνολο σχεδόν των πολιτικών και των πολιτικών εγκάθετων που τα προηγούμενα 40 χρόνια λυμαίνονταν την οικονομία της χώρας. Και αφού τους προφυλακίσει και δημεύσει το σύνολο των περιουσιών τους (εντός και εκτός Ελλάδας), να ενημερώσει για την στάση των «εταίρων» (στυγνών εκβιαστών) που θέλουν να τιμωρήσουν παραδειγματικά ολόκληρη τη χώρα, μετατρέποντάς την σε ένα πρότυπο κρατίδιο της νέας τάξης πραγμάτων στο οποίο θα έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Θα πρέπει να κατανοήσουμε, ως πολίτες την Ευρώπη που προωθεί το ιερατείο – διευθυντήριο της Ε.Ε. και θα πρέπει να αποφασίσουμε τελικά, σαν πολίτες, εάν επιθυμούμε να οδηγηθούμε σε ένα μαρτυρικό τέλος, χάνοντας σταδιακά (και με ταχείς ρυθμούς) την αξιοπρέπειά μας ως άνθρωποι και την ταυτότητάς μας ως λαός, ή εάν θα αποφασίσουμε να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας, με μία κυβέρνηση που θα επαναχαράξει την οικονομική πολιτική δημιουργώντας ένα σταθερό φορολογικό σύστημα (κάνοντάς την ευνοϊκότατη για πραγματικές επενδύσεις με φορολογία στο 10%), διοικητικό σύστημα (πάταξη της γραφειοκρατίας), πολιτικό σύστημα (αναδρομική κατάργηση όλων των νόμων που είναι σχετικοί με την παραγραφή πολιτικών αποφάσεων που δημιούργησαν ζημία στη χώρα).

Με την πολιτική ληστοσυμμορία του παρελθόντος στην φυλακή, και με την αιτιολόγηση ότι αποφάσεις και υπογραφές εγκληματιών και απατεώνων δεν ισχύουν και δεν υλοποιούνται πουθενά στον κόσμο, με έλεγχο του χρέους και με ταυτόχρονη δημιουργία νέων συμμαχιών, με στήριξη της γνήσιας επιχειρηματικότητας (και όχι των απατεώνων «επιχειρηματιών») είναι βέβαιο πως θα υπάρξει μία περίοδος (τουλάχιστον 5 χρόνων) στην οποία δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να εισάγουμε αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, κινητά, τάμπλετ κ.λ.π., διατηρώντας και στηρίζοντας τους νέους επιστήμονες στον τομέα της έρευνας, θα δημιουργήσουμε τις υποδομές που θα στηρίξουν την χώρα στο να παράξει προϊόντα που θα μπορούν να είναι και ποιοτικά και ανταγωνιστικά, αν λάβουμε υπόψη μας την ικανότητα του ελληνικού δαιμονίου. Εμείς οι πολίτες θα πρέπει να καταλάβουμε ότι για ένα διάστημα λίγων χρόνων είμαστε αναγκασμένοι να μειώσουμε τις απαιτήσεις μας (όλοι οι μισθοί 800 ευρώ, όλες οι συντάξεις 600 ευρώ) προκειμένου να δημιουργήσουμε τις συνθήκες της απόλυτης επανάκαμψής μας.

Επειδή στην περίπτωση της Ελλάδας του σήμερα ο δρόμος προς την Κόλαση δεν είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, αλλά με την βεβαιότητα του αργού μαρτυρίου, η προσφερόμενη εναλλακτική που δίνει σοβαρές πιθανότητες διαφυγής από το σχεδιασμένο προδιαγεγραμμένο τέλος μας, ίσως είναι και η μοναδική διέξοδος της σημερινής κυβέρνησης, που καλείται να είναι ειλικρινής με τους πολίτες, αλλά και να εκμεταλλευτεί το σύνολο των ικανών Ελλήνων που θα θελήσουν να εργαστούν άοκνα βάσει ενός σχεδίου που θα οδηγεί μακριά από την Προκρούστεια λογική των «φίλων», «συμμάχων» και «εταίρων».

Το ερώτημα που τίθεται είναι: Θα επιλέξει ο Αλέξης Τσίπρας (και οι συν αυτώ) την δύσκολη (και αξιοπρεπή) οδό ή θα υποκύψει στις «σειρήνες» στον δρόμο προς την Ιθάκη, που κάποιος ελαφρά τη καρδία άνοιξε για την χώρα;

Έγραψαν Kalithanos και Panagiotis


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση