Σαν σήμερα ήταν που "έφυγε" ο Κωστής Παλαμάς...

Ο Κωστής Παλαμάς έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο, σαν σήμερα, στις 27 Φεβρουαρίου του 1943. Η κηδεία του την επομένη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις των κατακτητών, εξελίχθηκε σε μια μεγάλη αντικατοχική εκδήλωση από χιλιάδες Έλληνες, οι οποίοι τον αποχεραίτησαν, τραγουδώντας τον εθνικό μας ύμνο, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Γερμανών και των δοσίλογων.

Ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός ο Κωστής Παλαμάς πέθανε σαράντα ημέρες μετά το θάνατο της γυναίκας του τον οποίο δεν είχε πληροφορηθεί. Λόγω της άσχημης κατάστασης της υγείας του, οι γιατροί προτίμησαν να μην τον ενημερώσουν για το χαμό της συντρόφου του Μαρίας Βάλβη την οποία συνάντησε τελικά στους ουράνιους κήπους…

Η συνεισφορά του Κωστή Παλαμά στα ελληνικά γράμματα υπήρξε τεράστια. Ανανέωσε σημαντικά την ποιητική μορφή, αξιοποιώντας στο έπακρο τις δυνατότητες της λογοτεχνικής μας παράδοσης, από τον Όμηρο και τον Ρωμανό τον Μελωδό, ως τον Κάλβο και το δημοτικό μας τραγούδι. Ο Παλαμάς δημιούργησε μια ολόκληρη εποχή κι έγινε δάσκαλος στις νεώτερες γενιές. Δίκαια, λοιπόν, θεωρείται, ύστερα από τον Διονύσιο Σολωμό, ο δεύτερος εθνικός μας ποιητής.

Αδιαμφισβήτητα μας άφησε παρακαταθήκη σπουδαία λόγια, λόγια ψυχής και πνεύματος... ηχούν σαν αγιορείτικες καμπάνες στα κατάβαθα της ψυχής μας, για να μας αναγεννήσουν, να μας στεριώσουν, της πίστης τα λάβαρα να μας αξιώσουν.

«Χρωστάμε σ' όσους ήρθαν, πέρασαν, θα 'ρθούν, θα περάσουν. 
Κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί».

Χρωστάμε παιδιά…ας μην το ξεχνάμε.

Επέλεξα από τον πλούτο της ψυχής του, να μοιραστώ μαζί σας και το προφητικό αριστούργημα, που συγκινεί και γίνεται η γέφυρα που μας ενώνει με τη φωνή του άγιου Πατροκοσμά μας και των Προφητών.

Μες στις παινεμένες χώρες, χώρα
παινεμένη, θά `ρθει η ώρα,
κι από σέν’ απάνου η φήμη
το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.

Θά `ρθει η ώρα, θά `ρθει η ώρα, εσένα ήταν ο δρόμος
σε βοριά κι ανατολή, ανατολή και δύση,
σαν το δρόμο του ήλιου γέρνεις, γέρνεις όμως
το πρωί για σε, για σε δε θα γυρίσει.

Και χορό τριγύρω σου θα στήσουν
με βιολιά και με ζουρνάδες,
γύφτοι, οβραίοι, γυφταράπηδες, πασάδες,
κι οι τρανοί σου θα λυγίσουν
και θα γίνουν των ραγιάδων οι ραγιάδες.

Και τα γόνατα οι τρανοί σου θα λυγίσουν,
και τ’ αγόρια σου τ’ αγνά θα τα μολέψουν
με τ’ αγκάλιασμα, τ’ αγκάλιασμά τους οι σουλτάνοι,
και τα λείψανά σου θα σ’ τα κλέψουν οι ζητιάνοι.

Και να ξημερώσει μιαν αυγή,
όσο να σε λυπηθεί
ω ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,
της αγάπης ο Θεός,
και να σε, να σε καλέσει ο λυτρωμός.

Μην έχοντας σκαλί πιο κάτου άλλο πιο βαθιά
να κατρακυλήσεις στου Κακού τη σκάλα,
θα σου φυτρώ- θα σου φυτρώσουν τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα.

27 Φεβρουαρίου 2015
Α' Χαιρετισμοί
Δημήτριος Γκιουζέλης


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση