Οι δημοσκοπήσεις καθορίζουν πια τις πολιτικές εξελίξεις

Και φωνάζουν οι πατριδέμποροι να φοβηθούν οι πατριώτες

Βάρναλης

Του Δαμιανού Βασιλειάδη 
Εεκπαιδευτικού, συγγραφέα 

Ένα φαινόμενο που δεν του δώσαμε έως τώρα την δέουσα σημασία, παράλληλα με τα περισσότερα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης, (όπως αρέσκομαι να τα ονομάζω μεν, κυριολεκτώντας δε), μέσω των μοντέρνων στρατηγικών μεθόδων διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, είναι οι δημοσκοπήσεις.

Οι δημοσκοπήσεις καθορίζουν σε μεγάλο πια βαθμό, θα έλεγα καθοριστικό, όλες τις πολιτικές εξελίξεις, σύμφωνα με τα συμφέροντα του γνωστού πια συστήματος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, και της πανίσχυρης παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, που τα διευθύνουν από το παρασκήνιο ή και το προσκήνιο ακόμη, ανάλογα, συμμαχώντας με το ντόπιο παρασιτικό κεφάλαιο ή την παρασιτική αστική τάξη της πατρίδας μας (λέγω «πατρίδα» εξεπίτηδες σε πείσμα των απάτριδων Και δεν θα ήθελα προσωπικά να ακούσω αυτό το γελοίο που ακούγεται από ορισμένους: «Δεν αμφισβητώ τον πατριωτισμό κανενός». Καλά οι εφιάλτες που πήγανε! Δεν είναι παρόντες ή εξαφανίστηκαν δια μαγείας;).

Ας μην παραξενευτεί κανείς ότι οι δημοσκοπήσεις, στην Ελλάδα προπάντων, έχουν ήδη την δύναμη να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, χρησιμοποιώντας έξυπνα το συνειδησιακό (μορφωτικό) επίπεδο και την δύναμη αντίστασης του Έλληνα ψηφοφόρου, ο οποίος λόγω της πολιτικάντικης του νοοτροπίας και του κατωτάτου επιπέδου πολιτικής ωριμότητας, έτσι όπως τoν διαμόρφωσε στοχευμένα το σύστημα, (αυτή είναι η αλήθεια, τα άλλα περί ώριμου λαού είναι λαϊκισμοί), επηρεάζεται άμεσα και καθοριστικά απ’ αυτά που βλέπει κυρίως στις τηλεοράσεις και τις λύσεις που του προτείνει έντεχνα.

Δεν αναφέρομαι στον Έλληνα «πολίτη», που παραπέμπει στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, όπως τον περιγράφει ο Περικλής στον επιτάφιο και ο Αριστοτέλης στα πολιτικά: «Πολίτης δ’ απλώς ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής». Ο Έλληνας «πολίτης» έτσι όπως τον κατάντησε το πλήρως απαξιωμένο και φαύλο πολιτικό σύστημα, με ασήμαντες μικροδιαφορές ανάμεσα στα κόμματα της μεταπολίτευσης τουλάχιστον, δεν μετέχει ούτε «κρίσεως», ούτε «αρχής». Δηλαδή για να γίνει τελείως καταληπτό αυτό που θέλω να πω, ισχυρίζομαι ότι ούτε κρίση είχε ούτε άσκησε ποτέ εξουσία. Ήταν πάντοτε πριν και μετά τον μεγάλο πατριώτη Καποδίστρια ετεροπροσδιοριζόμενος και ετερόφωτος, υποκείμενος στην πολιτικάντικη προπαγάνδα του συστήματος χειραγώγησης. Ψήφιζε σαράντα χρόνια την καταστροφή του, γιατί δεν ήταν μόνο τα γνωστά πολιτικά κόμματα, που τον οδήγησαν στην ανθρωπιστική κρίση, ήταν και ο ίδιος ο ελληνικός λαός που τους ψήφιζε για να καταλήξει η όλη κατάσταση στην κρίση, σύμφωνα με ρήση του Ισοκράτη: «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται της άρχουσιν». Βλέπε για παράδειγμα επίσης αυτό το νεοπαγές κόμμα, Ποτάμι του κ. Σταύρου (δεν αναφέρω το όνομα Θεοδωράκης, μήπως γίνει κάποια σύγχυση, που δεν είναι απίθανη), που το ανέδειξαν εκ του μηδενός τα εξωθεσμικά κέντρα, όπου τρέχει ο κάθε κατατρεγμένος και απελπισμένος, απογοητευμένος και λοιπά και λοιπά («να τα λέμε τώρα», όπως λέει ο Καβάφης), ως σανίδα σωτηρίας για να σωθεί. Και δυστυχώς τρέχουν πολλοί, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι θα πνιγούν στα «θολά» νερά του κάποια στιγμή. Το κακό είναι μήπως συμπαρασύρει κι εμάς στην καταστροφή. Και προβλέπω ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος θα συνεχίσει, πιθανόν κατά τον ίδιο τρόπο, γιατί απλούστατα δεν άλλαξε νοοτροπία ακόμη. Χωρίς αλλαγή νοοτροπίας δεν γίνεται αλλαγή πολιτικής. Και τονίζω το «ακόμη», εκφράζοντας κάποια ελπίδα αλλαγής πλεύσης κάποια στιγμή στο μέλλον.

Μακρηγόρησα ωστόσο. Ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Λόγω του πολυπολικού κόσμου, που επιβλήθηκε σταδιακά στην παγκόσμια σκηνή, το φαινόμενο, στο οποίο αναφέρθηκα στην αρχή, αφορά κυρίως τις δυτικές χώρες, για τις οποίες έχουμε περισσότερα δεδομένα.

Είναι πια γνωστό στους επαΐοντες ότι για να επικρατήσει το αστικό σύστημα και όχι μόνο αυτό, βασικά κάθε σύστημα εξουσίας, χρησιμοποιεί την ιδεολογική ηγεμονία του μέσα από την προπαγάνδα και την ψυχολογία της μάζας, έτσι όπως την ανέλυσε ο Γκράμσι και την εκφράζει πολύ πετυχημένα σε έναν ορισμό του ο Λουτσίανο Γρκούπι:

«Ο συλλογισμός του Γκράμσι πάνω στην ηγεμονία μπορεί να συνοψιστεί μ’ αυτόν τον τρόπο: Η κυρίαρχη τάξη εφαρμόζει την ηγεμονία της στο βαθμό που μπορεί να πραγματοποιήσει και να διατηρεί έναν ιστορικό συνασπισμό αντιφατικών κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων, τόσο στην οικονομική βάση, όσο και στο πολιτικό και κρατικό εποικοδόμημα, που έχουν για συνδετικό κρίκο την ιδεολογία. Η ηγεμονία λοιπόν είναι η στιγμή της πολιτικής ηγεσίας και ταυτόχρονα και γι’ αυτόν το λόγο, η ηγεσία στο χώρο των ιδεών, δηλαδή η πνευματική ηγεσία.
Η τάξη που κυριαρχεί μπορεί να κυριαρχεί μόνο στο βαθμό που μπορεί ν’ ακτινοβολήσει την ιδεολογία της προς όλα τα κοινωνικά στρώματα, ακόμη και προς την τάξη, που είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης και που έχει για το λόγο αυτό αντίθετα μ’ αυτήν συμφέροντα. Αυτή ακριβώς η δυνατότητα επιρροής και ιδεολογικής αγωγής, απ’ τη μεριά της άρχουσας τάξης, είναι που έφερε σε υποδεέστερη θέση την κυριαρχημένη τάξη. Η τάξη αυτή, υποταγμένη σε μια ιδεολογία που δεν είναι δική της, δεν κατορθώνει να εκφράσει τα δικά της ταξικά συμφέροντα με συνεκτικό τρόπο, στο επίπεδο της πολιτικής και της κουλτούρας, ούτε κατορθώνει να συνειδητοποιήσει τον ιστορικό της ρόλο»1.

Μία από τις μορφές της ιδεολογικής ηγεμονίας είναι και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στην ουσία και με μία λέξη, μέσα χειραγώγησης του Έλληνα ψηφοφόρου, για να μην μιλήσουμε για τον πολίτη, που είναι έννοια με υψηλές προδιαγραφές.

Μια από τις βασικές μεθόδους που χρησιμοποιεί το γνωστό πια σύστημα, στα πλαίσια της ιδεολογικής ηγεμονίας, είχε αναφέρει στο βιβλίο της η γνωστή δημοσιογράφος Ναόμι Κλάιν. Ανέφερε με ποιο αποτελεσματικό ψυχολογικό τρόπο αυτό το σύστημα ελέγχει και κατευθύνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων και των κοινωνιών, ώστε να πετυχαίνει του άνομους στόχους του. Ενώ παλιά ήταν οι ιδεολογίες, τώρα που ξέφτισαν αυτές, εφαρμόζονται οι αποτελεσματικοί μέθοδοι της ψυχολογίας ή αν θέλετε του ψυχολογικού πολέμου ή και πάρα πέρα, αν πάμε, οι μέθοδοι της ψυχολογίας της μάζας. Μιας «μάζας» ως κάποιας αδιαμόρφωτης «ύλης» (έτσι την βλέπουν), που τις δίνουν τα κέντρα αυτά τέτοια μορφή και έκφραση (πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική), ώστε να υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Έχουν σχέση τα ανωτέρω με αυτό που χαρακτήριζε ό Γκράμσι πολύ σωστά, αλλά αναλογικά, ιδεολογική ηγεμονία των κέντρων, που ασκούν εξουσία, κυρίως μέσα από το «γυαλί», δηλαδή τα ηλεκτρονικά μέσα.

Ερμηνεύοντας λοιπόν η Ναόμι Κλάιν την δύναμη της ψυχολογίας αυτής, που την μέθοδό της χαρακτηρίζει «Σοκ και δέος» γράφει στο πολύκροτο βιβλίο της Πρόκειται λέει για «ένα στρατιωτικό δόγμα που καυχιέται ότι δε στοχοποιεί μόνο τις εχθρικές ένοπλες δυνάμεις, αλλά, όπως επισημαίνουν οι άνθρωποι που το εκπόνησαν, “την κοινωνία εν γένει”, καθώς ο μαζικός φόβος είναι μια κομβική παράμετρος της εν λόγω στρατηγικής»2. Θα προσέθετα στον μαζικό φόβο και την ελπίδα. Ο ψυχολογικός αυτός μηχανισμός αυτός εναλλάσσει την στρατηγική του ανάμεσα στον φόβο και την ελπίδα.

Γράφει στη συνέχεια η συγγραφέας για το χαρακτήρα του φαινομένου: «Το “Σοκ και δέος” παρουσιάζεται συχνά ως μια στρατιωτική σαρωτικής ισχύος πυρός, όμως οι συντάκτες του δόγματος θεωρούν ότι είναι κάτι περισσότερο: Ισχυρίζονται ότι είναι ένα πολύπλοκο ψυχολογικό σχέδιο που πλήττει “απευθείας τη βούληση του αντιπάλου να αντισταθεί”. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται προέρχονται από έναν βραχίονα του στρατιωτικού συμπλέγματος των ΗΠΑ: Αποστέρηση και υπερφόρτωση των αισθήσεων με σκοπό τον αποπροσανατολισμό και την παλινδρόμηση των υποκειμένων»3. Ότι ακριβώς κάνουν τα κανάλια της διαπλοκής: Με τον καταιγισμό των πληροφοριών, βασικά της προπαγάνδας ανάμεσα στον φόβο και την ελπίδα, παραλύουν τον κόσμο και τον καθιστούν υποχείριο των επιδιώξεών τους.

Ας θυμηθούμε εν τέλη μία περίπτωση από τις πολλές, που αποκωδικοποιούν πώς εργάζονται οι δημοσκοπήσεις των ίδιων Μέσων Αποχαύνωσης και Αποβλάκωσης και ψυχολογικής παράλυσης των Ελλήνων: Ας θυμηθούμε για παράδειγμα τις διαδοχικές δημοσκοπήσεις, όπου ο Γιώργος Παπανδρέου, απέναντι στον Καραμανλή τον νεώτερο ήταν ακόμη στο μηδέν ή κάτω από το μηδέν. Σιγά σιγά πήγε ως καταλληλότερος πρωθυπουργός από το μείον μηδέν στο πέντε, μετά στο 15. κ.λπ. Ξαφνικά έγινε ο καταλληλότερος πρωθυπουργός. Από τη στιγμή που είπε μάλιστα το περίφημο πια «λεφτά υπάρχουν» έφτασε ως καταλληλότερος πρωθυπουργός το εκατό τοις εκατό. Η κάνω λάθος; Όταν λοιπόν οι δημοσκοπήσεις αναδείξουν κάποιον ως καταλληλότερο πρωθυπουργό, σημαίνει ότι η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία έχει αποφασίσει ήδη, ποιον θα αναδείξει στην κυβέρνηση, για να λειτουργεί το αστικό, κοινοβουλευτικό δικομματικό σύστημα. Τόσο απλά και κυνικά είναι τα πράγματα, αν δεν ανατραπεί αυτή η κατάσταση!

Μια άλλη σατανική μέθοδος που εφαρμόζεται από το σύστημα μέσα από τα ΜΜΕ που διαθέτει είναι να κατεβάζει τα ποσοστά κομμάτων κάτω από το τρία της εκατό, για να δημιουργήσει την ψυχολογία της χαμένης ψήφου, ώστε ο ψηφοφόρος να αλλάξει γνώμη και μετά να παρουσιαστεί η καινούργια δημοσκόπηση με τα ποσοστά που διαμόρφωσε η ίδια. Ποιος όμως καταλαβαίνει αυτήν την επαίσχυντη προπαγάνδα χειραγώγησης που ασκείται μ’ αυτόν τον ύπουλο τρόπο;

Συμπερασματικά λοιπόν το σύστημα μέσα από τα ΜΜΕ, κυρίως τα ηλεκτρονικά, δηλαδή τηλεόραση και ραδιόφωνο, κατευθύνει τον ψηφοφόρο στην κατεύθυνση που θέλει. Τελευταία προσπαθεί να απαξιώσει τους Ανεξάρτητους Έλληνες με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο που διαθέτει και χρησιμοποιεί κατά κόρον, ώστε να δημιουργήσει στον ψηφοφόρο την ψυχολογία της χαμένης ψήφου, ενώ αναδεικνύει το Ποτάμι ως ρυθμιστή του συστήματος, ανάμεσα στους υποψήφιους για την κυβέρνηση. Κύριος στόχος του συστήματος είναι στην φάση που διανύουμε όλες οι πατριωτικές δυνάμεις, που προσπαθούν να αφυπνίσουν τον Έλληνα πολίτη ότι δεν είναι μόνο τα οικονομικά προβλήματα που πρέπει να τον απασχολούν, αλλά και τα εθνικά, τα οποία υπερασπίζονται οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και όλες οι πατριωτικές δυνάμεις. Δεν νοείται αγώνας για τα κοινωνικά προβλήματα, χωρίς την σύζευξή τους με τα εθνικά. Εάν δεν υπάρχει Ελλάδα δεν υπάρχει και ελληνική κοινωνία. Τα θέματα της Εθνικής Ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα οικονομικοκοινωνικά.

Μαθαίνει κανείς τίποτε από την εμπειρία του παρελθόντος;
Αφυπνίζεται κανείς;
Ακούει κανείς;
Ψελλίσατε τίποτε; Δεν σας άκουσα.
Είσαστε στον καναπέ αποχαυνωμένοι! Ξεσηκώνεστε!

Για να διατηρούμε κάποια αισιοδοξία και προ πάντων το χιούμορ, λέμε απλώς: Ιδωμεν!


1. Απ’ την εισαγωγή του Λουτσιάνο Γκρούππι στο βιβλίο: Αντόνιο Γκράμσι, Οι διανοούμενοι, ό.π., σ. 41. Ας θυμηθούμε και την σχετική άποψη του Λένιν σε σχέση με τα ανωτέρω: «Μια αυθόρμητη εξέλιξη του εργατικού κινήματος δεν οδηγεί παρά στην καθυπόταξή του στην αστική ιδεολογία».
2. Βλ. Ναόμι Κλάιν, Το Δόγμα του Σοκ, η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2007, σ. 446.
3. Βλ. Ναόμι Κλάιν, Το Δόγμα του Σοκ


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση