Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου...

Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος

Ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου είχε δηλώσει, στα στερνά του, ότι «Το ΠAΣOΚ δεν κληρονομείται, δεν χαρίζεται και δεν τεμαχίζεται σε τιμάρια».

Ο υιός του ιδρυτού ανέλαβε να διαψεύσει πλήρως τις προσδοκίες του πατέρα του: κληρονόμησε το πατρικό κόμμα αφού πρώτα του το χάρισε ο προκάτοχός του Σημίτης, και τώρα επιχειρεί να διασπάσει τα υπολείμματά του.

Ασφαλώς η διένεξη Παπανδρέου - Βενιζέλου είναι περιθωριακό ζήτημα, αφού το ΠΑΣΟΚ έχει συρρικνωθεί ήδη σε μικρό κόμμα και τείνει να εξαλειφθεί ολοσχερώς.
Αλλά η συμπεριφορά και η τακτική του Γιώργου Παπανδρέου εκπλήσσει, γιατί ο άνθρωπος αυτός εξελέγη το 2009 πρωθυπουργός με μεγάλη πλειοψηφία και οδήγησε την χώρα στον διεθνή οικονομικό έλεγχο, την υποτέλεια και την απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας.

Η επιχείρηση επανεμφάνισής του, άρα, έχει πρώτα-πρώτα την διάσταση του θράσους ενός οικτρά αποτυχημένου πρωθυπουργού, που ανατράπηκε υπό το βάρος της λαϊκής κατακραυγής. Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, σαν ο Γούναρης να έβγαινε από τον τάφο του μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και να ζητούσε την ψήφο του ελληνικού λαού.

Δεύτερον, εντυπωσιάζει ο ναρκισσισμός, η άνευ ερεισμάτων αυτοπεποίθηση, η ηγεμονική αντίληψη φεουδαλικού τύπου, η νοοτροπία γαλαζοαίματου ελέω Θεού εστεμμένου, ο οποίος κυβερνά δικαιωματικά και η απομάκρυνσή του από την εξουσία μόνον προσωρινή μπορεί να είναι. Διότι η «φυσική» του κατάσταση είναι να μας κυβερνά, εμάς, τους «υπηκόους» του.

Τρίτον, προκαλεί απορία η στρατηγική και ο στόχος: σε τι αποσκοπεί ακριβώς ο ΓΑΠ;
Να οικειοποιηθεί το λείψανο του ΠΑΣΟΚ και να το αναστήσει;
Να ιδρύσει «νέο» κόμμα, εντελώς προσωποπαγές;
Να «επανασυσπειρώσει» την ανύπαρκτη πλέον «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» και να «συνεγείρει» τα πλήθη;
Απλά να ρίξει την αποτυχημένη κυβέρνηση του συμφοιτητή του Σαμαρά, η οποία ούτως ή άλλως θα πέσει πολύ σύντομα από μόνη της;

Και σε ποιές πολιτικές αρχές θα στηρίξει την πολιτική του νεκρανάσταση ο ΓΑΠ;
Στην καταγγελία του Μνημονίου, που ο ίδιος έφερε;
Στην ανανέωση της πολιτικής ζωής, που μπορούσε να κάνει το 2009 και δεν έκανε;
Και ας μην επικαλεστεί το γνωστό επιχείρημα «δεν πρόκαμα», διότι ο μεν Ελευθέριος Βενιζέλος ανασυγκρότησε το 1910-12 ένα διαλελυμένο κράτος σε δεκαοκτώ μήνες, ενώ ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου κυβέρνησε το 1924 πενηνταδύο μέρες και πρόλαβε να ανακηρύξει την Δημοκρατία, να ιδρύσει το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και να καθιερώσει την δημοτική γλώσσα.

Ίσως δεν φταίει ο Γιώργος γιά όλα αυτά.
Ίσως το οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον να του ενέπνευσαν την ιδέα ότι ο λαός θα τον ακολουθήσει αν του σερβίρει άλλη μία ψεύτικη ελπίδα, όπως τον ακολούθησε το 2009 με το διαβόητο «λεφτά υπάρχουν».
Ίσως οι εχθροί του Βαγγέλη, στο κομματίδιο του ΠΑΣΟΚ, να θέλουν να χρησιμοποιήσουν τον ΓΑΠ ως φόβητρο εναντίον του –επίσης οικτρά αποτυχημένου- αρχηγού τους, που οδήγησε το κόμμα στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής.
Ίσως ακόμα κάποιοι να παραμένουν προσκολλημένη στην «δυναστεία», κάτι που ασφαλώς παραπέμπει σε ψυχαναλυτικού τύπου προβλήματα.

Σε κάθε περίπτωση, κάποιος πρέπει να πει στον Γιώργο και σε όλο τον παλαιοκομματικό συρφετό της Μεταπολίτευσης, ότι η βασιλεία τους ετελείωσε, εμετρήθησαν και ευρέθησαν ολίγοι, το φαγοπότι ολοκληρώθηκε και το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να οδεύσουν στην μονή της μετανοίας τους, γιά να αναλογισθούν την καταστροφή που προξένησαν στην πατρίδα.

Πηγή "KontraNews"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση