Η τιμή, τιμή δεν έχει... ή μήπως άλλαξε και αυτό;

Από παιδί είχα αναζητήσεις σχετικά με τους πολιτικούς, την πολιτική, το αν είναι λειτούργημα ή μία δουλειά σαν όλες τις άλλες και άλλα τέτοια ερωτήματα που στο παιδικό μου μυαλό φάνταζαν έξυπνα και έδειχναν έναν προβληματισμό, μη σας πω δύο προβληματισμούς!

Περνώντας τα χρόνια τα ερωτήματα γίνονταν όλο και πιο βασανιστικά.
Τι είδους πετριά πρέπει να φάει κάποιος για να ασχολείται σε όλη του τη ζωή με τα προβλήματα του τόπου, να τον αποκαλλούν προδότη, να αποκαλεί τους αντιπάλους του προδότες, να τσακώνεται στη βουλή, να τον μαυρίζουν στις εκλογές, να βγαίνει στα κανάλια βλοσυρός, στομφώδης και φυσικά σωτήρας όλων υμών των αδαών, να μιλά ασταμάτητα να ψεύδεται ασύστολα και με θράσος να υποστηρίζει όλα όσα την προηγουμένη ξόρκιζε ως αντιπατριωτικά!

Ξέχασα να σας πω πως όλοι είναι πατριώτες, ο ένας περισσότερο από τον άλλο και φυσικά όλοι τους περισσότερο από εμάς, που ως αδαείς δεν μπορούμε να ξέρουμε το καλό της πατρίδος, αλλά ούτε και το δικό μας!

Και επειδή σε πείσμα όλων παραμένω παιδί, ξαναέθεσα στον ευατό μου το αμείλικτο ερώτημα.
Γιατί κάποιος να γίνεται περίγελος, να αυτοαναιρείται, να μαυρίζεται και να επιμένει, διότι χωρίς αυτόν η πολιτική σκηνή είναι τουλάχιστον... πτωχή;!

Αλήθεια τώρα που είπα πτωχή, υπάρχει και ένα άλλο ερώτημα, το ίδιο επίμονο και βασανιστικό και αυτό παιδικό κατάλοιπο.

Γιατί όλοι οι σύγχρονοι πολιτικοί έχουν θεία που τους αφήνει κληρονομιά, γυναίκα που έχει θεία που της αφήνει κληρονομιά, κόρη που επενδύει και κερδίζει απίστευτα ποσά, όταν όλοι χάνουν τα αυγά και τα πασχάλια και έχει και θείο που της αφήνει την μισή Ελλάδα σε οικόπεδα;
Εγώ βρε παιδιά γιατί δεν έχω τέτοιο θείο πιά;

Τη δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς, απαντούν οι αρχαίοι πρόγονοι, όχι από τον τάφο της Αμφίπολης, αυτοί την έκαναν απελπισμένοι σε άλλες πολιτείες ιδανικές!

Κάθε ημέρα όλο και κάτι μεγάλο ξεσκεπάζεται, από την επίμονη και επίπονη προσπάθεια των λαμπρών δημοσιογράφων -πατριωτών επίσης-, κάτι που συνδέει (άμεσα, έμμεσα ή με το έτσι θέλω) την πολιτική, τη δικαοσύνη, τη σωτηρία της ψυχής, με το χρήμα!

Και φυσικά οι απορίες λύνονται μαγικά!

Η σωτηρία της Ελλάδας, η έξοδος στις αγορές, η διάσωση των τραπεζών και τραπεζιτών, η έλευση της πολυπόθητης ανάπτυξης είναι θέμα... τιμής!

Δεν έχει σημασία εάν η παιδική φτώχια αγγίζει το 20%, ούτε ότι οι αυτοκτονίες φτάνουν (ή έχουν ξεπεράσει προ πολλού) τις πέντε ή τις εικοσιπέντε χιλιάδες.

Δεν έχει απολύτως καμμία σημασία το γεγονός ότι οι άνεργοι είναι πια κοντά στα δυόμιση εκατομμύρια, ούτε ότι οι άστεγοι σχεδόν τριπλασιάστηκαν.

Σημασία έχει να σωθούμε στην σωστή τιμή για τους πολιτικούς μας.

Διότι τώρα στα χρόνια των σωτήρων, η λαική ρήση "η τιμή τιμή δεν έχει..." αποκτά νέο νόημα!
Η τιμή έχει τιμή και μάλιστα τεράστια, το χρήμα ρέει -με πολλά μηδενικά- στις τσέπες των σωτήρων!

Είναι πολύ το χρήμα αδέρφια, στην Ελλάδα που πεινάει, που υποφέρει που δεν έχει υγεία, παιδεία, πρόνοια, που κάποιοι τυχάρπαστοι σωτήρες πληρώνωνται για να μας σώσουν.

Δεν θέλω να σωθώ κύριοι, δεν θέλω να φορολογούμαι για να συντηρώ το σύστημα σας, δεν γουστάρω σωτήρες που φροντίζουν να κάνουν κομπόδεμα ιδρύοντας ΜΚΟ, για την τσέπη τους και μόνο, βάζοντας χέρι ό,που μπορούν, και όσο οι υπόλοιποι σωτήρες τους επιτρέπουν.

Διότι τώρα πια δεν υπάρχουν αλτρουστικές σκέψεις και ιδέες, δεν υπάρχουν οράματα, υπάρχουν τσέπες που πρέπει να γεμίσουν, ακίνητα που πρέπει να αποκτηθούν και κάπου εκεί, μεταξύ αστακού και σαμπάνιας, υπάρχει μόνο μία σκέψη:
Η επόμενη μπουκιά πρέπει να είναι μεγαλύτερη, γιατί το ό,τι φάνε, ό,τι πιούνε και ό,τι αρπάξει ο κώλος τους είναι το μότο της δεκαετίας!

Πηγή "Λόγια και Σκέψεις"

Σχόλιο ιστολογίου: Αυτό με το τελευταίο που λέει "ό,τι αρπάξει ο κώλος τους", αποτελεί την βάση οικοδόμησης της σύγχρονης πολιτικής θέσης και σκέψης των Ελλήνων πολιτικών (και όχι μόνο)...

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση