H στρατηγική του φόβου και οι μεγάλες παρατάξεις

Του Μανώλη Κοττάκη

Η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε νωρίς και οι διεκδικητές της εξουσίας άρχισαν να φανερώνουν τα χαρτιά τους. Είτε γίνουν εκλογές τώρα, είτε την Άνοιξη, είτε το φθινόπωρο του 2015, παρατάξεις και αρχηγοί κάνουν τις πρώτες κινήσεις στην σκακιέρα. Το μοναδικό δεδομένο που λείπει από το σχεδιασμό τους είναι ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων και οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή.

Άλλο θα είναι το διακύβευμα για τον λαό αν έχουμε ήρεμα διεθνή νερά την στιγμή της Προεδρικής εκλογής και άλλο αν είναι πόλεμος σε εξέλιξη με κύμα προσφύγων, ευρωπαϊκά σύνορα σε μεταβολή, και ενεργειακή κρίση στο απόγειο.

Αποτιμούμε την κατάσταση λοιπόν με τα δεδομένα που έχουμε σήμερα στην διάθεση μας.
Η αξιωματική αντιπολίτευση ανακοίνωσε ένα λειψό πρόγραμμα (τι περίεργο: ζητάς εκλογές «χθες» αλλά δεν έχεις έτοιμο πρόγραμμα «προχθές»), η εφαρμογή του οποίου θα είναι καταστροφή για τα δημόσια οικονομικά.

Ο Τσίπρας όμως κατάφερε να ακουστεί αυτή την φορά. Ακούστηκε γιατί δεν ακούγεται η κυβέρνηση.
Ακούστηκε γιατί αυτή την φορά τα Μέσα Ενημέρωσης ήταν «ευγενικά» και δεν τον αποδόμησαν.
Ακούστηκε γιατί χρησιμοποίησε λόγο με χαρακτηριστικά «λαϊκής δεξιάς» (ειδικά η διάστιξη μαφίας-διαπλοκής και δοκιμαζόμενου λαού) που είναι γνώριμος στους παλαιούς ψηφοφόρους της ΝΔ. Γι αυτό και δεν εκπλήσσομαι από τα μηνύματα που έρχονται από όλη την Ελλάδα ότι τμήμα ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής μετακινείται στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η κυβέρνηση από την άλλη πλευρά αντιδρά εντελώς σπασμωδικά επειδή η κοινωνία στρέφει την ματιά της στην Αριστερά.
Συμπεριφέρεται σαν να της πήραν το γλειφιτζούρι από το χέρι.
Πολιτεύεται με την στρατηγική του φόβου που ακολουθεί η σκληρή πτέρυγα της αμερικανικής ρεπουμπλικανικής δεξιάς.
Πρώτα προβάλλεται η αθεΐα του Τσίπρα, μετά απαγορεύεται η μετάδοση της ομιλίας του, ύστερα αναπτύσσεται η κινδυνολογία για το bank run, ακολουθούν σκέψεις για την αλλαγή του εκλογικού νόμου και τέλος ενθαρρύνεται η επιστροφή στελεχών των οποίων ο λόγος και η δράση είναι ξένος προς τον αξιακό κώδικα της κεντροδεξιάς.

Έχω ριζική διαφωνία με αυτή την στρατηγική όχι μόνο γιατί αλλοιώνει τα διαχρονικά χαρακτηριστικά της παράταξης - θυμίζει την κομμουνιστοφάγο επάρατο της δεκαετίας του 1950- αλλά γιατί είμαι βέβαιος ότι θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα.
Όσο περισσότερο φόβο πουλάς χωρίς να υπάρχει διεθνές κλίμα που να τον δικαιολογεί τόσο περισσότερο υποχωρείς.

Η ελληνική κεντροδεξιά μεταπολιτευτικά ήταν περήφανη στις νίκες της και αξιοπρεπής στις ήττες της. Και το 1981 και το 1993 και το 2009. Δεν επιχείρησε ποτέ να αλλάξει τους κανόνες (εκλογικός νόμος) όταν υπολειπόταν. Οι ηγεσίες της προειδοποίησαν τον λαό για τα δεινά (Ράλλης, Μητσοτάκης, Καραμανλής) του ευχήθηκαν να μην μετανιώσει και τον άφησαν να σπάσει τα μούτρα του. Τα προβεβλημένα στελέχη της απευθύνονταν στους πολίτες με ψυχραιμία, επιχειρήματα και ευπρέπεια, όχι με φωνασκίες και αλήτικο λεξιλόγιο.

Πεποίθηση μου είναι ότι η προσεχής εκλογική μάχη που συναρτάται ευθέως με το διεθνές περιβάλλον της εποχής -η κρίση στην Ευρώπη βαθαίνει- είναι ανοικτή σε κάθε αποτέλεσμα και κανείς δεν επιτρέπεται να συμπεριφέρεται από τώρα ως ηττημένος.
Υπό μία προϋπόθεση: Ότι θα υπάρξει υπομονή, ψυχραιμία καθαρό μυαλό και θα υιοθετηθεί η στρατηγική του επιχειρήματος.

Γυρίζουν τα αποτελέσματα αρκεί να έχεις την υπομονή να ροκανίσεις την διαφορά. Στην φάση που είμαστε δεν πιάνει το επιχείρημα «ΣΥΡΙΖΑ ίσον τρομοκράτες, άθεοι, αντιευρωπαϊστές».
Η μόνη στρατηγική που έχει τύχη είναι η σπορά της αμφιβολίας.
Να δοθεί στους πολίτες η δυνατότητα να αντιληφθούν ότι η αριστερή διακυβέρνηση στην πράξη μπορεί να επιφυλάσσει πολύ πιο δυσάρεστες εκπλήξεις από τον ΕΝΦΙΑ.
Στην πρώτη πίεση που ασκήθηκε σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να ομολογούν ότι σχεδιάζουν δημεύσεις ιδιωτικών περιουσιών.
Αν κληθούν να εξηγήσουν τι εννοούν, σας βεβαιώ θα ζοριστούν πολύ γιατί απλά πέραν μερικών γενικόλογων τοποθετήσεων δεν έχουν ιδέα τι θέλουν να κάνουν.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση