Υπερβαίνει τα εσκαμμένα η αμερικανική πολιτική που παίζει με τη φωτιά ενός πολύ μεγάλου πολέμου

Απειλή πολεμικής ανάφλεξης στην ευρύτερη περιοχή μας

Γράφει ο Περικλής Νεάρχου
Πρέσβυς ε.τ.

Η αμερικανική εκστρατεία για τη δημιουργία διεθνούς συνασπισμού κατά των τζιχαντιστών του ISIL συγκαλύπτει και ένα δεύτερο σενάριο, για επέμβαση στη Συρία με στόχο την ανατροπή του Μπασάρ αλ ΆΣαντ. Οι εκτιμήσεις αυτές προκύπτουν από αμερικανικές δηλώσεις για βομβαρδισμό θέσεως, υποτίθεται του ISIL (ISIS), στη Συρία, χωρίς τη συγκατάθεση της νόμιμης κυβερνήσεως της χώρας ή σχετικής αποφάσεως του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Η αμερικανική πολιτική, παρά τις σφοδρές καταγγελίες κατά του ISIL, παλινοδρομεί στην ίδια στρατηγική που εξέθρεψε τους θηριώδεις τζιχαντιστές του ISIL: θέτει εκ νέου στόχο την ανατροπή του Σύρου Προέδρου Άσαντ. Χρησιμοποιεί ως πρόσχημα το ISIL για να παρέμβει με βομβαρδισμούς στη Συρία και να ανοίξει το δρόμο στους ετερόκλητους αντιπάλους του Άσαντ. Με άλλα λόγια, ο Πρόεδρος Ομπάμα επιχειρεί να αποσπάσει την έγκριση του αμερικανικού Κογκρέσου και την επιδοκιμασία της αμερικανικής κοινής γνώμης, προτάσσοντας τον πόλεμο κατά του ISIL, ενώ επαναφέρει από την πίσω πόρτα τα παλαιά σχέδια για επέμβαση στη Συρία.

Τα σχέδια πίσω από την επέμβαση στη Συρία είναι παλαιά και γνωστά. Συνδυάζουν τη συμμαχία με τους σουνίτες της περιοχής κατά των σιιτών του Ιράν, του Ιράκ, της Συρίας και του Λιβάνου, με στρατηγικό στόχο των ΗΠΑ να εξαλείψουν τη Συρία ως έρεισμα της Ρωσίας στη Μεσόγειο, με ανατροπή του καθεστώτος. Η επιβολή της ηγεμονίας των Σουνιτών, υπό την αιγίδα της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας, θα άλλαζε τη γεωπολιτική της περιοχής, θα καθιστούσε επιπλέον εφικτή την εξαγωγή, με αγωγό προς την Ευρώπη, μέσω Συρίας, μεγάλων αποθεμάτων φυσικού αερίου του Κατάρ για να υποκατασταθούν οι ρωσικές εξαγωγές φυσικού αερίου προς την Ευρώπη.

Οι αμερικανικές αυτές υπερφίαλες εμμονές με τη Ρωσία είχαν οδηγήσει και στο παρελθόν στη στρατηγική της συμμαχίας με τον μουσουλμανικό παράγοντα και τη χρησιμοποίηση του τελευταίου ως γεωπολιτικού όπλου κατά της Ρωσίας από το Αφγανιστάν μέχρι τις πρώην Σοβιετικής Ασιατικές Δημοκρατίες, τον Καύκασο και τα Βαλκάνια. Μέσα από τη συμμαχία αυτή και τη συνειδητή υποδαύλιση του Ισλαμικού φανατισμού ξεπήδησε η Αλ Κάιντα, με τις γνωστές επιδόσεις.

Το προηγούμενο αυτό δεν έγινε, δυστυχώς, μάθημα στην αμερικανική πολιτική. Τα γνωστά κέντρα παραγωγής μεγαλεπήβολων στρατηγικών σεναρίων συνέχισαν την ίδια πολιτική, με στόχο τον οριστικό υποβιβασμό της Ρωσίας σε περιφερειακή δύναμη, ανίκανη να ανταγωνισθεί τις ΗΠΑ και να μπει εμπόδιο σε σχέδια παγκόσμιας αμερικανικής ηγεμονίας.

«Ήπιο» Ισλάμ: Η νέα εκδοχή της Αμερικανο-Μουσουλμανικής συμμαχίας

Ο προσεταιρισμός του λεγόμενου «ήπιου» Ισλάμ φάνηκε να είναι το κατάλληλο όχημα για μία νέα συμμαχία των ΗΠΑ με τον μουσουλμανικό παράγοντα. Η παταγώδης όμως αποτυχία αυτού που ονομάσθηκε, με πρόωρη αισιοδοξία, «Αραβική Άνοιξη» έδειξε α όρια και το πραγματικό πρόσωπο των Ισλαμικών πολιτικών. Δυστυχώς για τους υπερμάχους του, το Ισλάμ έχει μέσα στο ίδιο το δόγμα του ακρότητα, μισαλλοδοξία, βία και ολοκληρωτισμό, που όταν αποκτήσει άμεση πολιτική κυριαρχία αποδεικνύεται πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να συμβιβασθούν με καθεστώς ελευθερίας και ανοχής των ετεροδόξων.

Κλασικά παράδειγμα είναι η Σαουδική Αραβία, στην οποία ισχύει ο Ισλαμικός νόμος, η λεγόμενη Σαρία. Στη χώρα αυτή ισχύει ακόμη η ποινή του θανάτου δι αποκεφαλισμού. Μεταξύ των μεγάλων εγκλημάτων που τιμωρούνται με θάνατο είναι η αποστασία από το Ισλάμ. Εάν, δηλαδή, ένας μουσουλμάνος δηλώσει ότι δεν πιστεύει πλέον στο Ισλάμ ή αλλάξει θρησκεία, θεωρείται αποστάτης και τιμωρείται με θάνατο.
Πώς μπορεί να συμβιβασθεί ένα τέτοιο καθεστώς με την ελευθερία του ατόμου και το δικαίωμά του να πιστεύει σε ό,τι θέλει;

Οι πρωτοφανείς βαρβαρότητες που διαπράττουν οι τζιχαντιστές του ISIL στη Συρία και το Ιράκ, υπό το καθεστώς Ισλαμικού Χαλιφάτου, δεν τις έβγαλαν από τη νοσηρή φαντασία τους. Επανέφεραν παλαιές πρακτικές και μεθόδους που εφάρμοσε το Ισλάμ κατά την πρώτη επέκτασή του, με ιδιαίτερη ροπή προς τον αποκεφαλισμό, ως σύμβολο ανελέητης τιμωρίας και τρόμου όποιου δεν υποκύπτει.

Βλέποντας τις απίστευτες βαρβαρότητες και βιαιότητες κατά των ετεροδόξων, τις αρπαγές γυναικών και τον εξανδραποδισμό γενικότερα αμάχων, τους βίαιους εξισλαμισμούς και αποκεφαλισμούς, αντιλαμβάνεται κανείς το δράμα που έζησαν στο παρελθόν οι Ελληνικοί και Χριστιανικοί πληθυσμοί στη Μικρά Ασία και σε όλη την άλλοτε Βυζαντινή Ανατολή. Το δράμα αυτό βιώνουν και σήμερα οι Χριστιανοί που απέμειναν στη Συρία και το Ιράκ, όπως και άλλες μειονότητες που δεν ταυτίζονται με τους Σουνίτες Μουσουλμάνους ή δεν δέχονται να υποταχθούν στο δρακόντειο χαλιφάτο τους.

Ο ρόλος Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ και Τουρκίας

Ο πλούτος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου έφερε τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, δύο χώρες με φανατικό Ισλαμικό καθεστώς, στο προσκήνιο του Αραβικού κόσμου και τις κατέστησε προνομιακούς συμμάχους των ΗΠΑ. Οι δύο αυτές χώρες, παρά τις υπάρχουσες διαφορές στην πολιτική τους, όπως π.χ. σε σχέση με την Αίγυπτο του στρατάρχη Σίσι, πρωταγωνίστησαν στην ενίσχυση των υποτιθέμενων αντιπάλων του Προέδρου Άσαντ. Αναφερόμαστε σε υποτιθέμενους αντιπάλους, γιατί, όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη, η μεγάλη πλειονότητα των ανταρτών κατά του Άσαντ είναι ξένοι φανατικοί Ισλαμιστές και μισθοφόροι.

Η Σαουδική Αραβία είναι άμεσα ανταγωνιστική προς το Σιιτικό Ιράν και συμπεριφέρεται ως ο ηγέτης του Σουνιτικού μετώπου κατά των Σιιτών, από το Ιράκ ως τη Συρία και τον Λίβανο. Οι Αλαουίτες της Συρίας, από τους οποίους προέρχεται και ο Πρόεδρος Άσαντ, εξομοιώνονται με τους Σιίτες.
Το Κατάρ είναι πλήρως αλληλέγγυο στον αγώνα αυτό, υπερακοντίζοντας υπέρ μιάς δικής του εκδοχής Σουνιτικού Ισλαμισμού σε όλο τον Αραβικό κόσμο, με κύρια παραδείγματα τη Λιβύη και την Αίγυπτο του πρώην Προέδρου Μόρσι. Το Κατάρ βλέπει στον ανατροπή του Προέδρου Άσαντ και στην υπερίσχυση των Σουνιτών σε ολόκληρη την περιοχή μεταξύ Ιράν και Μεσογείου όχι μόνο μία γεωπολιτική τάξη, αλλά και την εξυπηρέτηση ειδικότερων δικών του συμφερόντων. Την κατασκευή, όπως αναφέρθηκε, αγωγού φυσικού αερίου μέχρι τις Συριακές ακτές για εξαγωγές στην Ευρώπη.

Η Τουρκία έχει τις δικές της γνωστές φλοδοξίες. Οι οδυνηρές ήττες που υπέστη στη Συρία και την Αίγυπτο δεν την αποτρέπουν από τη συνέχιση της ίδιας ισλαμικής πολιτικής, που εκφράζεται τώρα στην Άγκυρα με το δίδυμο Ερντογάν – Νταβούτογλου. Η Τουρκία συνεργάσθηκε στενά με το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία για την ενίσχυση των Ισλαμιστών ανταρτών στη Συρία, αποβλέποντας στην ανατροπή του Άσαντ, αλλά και στη χρησιμοποίηση των Ισλαμιστών ανταρτών κατά των Κούρδων της Συρίας και της Αυτόνομης Περιοχής που ανακήρυξαν.

Στο τελευταίο αποδίδει μεγάλη σημασία η Άγκυρα. Πρώτον, διότι οι Κούρδοι αντάρτες της Συρίας συνδέονται στενά με το ΡΚΚ των Κούρδων της Τουρκίας. Δεύτερον, διότι η Κουρδική περιοχή της Συρίας προεκτείνεται προς την Αλεξανδρέτα και θα μπορούσε να γίνει βάση για ένα εναλλακτικό σενάριο για την εξαγωγή του πετρελαίου του Κουρδικού Βορείου Ιράκ. Ένα τέτοιο σενάριο θα συνεπαγόταν την δημιουργία ευρύτερου Κουρδικού κράτους, που θα αφορούσε, ασφαλώς, και τους Κούρδους της Τουρκίας.

Οι ανησυχίες της Άγκυρας έχουν ενταθεί από την ανάγκη που προέκυψε να ενισχυθεί το Κουρδιστάν στο Βόρειο Ιράκ για να αντιμετωπισθεί το ISIL. Η παρέλαση επισήμων στο Ερμπίλ, περιλαμβανομένου και του Γάλλου Προέδρου, Φρανσουά Ολάντ, και οι ανακοινώσεις για αποστολή σ’ αυτό σύγχρονου οπλισμού από τις χώρες του ΝΑΤΟ, μεταξύ αυτών και της Γερμανίας, προκαλούν φόβους στην Άγκυρα ότι η αναβάθμιση του Κουρδικού παράγοντα θα λειτουργήσει ανταγωνιστικά για την Τουρκία και θα υπονομεύσει τα σχέδια του Ερντογάν για μία λύση δικών του προδιαγραφών στο Κουρδικό πρόβλημα της Τουρκίας. Από την άποψη αυτή, είναι ενδεικτικό ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal, στο οποίο καλείται η αμερικανική κυβέρνηση να αφήσει στην άκρη τη δύστροπη Τουρκία και να καταστήσει νέα στρατηγική της βάση στην περιοχή το φιλικό Κουρδιστάν του Βορείου Ιράκ.

Τουρκία, Κατάρ και Σαουδική Αραβία προσπαθούν τώρα από κοινού να επανεντάξουν το ISIL στο δυναμικό ανατροπής κατά του Άσαντ, υποβαθμίζοντας τον κίνδυνο του Ισλαμικού Χαλιφάτου και συμπλέοντας φαινομενικά με τον πόλεμο εναντίον του.

Κίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη

Τα πράγματα είναι ακόμη στην πλάστιγγα και δεν είναι βέβαιο ποια τροπή θα πάρουν στη Συρία, υπό την πίεση και των τοπικών συμμάχων των ΗΠΑ και το βάρος των αρχικών σχεδιασμών. Το βέβαιο είναι ότι η εξουσία στην Ουάσιγκτον σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας έχει περιέλθει στην ακραία πτέρυγα που είχε το πάνω χέρι και επί Προεδρίας Μπους.

Επέμβαση, με οποιοδήποτε πρόσχημα, στη Συρία, θα οδηγήσει σε διεθνή κρίση με εμπλοκή της Ρωσίας, με την οποία υπάρχει ήδη η ανοικτή κρίση της Ουκρανίας, που κλιμακώνεται και επιδεινώνεται.
Αντιλαμβάνεται κανείς που μπορεί να οδηγήσει μία συνδυασμένη ανάφλεξη των δύο μετώπων στη Συρία και την Ουκρανία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί να διαδραματίσει θετικό ρόλο αναχαιτίσεως των ακραίων τάσεων που έρχονται από την Ουάσιγκτον, συμπαρατάσσεται. Υπερακοντίζει σε μία αντιπαράθεση που δεν εξυπηρετεί τα ευρωπαϊκά συμφέροντα και που μπορεί να καταστήσει ανεξέλεγκτη την κατάσταση. Δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτε περισσότερο για την θλιβερή σύμπλευση της Ελλάδας, που έχει πολύ ιδιαίτερους λόγους να είναι εξαιρετικά προσεκτική στις σχέσεις της με την Ρωσία και σε εκδηλώσεις εχθρότητας εναντίον της, που δεν εκφράζουν, άλλωστε, τον Ελληνικό λαό.

Καταλυτικές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη, έχει, προφανώς, η Γερμανία της καγκελαρίου Μέρκελ. Λείπει επίσης τραγικά από τη σημερινή εξίσωση η ανεξάρτητη, άλλοτε, φωνή της Γαλλίας, που έπαιζε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της Ευρωπαϊκής πολιτικής.
Ας ελπίσουμε ότι ο κοινός νους και η στοιχειώδης σωφροσύνη θα υπερισχύσουν τελικά και θα θέσουν ένα όριο στους σημερινούς παραλογισμούς.

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 255


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση