Oι παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι υπαρξιακό - όχι η επικοινωνία, ο αρχηγός του που δεν μπορεί να πείσει ή τα στελέχη του που αρέσκονται στις διαφωνίες και τις αλληλοαναιρέσεις. Αυτό το πολυπρισματικό μόρφωμα που συντέθηκε από ετερόκλητα σχήματα του αριστερίστικου χώρου δεν γνωρίζει τι είναι, τι εκπροσωπεί, τι θέλει να πράξει και για ποιους λόγους οφείλει να πολιτευτεί!

Εκείνοι που συνήθισαν να εντυπωσιάζουν αφελείς με αοριστίες όπως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» δείχνουν να... στριμώχνονται άσχημα, όταν κληθούν να τον περιγράψουν, πολλώ δε μάλλον να τον διαμορφώσουν και ύστερα να τον διαχειριστούν.

Κι όμως, στην πολιτική όσοι υπόσχονται λύσεις, μεταβολές, στασιμότητα, επαναστάσεις, ανακωχές και εν γένει οτιδήποτε έχει να κάνει με τον δημόσιο βίο οφείλουν να είναι συγκεκριμένοι. Μπορεί όσα έχουν κατά νου να μην υλοποιηθούν κατά γράμμα, αλλά τουλάχιστον οι πολιτικοί έχουν την υποχρέωση να τα έχουν σχεδιάσει λεπτομερώς. Αλλιώς, το έσω χάος που θα επικρατήσει στη συνείδηση του ανερμάτιστου πολιτικάντη θα διαχυθεί στην κοινωνία με απρόβλεπτα και δυσάρεστα αποτελέσματα.

Αλλον ΣΥΡΙΖΑ έχουν κατά νου ο κ. Λαφαζάνης και ο κ. Στρατούλης και άλλον ο κ. Σταθάκης ή ο κ. Παπαδημούλης. Αλλη αντιμετώπιση των αποταμιεύσεων των καταθετών και των μεσαίων εισοδημάτων θα ήθελε ο κ. Γλέζος (με τον «αναγκαστικό εσωτερικό δανεισμό») και άλλη θα πρότεινε ο κ. Μηλιός. Το ίδιο και σε πολύ πιο έντονο βαθμό ισχύει για τα Μνημόνια, που άλλοτε «σκίζονται» από τα προβεβλημένα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλοτε εξυπηρετούνται - μέχρι νεωτέρας.

Το ίδιο ισχύει για τα εθνικά ζητήματα, τις συντάξεις, τον κατώτατο μισθό, τους δημοσίους υπαλλήλους και όλα τα υπόλοιπα θέματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Η αστάθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι άποψη!

Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν μπορεί να πορευτεί έτσι, στα τυφλά και με βάρκα την ελπίδα. Το έχει ξανακάνει τούτο το πείραμα και κατέληξε στους Τιτανικούς του κ. Παπανδρέου και του κ. Παπακωνσταντίνου. 

Τα (εγκληματικά) λάθη Τσίπρα (και) στη Μόσχα

Γράφει ο Αλέξανδρος Τάρκας

Η επίσκεψη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα στη Ρωσία ακολούθησε την προδιαγεγραμμένη πορεία αποτυχίας όλων των διπλωματικών εξορμήσεών του: λάθος επιλογή χρόνου, αδυναμία εξασφάλισης συναντήσεων υψηλού επιπέδου, έλλειψη ουσιαστικής συνεννόησης με τους ξένους συνομιλητές και, τελικά, αποτυχία προώθησης των εθνικών συμφερόντων.

Την τελευταία διετία ο κ. Τσίπρας επισκέφθηκε αρχικά το Παρίσι, αλλά εξανέμισε την παραμικρή πιθανότητα χρήσιμων επαφών, όταν αποκάλεσε δημόσια «Ολαντρέου» τον Γάλλο πρόεδρο λίγες ημέρες μετά την εκλογή του. Στην Ουάσινγκτον (και άλλη μια φορά στην κατοικία του Αμερικανού τότε πρεσβευτή στην Αθήνα Ντ. Σμιθ) συνομίλησε μόλις σε επίπεδο αναπληρωτή βοηθού υπουργού Εξωτερικών, καταργώντας τον ουσιαστικό και εθιμικό κανόνα ότι ο εκάστοτε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από τη δεκαετία του ’60 έως σήμερα, συναντούσε τον αντιπρόεδρο ή τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ. Στο Βερολίνο, αφού παρευρέθη (μαζί με κάτι λίγους νοσταλγούς της μισητής Στάζι) στο μνημόσυνο της Ρόζα Λούξεμπουργκ, δεν κατάφερε να μεταβάλει, στο παραμικρό, τις απόψεις του υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε.

Υπό αυτή τη βαριά σκιά αποτυχιών θα ανέμενε κανείς ότι ο κ. Τσίπρας θα παρουσίαζε καλύτερες επιδόσεις στη (θεωρητικά) πιο φιλική Μόσχα. Ούτε κι εκεί τα κατάφερε!

Με προφανέστατο άγχος οικοδόμησης διεθνούς ηγετικής εικόνας, ο κ. Τσίπρας δεν αντελήφθη το κλίμα που θα συναντούσε πέριξ του Κρεμλίνου. Λογικά, σε περίοδο πίεσης από το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, η ρωσική ηγεσία θα πάσχιζε να συναντήσει οποιονδήποτε ξένο επισκέπτη, ώστε να αποδείξει ότι δεν είναι απομονωμένη. Οταν μάλιστα πρόκειται για τον υποψήφιο πρόεδρο της Κομισιόν και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Ελλάδας, που, κατά την οπτική της Μόσχας, είναι ο ευάλωτος, αδύναμος κρίκος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., τότε θα έπρεπε ένα πλήθος Ρώσων αξιωματούχων να έσπευδε να συναντήσει τον κ. Τσίπρα. Τελικά, μόνο η πρόεδρος του ομοσπονδιακού συμβουλίου  Β. Ματβιένκο (συμπαθέστατη και επιτυχημένη σε θέματα της Gazprom, της Prometheus Gas και εξοπλιστικών προγραμμάτων κατά την πρεσβευτική θητεία της στην Αθήνα) επωμίστηκε την «αγγαρεία» συζήτησης με τον περίεργο ταξιδιώτη. Ολοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του επόμενου (ήδη επιλεγέντος) Ρώσου πρεσβευτή στην Αθήνα, είτε απέφυγαν είτε δεν ενδιαφέρθηκαν να συναντήσουν τον κ. Τσίπρα, δίνοντας σαφή μηνύματα.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο κ. Τσίπρας, αν και δήλωσε ότι υπήρξαν και διαφωνίες με τη ρωσική πλευρά, ταύτισε τις μοίρες Ελλάδας και Ουκρανίας λέγοντας ότι η Ε.Ε «θέλει τις ηγεσίες τους υποτελείς». Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον δεν σκέφτηκε ότι, από τη στιγμή που εξισώνει Αθήνα και Κίεβο και κατηγορεί την Ε.Ε. για παράνομη παρεμβατικότητα, υπάρχουν κι άλλοι «σκληροί παίκτες»: αφενός ο Βλ. Πούτιν, που θεωρεί την Ουκρανία μέρος του σχεδιασμού του για μια Ευρασιατική Ενωση και επιθυμεί τον έλεγχό της, και αφετέρου το επιτελείο γύρω από τον Μπ. Ομπάμα, που επείγεται να ανακόψει, με κάθε μέσο, τα σχέδια της Μόσχας και απαιτεί προσαρμογή των μελών της Ε.Ε. Ο κ. Τσίπρας θα κάνει το λάθος να ταυτίσει την Ελλάδα με την Ουκρανία και σε άλλους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - Ρωσίας;

Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση