Ελληνικό παράδοξο: Έχουμε λίγες αγελάδες αλλά πολλά... βόδια

Έγκλημα στον βωμό του «εθνικού συμφέροντος»

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη συζήτηση για το γάλα. Για ακόμη μία φορά η ουσία των πραγμάτων έχει χαθεί πίσω από την τηλεσκηνοθεσία ακόμη ενός «κατεπείγοντος», που για λόγους «εθνικού συμφέροντος» πρέπει να υπερψηφιστεί «για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες μας» και για να πάμε γρηγορότερα στην… εντατική. Και η ουσία, πέρα από την τιμή και τη φρεσκάδα των τάδε ημερών, είναι ποιοι και γιατί στην Ευρωπαϊκή Ενωση αποφάσισαν εμείς να έχουμε μόνο 85.000 αγελάδες και άλλες γαλακτοπαραγωγές χώρες συνεταίροι μας κάποια εκατομμύρια από αυτές.

Συναφή ερωτήματα θα έπρεπε να μας έχουν απασχολήσει παλιότερα και για άλλα βασικά αγροτικά προϊόντα, ενώ είναι περισσότερο από βέβαιο ότι προτού μας απασχολήσουν θα έχουμε σταματήσει να παράγουμε και ό,τι μας έχει απομείνει από αυτά. Σκοπός μου σήμερα δεν είναι να ανατρέξω στα εγκληματικά σφάλματα στην αγροτική μας πολιτική, που μας μετέτρεψαν από μια σχετικώς αυτάρκη χώρα σε πελάτη «εισαγόμενων» ακόμη και στις λαϊκές. Σε μια τέτοια περίπτωση βεβαίως εύκολα θα διαπιστώνατε ότι, ενώ μας λείπουν οι αγελάδες, μας περίσσευαν για δεκαετίες τα… βόδια, τόσο ως πολιτικοί όσο και ως αγροτοπατέρες!

Επειδή, ως γνωστόν, τα «βόδια» αλλάζουν δύσκολα κατεύθυνση, αναρωτιέμαι πώς θα απαντήσουν στο ερώτημα εκατομμυρίων άνεργων «προβάτων» τι δουλειά θα κάνουν και πού να τη βρουν πριν τα σφάξουν.

Διότι η δουλειά πάει σκοινί κορδόνι. Τώρα είναι οι εναπομείναντες κτηνοτρόφοι, χθες ήταν οι εργάτες των ναυπηγείων και της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος. Αλήθεια, άλλο και τούτο. Η χώρα με τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο γιατί έπρεπε να μείνει δίχως ούτε έναν ταρσανά; Αύριο ποιοι έχουν σειρά; Μήπως το αύριο θα είναι για όλους αυτό που αποκάλυψε μία εβδομάδα πριν η «δημοκρατία» μας, δηλαδή η ενοικίαση εργαζομένων για τα μεγάλα έργα, με συμβάσεις 36 μηνών και μισθό 586 ευρώ μεικτά (!);

Αυτόν τον εφιάλτη ευαγγελίζονται σήμερα ως «ανάπτυξη» και «έξοδο από το Μνημόνιο» όσοι έως πρόσφατα μας αποκοίμιζαν με την «εκσυγχρονιστική επιλογή της μετατροπής μας σε χώρα των υπηρεσιών»;

Ποιοι φοβούνται τάχα μου μη χυθεί η καρδάρα με το γάλα; Αυτοί που πέταξαν στις χωματερές και σε κρυμμένους λογαριασμούς όλες τις ευκαιρίες να εκσυγχρονιστεί πραγματικά ο τόπος;

Τι σόι «υπηρεσίες» θα ήταν αυτές και σε ποιους και πώς θα τις προσφέραμε; Θα κλέβαμε εσαεί ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί όποιο κορόιδο την έκανε κατά δω; Κι αφού ήταν τόσο καλό το «σχέδιο», πού στράβωσε; Κι αφού όχι μόνο στράβωσε αλλά ρήμαξε και μας ρήμαξε, ξανά μανά τα ίδια; Επιμένουμε να ξεπατώσουμε ό,τι και όσους μας έχουν απομείνει ως χειροπιαστή παραγωγή και παραγωγοί σε οποιονδήποτε τομέα, στο όνομα κάθε μπαλαφάρας που τη βαφτίζουμε ή μας την επιβάλλουν ως «εναλλακτική επιχειρηματικότητα»;

Ανθρωποι με γνώση και ικανότητες υπάρχουν, όπως και οι προτάσεις και τα σχέδιά τους. Πάσχουν όμως· οι άνθρωποι από αξιοπρέπεια και τα σχέδια από έλλειψη περιθωρίων κέρδους. Αμφότεροι δεν έχουν καμία όρεξη να δηλώσουν «ημέτεροι» κανενός. Οπότε πώς να ακουστούν και ποιοι και γιατί να τους ακούσουν;

Ισως δεν τους χρειάζονται κιόλας. Ο «πουτανοσερβιτορισμός», ως ιδεολογία και πράξη, επελαύνει σε όλες τις πτυχές της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής μας ζωής, αναδεικνύοντας ολοένα και «λαμπρότερα» στελέχη που εγγυώνται το σκοτεινό μέλλον μας. Κατάμαυρο θα είναι φυσικά και το δικό τους.

Γιώργος Κ. Στράτος



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση