Ένα πληγωμένο θηρίο στη γειτονιά μας

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Η ηγεσία του Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται πλέον σε καθοδικό κύκλο. Ο τούρκος πρωθυπουργός κρατά δυνάμεις στη βαθιά Τουρκία, αλλά η δημοτικότητά του έχει μειωθεί δραματικά στο ευρωπαϊκό τμήμα και στα μικρασιατικά παράλια.
Ο λόγος που κλυδωνίζεται, αλλά δεν πέφτει, είναι η αναιμική ηγεσία της αντιπολίτευσης. Οι Μπαϊκάλ και Κιλιντσάρογλου είναι δεύτερης κατηγορίας πολιτικοί, δεν πείθουν.
Είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά τα πρώτα βήματα του τούρκου πρωθυπουργού στο αξίωμά του και ύστερα από μία δεκαετία μπορώ άφοβα να πω ότι η Ελλάδα ήταν τυχερή που αυτή την περίοδο είχε ως συνομιλητή αυτόν τον σκληρό ισλαμιστή που αποστρέφεται το κεμαλικό κατεστημένο της πατρίδας του. Σε αυτά τα χρόνια οι σχέσεις μας παρουσίασαν τις κλασικές διακυμάνσεις, αλλά προβοκάτσιες σαν των Ιμίων και απειλές πολέμου δεν ζήσαμε ξανά.

Ο Ερντογάν, είτε στην αδυναμία του –παρέλαβε το 2003 μία χώρα δεμένη στο άρμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, εξευτελισμένη και φτωχή- είτε στη δύναμή του, απέφυγε συστηματικά να κάνει εξαγωγή έντασης στο Αιγαίο, πρακτική που συνήθιζαν οι κεμαλιστές κάθε φορά που έβρισκαν τα ζόρια τους.
Ως ηγέτης ο Ταγίπ ήταν και είναι λαϊκός και αν καταφέρνει και σήμερα να σταθεί στα πόδια του, ενώ η κυβέρνησή του και ο ίδιος συγκλονίζονται από σκάνδαλα διαφθοράς, αυτό οφείλεται στο ότι ο λαός του μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια έφαγε ψωμί.
Η κάθοδος, που πραγματικά δεν ξέρουμε πότε θα έρθει, άρχισε όταν ο Ερντογάν επεχείρησε να διεκδικήσει για τη χώρα του ρόλο μεγαλύτερο από εκείνον που της αναγνώριζαν οι σύμμαχοί της, τον ρόλο του περιφερειακού χωροφύλακα της Δύσης.
Τα μέτωπα που άνοιξε με τον ίδιο τον Ομπάμα στις ΗΠΑ και με το Ισραήλ, τον πρόεδρο του οποίου καθύβρισε σε δημόσια ακρόαση (με στόχο να κερδίσει την συμπάθεια των μουσουλμανικών πληθυσμών), υπήρξαν καθοριστικά λάθη του. Δεν ξεχνούν αυτοί τέτοιες προσβολές ούτε συγχωρούν ανυπακοές.

Ο Ερντογάν χτυπιέται εδώ και μερικούς μήνες με τις γνωστές μεθόδους που πολεμήθηκε ο Καραμανλής όταν τόλμησε να σηκώσει κεφάλι για τους αγωγούς:
Του αφαιρούν το ηθικό πλεονέκτημα του ευσεβούς και θρησκευόμενου πρωθυπουργού.
Τον εκθέτουν στο ίδιο του το ακροατήριο και αυτό τον κάνει να σφαδάζει και να προσφεύγει σε λογικές που βυθίζουν περισσότερο την Τουρκία στον άκρατο και όχι μετριοπαθή ισλαμισμό.

Η διολίσθηση του τούρκου πρωθυπουργού στον αυταρχισμό, προκειμένου να θωρακίσει την εξουσία του, ενέχει κινδύνους αλλά και ευκαιρίες για την ελληνική διπλωματία. Κινδύνους γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν ζήσαμε τον Ερντογάν ως πληγωμένο θηρίο και δεν γνωρίζουμε πόσο θα επιδράσει στον ψυχισμό του και στην εξωτερική πολιτική του η πίεση που δέχεται. Από την άλλη, η σύγκρουση Ερντογάν – Δύσης, δημιουργεί στρατηγικό κενό στη Μεσόγειο, το οποίο ο Σαμαράς θα πρέπει να καραδοκεί για να καλύψει, αφού όλα είναι υπό αναθεώρηση.

Πηγή «Δημοκρατία»

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση