Το κεφάλαιο τρώει τις ίδιες του τις σάρκες...

Tου Γιώργου Καραμπελιά

Μέσα σε ένα μήνα και μόνο παρατηρούμε διά γυμνού οφθαλμού την παρακμή της Δύσης, ανάγλυφη, να διαγράφεται μπροστά μας.

Πρώτο απ’ όλα το φιάσκο της Συρίας. Ετοιμάστηκε η παγκόσμια κοινή γνώμη για μια νέα επίθεση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων με τις γνωστές τυμπανοκρουσίες και το κοκορίκο του γαλλικού πετεινού (με τον ανάλογο εγκέφαλο).

Και μέσα σε δύο εβδομάδες τα πάντα κατέρρευσαν.

Η αγγλική βουλή, το πιο πιστό σκυλί, καταψήφισε την επέμβαση, ενώ ο Ομπάμα και ο Ολάντ τα έστριψαν αλά γαλλικά.

Η Δύση αξιοθρήνητα αναγνώρισε πως δεν μπορεί πλέον να καθορίζει τα πράγματα στη Μ. Ανατολή. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί μόνο να υποδαυλίζει και να συντηρεί εμφυλίους.

Στην Ιταλία, ένας πορνόγερος προκάλεσε κρίση και παγκόσμια ανησυχία στα χρηματιστήρια. Η ιταλική κυβέρνηση θα έπεφτε εξαιτίας της… Ρούμπι. Και λίγες μέρες μετά ο Μπερλουσκόνι… υπερψήφισε την κυβέρνηση που ήθελε να ρίξει!

Στην Αμερική, το κράτος της υπερδύναμης έβαλε λουκέτο, διότι το «κόμμα του τσαγιού» αντιδρά στο «Ομπάμακερ»!

Η «σοβαρότερη» ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης διοικείται από μια «σιδηρά» θείτσα, χωρίς κανένα χάρισμα και έναν μισάνθρωπο, που φαντάζουν γίγαντες απέναντι σε Ολάντ και... άλλα πολιτικά σκευάσματα.

Τέλος, στα καθ’ ημάς, μια συμμορία υποκοσμικών πέρασε σε ένα μήνα από το ζενίθ της προετοιμαζόμενης κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ (βλέπε Μπαλτάκος και «Μπάμπης»), στο ναδίρ του εγκλεισμού στον Κορυδαλλό!

Την παρακμή του πολιτικού προσωπικού της Δύσης την έχουν επισημάνει πάμπολλοι. Το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί ικανοποιητικά είναι το γιατί.

Μήπως θα έπρεπε να προσφύγουμε και στον Κ. Πολάνυ (1896-1964) για εξηγήσεις;
Στον Μεγάλο Μετασχηματισμό, (1944) περιγράφει πως το κεφάλαιο, το χρήμα, ο καπιταλισμός, έχουν ανάγκη μια υπαρκτή κοινωνία των πολιτών για να μπορούν να αναπαραχθούν.
Χρειάζονται κράτη, θεσμούς, κοινωνία, οικογένεια, ιδεολογίες, εκπαίδευση, δημόσια υγεία, ηθικές αξίες κ.λπ., που επιτρέπουν στην κοινωνία να υπάρχει και στον καπιταλισμό να κερδίζει και να κερδοσκοπεί.

Όμως η λογική του κεφαλαίου υπονομεύει όλους αυτούς τους θεσμούς, εισάγοντας παντού τη λογική του κέρδους. Η ερωτική σχέση μεταβάλλεται σε αγοραπωλησία και οι αξίες της εντιμότητας στο δημόσιο τομέα αντικαθίστανται από τη γενικευμένη διαφθορά.

Αν η λογική του κέρδους επεκτεινόταν παντού η κοινωνία θα κατέρρεε – κατά συνέπεια και το ίδιο το κεφάλαιο θα έμπαινε σε κρίση γιατί θα είχε καταστρέψει την ίδια την κοινωνία πάνω στην οποία στηρίζεται.
Μήπως λοιπόν δεν ζούμε κάτι τέτοιο;
Η διαφθορά γενικεύεται, οι πολιτικοί μεταβάλλονται σε ενεργούμενα των συμφερόντων, οι διανοούμενοι σε πληρωμένους τενεκέδες.

Έτσι και στη θέση του Ρούζβελτ ο Ομπάμα, του Τσώρτσιλ ο Κάμερον, του Ντε Γκωλ ο Ολάντ, του Ελευθερίου Βενιζέλου ο… Ευάγγελος, του Μεταξά ο Μιχαλολιάκος.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση