Εκτόπλασμα Ευρωπαϊκού Οράματος

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ψυχολογική κατάσταση άρνησης της πραγματικότητας. Προτιμά να πιστέψει ότι “πετύχαμε τη σταθεροποίηση, προχωρούμε στην ανάκαμψη, ακολουθεί η ανάπτυξη”, αντίστοιχο τού “λεφτά υπάρχουν”. Κατανοεί ότι η σταθεροποίηση δεν είναι συμβατή με τόσο μεγάλη ύφεση για τόσα πολλά χρόνια, συρρίκνωση της απασχόλησης, διαρκώς μειούμενο διαθέσιμο εισόδημα, φυγή κεφαλαίων και νέα γενιά Ελλήνων μεταναστών. Ως εκ τούτου, δεν υφίσταται περίπτωση σταθεροποίησης, άρα ούτε και ανάκαμψης. Ποιός πιστεύει άλλωστε ότι είναι εφικτή η ανάκαμψη του παλαιού (μη) παραγωγικού υποδείγματος; Κανείς.

Η ελληνική κοινωνία βιώνει τα αποτελέσματα της εφαρμογής του “λανθασμένου” προγράμματος στην καθημερινότητά της αλλά δεν αντιδρά. Ακούει το ΔΝΤ να παραδέχεται το "λάθος" στους υπολογισμούς του αλλά να μην αναλαμβάνει, αυτοβούλως ή καθ'υπόδειξη, την ευθύνη για τα τραγικά αποτελέσματα που παρήγαγε στην ελληνική κοινωνία. “Κάτι θα αλλάξει και θα βρεθεί λύση” (θέλει να) πιστεύει η πλειονότητα των πολιτών και συνεχίζει να διακατέχεται από προκατάληψη αισιοδοξίας. Μήπως αυτή η στάση της οφείλεται στην ιδιοσυγκρασία του λαού; Όχι. Οφείλεται στην στρατηγική παγίδευση που έχει επιβληθεί από το υπερσύνολο.

“Δεν υπάρχει Plan B.” Ναι, αλλά δεν υπάρχει ούτε Plan A.

Είναι τυχαίο που κανείς δεν τολμά να πει την αλήθεια για το πού οδηγείται η χώρα εντός Μνημονίου; Κανείς δεν αναλαμβάνει το κόστος του αγγελιοφόρου να μεταφέρει το μήνυμα της εικόνας της Ελλάδας του 2015 διότι θα χαρακτηριστεί καταστροφολόγος. Η ρεαλιστική αποτίμηση της σημερινής κατάστασης, προϋπόθεση οριοθέτησης επόμενων βημάτων, είναι η εξής:

Δεν (θέλουμε να) ξέρουμε πού είμαστε: η αστική τάξη έχει αποδεκατιστεί, η φυγή κεφαλαίων είναι πρωτοφανής, οι επενδύσεις μοιάζουν ανέκδοτο, η ρευστότητα των επιχειρήσεων είναι ανύπαρκτη. Σε μια οικονομικά που δεν ακολουθεί τα πρότυπα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, η κατάσταση αυτή είναι μη βιώσιμη.

Δεν ξέρουμε πού πάμε: το εφαρμοζόμενο σχέδιο (Plan A) αποδείχθηκε –και με την παραδοχή των συγγραφέων του– ότι τσάκισε την ελληνική οικονομία λόγω “λανθασμένων υποθέσεων”, συνεπώς δεν υπάρχει αξιόπιστο σχέδιο να ακολουθήσουμε. Αξίζει να σημειωθεί ότι ουδείς τολμά να περιγράψει την κατάσταση της Ελλάδας μετά την εφαρμογή του αναθεωρημένου, έστω, σχεδίου. Φαντάζομαι ότι ενδεχομένως να μην είναι και τόσο success story.

Δεν ξέρουμε τί θέλουμε: όχι μόνο δεν έχουμε άλλο σχέδιο (Plan B) αλλά ούτε καν έχουμε μηχανισμό να το παράξει.

Οι προτεινόμενες ως “μαγικές λύσεις” ήταν όντως μαγικές, όμως για σχεδόν όλους τους άλλους εκτός από τους Έλληνες πολίτες. Όσο συνεχίζουμε να περιμένουμε κάτι από κάποιους άλλους, θα είμαστε άθυρμα των συμφερόντων τους. Ήρθε ο καιρός να κοιτάξουμε και το δικό μας συμφέρον. Ήρθε η ώρα να ορίσουμε τί θέλουμε, να το μορφοποιήσουμε όπως θέλουμε, έτσι ώστε ο Ελληνικός Στρατηγικός Σχεδιασμός © να αποτελέσει το εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.

Δεν αντέχουμε περαιτέρω την κατάσταση τεχνητής αύξησης της ανισότητας και μείωσης της δημοκρατίας. Δεν θα γυρίσουμε δεκαετίες πίσω για να εφαρμόσουμε στρατηγικά υποδείγματα που απέτυχαν: λαμβάνοντας υπ'όψιν τις ιστορικές αναλογίες, το εφαρμοζόμενο σχέδιο δεν διαφέρει πολύ από τη μετατροπή του Βερολίνου σε "Μόσχα επί ΕΣΣΔ" και της Ελλάδας σε ένα gulag με πλήρως φαβελοποιημένη κοινωνία ώστε να υπηρετηθεί το όραμα της Ομοσπονδοποιημένης Ευρώπης. Αν οι "Δυνάμεις του Άξονα" επιθυμούν συνοδοιπόρους προς την καταστροφή, ας τους ψάξουν αλλού, όχι στην Ελλάδα. Τότε, όπως και τώρα, ματώσαμε, μα σταθήκαμε στα πόδια μας.

Δεν ανεχόμαστε περισσότερα “συγγνώμη, λάθος, το ξέρουμε ότι καταστρέφεστε, αλλά συνεχίστε”. Ως εδώ. Αν αποφασίσουμε να σταματήσουμε τον αυτο–βασανισμό της επιβολής οικονομικής ατροφίας, μπορούμε να υλοποιήσουμε το εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αν οι εταίροι και πιστωτές μας επιθυμούν μια Ελλάδα εύρωστη, θα μας στηρίξουν. Αν επιθυμούν μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες, ως χώρο αντί για χώρα, και χρησιμοποιούν το Μνημόνιο ως πρόγραμμα εθνικής μηχανικής με σαφή εθνομηδενιστικό χαρακτήρα, δεν θα μας στηρίξουν. Αυτοί θα χάσουν. Ενδεχομένως να υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές.

Σπυρίδων Τσάλλας, Πρόεδρος

Ίδρυμα Κοινωνικής Μηχανικής & Ανάπτυξης

Πηγή ikoima.org

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση