Προς μία Ελλάδα που δεν θα ανήκει στους Έλληνες

Στόχος πλέον η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων!

 

Γράφει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου 

Στις 29 Ιανουαρίου ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, μιλώντας στην πρωινή εκπομπή του Γ. Παπαδάκη, δήλωσε ότι είναι υπέρ ενός φόρου στα ακίνητα. Τον οποίο κάλεσε τον Έλληνα πολίτη, εάν δεν έχει να πληρώσει να πουλήσει (το σπίτι προφανώς εννοούσε).

Πρόκειται για μία βαρύτατη πολιτική θέση, η οποία καταδεικνύει την κατεύθυνση προς την οποία θέλει να κινηθεί ένα τουλάχιστον κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας, αυτό των φιλελεύθερων στο οποίο ανήκει ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά με τους “εκσυγχρονιστές” του πάλαι πότε Σημίτη, που εκπροσωπούνται σήμερα στην κυβέρνηση από τον υπουργό Οικονομικών Στουρνάρα.

 Γιατί είναι τόσο βαρύτατη αυτή η πολιτική θέση; Ως είναι γνωστόν η Ελλάδα αποτελεί “ανωμαλία” στον ευρωπαϊκό κανόνα περί ιδιοκατοίκησης. Η ιδιοκατοίκηση στην Ελλάδα, είναι πανάρχαια έννοια στον τόπο μας και άμεσα συνδεδεμένη με την κουλτούρα του Έλληνα. Η ελληνική οικογένεια είναι συνδεδεμένη με το Πατρικό σπίτι, το σπίτι μας – το σπίτι που μεγαλώσαμε. Η ιδιοκατοίκηση ως μόνιμη κατοικία, από τον ορισμό της είναι μία ζημιογόνος επένδυση. Είναι επένδυση που δεν μας αποδίδει οικονομικό κέρδος.

Απαιτεί κεφάλαια για την αγορά της ή την εκ βάθρων κατασκευή της, απαιτεί κεφάλαια αέναης ολοκλήρωσή της, όπως επίσης και κεφάλαια συντήρησή της. Με λίγα λόγια το σπίτι μας, από την πρώτη στιγμή δημιουργίας του, απαιτεί να το χρηματοδοτούμε. Σημειωτέων ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις τα προαναφερόμενα κεφάλαια είναι δανεικά, οπότε έχουν επιπλέον χρηματοοικονομικό κόστος.

Μέσα στο πλαίσιο του φιλελευθερισμού όμως που θέλει ο κ. Βαρβιτσιώτης, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η ιδιοκατοίκηση ως μέρος της κουλτούρας, του δεσίματος ενός λαού με τον τόπο του. Οι φιλελεύθεροι διεθνιστές – επί της ουσίας – τύπου Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη αδυνατούν να καταλάβουν την σχέση του Έλληνα με το σπίτι του. Και ως εκ τούτου τον καλούν να το ... πουλήσει.

Η εκτεταμένη λαϊκή και μικροαστική ιδιοκτησία γης και κατοικίας στις προηγούμενες δεκαετίες εκτόνωσε μεταπολεμικές ταξικές πιέσεις και να ενσωμάτωσε διεκδικήσεις στο σύστημα. Όμως εδώ και πολλά χρόνια περιορίζει την δυνατότητα δράσης του κατασκευαστικού κεφαλαίου και δεν διευκολύνει την κερδοφορία του.

Και μάλιστα την στιγμή που η μικροαστική τάξη καταστρέφεται ολοκληρωτικά από το όλο πλαίσιο που έχει να κάνει με τα μνημόνια, η έντονη φορολογία της ιδιοκτησίας γής ή κατοικίας έρχεται ως χαριστική βολή.

Όμως όσοι λειτουργούν προς αυτή την κατεύθυνση δεν το κάνουν για ιδεολογικούς λόγους. Ουσιαστικά τόσο η κυβέρνηση Βενιζέλου, όσο και η νύν κυβέρνηση Σαμαρά έχει μία σαφή κατεύθυνση “απαλλοτρίωσης” της έγγειας ιδιοκτησίας των λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων από το κεφάλαιο (το ελληνικό κατ’ αρχήν αλλά πλέον ολοένα και περισσότερο και το ξένο). Ο μηχανισμός που οδηγεί εκεί είναι η αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων σε συνδυασμό με την αύξηση της φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας.

Αυτό αυξάνει το κόστος  της ακίνητης περιουσίας για τα προαναφερθέντα στρώματα. Το αποτέλεσμα αρχίζει να είναι ήδη ορατό: οι τάξεις και τα στρώματα αυτά αρχίζουν, αργά αλλά σταθερά, να εκποιούν την ακίνητη περιουσία τους. Τα πρόσφατα “παιχνίδια” με την υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας (φασαρίες, εγκληματικότητα κλπ.) έρχονται να ενισχύσουν την τάση αυτή. Και ήδη μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα (ελληνικά και σιγά-σιγά και ξένα) μπαίνουν στο παιχνίδι αυτό. Φυσικά οι εξελίξεις αυτές ανατρέπουν δραματικά την μεταπολεμική ταξική δομή του ελληνικού καπιταλισμού και μπορεί να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες εξελίξεις.

Δεν θέλουν μόνον τα σπίτια μας, αλλά και τα χωράφια μας!

Και ενώ όλα τα παραπάνω ισχύουν με τις κατοικίες, έρχεται μόλις χτές ο Υπουργός Οικονομικών Στουρνάρας και καταθέτει πρόταση στην τρικομματική επιτροπή. Στο πλαίσιο της κατάργησης του φορομπηχτικού μηχανισμού γνωστού και ως “χαράτσι” από την ΔΕΗ, η κυβέρνηση έρχεται να προτείνει την αντικατάστασή του από έναν άλλον μηχανισμό, ο οποίος όχι μόνο δεν ελαφρύνει τις οικογένειες, αλλά αντιθέτως προσθέτει ακόμη περισσότερα βάρη, αφού εκτός από τις κατοικίες φορολογούνται πλέον και τα αγροτεμάχια.

Η πρόταση Στουρνάρα προβλέπει:

Την φορολόγηση των ιδιοκτητών με βάση το τετραγωνικό για τα εντός σχεδίου κτίσματα και οικόπεδα και με βάση το στρέμμα για τις εκτός σχεδίου εκτάσεις (αγροτεμάχια).
Ο φόρος θα υπολογίζεται με ευρώ ανά τετραγωνικό για τα κτίσματα και με ευρώ ανά στρέμμα για τα αγροτεμάχια.
Δεν θα υπάρχει κανένα αφορολόγητο
Μπορούν να θεσπιστούν μόνο εξαιρέσεις από τον φόρο
Ο φόρος θα επιβληθεί και στα χωράφια των κατά κύριο επάγγελμα αγροτών καθώς δεν θα υπάρχει αφορολόγητο και για εισπρακτικούς λόγους δεν είναι δυνατή η εξαίρεσή τους.
Την επιβολή φόρου ανά τετραγωνικό το ύψος του οποίου θα καθορίζεται με βάση 33 κριτήρια(!).
Ουσιαστικά ο φόρος θα ξεκινάει από 2 ή 3 ευρώ ανά τετραγωνικό για τα κτίσματα και με βάση τα χαρακτηριστικά του ακινήτου όπως είναι η τιμή ζώνης στην οποία βρίσκεται, ο όροφος, το αν έχει πρόσοψη, ο συντελεστής εμπορικότητας κ.ά. ο φόρος ανά τετραγωνικό θα αυξάνεται. Η πρόταση αυτή προβλέπει ουσιαστικά τη δημιουργία ενός φόρου που θα προσομοιάζει με το «χαράτσι» (ΕΕΤΗΔΕ) και όπως είπε ο ΥΠΟΚ στην τρικομματική επιτροπή εξασφαλίζει την εισπρακτική απόδοση του νέου φόρου μετά την κατάργηση του «χαρατσιού».
Ο φόρος, με τον τρόπο που θα λειτουργεί, δεν επιτρέπει την θέσπιση αφορολόγητου ορίου καθώς δεν υπολογίζεται με βάση την αξία, αλλά μόνο εξαιρέσεις από αυτόν όπως π.χ. για τις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες.
Την επιβολή φόρου ανά στρέμμα που θα κλιμακώνεται από το 1 ή 2 ευρώ και θα ξεπερνάει ακόμη και τα 20 ή 25 ευρώ ανά στρέμμα για τις εκτός σχεδίου εκτάσεις. Η πρόταση του ΥΠΟΙΚ δεν προβλέπει την απαλλαγή των κατά κύριο επάγγελμα αγροτών (απόφαση που είχε λάβει η τρικομματική επιτροπή την περασμένη εβδομάδα) αλλά την φορολόγησή τους με ένα συμβολικό ποσό, π.χ. 1 ή 2 ευρώ ανά στρέμμα. Το ποσό του στρεμματικού φόρου θα κλιμακώνεται ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του αγροτεμαχίου και έτσι οικοδομήσιμες εκτός σχεδίου εκτάσεις (π.χ. 5 στρέμματα στη Μύκονο) θα φορολογούνται με πολύ υψηλό συντελεστή ανά στρέμμα (π.χ. 20 – 25 ευρώ).

Στην ουσία η κυβέρνηση προχωρά στο αντίθετο ενός “αναδασμού”. Χρησιμοποιώντας την φορολογική της εξουσία προσπαθεί να μαζέψει “έσοδα” δημιουργώντας όμως στην ουσία έναν μηχανισμό αναδιανομής της γής. Από τους πολλούς την μαζεύει στα χέρια των λίγων. Οι οποίοι επωφελούμενοι επί τόσες δεκαετίες από το διεφθαρμένο κράτος, κατάφεραν να έχουν αυτή την στιγμή “ζεστό χρήμα” στα χέρια τους. Και τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή – εκμεταλλευόμενοι την φορομπηχτική πολιτική της κυβέρνησης, να μετατρέψουν το χρήμα σε ακίνητη περιουσία, αφού αυτή γίνεται “βάρος” για τους μη έχοντες.

Φυσικά δεν είναι μόνον η “ανάγκη” και οι “ιδεολογικές” πεποιθήσεις που οδηγούν την κυβέρνηση και τα κόμματα που την στηρίζουν σε αυτή την κατεύθυνση. Είναι και το γεγονός του ότι οι πολιτικοί συγχρωτίζονται – με διάφορους τρόπους – με αυτούς που έχουν το χρήμα. Και κάποιοι από αυτούς ίσως έχουν πολλά να κερδίσουν εάν εξυπηρετούνται τα σχέδια των “φίλων” τους!

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση