Πού οδηγεί η κοινωνική εξέγερση στην Τουρκία;

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης

Εκεί που όλα έδειχναν ότι η Τουρκία διεκδικεί με αξιώσεις τον ρόλο της περιφερειακής δύναμης, με αφορμή ένα ζήτημα μικρής και κυρίως τοπικής σημασίας αναδείχθηκαν μια σειρά από ζητήματα που, σε κάθε περίπτωση, επηρεάζουν τα μεγαλεπήβολα σχέδια του διδύμου Ερντογάν - Νταβούτογλου.

Ολα ξεκίνησαν από την απόφαση οικοδόμησης ενός εμπορικού κέντρου στο πάρκο Γκεζί, για το οποίο, εκτός της οικολογικής διάστασης, που κινητοποίησε τους οικολόγους της περιοχής αυτής της Κωνσταντινούπολης, διακινήθηκαν στους δημοσιογραφικούς και πολιτικούς κύκλους πληροφορίες για οικονομικά συμφέροντα του περιβάλλοντος του πρωθυπουργού, που εξυπηρετούνται από την απόφαση αυτή. Να σημειωθεί ότι το διάστημα αυτό βρίσκονται σε εξέλιξη διαδικασίες δρομολόγησης έργων όπως το τρίτο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, το εμπορικό λιμάνι του Γαλατά και η τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, για τα οποία και πάλι υπάρχουν φήμες για εμπλοκή του συγγενικού περιβάλλοντος του Ερντογάν.

Μια που αναφερθήκαμε στην τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου, να υπογραμμίσουμε ότι ο Ερντογάν ανακοίνωσε ότι θα φέρει το όνομα του Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ, που έμεινε στην Ιστορία ως ο μεγαλύτερος σφαγέας των Αλεβιτών.

Οι Αλεβίτες, που αποτελούν περίπου το 25% του συνόλου του πληθυσμού της Τουρκίας, έχουν σφαγιαστεί και κατά το πρόσφατο παρελθόν από σουνιτικούς κύκλους που υποκινούνταν από το βαθύ κράτος. Το τελευταίο διάστημα δημιουργείται ένα σουνιτικό μπλοκ, το οποίο, με πρωταγωνιστή την Τουρκία και με τις ευλογίες της Ουάσινγκτον, καλείται να ανατρέψει τον Αλαουίτη Ασαντ και να εξουδετρώσει την επιρροή που ασκεί διά του σιιτισμού το Ιράν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Το γεγονός αυτό έχει αυξήσει την επιθετική ρητορική της σουνιτικής κυβέρνησης Ερντογάν εναντίον των Αλαουιτών και των Αλεβιτών, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των εις βάρος τους ρατσιστικών διακρίσεων στην τουρκική επικράτεια, οι οποίοι ανησυχούν ότι οι εξελίξεις οδηγούν στη μόνιμη πολιτική εδραίωση των σουνιτών στην Τουρκία και άρα και στη δική του μόνιμη κοινωνική, πολιτισμική και πολιτική περιθωριοποίηση!

Και ενώ υπήρχαν συζητήσεις για το βάσιμο των φόβων, ήλθε η απόφαση του Ερντογάν για την ονομασία της γέφυρας, που εδραίωσε τους φόβους τους για ένα μαύρο και αβέβαιο μέλλον.

Στους οικολόγους, που ανησυχούσαν για την οικοδόμηση εμπορικού κέντρου σε ένα από τα τελευταία πάρκα της περιοχής Ταξίμ, στον δημοσιογραφικό και τον πολιτικό κόσμο, αλλά και σε μέρος της κοινωνίας που αντιλαμβάνεται ότι η διαφθορά αγγίζει πλέον τον ίδιο τον πρωθυπουργό, και στους Αλεβίτες, που είναι σίγουροι πλέον ότι η κυβέρνηση Ερντογάν κινείται με αποφασιστικότητα προς την περιθωριοποίησή τους. Αν προσθέσουμε και τους αστούς, αλλά και τη νεολαία της Κωνσταντινούπολης, που δεν επιθυμεί να δει την κοινωνία να γυρνά στο ισλαμικό σκοτάδι, τότε συμπληρώνουμε την εικόνα εκείνων που κατέκλυσαν πρώτα την πλατεία Ταξίμ και στη συνέχεια τις πλατείες στην Αγκυρα, τη Σμύρνη, αλλά και άλλων πόλεων της Τουρκίας.

Φυσικά, όσο περνούσαν οι μέρες, στις διαδηλώσεις συμμετείχαν αριστερές και ακροαριστερές οργανώσεις, στις οποίες ούτως ή άλλως ασκούν μεγάλη επιρροή οι Αλεβίτες, οι κεμαλιστές, οι «άστεγοι» του παλαιού βαθέος κράτους και όσοι είχαν συμφέρον από την αποδυνάμωση του Ερντογάν και του ΑΚΡ.

Από την εικόνα λείπουν οι Κούρδοι, οι οποίοι, αν και ενεπλάκησαν στην αρχή που ξέσπασε η διαδήλωση, στη συνέχεια αποσύρθηκαν και ήταν απόντες επί μέρες, για να μη θέσουν σε κίνδυνο τις συνομιλίες που βρίσκονται σε εξέλιξη με την κυβέρνηση για την πολιτική επίλυση του Κουρδικού.

Εμφανίστηκαν στο προσκήνιο τις τελευταίες μέρες, με μεγάλη διακριτικότητα, για να δώσουν «παρών» στους κοινωνικούς αγώνες, χωρίς όμως να συμμετέχουν με τα μαχητικά στελέχη τους, τα οποία θα μπορούσαν να μετατρέψουν σε εφιάλτη τις διαδηλώσεις και να οδηγήσουν μέχρι και στην ανατροπή της κυβέρνησης.

Αν θέλαμε να συνοψίσουμε λοιπόν τις αιτίες που οδήγησαν στις διαδηλώσεις στην Τουρκία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτές είναι η ρατσιστική συμπεριφορά της κυβέρνησης Ερντογάν απέναντι στους Αλεβίτες, η διαφθορά, που αρχίζει πλέον να αγγίζει όχι μόνο το οικογενειακό του περιβάλλον, αλλά και τον ίδιο, η ισλαμική ατζέντα, την οποία ανασύρει δειλά δειλά από το σουνιτικό του συρτάρι, και, τέλος, η αλαζονική του συμπεριφορά προς άπαντες τους ανωτέρω και κυρίως προς τους νέους.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση