Η τρομοκράτηση και η παιδαγωγική της υπακοής ως μέθοδος διακυβέρνησης

Γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης

Όποιος πιστεύει ότι το θέμα είναι οι καθηγητές, οι μαθητές και οι εξετάσεις, πλανάται οικτρά. Στην πραγματικότητα δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν οι κυβερνώντες, χρόνια τώρα, για τους καθηγητές, τους μαθητές και τις εξετάσεις. Γι’ αυτό και οι καθηγητές, οι μαθητές και όλο το εκπαιδευτικό σύστημα είναι στο συγκεκριμένο χάλι. Με την κατάσταση να γίνεται όλο και χειρότερη, γι’ αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Εντάξει υπάρχει μία σκοπιμότητα: Να γλιτώσει η κυβέρνηση την πρόσληψη 10 χιλιάδων καθηγητών την επόμενη χρονιά – με την περιβόητη αύξηση των διδακτικών ωρών - με ό,τι σημαίνει αυτό για τα δημοσιονομικά του κράτους και φυσικά να υποβαθμιστεί ακόμη περισσότερο η δημόσια εκπαίδευση, προς όφελος της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας.

Όμως δεν πρόκειται κυρίως γι’ αυτό. Πρόκειται για την επιβολή ενός νέου μοντέλου διακυβέρνησης, που ελάχιστη σχέση έχει με την προστασία των συνταγματικών ελευθεριών, το δικαίωμα της διεκδίκησης, την ελευθερία έκφρασης των κοινωνικών ομάδων, την τέχνη της διαβούλευσης, όπως οφείλει να εφαρμόζει κάθε πολιτισμένη και δημοκρατικά διαρθρωμένη κοινωνία. Γι’ αυτό και η τακτική της επιστράτευσης από εξαίρεση και σπάνιο φαινόμενο έγινε κανόνας και μάλιστα «χρήσιμος».

Το "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" έχει αντικαταστήσει πια οποιαδήποτε άλλη μορφή και τρόπο διακυβέρνησης.

Αρέσκονται να κυβερνούν με την οικονομική τρομοκρατία. Κάνοντας τις δικές τους αδυναμίες και αποτυχίες, όπλα κατά των εργαζομένων, των επαγγελματιών, των μικροεπιχειρηματιών και των συνταξιούχων, που έχουν πληρώσει το κόστος της κρίσης. «Αποτύχαμε εμείς να πιάσουμε τους στόχους, ετοιμαστείτε εσείς να πληρώσετε» δεν είναι η μόνιμη επωδός τους;

Αρέσκονται να κυβερνούν προκαλώντας κοινωνικό εμφύλιο. Φέρνοντας κάθε ομάδα εργαζομένων, που αντιδρά στην ανελέητη πολιτική του μνημονίου, απέναντι στην κοινωνία. Εκμεταλλευόμενοι την απελπισία και την ανάγκη, στις οποίες οι ίδιοι έχουν σπρώξει την κοινωνία.

Έχουν κατασυκοφαντήσει σχεδόν όλες οι κοινωνικές ομάδες και τους επαγγελματικούς κλάδους. Έχουν βαφτίσει συντεχνία κάθε επαγγελματική κατηγορία, που διεκδικεί το παραμικρό δικαίωμα. Όποιος τολμήσει να καταθέσει μία διεκδίκηση γίνεται αμέσως «εχθρός της πατρίδας και της σωτηρίας της». Προωθούν μία ιδιότυπη κουλτούρα μίσους κατά οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας «απεργεί, προκαλώντας προβλήματα», «έχει προνόμια», «είναι διεφθαρμένη» - όπως είναι τα συνηθέστερα επιχειρήματά τους, όταν ρίχνουν τους «αντιδρώντες» στην αρένα του αλαλάζοντος πλήθους.

Η τρομοκράτηση έγινε μέθοδος και επιλογή διακυβέρνησης. Η παιδαγωγική της υπακοής έγινε δεύτερη φύση για τους κυβερνώντες. Όπως αυτοί δεν λένε ΟΧΙ στους δανειστές, έτσι θέλουν και οι πολίτες, τους οποίους κυβερνούν, να μην τους λένε ΟΧΙ.

Τους γοητεύει η ιδέα ότι θα ελέγξουν μία ολόκληρη κοινωνία, ότι θα τιμωρήσουν κάθε διαφορετική φωνή, ότι θα πατάξουν κάθε κοινωνική αντίδραση. Απενοχοποιούν και εμφανίζουν τη δική τους στάση υποταγής ως φυσιολογική, όταν καταφέρνουν να επιβάλλουν την ίδια στάση και στην κοινωνία.

Και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Η οικονομική εξαθλίωση, στην οποία οδηγούν τη χώρα και τους εργαζόμενους ή το μίσος που ενσταλάζουν στην κοινωνία, οδηγώντας την σε καταστάσεις υποβόσκοντος ή και ανοιχτού διαρκούς εμφυλίου; Εκτός κι αν το ένα συνοδεύεται εκ των πραγμάτων από το άλλο…

Το ερώτημα είναι, για πόσο καιρό μπορούν να κυβερνηθούν οι λαοί με τέτοιες μεθόδους;

Πηγή: Πρώτο Θέμα

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση