Περί συνεκμεταλλεύσεως Ευρωπαϊκών κοιτασμάτων στον ελληνικό χώρο

Γράφει ο Θεοφάνης Θ. Γκατζής

Oικονομολόγος – Διεθνολόγος*

Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε η επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης τύπου με τον Έλληνα πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά ειπώθηκαν πράγματα, που χρίζουν ιδιαίτερης ανάλυσης.

Καταρχήν, από την πλευρά του Έλληνα πρωθυπουργού ακούστηκε η έκφραση ότι τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων είναι Ευρωπαϊκά. Η παραπάνω αναφορά του πρωθυπουργού είναι αυτονόητη εφόσον η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρώπης.

Μήπως όμως υπέκρυπτε κάτι άλλο αυτή η αναφορά του;

Επίσης από την άλλη πλευρά, ο Γάλλος πρόεδρος μίλησε για συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων με την Ελλάδα.

Με ποιο δικαίωμα μιλάει ο Γάλλος Πρόεδρος για συνεκμετάλλευση όταν τα κοιτάσματα αυτά βρίσκονται σε ελληνική επικράτεια και συνεπώς είναι περιουσία του ελληνικού λαού;

Δηλαδή τότε γιατί, εδώ και χρόνια ξορκίζουμε και πολύ καλά κάνουμε, σαν ελληνική πολιτεία τις αναφορές, που γίνονται για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους γείτονες μας (Τουρκία) και τώρα δεχόμαστε τη συνεκμετάλλευση με μια χώρα, που ούτε καν γειτνιάζουμε μαζί της και ιστορικώς, δεν έχουμε πάντα, τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτήν; (δεν πρέπει να ξεχνάμε ,πόσο ενάντια των ελληνικών συμφερόντων ενήργησε η Γαλλία κατά το 1920-22)

Τι κρύβεται πίσω από αυτές τις αναφορές;

Μήπως εκχωρήθηκαν στους Ευρωπαίους, εν αγνοία των ελλήνων πολιτών ο ορυκτός μας πλούτος, που μπορεί να αποτελέσει ένα βασικό πυλώνα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας;

Απάντηση σε αυτά τα εύλογα ερωτήματα μπορεί να μας δώσει η πράξη νομοθετικού περιεχομένου (ΦΕΚ 240 της 12ης Δεκεμβρίου 2012),που κυρώθηκε από τη Βουλή τη Δευτέρα 14 Ιανουαρίου σύμφωνα, με την οποία “Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος (Ελλάδα), η Τράπεζα της Ελλάδος και το Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας παραιτούνται αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση Τροποποίησης, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά, από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που τα ανωτέρω δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο”.

Εν ολίγοις, εκτός όλων των άλλων (π.χ. δημόσια ακίνητη περιουσία, τα αποθέματα χρυσού του ελληνικού κράτους, που είναι 3.670 ουγκιές δλδ.4,74 δισ. ευρώ και βρίσκονται κατατεθειμένα κατά το ήμισυ σε ράβδους στην ΤΤΕ και τα υπόλοιπα στην Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, στην ελβετική τράπεζα UBS και στην Τράπεζα της Αγγλίας) και τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων (φυσικό αέριο, αργό πετρέλαιο) τέθηκαν ως εγγύηση και αν διαγραφεί ένα μέρος του χρέους, κάτι που θεωρείται αναπόφευκτο, που κατέχει ο επίσημος Ευρωπαϊκός τομέας (δηλαδή οι χώρες της Ευρωζώνης και το EFSF) υπάρχει ο κίνδυνος αν εφαρμοστεί κατά γράμμα η δανειακή σύμβαση, να απολέσουμε ένα σημαντικό μέρος από αυτά!

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην έκθεση του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία αναφέρεται η ανάγκη για διαγραφή κατά 25% των διακρατικών δανείων προς την Ελλάδα για να καταστεί βιώσιμο το χρέος.

Εν κατακλείδι, λαμβάνοντας υπόψη αυτά που γράφτηκαν παραπάνω (επαίσχυντη πράξη νομοθετικού περιεχόμενου ΦΕΚ 240, αναπόφευκτο νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους, που κατέχουν οι χώρες της Ευρωζώνης και το EFSF) μπορεί να εκλάβουμε ασφαλή συμπεράσματα για το ποια είναι η σκοπιμότητα των παραπάνω αναφορών των δύο πολιτικών προσώπων.

* Μέλος του Οικονομικού Επιμελητηρίου της Ελλάδας

Email: theofanis28@gmail.com

Facebook: Theofanis Gkatzhs

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση