Η υποταγή της Ευρώπης

• Η βιοπολιτική και οικονομική βία των τραπεζών και του Βερολίνου ανατρέπουν το μεταπολεμικό ιδεολόγημα της ευρωπαϊκότητας, του κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας προαναγγέλλοντας ένα νέο μεσαίωνα...

Του Μάκη Ανδρινόπουλου

Η Ευρώπη σοκαρίστηκε από την βιαιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα των τραπεζών στην Κύπρο και κυρίως, από την νέα -υπό θεσμοθέτηση- διαδικασία «διάσωσης» στην ευρωζώνη, αλλά και από την δρομολόγηση της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λισαβόνας. Οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται πως έχουν δρομολογηθεί ερήμην τους απρόσμενες εξελίξεις, ραγδαίες, όλο και πιο βίαιες που έχουν ξεκάθαρο πλέον βιοπολιτικό χαρακτήρα. Δηλαδή, ότι η εξουσία (βιοεξουσία) εστιάζει την παρέμβασή της στις συνθήκες ζωής των πολιτών, με στόχο να τις αναπλάσει, προκειμένου να εξυπηρετήσει το σύστημα και την οικονομία του. Έχει στόχο να κατευθύνει με βιολογικούς όρους τον πληθυσμό σε συγκεκριμένη συμπεριφορά και αποδοχή, μέσα από την διασπορά του φόβου και της αβεβαιότητας, μέσα από πειθαρχικές διαδικασίες, αλλά και μέσα από τις συνθήκες υγείας, διατροφής και διαβίωσης … Συνειδητοποιούν οι λαοί που έχουν ως νόμισμα το ευρώ, ιδιαίτερα, μια εκτεταμένη διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ευρωζώνης…

Η τελευταία εκδοχή της στρατηγικής της βιοεξουσίας μας έρχεται από την Ιρλανδία , όπως μας πληροφόρησε ο οικονομικός ιστότοπος euro2day.gr σε ρεπορτάζ που αναφέρει τα ακόλουθα: «Ιδιαίτερα σκληροί είναι οι όροι για τη ρύθμιση ενυπόθηκων δανείων στην Ιρλανδία. Οι δανειολήπτες αναγκάζονται μεταξύ άλλων να εγκαταλείψουν τη δορυφορική τους τηλεόραση, τα ιδιωτικά σχολεία των παιδιών τους και τις διακοπές στο εξωτερικό ώστε να μπορέσουν να αναδιαρθρώσουν τα στεγαστικά τους δάνεια. Την Πέμπτη, η Υπηρεσία Πτωχεύσεων της Ιρλανδίας καθόρισε τα μηνιαία όρια δαπανών για τους ιδιώτες που διεκδικούν ρυθμίσεις τα δάνειά τους. Ένα άτομο δικαιούται μόλις 247,04 ευρώ μηνιαίως για τρόφιμα, 57,31 ευρώ για θέρμανση και 125,97 ευρώ για «κοινωνική ένταξη και συμμετοχή». Στην τελευταία κατηγορία περιλαμβάνονται εισιτήρια για αθλητικά δρώμενα και κινηματογράφο.

«Λογικό βιοτικό επίπεδο δεν σημαίνει ότι πρέπει να ζούμε με πολυτέλεια», δήλωσε ο Λόρκαν Ο΄Κόνορ, διευθυντής της νεοϊδρυθείσας επιτροπής και συμπλήρωσε: «Ούτε, όμως, ότι ο κόσμος πρέπει να τιμωρείται και να έχει μόνο τα απαραίτητα για την επιβίωση». Στις περισσότερες περιπτώσεις, όσοι ζητούν ρυθμίσεις δανείων θα πρέπει να εγκαταλείψουν επίσης τα ιδιωτικά ασφαλιστικά προγράμματα υγείας, ίσως ακόμη και τα αυτοκίνητά τους, εκτός κι εάν αποδεικνύεται ότι δεν έχουν πρόσβαση σε μέσα μαζικής μεταφοράς.

«Είναι η πρώτη απόπειρα της Ιρλανδίας να αποτυπώσει το αποδεκτό επίπεδο διαβίωσης, ενώ ο κόσμος δηλώνει πτώση ή κηρύττει στάση πληρωμών στους πιστωτές βάσει του νέου πτωχευτικού καθεστώτος», σχολιάζουν οι Financial Times. Οι τράπεζες θα χρησιμοποιήσουν αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές στη διαδικασία αναδιάρθρωσης δεκάδων χιλιάδων ενυπόθηκων δανείων. Περίπου 100.000 δάνεια έχουν ήδη ρυθμιστεί με βραχυπρόθεσμες λύσεις. Τον προηγούμενο μήνα, το Δουβλίνο ζήτησε από τις τράπεζες να παράσχουν μακροπρόθεσμες λύσεις στα νοικοκυριά που δεν μπορούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις των στεγαστικών τους δανείων. «Θα προχωρήσουμε σε διαγραφές. Είναι απαραίτητο τμήμα του δούναι και λαβείν σε μία αναδιάρθρωση, όπου και οι δύο πλευρές κάνουν υποχωρήσεις και δεν είναι συγχώρεση χρέους», δήλωσε ο Ντέιβιντ Ντάφι, διευθύνων σύμβουλος της Allied Irish Banks».

Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για τον προάγγελο μιας γενικευμένης βίαιης παρέμβασης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων που αφαιρεί κάθε δυνατότητα επιλογής και στην ουσία επιβάλει την υποταγή σε μια δήθεν δημοκρατία, όπου ο πλούτος (δημόσιος και ιδιωτικός) υφαρπάζεται από τους πολλούς και παραδίδεται στους ξένους πιστωτές και στους τοπικούς τοποτηρητές (πολιτικούς και οικονομικούς). Τα μνημόνια δεν αποτελούν μόνο μηχανισμούς οικονομικής και πολιτικής χειραγώγησης, αλλά κυρίως μηχανισμούς βιοπολιτικής παρέμβασης για την αλλαγή νοοτροπιών, εθίμων και κοινωνικο-πολιτισμικών χαρακτηριστικών. Οι παρατηρητές που βλέπουν μέσα από αυτή τη μετάλλαξη την διολίσθηση των ευρωπαϊκών λαών σε μια μεταμοντέρνα μορφή Μεσαίωνα, πληθαίνουν.

Η νέα κατάσταση πραγμάτων
Λίγες μέρες μετά την απόρριψη μέτρων 1,3 δισεκ. ευρώ από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Πορτογαλίας, ο συντηρητικός πρωθυπουργός της χώρας Πέδρου Πάσους Κοέλιου εξήγγειλε νέα μέτρα λιτότητας και περικοπές δαπανών για τα επόμενα χρόνια, όπως την αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης στα 66 έτη, την αύξηση των εργασίμων ωρών από τις 35 ώρες στις 40 εβδομαδιαίως για τους δημόσιους λειτουργούς και ένα πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου 30.000 δημοσίων υπαλλήλων… για να ξαναβρεί η Πορτογαλία την «αυτονομία» της! Που σημαίνει ότι ένας ακόμη πρωθυπουργός παραδέχεται ότι η χώρα του έχει χάσει την αυτονομία της και ότι το Συνταγματικό Δικαστήριο θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα και να περνά τα μέτρα. Οι Πορτογάλοι συνταξιούχοι πάντως δεν αποδέχονται αυτή τη λογική, κατέλαβαν τη Βουλή και τραγούδησαν τον ύμνο της «Επανάστασης των Γαρυφάλλων» (GrandolaVila Morena) που συνδέθηκε με την ανατροπή της δικτατορίας στη χώρα, το 1974.

Στην Ελλάδα, η οποία «πρωτοπορεί» στο καθοδικό σπιράλ του θανάτου επί τρία και πλέον χρόνια, η κατάρρευση της οικονομίας ήρθε ως επακόλουθο της «λανθασμένης πολιτικής» της Τρόικας. Το τίμημα δεν είναι μόνο η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, ο ευτελισμός του Συντάγματος, αλλά και οι χιλιάδες αυτοκτονίες και εμφράγματα, η εξαγωγή 120.000 νέων με μεταπτυχιακές σπουδές, η δραματική μείωση του κοινωνικού κράτους και η αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού. Η βιοπολιτική της εξουσίας παρεμβαίνει και ανατρέπει τις ζωές των ανθρώπων υποτάσσοντάς τους σε ένα νέο μοντέλο ζωής, όπου οι οικογενειακές αλληλοενισχύσεις φορολογούνται και η ατομική περιουσία εισέρχεται σε φάση δήμευσης. Ένα μοντέλο ζωής που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του καταναγκασμού, της υπερφορολόγησης και της μαζικής ανεργίας και ανασφάλειας. Μοντέλο που οδηγεί γρήγορα και σε γεωπολιτικές επιπτώσεις.

Η Ισπανία και η Σλοβενία προσπαθούν απεγνωσμένα να αποφύγουν τη μνημονιακή υποταγή, αλλά είναι άγνωστο αν θα τα καταφέρουν. Ο οικονομολόγος Μάθιου Λιν σε άρθρο του στη Wall Street Journal διατυπώνει φόβους για επικείμενη χρεοκοπία πέντε χωρών, επικεντρώνοντας τόσο στην Ιταλία, όπου ο Μπερλουσκόνι ανά πάσα στιγμή μπορεί να ρίξει τον Ενρίκο Λέτα, που –σημειωτέον- ψάχνει να βρει 6 δισ. ευρώ μέσα σε 20 ημέρες. O Λιν επισημαίνει ότι στην Τουρκία και τη Γερμανία παρατηρείται απότομη επιβράδυνση λόγω της ύφεσης στην ευρωζώνη και τονίζει τις επιπτώσεις στην Γερμανία από τη χρεοκοπία κάποιας μεγάλης οικονομίας της ευρωζώνης. Η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία ζητούν από την Κομισιόν την διετή παράταση της διατήρησης του ελλείμματος πάνω από τα όρια του Δημοσιονομικού Συμφώνου, ενώ οι Financial Times πριν λίγες μέρες τόνιζαν ότι το χρέος εκτινάχθηκε σε επίπεδα πολέμου και ότι η μόνη λύση είναι το κούρεμα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τράπεζες και Βερολίνο, άλλοτε από κοινού και άλλοτε ξεχωριστά, επιχειρούν να διαμορφώσουν μια νέα κατάσταση πραγμάτων. Οι τράπεζες, ως ο ακρογωνιαίος λίθος του μονεταριστικού νεοφιλελευθερισμού, έχουν καταφέρει να μεταφέρουν τις φούσκες που κατασκεύασαν στα κράτη και να συνεχίζουν το βιολί τους, ενώ το Βερολίνο, εκμεταλλεύεται την αβεβαιότητα και την ανάγκη για ρευστότητα των χρεοκοπημένων χωρών και κερδίζει, κεφάλαια, πολιτική εξουσία, εδάφη με την γεωοικονομική έννοια και ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα .

Τα mythonomics
Το πρακτορείο «Reuters» σε άρθρο του που προέβαλε και το site του τηλεοπτικού δικτύου CNBC καταρρίπτει «το μύθο» ότι οι φορολογούμενοι των χωρών της Βορείου Ευρώπης επωμίζονται το κόστος της διάσωσης των χωρών του Νότου, αντίθετα, οι κυβερνήσεις της Γερμανίας, της Φιλανδίας, της Αυστρίας, της Ολλανδίας και της Γαλλίας «έχουν εξοικονομήσει δισεκατομμύρια ευρώ λόγω της κατακόρυφης πτώσης του κόστους δανεισμού τους από τις αγορές». Το «Reuters» δύο γερμανικές μελέτες, της Alianz και του Ινστιτούτου IFW, που υπολογίζουν γύρω στα 10 δισεκ. ευρώ το κέρδος, το οποίο με τους τόκους στο τέλος των προγραμμάτων θα έχει αποφέρει στη Γερμανία περισσότερα από 67 δισεκατομμύρια ευρώ. Επισημαίνεται δε ότι πέρα από τα αρχικά διμερή δάνεια προς την Ελλάδα το 2010, ύψους 52,9 δισ. ευρώ, δεν έχουν δοθεί χρήματα φορολογούμενων της ευρωζώνης ούτε προς την Ελλάδα, ούτε προς οποιαδήποτε άλλη χώρα, αφού χρηματοδοτήθηκαν από τις αγορές, μέσω του Ευρωπαϊκού Ταμείου Διάσωσης.
Συνεπώς, το μόνο που έχει συμβεί είναι η Γερμανία να επωφελείται από τη φυγή δισεκ. ευρώ από τις τράπεζες του ευρωπαϊκού Νότου προς τις γερμανικές, μηδενίζοντας το κόστος δανεισμού της Γερμανίας και αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων της. Τάσεις που η Γερμανία εκμεταλλεύεται, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά.

To σημαντικό όμως στο άρθρο του Reuters δεν είναι η οικονομική εκμετάλλευση της κρίσης από τις χώρες των 3Α, αλλά η πολιτική της εκμετάλλευση. Το δήθεν κόστος για τους Γερμανούς φορολογούμενους από τα πακέτα διάσωσης είναι και το κεντρικό θέμα συζήτησης στο εκλογικό debate. Ο αναλυτής του Reuters επισημαίνει ότι μία βασική αιτία της παρανόησης για τους φορολογούμενους του βορρά είναι η διαφορά μεταξύ αυτών των πακέτων στήριξης και του πραγματικού δανεισμού. Υπογραμμίζει ότι τα πακέτα στήριξης αφορούν κυρίως εγγυήσεις στους μηχανισμούς στήριξης της ευρωζώνης και σε πολύ μικρότερο βαθμό πραγματικό δανεισμό. Τώρα, πως προέκυψε αυτή η παρεξήγηση, είναι απλό: μεθοδεύτηκε.

Η Αναθεώρηση της Συνθήκης
Η πάντα καθυστερημένη αμερικανική ανάλυση, μάλλον άρχισε επιτέλους να αντιλαμβάνεται ότι η Γερμανία από γεωοικονομική δύναμη μετατρέπεται σε πολιτική (ΣΣ: ακολουθεί η στρατιωτική). Τα ρεπορτάζ του αγγλοσαξωνικού τύπου για την γερμανοποίηση του ευρωπαϊκού Νότου, για τη μόχλευση του γερμανικού χρέους και των πολεμικών αποζημιώσεων προς την Ελλάδα, και για την αποσάθρωση των μεσαίων στρωμάτων, δείχνει την σταδιακή μεταφορά της αμερικανο-γερμανικής αντιπαλότητας στο πολιτικό πεδίο. Οι διαβεβαιώσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ότι το Βερολίνο θέλει μια ισχυρή Ευρώπη και όχι μια γερμανική Ευρώπη δεν πείθουν κανένα, ιδιαίτερα δε όταν το Βερολίνο αυτονομείται και δεν συζητά τις αμερικανικές παραινέσεις.

Το Βερολίνο μεθοδεύει φανερά πλέον την ταχεία αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας, που θα θεσμοθετήσει έμμεσα το γερμανικό imperium με οικονομικοπολιτικούς όρους, ώστε στη συνέχεια –μετά την υποταγή του ευρωπαϊκού νότου- να στραφεί προς ανατολάς (Πολωνία, Βαλτική κ.ά.). Η ιστορικός κα Αρβελέρ σε ανύποπτο χρόνο μετέφερε σε τηλεοπτική εκπομπή προειδοποίηση Γάλλου πολιτικού παράγοντα ότι από τον Σεπτέμβριο του 2013 εσείς οι Έλληνες δεν θα έχετε κράτος.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της βιοπολιτικής εξουσίας, οι αντιδράσεις των μαζών στο Νότο παρέμειναν στην ουσία μη ανατρεπτικές, επιβεβαιώνοντας την ταξική υποταγή στις μνημονιακές πολιτικές.
Το γεγονός αυτό οφείλεται αφ ενός στην απουσία πολιτικών και συνδικαλιστικών φορέων που να εμπιστεύεται ο κόσμος, αφετέρου έχουν διαραγεί οι ιμάντες μεταφοράς της λαϊκής βούλησης προς την εξουσία.

Όμως, η λαϊκή εξέγερση που δεν έγινε με όρους ταξικούς, μπορεί να γίνει με όρους εθνικούς, καθώς ορισμένοι παρατηρητές διαπιστώνουν ότι η συζήτηση στην κοινωνία αποκτά όρους απελευθερωτικούς από τη γερμανική ηγεμονία και ταυτόχρονα, από την τραπεζική.

ΥΓ: Η «επίθεση» soft ή hard της βιοπολιτικής στον βίο των ανθρώπων καραδοκεί παντού… Οι ερευνητές του τεχνολογικού ινστιτούτου της Τζώρτζια συνιστούν σε κάποιον που θέλει να αυξήσει τους followers του στο Τwitter θα πρέπει να μην μιλά πολύ για τον εαυτό του και κυρίως, να μην γράφει πράγματα με αρνητικό περιεχόμενο, να μην μιλάει δηλαδή για θέματα όπως ο θάνατος, η ανεργία ή οι αρρώστιες!... Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο Big Brother στο 1984 του Όρτγουελ.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση