Μήπως οι «ηθικοί αυτουργοί» έχουν περισσότερες ευθύνες;

Τι ζητούν οι νέοι άνθρωποι; Προσοχή και δυνατότητα δημιουργίας. Φανταστείτε ένα πατέρα που θέλει να καρφώσει ένα καρφί στον τοίχο. Θα φωνάξει το παιδί του να τον «βοηθήσει». Όχι γιατί δεν μπορεί να το καρφώσει ο ίδιος, αλλά για να δώσει στο μικρό παιδί την χαρά της δημιουργίας.

Αυτή θα έπρεπε να είναι, σήμερα, η συμπεριφορά απέναντι στους νέους. Να τους  κεντρίσουν, δηλαδή, το ενδιαφέρον, ώστε ν’ αποκτήσουν παιδεία και έφεση στην δημιουργία. Ειδάλλως καλλιεργείται έφεση προς την απραξία, στην στείρα αντίδραση και στην ισοπέδωση. Τα παιδιά κάνουν θόρυβο, όταν κανείς δεν τα προσέχει. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να ενισχύσει την όποια προσπάθεια τους. Να τους πει ένα μπράβο, να τα συμβουλεύσει.

Αυτό προσπαθούσε να φέρει σε πέρας ο Σωκράτης, τον οποίο καταδίκασαν σε θάνατο οι μεγάλοι «δημοκράτες» των Αθηνών. Συνομιλούσε με τους νέους. Δεν το έπαιζε «μεγάλο-καθηγητής». Με την βοήθεια του διαλόγου έβαζε τους νέους σε σκέψεις. Ο προβληματισμός, τους βοηθούσε στο να καταλήξουν μόνοι τους στην απάντηση του κάθε προβλήματος. Τους έκανε δημιουργικούς. Η μέθοδος ονομάστηκε μαιευτική, διότι όπως η μαία φέρνει στον κόσμο το βρέφος, έτσι και ο δάσκαλος, μέσω ερωταποκρίσεων, εξάγει από τον μαθητή του την αλήθεια.

Σήμερα τι γίνεται; Γεμίζουν τα παιδιά με δώρα, χαρτζιλίκια, λυσάρια φροντιστηρίων και στο τέλος; Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τους μεταδώσει παιδεία. Είτε θα τους βάλουν όρια, μέσα στο οποία θα κινούνται και θα παπαγαλίζουν, είτε θα τ” αφήσουν εντελώς στην μοίρα τους.

Έτσι οδηγούνται στα νύχια της διαπλοκής. Εκεί απολαμβάνουν μια υποτιθέμενη προσοχή που στο περιβάλλον που ζούσαν δεν την είχαν. Τους χρησιμοποιούν κάποια «λαμόγια» που παρουσιάζονται ως «ιδεολόγοι» και «αγωνιστές». Σκοπός τους είναι η πρόκληση αναταραχής, έτσι ώστε να επιβληθεί η τάξη μέσω χάους. Αφήνουν τα παιδιά να συλληφθούν, για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι νέοι και να μάθουν να μην αμφισβητούν αυτό που ενδέχεται να επιβληθεί. Την παγκόσμια χούντα.

Οι νέοι δεν έχουν μίσος μέσα τους, αλλά παράπονο, γιατί κανείς δεν τους καταλαβαίνει. Αντί οι μεγαλύτεροι να παραδεχθούν τις ευθύνες τους, κατηγορεί ο ένας τον άλλον. Όλα εις βάρος των νέων. Όλα εις βάρος του μέλλοντος αυτής της χώρας.

Πηγή  ΠΥΓΜΗ.gr

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση