Τους «έδωσαν» εν ψυχρώ…;

Τελικά, η Αστυνομία κατόρθωσε να συλλάβει τους ληστές στο Βελβεντό και να τους «συνδέσει» με την τρομοκρατία. Είναι κι αυτό μια κάποια πρόοδος. Όμως, μήπως θα έπρεπε να προσεγγίσουμε προσεκτικότερα και ορθολογικότερα αυτά που συνέβησαν πριν και που οδήγησαν στην σύλληψη των τεσσάρων, ενώ διαφεύγουν άλλοι τέσσερις(!) ληστές; Επίσης, η όλη ιστορία αποδεικνύει πως είναι πάρα πολύ δύσκολο να ενεργοποιηθεί η τρομοκρατία (ή σοβαρές εγκληματικές ενέργειες) στην Ελληνική επαρχία, αφού –και κυρίως λόγω του οδικού δικτύου- είναι σχεδόν αδύνατη η διαφυγή μετά από μία εγκληματική – τρομοκρατική ενέργεια.

Με το σκεπτικό ότι σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε μία εγκληματική ενέργεια (ληστεία), από μία ομάδα τρομοκρατών, πιθανότατα για να «ενισχυθεί» το ταμείο στήριξης των δραστηριοτήτων τους, γεννιούνται μία σειρά από ερωτήματα (για την περίπτωση που πρόκειται όντως για σύλληψη μελών τρομοκρατικής ομάδας) στα οποία δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις.

Το πρώτο και αυθόρμητο ερώτημα είναι: Ποιος σχεδίασε αυτή τη ληστεία; Σαφέστατα υπάρχει ένας «εγκέφαλος», ο οποίος έστειλε αυτούς τους νέους να υλοποιήσουν ένα καταστροφικό σχέδιο, το οποίο είχε πολλά κενά σε σχέση με την επιτυχή διαφυγή των δραστών. Κενά, τα οποία τελικά λειτούργησαν κατάλληλα για να μπορέσει η Αστυνομία να κατορθώσει να φτάσει στη σύλληψη των «πρωταγωνιστών».

Είναι δυνατόν οι δράστες και ο εγκέφαλος της ληστείας να βασίστηκαν στην σκέψη πως είναι δυνατόν να διαφύγουν μέσα από δρόμους που πολύ εύκολα «μπλοκάρονται»; Η σκέψη και μόνο προδίδει ερασιτεχνισμό ή «δόλο» όσον αφορά τον σχεδιασμό της όλης ενέργειας.

Γιατί δεν φρόντισαν να εξασφαλίσουν κάποιο ασφαλή χώρο στον οποίο θα διέμεναν επί μακρώ (για 2 ή 3 μήνες), έτσι ώστε να μην εκτεθούν στην πιθανότητα σύλληψής τους λόγω των αυξημένων ελέγχων στην ευρύτερη περιοχή; Η λογική προτάσσει την ύπαρξη «γιάφκας», όμως παραδόξως δεν επιλέχθηκε για άγνωστους λόγους…
Γιατί δεν φρόντισαν να διαφύγουν προς δασική έκταση και να «σβήσουν» τα ίχνη τους μέσα στο φυσικό περιβάλλον και αργά κινούμενοι να φτάσουν στην Αθήνα;

Προφανώς, επειδή οι συλληφθέντες δεν ήταν εκπαιδευμένοι κατάλληλα (και πως θα μπορούσαν να είναι άλλωστε, αφού διαμένουν στην Αθήνα) και μία τέτοια επιλογή ίσως να δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από όσα προβλέφθηκαν.

Γιατί αποφάσισαν, τελικά, να δράσουν τόσο μακριά από την Αθήνα, μειώνοντας στο ελάχιστο την περίπτωση διαφυγής τους; Αυτή η ερώτηση, όπως και το ότι έχουν διαφύγει οι μισοί από αυτούς, είναι ερώτηση κόλαφος προς τον «εγκέφαλο» του σχεδίου, γιατί όχι μόνο δεν υπήρχαν «σύνδεσμοι» στην ευρύτερη περιοχή του Βελβεντού, όχι μόνο δεν εξασφαλίσθηκε ένας σύνθετος τρόπος διαφυγής των νεαρών «τρομοκρατών», αλλά σχεδόν εκμηδενίσθηκε η περίπτωση επιτυχούς επιστροφής τους στην Αθήνα.

Το σκεπτικό με βάση το οποίο, όσο πιο δύσκολο είναι το εγχείρημα, τόσες περισσότερες είναι οι πιθανότητες επιτυχίας του, τελικά καταρρίφθηκε εν ριπή οφθαλμού, αφού υπήρξε παταγώδη αποτυχία στο στάδιο της διαφυγής των ληστών – τρομοκρατών.

Το μεγάλο ερώτημα, όμως, παραμένει στην διαφυγή των υπολοίπων. Κι αυτό επειδή φαίνεται πως με βάση το «σχέδιο» υπήρξε πρόβλεψη διαφυγής για κάποιους και όχι για όλους τους μετέχοντες στην ληστεία. Εάν αυτή η πρόβλεψη διαφυγής είχε σχεδιαστεί, τότε είναι προφανέστατο πως οι συλληφθέντες «δόθηκαν» (κυριολεκτικά) μέσω του σχεδίου, σε έναν αδιέξοδο τρόπο διαφυγής τους. Εκτός και εάν υπήρξαν «πληροφορίες» στην Αστυνομία, που έστρεψαν το ενδιαφέρον και την κινητικότητα των αρχών προς ένα μέρος των ληστών – τρομοκρατών, εξασφαλίζοντας έτσι την διαφυγή των υπολοίπων…

Η περίπτωση ο σχεδιαστής – εγκέφαλος να λειτούργησε ερασιτεχνικά, σχεδόν αποκλείεται, αφού η υπόλοιπη οργάνωση φαίνεται πως στηρίχθηκε σε πολύ καλή υποδομή (ταυτότητες, όπλα), που όμως –εκ του αποτελέσματος- δεν ήταν αρκετή για να διασωθούν όλοι. Εξάλλου, το πλήθος των ληστών (οκτώ συνολικά) ήταν ένας παράγοντας που μείωνε αυτομάτως στο ήμισυ τις πιθανότητες πλήρους επιτυχίας του όλου εγχειρήματος. Και ο «εγκέφαλος» φαίνεται πως γνώριζε τις πιθανότητες και σχεδίασε κατάλληλα την διαφυγή των τεσσάρων, ενισχύοντάς την με την σύλληψη των υπολοίπων.

Είναι όμως δυνατόν, να στηρίχθηκε σε νεαρούς, τους οποίους έστειλε να «καθαρίσουν», χωρίς να υπάρχει κάποιος μεγαλύτερος, ψυχραιμότερος και εμπειρότερος μαζί τους; Η λογική λέει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, αφού οι νεαροί χρειαζόντουσαν κάποιον να τους στηρίξει ψυχολογικά, τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου. Και αυτό επιβεβαιώνει πως οι συλληφθέντες τελικά ήταν τα ψαράκια που στήθηκαν για να τσιμπήσουν το δόλωμα και να διαφύγουν οι… καρχαρίες.

Φυσικά δεν στηρίζουμε την τρομοκρατία. Αλλά με βάση την ιστορία και την μέχρι στιγμής δράση της «ελληνικής τρομοκρατίας», αποδεικνύεται πως η νέα γενιά «τρομοκρατών» δημιουργήθηκε εντέχνως για να παίξει τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» και να ικανοποιήσει τους σχεδιασμούς παλαιότερων «τρομοκρατών» που έχουν είτε την εμπειρία είτε τις κατάλληλες γνωριμίες που να εξασφαλίζουν την παραμονή τους στον χώρο και φυσικά την ασφαλή τους διαβίωση…

Το συμπέρασμα, μέσα από όλα αυτά, είναι πως είτε ο "εγκέφαλος" του εγχειρήματος σχεδίασε την σύλληψη των νεαρών επίδοξων "τρομοκρατών", ταΐζοντας το "θηρίο" με τα νεαρά μέλη της οργάνωσής του, είτε είναι ερασιτέχνης άκρως επικίνδυνος για τους "συντρόφους" του, οι οποίοι θα πρέπει να σκεφθούν πολλές φορές πριν συμμετάσχουν σε οποιοδήποτε επόμενο σχέδιό του. Η περίπτωση ο "εγκέφαλος" να έριξε στην Αστυνομία τους νεαρούς, ενισχύει μία ακόμη εκδοχή, αυτή της συνεργασίας του είτε με την Αστυνομία είτε με ειδικές κρατικές υπηρεσίες, ενισχύοντας έτσι την εδώ και χρόνια φημολογούμενη συνεργασία της εγχώριας τρομοκρατίας (που λειτουργεί στα πλαίσια ενός παρακράτους) με μυστικές υπηρεσίες...

Παρ’ όλα αυτά, φρόνιμο είναι να προσεγγίσουμε και κάποια διαδικτυακά σχόλια, τα οποία πρέπει να μας προβληματίσουν.

Δεν ξέρω, ίσως γίνω γραφικός, ψάχνοντας τις αιτίες που οδήγησαν αυτά τα παιδιά να κάνουν αυτά που έκαναν. Ψάχνοντας μέσα μου, αλλά και γύρω μου στους φίλους μου και στους γνωστούς μου, βλέπω αυτό που χαρακτηρίζει την εποχή που ζούμε: «την έλλειψη φόβου στο Θεό». Βγάλαμε τον Θεό από μέσα μας, γίναμε εμείς μικροί θεοί, άπληστοι και αυτό μεταφέραμε και στα παιδιά μας. Θυμάμαι την συγχωρεμένη την μάνα μου, να μου υπενθυμίζει συνεχώς τη φράση: «η κότα όταν πίνει νερό κοιτάει μετά και τον ουρανό», εννοώντας ότι θα πρέπει να ευχαριστούμε για ότι έχουμε τον Θεό, να έχουμε μέσα μας «φόβο Θεού», τελικό κριτή των πράξεών μας.
‘Όλα αυτά η κοινωνία μας τα έχει ξεπεράσει, είμαστε μοντέρνοι, προοδευτικοί, είμαστε μικροί θεοί, δεν είμαστε υπόλογοι σε κανένα. Αυτά περάσαμε στην εκπαίδευση, διώξαμε τα παιδιά μας από τα οπισθοδρομικά κατηχητικά, αλλά και η επίσημη ορθόδοξη εκκλησία, έμεινε κλεισμένη στον εαυτό της, έγινε μέρος του συστήματος με λαμπερά άμφια, ξεκομμένη από την κοινωνία, νικημένη από πολιτικές θεωρίες ψεύτικης αγάπης προς τον συνάνθρωπο, εχθρικές στις θρησκευτικές μας παραδόσεις, ανθελληνικές και αντιχριστιανικές στην επιχειρηματολογία τους, που καλλιεργούν το μίσος, όπως φαίνεται και στα πρόσωπα των νεαρών αυτών και όχι την αγάπη και την ηρεμία, που εκπέμπουν τα πρόσωπα των Αγίων μας, των απλών ανθρώπων του λαού μας και των γεροντάδων της εκκλησίας μας.

------------------

Σε τι εξυπηρέτησε όμως η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των συλληφθέντων, δεν έχω καταλάβει ακόμη…
Εγώ στα μάτια του Νίκου Ρωμανού, δε διαβάζω κανένα μίσος προς την κοινωνία.
Βλέπω μονάχα θλίψη, απογοήτευση, πληγωμένη ευαισθησία και ανεξέλεγκτο πάθος.
Χωρίς ιδανικά, χωρίς πυξίδα, χωρίς σκοπό,η φλόγα, η ορμή κι η επαναστατικότητα, οι τεράστιες δυνάμεις που παλεύουν μες στην ψυχή των νέων ανθρώπων, γίνονται μείγμα επικίνδυνο, ικανό να προκαλέσει συμφορές αλλά και την αυτοκαταστροφή τους. Μπορεί πολλοί από εμάς που δεν απέχουμε κι… αιώνες από την ηλικία των 20, να θυμηθούμε εύκολα πόσο επικίνδυνα ακροβατήσαμε συχνά στο παρελθόν έστω και νοερά, ανάμεσα στην άρνηση συμμόρφωσης με το κοινωνικά αποδεκτό και την απόλυτη σύγκρουση μαζί του. Αυτή η μάχη είναι ισόβια, δε σταματάει ποτέ τελικά. Το που μπορεί να σε οδηγήσει είναι πολλές φορές θέμα τύχης, κι αν είσαι τυχερός και δεν σε…. καταπιεί, τότε η έκβαση θα εξαρτηθεί από τον ψυχικό σου οπλισμό κι απ΄την επιτυχή διαχείριση των εκρηκτικών σου συναισθημάτων.
Στα πρόσωπα αυτών των παιδιών (και όχι μονάχα σε αυτών), εγώ βλέπω την απόλυτη ήττα μιάς ανάπηρης παιδείας, την κραυγαλέα αδυναμία της αφειδώς σε υλικό επίπεδο προσφέρουσας οικογένειας και την τραγική αποσύνθεση μιάς διεφθαρμένης κοινωνίας, ανίκανης να εντάξει, να εμπνεύσει και να προσανατολήσει θετικά, τα πιό ατίθασα και δυναμικά της στοιχεία.
Μία συλλογική αποτυχία εισπράττω και μιά θλίψη.
Οι πραγματικοί ένοχοι των εγκλημάτων, δε θα πληρώσουν ποτέ τελικά;

Κωνσταντίνος

ΥΓ: Το μίσος και ο θυμός που διακρίνονται (στις φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν) στα μάτια των συλληφθέντων "τρομοκρατών" ίσως να μην είναι μίσος για την κοινωνία και την Αστυνομία. Ίσως να είναι μίσος και θυμός για εκείνους ή εκείνον που "τους έστειλε στο στόμα του λύκου"...

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση