Καιρός να πούμε το μεγάλο ΟΧΙ στα “ξένα αφεντικά”

Δεν είναι καθόλου κακό να ονειρεύεται μια χώρα ότι κάποια στιγμή θα βγει από την κρίση. Και φυσικά δεν είναι κακό ούτε η κυβέρνηση να κάνει όνειρα ότι σε λίγους μήνες θα δει φως στο τούνελ και φυσικά θα εδραιωθεί και η θέση της. Ο πρωθυπουργός, φημολογείται, εκτιμά ότι άμα περάσουμε τον κάβο των επόμενων 4-5 μηνών τότε από Σεπτέμβριο θα υπάρχουν ισχυρές ελπίδες ανάκαμψης. Προς τούτο, αρμόδιοι οικονομικοί παράγοντες, παραθέτουν τα στοιχεία της Κομισιόν που λένε ότι από το 2014 θα δούμε ανάκαμψη, έστω κι οριακή 0,6%. Επίσης, τονίζουν ότι από ύφεση 6,4% το 2012 φέτος θα κλείσει… μόλις στο 4,4%, αν και η αρχική πρόβλεψη έκανε λόγο για 4,2%.

Αν και δεν είναι να έχει κανείς εμπιστοσύνη στις προβλέψεις των χαρτογιακάδων, οσφυοκαμπτών τύπου ‘Ολι Ρεν, ας υποθέσουμε ότι θα πέσουν μέσα στα νούμερα και θα έχουμε πιάσει πάτο, θα έχουμε ξύσει το κάτω μέρος του βαρελιού και θα προσπαθούμε να βγάλουμε απ’ έξω το κεφάλι μας.

Είναι έτσι; Να ελπίσουμε ότι από το φθινόπωρο θα πάρει μπροστά η οικονομία και θα γυρίσει ανάποδα ο τροχός ή θα έρθουμε τον Σεπτέμβριο από τις διακοπές και θα λέμε πώς θα βγει ο χειμώνας; Εκτός κι αν όλοι περιμένουν τον πρώτο μήνα του φθινοπώρου πιστεύοντας ότι μετά τις γερμανικές εκλογές θα αποφασιστεί γενναίο κούρεμα του ελληνικού χρέους.

Τα πράγματα, ωστόσο, στην πραγματική οικονομία είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν ξέρουμε αν το έχουν αντιληφθεί στην κυβέρνηση, ορισμένοι μεγαλόσχημοι παράγοντες και κάποιοι που κινούν τα νήματα ότι οι αντοχές της κοινωνίας έχουν ξεπεράσει το όριο. Μπορεί πολλές φορές να ακούμε ότι είναι θέμα χρόνου η έκρηξη στην κοινωνία, ωστόσο, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι οι εκρήξεις δεν προαναγγέλλονται. Γίνονται μια φορά που κανείς δεν τον περιμένει.

Η κυβέρνηση πήρε ανάσα πριν τα Χριστούγεννα με την απόφαση για τη δόση – μαμούθ. Υποσχέθηκε, όμως, ρευστότητα στην αγορά, ανάπτυξη, θέσεις εργασίας. Ουσιαστικά μια διαφορετική ρότα από αυτή που είχε πάρει μέχρι τότε το καράβι.

Πέρασαν σχεδόν τρεις μήνες και τα αποτελέσματα είναι πενιχρά, για να μην πούμε μηδαμινά. Ούτε ανάκαμψη βλέπουμε, ούτε αύξηση της απασχόλησης, ούτε επιδοτήσεις και επιχειρηματική έκρηξη, ούτε καν ένα μικρό φωτάκι στο τούνελ.

Αντίθετα, βλέπουμε την ανεργία να ετοιμάζεται να αγγίξει το 30%. Ανθρώπους σε απόγνωση καθημερινά να αυτοκτονούν ή άλλους να φεύγουν από τη χώρα.

Χιλιάδες λουκέτα και δραματική πτώση της κατανάλωσης. 450.000 νοικοκυριά να μην έχουν ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΜΕΛΟΣ.

Η μεσαία τάξη να μην υπάρχει πια και να βλέπουμε απλά μια Ελλάδα με δύο πρόσωπα. Μερικές χιλιάδες οικογενειών να μην έχουν αγγιχτεί από την κρίση και να διάγουν βίο τρυφηλό και πολλά εκατομμύρια Ελλήνων να βρίσκονται μεταξύ φτώχειας κι εξαθλίωσης.

Και την ίδια στιγμή, η ρεμούλα στο δημόσιο τομέα συνεχίζεται. Στα νοσοκομεία γίνεται πάρτι από γιατρούς και προμηθευτές. Σκάνδαλα με μίζες δίνουν και παίρνουν. Κρατικοί αξιωματούχοι πολύ σύντομα θα κληθούν να αποδείξουν αν έχουν νόμιμα αποκτήσει όσα δηλώνουν στο πόθεν έσχες τους.

Δεν έχει γίνει ούτε μία απόλυση δημοσίου υπαλλήλου, ακόμη κι αν αυτός είναι επίορκος, ανίκανος ή… κλέφτης.

Δημόσιες υπηρεσίες πληρώνουν εκατομμύρια ευρώ για να ενοικιάζουν κτίρια ενώ υπάρχουν κρατικά ακίνητα που μένουν ανεκμετάλλευτα. Σήμερα η «Η» αποκαλύπτει ότι 8 Ανεξάρτητες Αρχές πληρώνουν 5 εκατ. ευρώ το χρόνο για νοίκια, παρά το γεγονός ότι έχει παρέμβει ο οικονομικός εισαγγελέας εδώ κι ένα χρόνο.

Για να μη μιλήσουμε για τις λίστες Λαγκάρντ, Λιχτενστάιν ή άλλες από τις οποίες περιμένουμε ματαίως πότε θα πληρωθούν φόροι ή πότε θα κληθούν τα λαμόγια που έβγαλαν λεφτά στο εξωτερικό ξεχνώντας να τα δηλώσουν.

Αντί ελπίδας και ανάπτυξης, βλέπουμε τα έσοδα να βουλιάζουν, πληρωμές να μη γίνονται από το κράτος και ήδη να ακούγονται οι πρώτες φήμες για νέα μέτρα σε περίπτωση που δεν πιαστούν οι στόχοι.

Για να μη μιλήσουμε για το άγος του φόρου ακινήτων που τον περιμένουμε να έρθει αλλά κανείς δεν ξέρει πώς θα τον πληρώσουμε.

Μέσα σε όλα αυτά έρχεται από βδομάδα η τρόικα και λέγεται ότι έρχεται με… άγριες διαθέσεις γιατί λέει δεν είναι ευχαριστημένη με τα αποτελέσματα της ελληνικής κυβέρνησης και θα μας κάνει συστάσεις. Θα ζήσουμε το Μάρτιο ένα ακόμη επεισόδιο από το δραματικό και ταυτόχρονα το κωμικό σενάριο των παζαριών «σου δίνω, μου δίνεις, υπογράφουμε».

Δεν πάει έτσι, όμως, άλλο η κατάσταση. Ας το καταλάβει η κυβέρνηση, ας το αντιληφθεί ο κ. Στουρνάρας. Ως εδώ και μη παρέκει. Φτάνουν πια οι εκβιασμοί, τα διλήμματα, οι ψεύτικοι τσαμπουκάδες και τα δήθεν παζάρια για συμφωνημένες ήδη πολιτικές. Αν δεν μπορούν να κάνουν κάποιοι τη δουλειά τους ας πάνε σπίτι τους να έρθουν ικανότεροι. Και δεν εννοούμε τον Τσίπρα μ’ αυτό. Όμως, επειδή οι κυβερνήσεις πέφτουνε αλλά η χώρα πάντα υπάρχει, ας δοθεί επιτέλους προτεραιότητα στη δεύτερη. Κι αν είναι ο καιρός να πούμε το μεγάλο ΟΧΙ στα ξένα αφεντικά, ας το κάνουμε τώρα. Για το καλό και του τόπου και της κυβέρνησης.

Α.Ψ. 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση