Το ευρώ, η Αμερική και η Ελλάδα

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Ελάχιστες μέρες πριν την κορύφωση της εκλογικής διαδικασίας στις ΗΠΑ, ο επικρατέστερος Πρόεδρος  για τα επόμενα χρόνια, Μπ. Ομπάμα , δήλωσε ότι είναι αναγκαίο για να επιλυθεί το ζήτημα χρέους της Ελλάδας, να υπάρξει εκ νέου αναδιάρθρωση, αυτή τη φορά στα ομόλογα, του δημόσιου  τομέα και όχι σε αυτά που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών.

Με τον τρόπο αυτό ο  Μπ. Ομπάμα  συγκλίνει στην άποψη που έχει διατυπώσει σχετικά το ΔΝΤ και μάλιστα την προσέγγιση αυτή την συγκεκριμενοποιεί. Αφού μέχρι τώρα το ΔΝΤ μιλά για ανάγκη αναδιάρθρωσης, αλλά δεν την ορίζει με σαφήνεια , στα ομόλογα του δημόσιου τομέα.

Εξαιτίας του timing που έγινε η δήλωση, δημιουργείται η καχυποψία ότι ενδεχομένως ο υποψήφιος πρόεδρος από την πλευρά των Δημοκρατικών , προσπαθεί να προσελκύσει τις ψήφους των Ελληνοαμερικανών. Η μέχρι σήμερα πορεία όμως των παρεμβασεων της Ουάσιγκτον στην ευρωπαϊκή υπερδομή και οι πιέσεις στο Βερολίνο, σε σχέση με το ελληνικό χρέος, προδιαθέτουν για το ότι ο Ομπάμα , αφού επιστρέψει στο Λευκό Οίκο, με ανανεωμένη θητεία, θα επαναλάβει την ίδια θέση.

Είναι στη βάση της εξέλιξης αυτής, ορατή μια σύγκρουση ΗΠΑ- Γερμανίας, επί του ελληνικού ζητήματος, που φοβίζει ή τουλάχιστον αυτό προβάλουν , πολλούς στην Ελλάδα.

Αν θελήσουμε να δούμε με ρεαλισμό, και όχι σε «κρεσέντο» αβάσιμης αισιοδοξίας το ελληνικό ζήτημα, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι: Παρά την οικονομική γενοκτονία των Ελλήνων, με το πακέτο των 18,9 δις ευρώ που επιβάλλεται, σε συνδυασμό μάλιστα με πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μπροστά υπάρχει αδιέξοδο.

Συγκεκριμένα το 2016 το χρέος της Ελλάδας, εκτιμάται ότι θα είναι στο 184,9% του ΑΕΠ. Το 2013 μετά τα μέτρα θα είναι στο 189,1% , και αν αυτά δεν λαμβάνονταν χαμηλότερα στο 186,5%. Επίσης οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς ιδιώτες ( από την επιστροφή ΦΠΑ κ.λ.π) φθάνουν σήμερα στα 9 δις ευρώ. Τέλος χωρίς να μιλάμε για το επίπεδο της ύφεσης και της ανεργίας, θα πρέπει να συγκρατήσουμε τη διαπίστωση του Γάλλου τραπεζίτη της Lazard, σε ομιλία του στην Αθήνα, ότι είναι τρομακτική η μείωση του ΑΕΠ στην Ελλάδα από το 2010 και μετά, που φθάνει στο 25%, όταν στη Μεγάλη Ύφεση του 1929-1931 στις ΗΠΑ, είχα φθάσει στο 24%.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Παρά την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στην Ευρώπη και ουσιαστικά στους Γερμανούς, την πτωχοποίηση και ένταση σε βάρος του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων και του πρώτου PSI, που έγινε μάλιστα με ρήτρες αναγκαστικής συμμετοχής, σε βάρος των ιδιωτών πιστωτών, τίποτα δεν δείχνει ότι η Ελλάδα έχει προοπτική να καλύψει τα χρέη της και να μείνει στο ευρώ ,ακόμη και αν πετύχει στο πρώτο τρίμηνο του 2013, πρωτογενή πλεονάσματα.

Κάτι πρέπει να γίνει! Αρχικά θα πρέπει από το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, τα κόμματα της συγκυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης, να συνειδητοποιηθεί, ότι από την πλήρη στροφή της Ελλάδας, προς την Γερμανία, που επέλεξαν οι Σαμαράς- Στουρνάρας,  δεν προκύπτει ουσιώδες όφελος. Τουναντίον το γερμανικό  σχέδιο για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας, αφορά αποκλειστικά τα συμφέροντα του Βερολίνου και δεν λαμβάνει καν υπόψη τα περιθώρια αξιοπρεπούς διαβίωσης των Ελλήνων.

Μετά την εκλογή Προέδρου στις ΗΠΑ και ειδικά στην περίπτωση επανεκλογής Ομπάμα,  όπερ και το πιθανότερο, ο παράγοντας Ουάσιγκτον θα επιστρέψει στο προσκήνιο, με πολύ περισσότερο πολιτικούς όρους, σε σχέση με το ΔΝΤ.  Το πιθανότερο και στη βάση του ελληνικού ζητήματος να ζητήσει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους , με haircut στα ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης.

Το πιθανότερο δίλημμα  της Ουάσιγκτον στο Βερολίνο , θα είναι είτε ότι θα συμφωνήσουν οι Γερμανοί, άρα η Ευρώπη, είτε το ΔΝΤ θα πάψει να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα , όπως προβλέπει το Καταστατικό του, από τη στιγμή που το ελληνικό χρέος , θα κριθεί μη βιώσιμο.

Το Βερολίνο θα βρεθεί σε δύσκολη θέση, γιατί αν φύγει το ΔΝΤ, θα πρέπει να καλύψει το ευρωπαϊκό μέρος το έλλειμμα στον ελληνικό δανεισμό.  Επίσης θα επηρεαστεί το κλίμα και για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες  , που έχουν δημοσιονομικό ζήτημα , όπως η Ισπανία ή η Ιταλία.

Ταυτόχρονα αν το Βερολίνο «σηκώσει» το γάντι, που θα πετάξουν οι Αμερικανοί, και αρχίσει να μιλά για αποχώρηση της Ευρώπης από το ΔΝΤ, τότε ο πόλεμος Αμερικής- Γερμανίας θα βρει τις πραγματικές του διαστάσεις. Κάτι τέτοιο όμως έχει λίγες πιθανότητες να συμβεί, αφού η διάλυση του Μάαστριχτ και του ευρώ, θα είναι πλέον ante portaς.

Το κρίσιμο για την Ελλάδα είναι μετά τα μέτρα , που τελικά θα ψηφισθούν και την πολιτική κρίση στην συγκυβέρνηση Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ  που θα εξελιχθεί, να οργανώθει ένα κυβερνητικό σχήμα που δεν γράφει στην ούγια "Siemens".

Να συγκροτηθεί ουσιαστικά ένας εθνικός παράγων, που θα διαπραγματευθεί τόσο σε επίπεδο Ευρώπης , όσο και με τις άλλες δυνάμεις, ειδικά τις ΗΠΑ, ένα  «new deal» για την Ελλάδα , εντός ή εκτός ευρώ, αδιάφορο. Αυτό δεν μπορεί να προκύψει για την ελληνική περίπτωση μέσα από την συνταγή της εξαύλωσης του κύκλου του χρήματος και της δημοσιονομικής πειθαρχίας στη συρρίκνωση των εισοδημάτων, που πρεσβεύει η Γερμανία.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι. Χρειάζεται επειγόντως  το αμερικανικό μοντέλο , διαχείρισης της κρίσης της, που υπολογίζει στη βάση την διόγκωση του κύκλου του χρήματος , με ταυτόχρονη εξυγίανση του κράτους. Στο πηλίκο θα είναι μια θεώρηση νέο-Κευνσιανισμού, που θα παραπέμπει σε μελλοντικές οικονομικές θεωρήσεις και όχι στη βάση του «κανόνας το χρυσού» αποκλειστικά ή από την άλλη της Σχολής του Σικάγο.

Η Ελλάδα αν θέλει να επιβιώσει ως χώρα Ελλήνων και όχι ως «Κούβα»  της Γερμανίας στο Νότο, θα πρέπει να επιδιώξει και να διαπραγματευθεί μια νέα «ειδική σχέση» με τους Αμερικανούς, αντίστοιχη με εκείνη της Αγγλίας, μεταπολεμικά.

Στη βάση της «ειδικής σχέσης» αυτής είτε θα μετατραπεί ολόκληρη σε «ειδική οικονομική ζώνη» εντός του ευρώ, είτε θα επιστρέψει ως Ελβετία, η Ανατολικό Πριγκιπάτο , τύπου Μονακό, στη Μεσόγειο .

Για να συμβεί το ο,τιδήποτε πιο δημιουργικό απ΄όσα έχουν πετύχει, οι διαδοχικές κυβερνήσεις  Siemens, από το 1990 (στρατηγικές συμφωνίες με τον ΟΤΕ) μέχρι σήμερα, θα πρέπει να συγκροτηθεί «εθνικός παράγων», για το Μεσοδιάστημα, της απεμπλοκής από το σημερινό αδιέξοδο των Μνημονίων.

Ως τέτοιον μπορούμε να λογίζουμε την συγκρότηση  νέου κυβερνητικού σχηματισμού, από την ίδια σύνθεση στη Βουλή, που να συνδέσει τις Μνημονιακές δυνάμεις , με τις αντιμνημονιακές.  Πρωθυπουργός και πάλι από το πρώτο κόμμα, τη Ν.Δ. Ο Α. Σαμαράς ή κάποιος άλλος, με τεκμήριο ότι μπορεί σαν χαρακτήρας και άποψη για την πολιτική , να συνθέτει αντίθετες απόψεις και στρατηγικές. Περισσότερο πρόεδρος Δ.Σ, παρά διευθύνων σύμβουλος. Κυβέρνηση κατά βάση τεχνοκρατών , που θα προέλθουν όμως από όλο το φάσμα, μιλάμε και για ΣΥΡΙΖΑ, ή τους  Ανεξάρτητους Έλληνες. Παράλληλα «‘Εθνικό Συμβούλιο» πολιτικών αρχηγών , αντίστοιχο με της Κύπρου, για τον χειρισμό του εθνικού ζητήματος.

Συνολική επαναδιαπραγμάτευση για Μνημόνια, στόχους, χρονοδιάγραμμα, με την Ευρώπη και ειδικά τη Γερμανία- Γαλλία. Διατύπωση πρόθεσης η Ελλάδα να διαγράψει μονομερώς , το χρέος της, ειδικά αυτό που δεν βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών, που έχει υποστεί περικοπή από το PSI μέχρι της τάξης του 80% του ΑΕΠ. Απολύτως και σταθερά βιώσιμο και για τα δεδομένα της ευρωζώνης

Αυτό θα συμβεί από τη στιγμή που το Βερολίνο και οι Βρυξέλες θα συνεχίζουν  να οδηγούν την Ελλάδα στη χρεοκοπία, μέσω της εξαθλίωσης , της απεθνικοποίησης  και την κατάληψης των κρατικών της δομών. Το πρόγραμμα που ξεκίνησε τον Μάιο του 2010 δεν λειτουργεί. Είναι λάθος. Το Ελληνικό ζήτημα θα λυθεί με πλήρη αναδόμηση του συγκεκριμένου προγράμματος, αλλά και των συνθηκών διοίκησης και διάρθρωσης στο εσωτερικό της Ελλάδος .

Είναι κρίσιμο πλέον οι νεοφιλελεύθεροι- εθνομηδενιστές της Κεντροδεξιάς και οι Ευρωπαίοι – φεντεραλιστές- σοσιαλδημοκράτες της Κεντροαριστεράς-οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος - να χάσουν την κυριαρχία τους και την αποκλειστική πρόσβαση στη Διοίκηση. Σε άλλη συγκυρία η λύση θα μπορούσε να δοθεί με εκλογές. Στην παρούσα, τα κόμματα έχουν διαλυθεί και νέα δεν έχουν επαρκώς ή καθόλου συγκροτηθεί. Η λύση λοιπόν είναι Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, με την συμμετοχή ή ανοχή και των αντιμνημονιακών  δυνάμεων , σε πολιτικό – τεχνοκρατικό- θεωρητικό επίπεδο, προκειμένου να υπάρξει μια μεγάλη διαπραγμάτευση, που θα δώσει αφετηρία στην  Ελλάδα και τους Έλληνες.

Πηγή: Newsbomb

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση