Τραβώντας το γκρεμό πιο πέρα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Βλαχοδήμος

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο πλέον να δει κανείς καθαρά τα γεγονότα μέσα από την ομίχλη των μέσων ενημέρωσης, κυρίως των Ελληνικών αν και  δεν θα πρέπει ελαφρά τη καρδία να εξαιρούμε και μερικά ξένα. Είναι προφανές ότι διεθνείς οργανισμοί κύρους εμπλεκόμενοι στο Ελληνικό πρόβλημα μιλούν πλέον έξω από τα δόντια για το ότι το χρέος δεν είναι διαχειρίσημο, κάτι γνωστό στους  ειδικούς και κοινοποιημένο από καιρού και επομένως οι πιθανές  εναλλακτικές αντιμετώπισης του ανήκουν πλέον στην σφαίρα των πολιτικών  αποφάσεων που υπερβαίνουν τα οικονομικά μεγέθη. Βεβαίως  η βαριά αρνητική παράμετρος που αφορά σε αυτόν το χώρο είναι η πασιφανής ανικανότητα του πολιτικού κατεστημένου αλλά και του συνόλου της ηγετικής ελίτ της χώρας να παίξει τον ρόλο της αντιπροσωπεύοντας τα εθνικά μας συμφέροντα. Και δυστυχώς αυτή δεν αφορά σε έλλειψη ικανοτήτων από πολλούς εμπλεκομένους αλλά στο τι αντιπροσωπεύουν. Έτσι υποφέρουν από πλήρη απαξίωση από τους πολίτες αλλά πλέον εμφανώς και από τους Ευρωπαϊκούς εταίρους.

Ποιοι μπορεί να είναι οι άξονες αυτών των πολιτικών αποφάσεων υποψιάζεται κανείς από μερικά σημαντικά αλλά και ασήμαντα γεγονότα στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο Ευρωπαϊκό χώρο. Ακολούθως μνημονεύονται δύο. Υπάρχουν πλέον σαφείς ενδείξεις για το γεγονός ότι οι εταίροι μας θα κάνουν τα μέγιστα για να μας κρατήσουν όρθιους μέσα στην Ευρώπη όσον γίνεται μακρύτερα για δύο τουλάχιστον βασικούς λόγους, ολοκλήρωση ενός πλαισίου ελαχιστοποίησης των κινδύνων πλήρους απώλειας των πόρων που έχουν δανείσει στην χώρα και αλλού στην Ευρώπη αλλά κυρίως απορρόφησης του πολιτικού τυφώνα στην αξιοπιστία και βιωσιμότητα του Ευρωπαϊκού μοντέλου όπως αυτό ανεπτύχθη για δύο γενιές και που πολλοί στον υπόλοιπο κόσμο ακόμη θεωρούν σαν οδηγό για την πολιτική ανάπτυξη των κοινωνιών τους.

Αναγνωρίζοντας  την ανεπάρκεια αναγκαίων πληροφοριών για την πραγματική δομή της Ελληνικής κοινωνίας στην αρχή της επέμβασης τους πριν τρία χρόνια και τις κατά συνέπεια λανθασμένες επιλογές σε ορισμένες περιπτώσεις είναι προφανές ότι εταίροι μας προτίθενται να μειώσουν τις ταχύτητες εφαρμογής ορισμένων διαρθρωτικών αλλαγών για να μην διαρραγεί τελικώς η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Αυτός είναι ο βασικότερος άξων πολιτικών αποφάσεων και αυτό είναι το νόημα της αναμασόμενης επιμήκυνσης από τα ΜΜΕ. Ποιο απλά, τραβώντας την άκρη του γκρεμού ποιο πέρα και επωμιζόμενοι το σχετικό κόστος. Η συζητούμενη έντονα στα  γελοιοποιημένα παράθυρα διετία παράτασης δεν έχει πραγματικό νόημα αφού η κατάσταση είναι τόσο ρευστή και η επιρροή του συνόλου της Ελληνικής ηγεσίας στις εξελίξεις ουσιαστικά πλέον ανύπαρκτη.

Ο άλλος σημαντικός άξων αφορά στην ριζική μετάλλαξη της ηγετικής ελίτ της χώρας. Είναι προφανές από την στάση και τις δηλώσεις σημαντικών Ευρωπαίων και Αμερικανών πολιτικών και ειδικών ότι εστιάζουν την προσπάθεια τους στην επίλυση ενός γόρδιου δεσμού όπου δεν θα επιτρέψει την εξαθλίωση μιας κοινωνίας  δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα στη Ευρώπη με όλους τους ευρύτερους κινδύνους που συνεπάγεται αλλά θα επιφέρει την ριζική ανανέωση του ηγετικού της κατεστημένου. Καθώς η κοινωνία, μέσα στα στενά περιθώρια που το κατεστημένο έχει αφήσει για να επιβάλλει την πολιτική της βούληση δεν μπορεί από μόνη της να κτίσει το αντίπαλο δέος  στο καταρρέον πολιτικό σύστημα, διερευνούν τρόπους για την δημιουργία του. Το κατεστημένο τα βλέπει και για να επιβιώσει βάζει πλέον μπροστά όλα του τα όπλα που ξεπροβάλλουν σιγά σιγά από βούρκο της διαπλοκής. Έτσι π.χ. βγαίνουν  παραπλανητικές καμπάνιες, όπως η παράσταση περί προτεκτοράτου, που πληθαίνουν με τη μέρα. Τώρα πλέον μπαίνουμε σε μια πραγματικά επικίνδυνη φάση για την χώρα σύγκρουσης σε αυτόν τον άξονα και είναι απόλυτη ανάγκη για τον πολίτη να πάρει θέση και να δραστηριοποιηθεί.

Πλησιάζει η στιγμή που ο κάθε Έλληνας θα πρέπει να αποφασίσει η να παραμείνει απαθείς μέχρι να καλύψουμε το ποιο πέρα προς τον γκρεμό, όσον μακριά και αν πραγματικά βρίσκεται και έτσι να πέσουμε αβοήθητοι σε ελεύθερη πτώση η να υπερβεί τα λαϊκίστικα και παραπλανητικά επικοινωνιακά παιχνίδια, να δαγκώσει που λέμε τη λαμαρίνα της εθνικής περηφάνιας, που δεν φαντάζομαι κανένας Ευρωπαίος να θέλει να προσβάλλει και να χρησιμοποιήσει την βοήθεια που μας δίνουν να για ανανεώσουμε το ηγετικό μας κατεστημένο και το κράτος και να απαλλαγούμε από τους οθωμανικούς θεσμούς της καταπίεσης. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν ο κάθε ένας μας δεν δραστηριοποιηθεί στην γειτονιά, το χωριό και την πόλη σε αυτήν την συγκεκριμένης προσπάθεια της ριζικής ανανέωσης της απαξιωμένης ηγετικής ελίτ της χώρας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση