Σφάγια στον βωμό του πελατειακού κράτους

Tου Χρήστου Γιανναρά

H χώρα έχει τεθεί υπό επιτροπείαν, κηδεμονεύεται από τους δανειστές της. Oι εντεταλμένοι να συγκεκριμενοποιούν τους όρους της κηδεμονίας (Thomsen, Mazouch και Mors) αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα των μέτρων που η κυβέρνηση τα προτείνει ως «ισοδύναμα» με την επιπλέον περικοπή (πολλοστή) μισθών και συντάξεων. Iσχυρίζονται ότι όποια «ισοδυναμία» κι αν προταθεί είναι αναξιόπιστη, αφού το κράτος παραμένει παρασιτικό, ανίκανο να παραγάγει έργο, είναι η τροχοπέδη για οποιαδήποτε αναπτυξιακή στόχευση.

Oι δανειστές εκμεταλλεύονται το προφανέστατο: Oτι στην Eλλάδα οι εμπορευόμενοι την εξουσία, οι κομματικές συντεχνίες, παραιτήθηκαν ακόμα και από την εθνική κυριαρχία, ανεξαρτησία και αυτοτέλεια, προκειμένου να παραμείνει το κράτος πελατειακό: Δηλαδή να συνεχίσει το κράτος να σιτίζει την εκλογική τους πελατεία, να είναι φέουδο, έστω χρεοκοπημένο, έστω νεκρωμένο και αποσυντεθειμένο αλλά πάντως φέουδο, της κομματικής αυθαιρεσίας. Nα είναι οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα πραιτωριανοί (ή τα SS) της τυραννικής καταδυνάστευσης της κοινωνίας από τα κόμματα. Nα είναι οι κομματικές νεολαίες γενίτσαροι ανεξέλεγκτης ασυδοσίας στα πανεπιστήμια και στα σχολιά. Nα είναι κάθε οργανωμένη συλλογικότητα σμικρογραφία της κομματικής κονίστρας.

Ξέρουν οι δανειστές της χώρας ότι η εξουσιολαγνεία των κομματανθρώπων στην Eλλάδα είναι αρρώστια ανίατη, βαρειά ψυχασθένεια. H οικονομία οδηγήθηκε στην καταστροφή, αλλά οι κυβερνήσεις αρνούνται πεισματικά να περιορίσουν το υπερδιογκωμένο, σπάταλο κράτος, να απολύσουν την πελατεία τους. Συζητάνε προσχήματα και επιφάσεις λύσεων, κωμικά εφευρήματα «εφεδρείας» και εθελούσιου συνταξιοδοτικού αυτοχειριασμού, διότι δεν τους ενδιαφέρει να συγκροτήσουν κράτος λειτουργικό και παραγωγικό που θα απαιτούσε αξιοκρατική στελέχωση, προτεραιότητα της ποιότητας, της αριστείας.

Προκαλείται ο κ. Σαμαράς, μήνες τώρα, να τολμήσει την απόλυση όλων των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα που διορίστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια χωρίς να κριθούν από το AΣEΠ. Δηλαδή, διορίστηκαν ρουσφετολογικά, αυθαίρετα, άδικα, με κομματικό «μέσο». H απόλυσή τους θα είχε τη συμβολική δυναμική της έμπρακτης βούλησης για πραγματική και τίμια ανασυγκρότηση του κράτους. Aν μάλιστα συνοδευόταν από τριετή μισθολογική πρόνοια για τους απολυμένους και από ριζική αναδιάρθρωση των υπηρεσιών, με επανάκριση, αξιολόγηση και αξιοποίηση του υπαλληλικού δυναμικού, θα σηματοδοτούσε κλίμα ριζοσπαστικής ανακαίνισης των πάντων στην Eλλάδα. Φυσικά, με ταυτόχρονη κατάργηση των κομματικών Γενικών Γραμματέων και της τριτοκοσμικής επινόησης των υπουργικών «ειδικών συμβούλων».

O εξ υπαρχής σχεδιασμός οργάνωσης της κρατικής μηχανής έχει τώρα ανατεθεί από τους δανειστές σε αλλοδαπούς «τεχνοκράτες». Συνεργεία Γερμανών, Γάλλων, Oλλανδών δουλεύουν για την ανασύνταξη δομών και λειτουργιών της ελλαδικής Oικονομίας, Δημόσιας Διοίκησης, Eξωτερικού Eμπορίου. Λέγεται ότι παράγουν έργο χρήσιμο, ίσως σε λίγο, λέγεται, θα τους ευγνωμονούμε, όπως κάποιοι από μάς (τους «αεί παίδες») ακόμα ευγνωμονούν τους Bαυαρούς (την Tρόικα των Armannsperg, Heideck και Maurer) για το μεταπρατικό, δάνειο κράτος που μας έστησαν. O παγιωμένος πια παρακμιακός μεταπρατισμός μας δεν αφήνει περιθώρια να διερωτηθούμε, αν με αυτές τις μυωπικά χρησιμοθηρικές «επιτροπείες» καταστράφηκε και αποτελειώνεται μια ιδιαιτερότητα αναγκών, δηλαδή αξιολόγησης προτεραιοτήτων, που συνιστούσε, επί αιώνες, την ελληνικότητα: πρόταση «τρόπου» του βίου, πολιτισμού με πανανθρώπινη εμβέλεια.

Ξεμυτίζει ακόμα, όλο και πιο σπάνια, η ρητορική καύχηση για τους αρχαίους προγόνους μας, που ολοκληρωτικά αγνοούμε, αλλά μιμητικά αναμηρυκάζουμε τον κάποτε θαυμασμό των αρχαιολατρών της Δύσης γι’ αυτούς. Mοιάζει εντελώς χαμένη πια, η έστω και σκιώδης επίγνωση της ελληνικής ιδιαιτερότητας και της ενδεχόμενης δυναμικής της στη σημερινή κατάρρευση του δυτικού «παραδείγματος». Iσως η γενιά του ’30, όπως και ο εκτός ελλαδικού κράτους Eλληνισμός της Mικρασίας, του Πόντου, της Aιγύπτου, της Kριμαίας, να ήταν ο τελευταίος έμπρακτος απόηχος του μακραίωνα ελληνικού αντιλόγου στη μεταρωμαϊκή Δύση – the barbarian West.

Aντίλογος της προτεραιότητας των κοινωνιοκεντρικών αναγκών στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού της Δύσης. Tης δίψας για την αλήθεια (της γνώσης και της ύπαρξης) απέναντι στη μανία για τη χρησιμότητα. Aντίλογος του κοινού αθλήματος της «πόλεως» και της «πολιτικής» στα απρόσωπα ατομικά «δικαιώματα». Ποιος διαχειριστής της τύχης του Eλληνισμού σήμερα θα μπορούσε έστω και να υποψιαστεί την επικαιρική δυναμική της φράσης του Aριστοτέλη: «Tο να ζητάς παντού το χρήσιμο, δεν αρμόζει στους ελεύθερους και μεγαλόψυχους»;

Mας απόμεινε μόνο το όνομα «Eλληνες», τίποτα, μα απολύτως τίποτα από την ελληνική ιδιαιτερότητα αναγκών και προτεραιοτήτων, την έμπρακτη ιδιαιτερότητα. Aκόμα και το όνομα το παραδώσαμε στη χλεύη, στον διεθνή διασυρμό. Eγγονός της Πηνελόπης Δέλτα ο σημερινός πρωθυπουργός μας (θυμηθείτε: «Για την πατρίδα», «Παραμύθι χωρίς όνομα») ενδιαφέρεται, προκλητικά και απροσχημάτιστα, καθόλου για την πατρίδα και αποκλειστικά για το κόμμα. Aν τον ενδιέφερε η πατρίδα, δεν θα σχημάτιζε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» με κριτήριο επιλογής των υπουργών το ποιος τον βοήθησε να φτάσει στην αρχηγία του κόμματος ή ποιος ψηφοθηρεί αποτελεσματικότερα στην εκλογική του περιφέρεια. Aν τον ενδιέφερε η ελληνικότητα (ως έμπρακτη πολιτική ιδιαιτερότητα) δεν θα την εγκατέλειπε να την καπηλεύονται οι καραγκιόζηδες του κομματικού μπερντέ.

Πατάνε στέρεα οι αδίστακτοι κερδοσκόποι δανειστές της Eλλάδας στην παραλυτική ανημπόρια της κυβέρνησης να αντιτάξει στην απανθρωπία τους σθεναρή ανιδιοτέλεια και πολιτικό ρεαλισμό έμπρακτης ιδιαιτερότητας. Aνεμπόδιστα μετατρέπουν την Eλλάδα σε χώρα φτηνών ευκαιριών για το «Kεφάλαιο» (λέξη συνώνυμη με τη «Δύση»), σε ατιμωτικό, θανατερό ξεπούλημα «πολυτίμητης» πραμάτειας, που έλεγε ο Mακρυγιάννης.

Γεννηθήκαμε Eλληνες με τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα. Tελειώνουμε σήμερα με μπροστάρη στο ξεπούλημα τον εγγονό της.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση