Το "σιγουράκι" των κερδοσκόπων

Ἕνα φάντασμα πλανιέται πάνω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Τὸ φάντασμα τῆς «πολύχρωμης ἐπανάστασης».

Ὅταν βρισκόμαστε μέσα στὴν δίνη εἶναι πάντοτε δυσκατόρθωτο νὰ δοῦμε τὰ γεγονότα ἀπὸ μιὰν ἀπόσταση, ἀπὸ τὴν ἀπόσταση ποὺ θὰ τοὺς ἔδινε τὸ πραγματικό τους μέγεθος καὶ τὴν σωστή τους ἑρμηνεία. Μπλεκόμαστε στὰ «συμβεβηκότα», στὰ αὐτονόητα ἢ στὰ «συμφωνημένα ὑπονοούμενα» καὶ χάνουμε τὸν μίτο- ὁ ὁποῖος ἐνίοτε δὲν εἶναι τόσο λεπτός, ἀλλὰ μᾶλλον «ὁ ἐλέφαντας μέσα στὸ δωμάτιο».

Παγκοσμίως, ἡ τεχνικὴ τῶν «πολύχρωμων ἐπαναστάσεων» ἔχει ἐξελιχθεῖ πολύ.

Ἀπὸ τὴν Γεωργία, τὴν Οὐκρανία καὶ τὰ ΟΤΠΟΡ, τὴν «ἀραβικὴ ἄνοιξη», τὴν πλατεία Ταχρὶρ καὶ τὴν Λιβύη μέχρι τὸ κίνημα Occupy καὶ τὴν ρητορικὴ τοῦ 99%, τὸ λογισμικὸ συνεχῶς βελτιώνεται. Βασικὸς ἄξονας, ἡ τοποθέτηση κατευθυνόμενων «βολικῶν» κυβερνήσεων δυτικῶν συμφερόντων καὶ συνήθως ἐπαναστατικῆς ρητορικῆς μέσῳ κατευθυνόμενων «λαϊκῶν ἐξεγέρσεων» ἢ ἀνατροπῶν. Ἀκόμα καὶ ἂν χρειαστεῖ ἠ ρητορικὴ νὰ εἶναι ἀντιδυτική, ἢ ἀντικαπιταλιστική, ἢ ὅ,τι ἄλλο – τὸ ἀποτέλεσμα μετράει. Σὲ σχεδὸν ὅλες τὶς περιπτώσεις ἔχει ἀποδειχθεῖ ὁ «δυτικὸς δάκτυλος»: εἴτε μὲ τὴ διοργάνωση καὶ χρηματοδότηση τῶν «ἀναίμακτων ἐπαναστάσεων» (μάλιστα, οἱ πρωτομάστορες τὸ κάνανε καὶ ἐπιστήμη), εἴτε μὲ τὴν στρατιωτικὴ ἐκπαίδευση τῶν ἀνταρτῶν τῆς Λιβύης, εἴτε εἴτε εἴτε. Βέβαια, «κατόπιν ἑορτῆς».

Στὴν Ἑλλάδα λαμβάνει χώρα ἕνας νέος τύπος «πολύχρωμης ἐπανάστασης», μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος τὴν προσπάθεια κατάληψης τῆς διακυβέρνησης ἀπὸ τὸν ΣΥΡΙΖΑ καὶ τὸν Ἀλέξη Τσίπρα. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα, ἕνα σύντομο ἱστορικό:

Κωδικὸς Ἀποσταθεροποίηση

Ὁ στόχοι εἶναι πολλοὶ καὶ διάφοροι, μὰ ὅλοι περνοῦν μέσα ἀπὸ τὴν Ἀποσταθεροποίηση:

Τὴν σήμερον, ἡ ἀνεξέλεγκτη κερδοσκοπία καὶ ἡ κάμψη τῶν ἐθνῶν-κρατῶν. Ὁ στόχος περαιτέρω κατακερματισμοῦ τῶν Βαλκανίων τρέχει πάντα παράλληλα πρὸς ὁποιεσδήποτε ἄλλες ἐπιδιώξεις. Καὶ ὁ στόχος ἐξαθλίωσης καὶ ἐκμηδένισης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὡς πειραματόζωου γιὰ ὅλους τοὺς ὑπολοίπους ποὺ περιμένουν στὴ σειρά.

Ὁ ἰδιαίτερος στόχος ἐμπλοκῆς τῶν ΗΠΑ στὰ «ἐσωτερικὰ» τῆς Εὐρώπης ἐπιχειρήθηκε κατ’ ἀρχὰς ἄνευ ἀποσταθεροποιήσεως, μὲ τὸ Σχέδιο Ἀνάν. Χωρὶς «ἐπανάσταση», ἀλλὰ μὲ ἀδιανόητη πολιτικὴ πίεση καὶ πλούσια χρηματοδότηση τοῦ ΝΑΙ. Ἕνα σχέδιο χάρις στὸ ὁποῖο ἕνα κράτος-μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης θὰ συνδιοικεῖτο στὴν πράξη ἀπὸ μιὰ ἐξωεὐρωπαϊκὴ δύναμη προσδεδεμένη στὴν Ἀμερική, τὴν Τουρκία, καὶ δὲν θὰ εἶχε πλήρη ἐξουσία, ἀλλὰ θὰ ἀναγκαζόταν λόγῳ δομικῆς ἀσυμφωνίας νὰ προστρέχει συνεχῶς στοὺς προβλεφθέντες διεθνεῖς δικαστὲς καὶ ἐξωτερικοὺς κριτές, δίνοντας ἔτσι διὰ τῆς κερκόπορτας τὰ «κλειδιὰ» ἐσωτερικῶν θεμάτων τῆς Εὐρώπης σὲ παράγοντες ἔξω ἀπὸ αὐτήν. (Θέση ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: ΝΑΙ στὸ σχέδιο Ἀνάν). Τὸ σχέδιο Ἀνὰν ἠττήθηκε.

Ἡ ἑπόμενη προσπάθεια ἐξυπηρέτησης αὐτοῦ τοῦ στόχου ἦταν πιὸ ἄμεση καὶ πιὸ «τῆς ἀποσταθεροποίησης»: ἕνας φλογερὸς πατριώτης τῆς χώρας ὅπου γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε, τῆς Ἀμερικῆς, ὁ Γιῶργος Ἀ. Παπανδρέου, ἔπρεπε πάσῃ θυσίᾳ νὰ γίνει πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδας –παρὰ τὰ θλιβερὰ μειονεκτικά του προσόντα- καὶ νὰ εἰσαγάγει τὴν χώρα στὸ ΔΝΤ κατόπιν ἀποδεδειγμένης σήμερα συνεννοήσεως. Μὲ τὸ ΔΝΤ νὰ ἀλωνίζει ἐντὸς κράτους-μέλους τῆς ΕΕ, τὰ ὄνειρα κάποιων μποροῦν νὰ γίνουν εὐκολώτερα πραγματικότητα.

Πῶς ὅμως θὰ γίνει αὐτό; Φτάνουν οἱ πρωτοφανεῖς σὲ ἔκταση πυρκαϊὲς τοῦ 2007, οἱ ὁποῖες κατέκαψαν τὴν χώρα; Πόσῳ μᾶλλον ὅταν ἠ ἀνατροπὴ ἐπείγει λόγῳ κινήσεων συνεργασίας μὲ τὴν «κακιὰ» Ρωσία;

Ὄχι βέβαια.

Καὶ ἐγένετο Ἐξέγερση. «Δεκεμβριανὰ» τοῦ 2008, μὲ τὸν ΣΥΡΙΖΑ πρῶτο βιολὶ καὶ τὸν Τσίπρα σὲ ρόλο ὁπλαρχηγοῦ- μιὰ κανονικὴ «πολύχρωμη ἐπανάσταση», μὲ ὅλα τὰ σέα καὶ τὰ μέα της. “Revolutionen nach Drehbuch”: ἐπαναστάσεις σύμφωνα μὲ τὸ σενάριο. Καὶ ἡ Ἑλλάδα νὰ καίγεται: ἔγινε, πραγματικά, «τῆς ἀποσταθεροποιήσεως».

Προϋπόθεση γιὰ αὐτὸ ποὺ ἔγινε τότε καὶ γιὰ αὐτὸ ποὺ γίνεται τώρα εἶναι ἠ ἐνεργοποίηση θυλάκων ἑτοιμασμένων ἀπὸ καιρό: ἡ ἐθνοαποδομητικὴ δράση ἑκατοντάδων ΜΚΟ, οἱ ὁποῖες πληθύνθηκαν, γιγαντώθηκαν καὶ ἔφαγαν μέχρι σκασμοῦ ἐπὶ ΥΠΕΞ ΓΑΠ (ποιός ἄλλος;) καὶ ἡ πολιτικὴ αἰχμὴ τοῦ δόρατος, ἕνα συνονθύλευμα «συνιστωσῶν» ποὺ θὰ δημιουργήσει ἕνα κόμμα-μήτρα τοῦ ἐγχωρίου ἐθνομηδενισμοῦ ὁ ὁποῖος πλασάρεται ὠς ριζοσπαστικὴ Ἀριστερά: ἀπὸ τὶς θέσεις τῶν συνιστωσῶν γιὰ τὸ σχέδιο Ἀνὰν καὶ τὴν Μακεδονία μέχρι τὴν ὑπεράσπιση τοῦ βιβλίου Ἱστορίας τῆς ΣΤ’ Δημοτικοῦ, τὴν ἰδεολογικὴ τρομοκρατία καὶ τὴν ἐκλογὴ ὡς βουλευτῆ τοῦ κ. Τατσόπουλου (καὶ διὰ τῆς διασπάσεως, τῆς ΔΗΜΑΡ, τῆς κ. Ρεπούση) τῆς σειρᾶς «1821» τοῦ πρώην προέδρου τοῦ ΕΛΙΑΜΕΠ κ. Βερέμη, τὸ ΣΥΡΙΖΑ ἐκπροσωπεῖ τὴν ἐθνοαποδόμηση στὴν Ἑλλάδα μὲ ἀτσάλινη συνέπεια.

Ἀναγκαιότητα γιὰ νὰ λειτουργήσει τὸ ΣΥΡΙΖΑ ὡς μοχλός, ἡ ἀστάθειά του: οἱ πολυποίκιλες «συνιστῶσες» (ἀλήθεια, ποιός ἔχει πραγματικὰ συναίσθηση ποιές εἶναι αὐτὲς καὶ τί λένε π.χ. γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα ἢ τὴν ἐθνικὴ παιδεία;) δημιουργοῦν ἕνα ἀσταθὲς πολιτικὸ μόρφωμα, τὸ ὁποῖο σὲ στιγμὲς πυκνοῦ πολιτικοῦ χρόνου μπορεῖ νὰ καταστεῖ «ἑνὸς μειρακίου ἀρχὴ» καὶ ἀπόλυτο τσιφλίκι τοῦ προέδρου του, ὅπως διαπιστώσαμε τὶς τελευταῖες ἡμέρες.

Τώρα ποὺ φτάσαμε στὸ χεῖλος τῆς χρεωκοπίας, ἦρθε ἡ ὥρα γιὰ τὸ «μεγάλο κόλπο»: τὴν ἄνοδο τοῦ «φιλολαϊκοῦ» ΣΥΡΙΖΑ στὴν ἐξουσία. Τὴν πρωθυπουργοποίηση τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα. Τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς ἐθνοαποδόμησης στὸν πρωθυπουργικὸ θῶκο.

Ἐπιτέλους, ὁ λαὸς καὶ ἡ ἀνατροπὴ στὴν ἐξουσία. Ὅπως σὲ κάθε πολύχρωμη ἐπανάσταση ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτό της…

(Οἱ «Ἀγανακτισμένοι» δὲν προέκυψαν κατ’ εὐχὴν τῶν σχεδιασμῶν. Τὸ ἐθνικὸ -ἢ μᾶλλον ἐθνικαπελευθερωτικὸ- στοιχεῖο παραῆταν ἔντονο, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἀγανακτισμένοι νὰ χαλᾶνε τὴ σούπα. Τὸ καπέλωμα κατέστη ὁ πρῶτος στόχος, ἡ ζύμωση τῆς μάζας ὥστε νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τῆς κιμαδομηχανῆς «ἀριστερή», δηλαδὴ βολική. Πέτυχε μόνον γιὰ τοὺς μισοὺς ὅμως, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν διχοτόμηση σὲ «πάνω» καὶ «κάτω» πλατεία. Ὁ κίνδυνος τῶν ἀνεξάρτητων ἀγανακτισμένων ἐξέλιπε ὅταν διαλύθηκαν ἡσύχως καὶ διὰ παντὸς ἐλέῳ κοπώσεως καὶ καλοκαιριοῦ.)

Ὁ Ἀλέξης Τσίπρας εἶναι ὁ ἰδανικὸς Ἑλπήνωρ: παιδὶ τοῦ κομματικοῦ σωλήνα καὶ τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος τῆς Ἑλλάδας τοῦ ΠΑΣΟΚ, εἶναι ἀπόλυτα ἐλέγξιμος. Ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινε «στὰρ» τῶν μαθητικῶν καταλήψεων καὶ βρέθηκε πλήρους ἀπασχόλησης στὰ κομματικὰ τροφεῖα ἔμαθε τὴν τέχνη τῆς «ἀντισυστημικῆς συστημικότητας», πὼς νὰ παντρεύει τὴν ἀντισυστημικὴ ἐπαναστατικὴ ρητορικὴ μὲ πράξεις ποὺ μᾶλλον βολεύουν τὰ μεταπολιτευτικὰ εἰωθότα παρὰ τὰ ἀνατρέπουν. Δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ χειριστεῖ τὶς ἐξαιρετικὰ δύσκολες αὐτὲς στιγμὲς μὲ τέτοια ἀνωριμότητα καὶ ἀπευθυνότητα, ποὺ μόνο ἕνα πράγμα φωνάζουν: ἀποσταθεροποίηση – ἀποσταθεροποίηση – ἀποσταθεροποίηση.

Ἡ δὲ ἔξοδος ἀπ’ τὸ Εὐρώ, «σιγουράκι» στὴν πρώτη ἑβδομάδα ἐνδεχόμενης πρωθυπουργίας Τσίπρα, εἶναι σαφῶς τὸ «κυρίως πιάτο» τῶν κερδοσκόπων, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐπελάσουν στὸν εὐρωπαϊκὸ νότο ὅπως ποτὲ πρίν.

Μὲ τὴν ἔξοδο ἀπ’ τὸ Εὐρὼ καὶ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν Δραχμή, οἱ πλούσιοι τῆς Ἑλλάδας θὰ γίνουν ἀκόμα πλουσιώτεροι καὶ οἱ φτωχοὶ ἀκόμα φτωχότεροι.

Κάτι τέτοιο μόνο μιὰ κυβέρνηση τῆς Ἀριστερᾶς μπορεῖ νὰ τὸ πετύχει.

Μιᾶς Ἀριστερᾶς ποὺ ἔχει ἤδη ἀρχίσει νὰ ψιθυρίζει γιὰ «ἀναγκαστικὰ δάνεια ἀπὸ τὸν λαό», «κατάσχεση καταθέσεων γιὰ ἀνάπτυξη» καὶ ἄλλα. Ἡ βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Ἀφροδίτη Θεοπεφτάτου ἦταν σαφής: «Δὲ νομίζω ὅτι κανένας Ἕλληνας θὰ εἶχε πρόβλημα νὰ συνεισφέρει ἀπὸ τὸ ὑστέρημά του γιὰ νὰ σώσει τὴν πατρίδα», ἐνῷ δὲν παρέλειψε νὰ ἀναρωτηθεῖ «Καὶ τί θὰ πάθουμε δηλαδὴ ἂν πληρώνουμε μὲ δραχμές;»

Τὸ ὄχημα τοῦ βυσσοδομοῦντος ἔξωθεν παράγοντα μετὰ τὸν ΓΑΠ, εἶναι ὁ Τσίπρας.

Κωνσταντίνος Λ. Μαστακουνάς

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση