Η προτεινόμενη λύση είναι και η πραγματική λύση;

Έχουμε ήδη αναφερθεί στο σχέδιο υποταγής των ευρωπαϊκών λαών και πως τελικά στην υπάρχουσα κρίση η τελική λύση που θα προκριθεί, μέσω των κατάλληλων διαύλων (ΜΜΕ) και θα εμφανισθεί ως η μόνη προσδίδουσα το απόλυτο συμφέρον και δίκαιο στους λαούς και στα κράτη (όχι απαραίτητα στα έθνη), θα αφορά την ένωση της Ευρώπης (και όχι μόνο) σε ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα, το οποίο θα είναι μία μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά στην ουσία θα είναι η έναρξη στην εφαρμογή της Παγκοσμιοποίσης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Η λύση αυτή δεν πρόκειται να εμφανισθεί από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά θα "σπαρεί" κατά τη διάρκεια της τεχνητής κρίσης, θα ενισχυθεί και θα αποκτήσει οικονομικά, πολιτικά και "ηθικά ερείσματα", θα "βυθισθεί" στο υποσυνείδητο των πολιτών και την κατάλληλη στιγμή θα εμφανισθεί και θα παρουσιασθεί ως η ενδεδειγμένη και απόλυτη λύση στα δεινά που θα έχουν σωρευθεί στους Ευρωπαίους.

Γι αυτό τον λόγο, είχαμε τονίσει πως θα πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στα όσα διαβάζουμε ή βλέπουμε μέσω των ΜΜΕ. Θα πρέπει να μάθουμε να διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις και τις εικόνες, θα πρέπει να ζυμωθούμε περισσότερο πολιτικά και να ενωθούμε περισσότερο κοινωνικά. Και για να γίνουν περισσότερο πειστικοί, θα χρησιμοποιηθούν μισές αλήθειες... Στην περίπτωση της Ελλάδας βλέπουμε το φαινόμενο της "συνένωσης" στους πολιτικούς, όπου οι μεταγραφές έχουν γίνει καθημερινότητα, αφού το επιβάλλει ο "σκοπός". Το σύστημα θέλει μετ' επιτάσεως να περάσει το σύνθημα πως "η λύση βρίσκεται στην ένωση και όχι στις διαφορές". Έτσι -και δυστυχώς-, η έννοια της "ένωσης" χρησιμοποιείται με ιδιαίτερα έντεχνο τρόπο και διαβάλει την ένωση μεταξύ των πολιτών, οι οποίοι καλούνται να ενωθούν με τους "εφιάλτες" τους, να συμπορευθούν με τους δημίους τους, πορευόμενοι σε μία εικόνική πραγματικότητα η οποία θέλει την διάσωσή τους από τους πραγματικούς εκτελεστές τους.

Μέσα στο κλίμα της διείσδυσης της ιδέας περί "πραγματικής λύσης στην κρίση", είναι και το κείμενο που ακολουθεί και το οποίο αποτελεί προπομπό σειράς παρόμοιων κειμένων που θα επιχειρήσουν να αμβλύνουν (αρχικά) την οργή και να μεταβάλλουν στην συνέχεια την αντίληψη περί των πραγματικών και τραγικών δρώμενων. Μάλιστα, το επιχείρημα "δεν ακολουθήσατε την προτεινόμενη λύση", θα αποτελέσει το επιστέγασμα της ψυχολογικής δολιοφθοράς που έχει ήδη αρχίσει να εφαρμόζεται.

Στο κείμενο που ακολουθεί, μπορείτε να πάρετε μία "πρώτη γεύση" για τον τρόπο που θα χρησιμοποιηθεί ώστε να αλλάξετε κατεύθυνση και να δεχθείτε ως φίλους εκείνους που υπέγραψαν την... καταδίκη σας.

Η λύση για την κρίση

Όσο πιο βαθιά γίνεται η κρίση χρέους αλλά και προσανατολισμού, στην οποία έχει βυθιστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο πιο συχνά η μνήμη γυρίζει πίσω. Σε μεγάλες στιγμές της ηπείρου, σε μεγάλες χαμένες ευκαιρίες, εκεί όπου πιθανότα μπορεί να διαπιστωθεί η ληξιαρχική πράξη γέννησης μιας κρίσης που μοιάζει αποφασισμένη να μην αφήσει ατσαλάκωτο το κοινό μέλλον της Ευρώπης. Ούτε φυσικά και τις γενιές που εμπλέκονται σε αυτό.

Από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ κιόλας, η Ευρώπη έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να ενωθεί πολιτικά. Και μπορεί ο Χέλμουτ Κολ και οι υπόλοιποι πραγματικά μεγάλοι ηγέτες της εποχής να… βολεύτηκαν με την ψευδαίσθηση ότι η μελλοντική δημιουργία μιας Νομισματικής Ένωσης θα έσωζε την παρτίδα σκάκι με τις ακυρωμένες προσδοκίες, η πραγματικότητα ωστόσο απέδειξε αυτό ακριβώς: Ότι επρόκειτο για ψευδαίσθηση.

Η σημερινή κρίση την οποία διέρχεται η ευρωζώνη δεν είναι μόνο, ούτε καν πρωτίστως οικονομική. Είναι κρίση πολιτικής ηγεσίας, εκτοπίσματος και αντιπροσώπευσης. Είναι κρίση θεσμών που κούρασαν και κουράστηκαν, χωρίς καμία εσωτερική δυνατότητα αυτο-ανανέωσης. Η Ευρώπη, και μαζί της η Ελλάδα, αντιμετωπίζει πρόβλημα Δημοκρατίας.

Πολιτικοί κατώτεροι των περιστάσεων, χωρίς ρεαλιστικό και βιώσιμο όραμα για το παρόν, χωρίς διορατική ενατένιση του κοινού μέλλοντος. Ξεπερασμένες ιδέες και ρητορική, στερητικές προσεγγίσεις και ανάλυση των ζώντων δεδομένων. Μιζέρια και αυτοπαγίδευση.

Από τη στιγμή που η κρίση είναι πολιτική, πολιτική είναι και η απάντηση στην κρίση αυτή. Περισσότερη και καλύτερη Δημοκρατία. Επικαιροποιημένες αναγνώσεις των επιμέρους καινούριων συνθηκών που διαμορφώνονται. Μάχη με τη ρουτίνα της συντήρησης των παθογενειών που απειλούν να καταστήσουν την Ευρώπη φτωχό, μακρινό συγγενή του μέλλοντος.

Ενός μέλλοντος που, ας μην ξεχνάμε ότι ανήκει σε όσους το προετοιμάζουν. Για να το προετοιμάσουμε λοιπόν, εγκαίρως και επαρκώς, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε ότι δεν βρίσκεται σε συμβιωτική σχέση με το παρόν. Ότι το δικό μας παρόν, απειλεί το μέλλον.

Για να γυρίσει η Ευρώπη σελίδα, θα πρέπει να επιστρέψει στο Μάαστριχτ. Να αλλάξει τις συντακτικές Συνθήκες της. Να γίνει πρωτίστως πολιτική, και δευτερευόντως οικονομική Ένωση. Να καλέσει τις κοινωνίες που σεργιανίζουν στην ήπειρό μας, να έχουν ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση της στρατηγικής διακυβέρνησης της Ε.Ε. Να καταστήσει τους πολίτες συμμετόχους και συνδιαμορφωτές του μέλλοντος.

Μια περισσότερο πολιτική Ευρώπη, θα ήταν “μια κάποια λύση”. Και όχι με τη μοιρολατρική διάσταση των “Βαρβάρων” του Καβάφη. Θα απαιτούσε ωστόσο περισσότερη και πραγματική Δημοκρατία στους πολίτες. Δηλαδή, απευθείας εκλογή των αντιπροσωπευτικών οργάνων. Ένα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με αυξημένες αρμοδιότητες και κοινό ψηφοδέλτιο για τις μεγάλες πολιτικές παρατάξεις. Μια Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα εκλέγεται απευθείας, και θα απαρτίζεται από πολιτικούς. Όχι από… γραφειοκράτες.

Και πάνω απ’ όλα, έναν εκλεγμένο Πρόεδρο. Όχι διορισμένο, ούτε αναδεικνυόμενο μέσα από παρασκηνιακές ζυμώσεις συμβιβασμών και κακώς εννοούμενων συναινέσεων. Απευθείας εκλεγμένο από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ώστε να έχει την επαρκή πολιτική νομιμοποίηση και κοινωνική αποδοχή, να πάει την Ευρώπη μπροστά. Forward, όπως είναι και το νέο σύνθημα του Μπαράκ Ομπάμα για τις ΗΠΑ.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση