Οι πραξικοπηματίες κατηγορούν τον λαό για… πραξικόπημα!

Έχουν το θράσος χιλίων πιθήκων

Προφανώς στην Ελλάδα έχει απωλεσθεί η έννοια του αυτονόητου. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που διαθέτει για να προστατευθεί από τον λαό που «διέσωσε»(!), ενώ δεν διστάζει να διατάσσει την ύπαρξη ελεύθερων σκοπευτών για να προστατεύσει τα μέλη της από τον λαό!!!

Ζούμε φοβερές στιγμές, ως έθνος, ως λαός, ως άνθρωποι… Βιώνουμε μία αριστερά στο πλευρό μίας δικτατορίας, μία αριστερά που αναλαμβάνει να διατηρήσει την τάξη που επιθυμούν εκείνοι που διασάλευσαν το πολίτευμα, που κατέλυσαν το Σύνταγμα, που μετέτρεψαν την χώρα σε χώρο προς πώληση και εργοστάσιο προς εκποίηση, ενώ δεν δίστασαν να παραβιάσουν κάθε έννοια δικαίου (Ελληνικού, Ευρωπαϊκού και Διεθνούς) παραβιάζοντας κατά σύστημα τα ανθρώπινα και τα πολιτικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών.

Μία κυβέρνηση που τρέμει τον λαό, φυσικά δεν είναι κυβέρνηση που εκπροσωπεί τον λαό. Μία κυβέρνηση που ταμπουρώνεται πίσω από χιλιάδες αστυνομικούς, που χρησιμοποιεί ελεύθερους σκοπευτές, που νομιμοποιεί την βία της αστυνομίας, που στηρίζεται στο ψέμα και την παραπληροφόρηση, που χρησιμοποιεί την κυβερνητική τρομοκρατία για να επιβάλει την παράνομη παρουσία και εξουσία της, φυσικά δεν είναι παρά μία εκτός νόμου συμμορία που λυμαίνεται μία χώρα και εξυπηρετεί τους εντολείς της και τα συμφέροντά τους.

Όταν τραγελαφικές φιγούρες τολμούν να μιλούν για μειοψηφίες που καταλύουν το κράτος (βλ. τελευταίες δηλώσεις Χρυσοχοΐδη), γίνεται απολύτως κατανοητό πως έχουμε ξεπέσει τόσο πολύ σαν λαός, που ανεχόμαστε ανδρείκελα και τυχάρπαστους, ανίκανους και εγκάθετους, να ορίζουν τις ζωές μας και να επαναπροσδιορίζουν την νομιμότητα και την λογική σύμφωνα με τα προσωπικά τους συμφέροντα ή σύμφωνα με τα συμφέροντα των εντολέων τους.

Οι πραξικοπηματίες της κυβέρνησης Παπαδήμου, οι συγκυβερνώντες με αυτήν και τα κάθε είδους δεκανίκια της δοτής κατοχικής ψευδοκυβέρνησης, χρησιμοποιούν την βία –κυρίως την ψυχολογική- ως όπλο πειθαναγκασμού και καταστολής των αντιδράσεων των πολιτών. Δεν διστάζουν, μάλιστα, ξεδιάντροπα να εγκαλούν τους πολίτες για επικίνδυνη χρήση (ή πιθανή χρήση) βίας που απειλεί την κλεπτοκρατική ψευδοδημοκρατία τους. Η άσκηση βίας με την ανεργία, την φτώχεια, την εξαθλίωση, για τους ίδιους σημαίνει «αναγκαστικά και δυσάρεστα μέτρα» που πρέπει να βιώσει ο λαός, επειδή οι ίδιοι καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη που τους επεδείχθει και καταλήστευσαν τα ταμεία της χώρας και γκρέμισαν την οικονομία της προκειμένου να δημιουργήσουν ένα σαθρό πελατειακό και διεφθαρμένο κράτος που θα διατηρούσε τους ίδιους στους θώκους (και στα οφέλη) της εξαγορασμένης εξουσίας.

Πρόσφατα, δεν δίστασε ένας από τους τοποθετημένους κυβερνο-μεταπράτες, να χαρακτηρίσει την πατρίδα μας ως «οικόπεδο», μεγάλης μάλιστα αξίας. Προφανώς αγνοεί την έννοια της λέξης πατρίδα ή έστω τι σημαίνει χώρα και συγχέει τα μεσιτικά του καθήκοντα με άλλα, τα οποία ποτέ δεν ενστερνίσθηκε και τα οποία αφορούν μεγαλύτερες αξίες από όσες έχει ποτέ διαννοηθεί. Ετούτη η πατρίδα, όμως, έχει καταντήσει χέρσο χωράφι, γεμάτο ζιζάνια, πέτρες και αγριόχορτα, επιμελώς παραμελημένο για να μπορέσει να ξεπουληθεί. Αυτή είναι η αλήθεια που κρύβεται πίσω από το «οικόπεδο γωνία» -όρος που τελευταία όλο και πιο συχνά καταγράφεται σε «πολιτικούς» χαρακτηρισμούς- που ακόμη λέγεται Ελλάδα.

Περιδιαβαίνουν τα κυβερνο-προπαγανδιστικά οι λαλητάδες του μνημονιακού δοσιλογισμού, προσπαθώντας να μας πείσουν πως μας σώζουν. Και λησμονούν, φυσικά, να μας υπενθυμίσουν πως κάθε φορά που μας σώζουν αυξάνονται τα μέτρα εις βάρος του λαού και μειώνονται τα δικαιώματα που το Σύνταγμα της πατρίδας μας, οι βασικές συνθήκες δημιουργίας της Ε.Ε. και το Διεθνές Δίκαιο στηρίζουν. Πιστοί ακόλουθοι του μηδενισμού, μίσθαρνα όργανα της παγκοσμιοποίησης, ομολόγησαν και συνεχίζουν να συνομολογούν πως αποδέχθηκαν η χώρα να καταστεί πεδίο πειραματισμού που αφορά όχι την διάσωση αλλά την εξολόθρευση ενός λαού, την ισοπέδωση μίας χώρας, με οικονομικά όπλα και τους κατάλληλους εντόπιους εφιάλτες.

Στην Ελλάδα του σήμερα δεν έχουν εκλείψει οι ριψάσπιδες, ούτε οι εφιάλτες. Στην Ελλάδα του σήμερα έχουν εξαφανιστεί οι Κολοκοτρώνηδες και οι Παπαφλέσηδες. Και, δυστυχώς, έχουν περισσέψει οι «κιοτήδες». Γιατί, κιοτήδες είμαστε όλοι μας, αφού ανεχόμαστε και τρέμουμε μαριονέτες και ανδρείκελα. Ριψάσπιδες είμαστε εσύ κι εγώ, προτιμάμε την σιγουριά του καναπέ μας και δεν βγαίνουμε να αποκαθηλώσουμε τους πραξικοπηματίες και να διώξουμε τις δυνάμεις της σύγχρονης κατοχής που ζούμε.

Περιμένουμε, άραγε, να μας βομβαρδίσουν με πραγματικές βόμβες για να καταλάβουμε πως μας πολεμούν με σκοπό να μας εξοντώσουν και να μας καθυποτάξουν πλήρως;
Η δυστυχία, η πείνα, η εξαθλίωση και οι καθημερινοί νεκροί δεν κραυγάζουν το οφθαλμοφανές;
Προφανώς όχι. Και αν κάποιοι κατανοούν τι συμβαίνει, εμμένουν στο να ψάχνουν σωτήρες που θα αναλάβουν να κάνουν το χρέος που οι ίδιοι αρνούνται.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε θέλουμε να το κατανοήσουμε, είτε όχι, ετούτη η χώρα, η πατρίδα των προγόνων μας και των αγέννητων παιδιών μας, κραυγάζει ζητώντας την βοήθειά μας. Την βοήθεια που έπρεπε να της είχαμε προσφέρει από χθες, απαιτείται να την δώσουμε σήμερα. Αν το αφήσουμε για αύριο, θα είναι πολύ αργά, αφού οι άφρονες υπάλληλοι (πολιτικοί και τραπεζικοί) δεν σκοπεύουν να διασώσουν ούτε το πλοίο που βουλιάζει, αλλά ούτε και το πλήρωμα… Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το εμπόρευμα που κρύβεται στα σπλάχνα του καραβιού που λέγεται Ελλάδα…

Κωνσταντίνος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση