Σύντροφοι δεν «ψιχαλίζει»... Περί υποχρεωτικής δέσμευσης μέρους καταθέσεων...

Ένας από τους πλέον διακεκριμένους δημοσιογράφους του ευρύτερου επιχειρηματικού ρεπορτάζ, ο Κώστας Στούπας, ένας άνθρωπος με βαθύτατη παιδεία για όσους τον γνωρίζουν, έγραψε ένα άρθρο στη στήλη του στο «capital.gr» το οποίο αξίζει να το διαβάσουν οι αναγνώστες, είτε τάσσονται υπέρ του «αναγκαίου κακού» που λέγεται Μνημόνιο είτε όχι.

Εάν κάτι πρέπει να κατανοήσουμε, είναι η σχετικότητα κάθε άποψης που διατυπώνεται από τον οποιονδήποτε. Άρα, αφενός θα πρέπει να ακούμε και να διαβάζουμε ακόμα και αυτούς που διατυπώνουν μια θέση διαφορετική από αυτή που πρεσβεύουμε και αφετέρου να μπούμε στη διανοητική διαδικασία να προσπαθήσουμε να αναιρέσουμε όσα γράφονται με ορθολογικά επιχειρήματα. Εμείς θεωρούμε ότι σε πολλά εκ των αναφερομένων αποτελούν πικρές αλήθειες…

Το άρθρο του Κώστα Στούπα μπορούν οι φίλοι μας να το διαβάσουν και στην ακόλουθη διεύθυνση, όπου μάλιστα φαίνεται ότι ήταν και το πιο δημοφιλές ανάγνωσμα της ημέρας:

Την εβδομάδα που πέρασε είχαμε δυο επικίνδυνα περιστατικά που καταδεικνύουν πως η κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της. Η αδυναμία του κράτους να επιβάλει το νόμο σε διάφορες μειοψηφίες που αυθαιρετούν, οδηγεί μοιραία στην αυτοδικία όσων θίγονται καθώς η κρίση τους οδηγεί σε απόγνωση.

Στη Χαλκιδική οι μεταλλωρύχοι ήρθαν στα χέρια με τους τοπικούς φορείς που εναντιώνονται στη λειτουργία των ορυχείων χρυσού. Οι τελευταίοι με το συνήθη τρόπο της τελευταίας 30ετίας θεώρησαν σκόπιμο να εμποδίσουν τις δραστηριότητες της εταιρείας στην περιοχή…

Δεν μπορώ να καταλάβω πως θα έρθει ανάπτυξη και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, όταν καμιά τοπική κοινωνία δεν δέχεται στα όρια της περιοχής της ούτε ανεμογεννήτριες, ούτε ιχθυοκαλλιέργειες, ούτε καν στρατόπεδα παράνομων μεταναστών. Ως κοινωνία έχουμε εθιστεί στη νοοτροπία πως τα χρήματα τα φέρνει ο πελαργός κάθε τέλος του μήνα. Αρνούμαστε στα όρια της περιοχής μας κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, εκτός αν είναι τράπεζα ή δημόσια υπηρεσία.

Την ίδια εβδομάδα επίσης τα συνδικάτα στις ακτοπλοϊκές που τόσο απερίσκεπτα έδεσαν τα πλοία, διέκοψαν όπως-όπως την απεργία, υπό τις απειλές των παραγωγών της Κρήτης, με πρόσχημα τις γραπτές εγγυήσεις της υπουργού όσων τους είχε πει την προηγουμένη προφορικά. Η απόφαση της αναστολής ελήφθη με ψήφους 9 έναντι 5.

Πριν μερικές εβδομάδες το σωματείο του εργοστασίου της Χαλυβουργίας Βόλου κατήγγειλε το ΠΑΜΕ, πως προσπάθησε να παρεμποδίσει τους εργαζόμενους να προσέλθουν στις εργασίες τους. Οι τελευταίοι δεν είχαν αποφασίσει απεργία, αλλά το ΠΑΜΕ θεωρεί δικαίωμά του να κλείσει τα εργοστάσια παρά τις αντίθετες αποφάσεις των εργαζόμενων σε αυτά. (http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1448338)

Δεν είναι κάτι παράδοξο, έτσι αποφασίζει και διατάσσει στη χώρα μας η συνδικαλιστική νομενκλατούρα συνολικά με βάση κάποιο εγκεφαλικό ιδεολογικό “επαναστατικό” δίκαιο. Έτσι γέμισε την Ελλάδα με «κουφάρια» εργοστασίων.

Είναι αλήθεια πως από την μιά, οι επιδοτήσεις σε ημέτερους «επιχειρηματίες» που άφησαν «σκελετούς» από μπετόν και επένδυσαν σε Πόρσε και βίλες και από την άλλη μια μειοψηφία που ήλεγχε τα συνδικάτα, αποσάρθρωσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας.

Όσο υπήρχαν δανειστές πρόθυμοι να δανείσουν τις ελληνικές τράπεζες, αλλά κυρίως το ελληνικό κράτος για να πληρώνει αργομισθίες και προνοιακά επιδόματα σε όποιον είχε «δόντι», οι αντιδράσεις όσων έχαναν τις δουλειές τους ήταν μηδαμινές και εξαφανίζονταν στην μακαριότητα της ευημερίας με δανεικά.

Το κράτος διόριζε δεξιά και αριστερά, πληρώνοντας με δανεικά. Όταν μπήκε λουκέτο π.χ. στην Πιρέλι, ένα σημαντικό μέρος απορροφήθηκε στην τοπική αυτοδιοίκηση της περιοχής και εκτόνωσε τις πιέσεις.

Έτσι πορεύτηκε το σύστημα της χρεοκοπίας μας για δεκαετίες. Την ώρα που ήρθε ο λογαριασμός, οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας φωνάζουν για τους σκληρούς όρους των δανειστών και τη συνωμοσία του διεθνούς κεφαλαίου.

Έχουμε αναφερθεί εκτενώς σε αυτή τη στήλη, στην ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς στη χώρα μας, που έχει επιβάλλει την αυθαίρετη άποψη πως ο μόνος νόμος που ισχύει, είναι το δίκιο του εργάτη. Φυσικά χωρίς βιομηχανία, όπως απαιτούν οι γραφές και άρα εργατών, το ρόλο του υποκειμένου της ιστορίας ενδύθηκε η πελατεία της δημοσιοϋπαλληλίας.

Μάλιστα, με σύμμαχο την βοήθεια κάποιων, αντιμνημονιακών τώρα, εργατολόγων, που πλούτισαν μέσω της βιομηχανίας νομικών προσφυγών που έστησαν, πιθανόν σε συνέργεια με το διεφθαρμένο κράτος, κατάφεραν να εκτινάξουν τις δαπάνες και τα ελλείμματα στον «ουρανό» της χρεοκοπίας.

Το αυγό το φιδιού…

Η τραγικότητα της ελληνικής αριστεράς έγκειται στην αδυναμία της να διδαχτεί από την ιστορία και τα λάθη της, πόσο μάλλον από τα λάθη των άλλων. Το φαινόμενο της Βαϊμάρης δεν την προβλημάτισε ποτέ. Το ισχυρό κίνημα των Σπαρτακιστών, που μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες άθροιζε σημαντική πλειοψηφία στη γερμανική κοινωνία, με τον χωρίς όρια βερμπαλισμό και την ανοχή στην επαναστατική παραβατικότητα, έθισε την κοινωνία στις πρακτικές με τις οποίες στη συνέχεια επέβαλε ο Χίτλερ την εξουσία του. Οι Σπαρτακιστές συνετρίβησαν από την κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών, αλλά η αξία του παραδείγματος έγκειται στην μεταστροφή των οπαδών της αριστεράς συνολικά στο ναζισμό.

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είχαμε τις δημόσιες τοποθετήσεις κομμάτων και βουλευτών πως δεν αποδέχονται την ουσία και εξουσία του συντάγματος. Άλλες συνιστώσες για λόγους ψηφοθηρίας νομιμοποίησαν πρακτικές πεζοδρομίου μεταφέροντας τις πρακτικές ανομίας από το περιθώριο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αυτό αποδεικνύεται τραγική τακτική για τη συνέχεια.

Στην περίοδο της κρίσης ο «οργανισμός» που είχε εθιστεί στη λογική πως όλα νόμιμα είναι, με μεγάλη ευκολία ανέχεται παρόμοιες πρακτικές και από το άλλο άκρο, επιβραβεύοντας θαυμαστές του αγκυλωτού σταυρού με πιθανή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Φυσικά όλα αυτά θα παρέμεναν περιθωριακά φαινόμενα, αν υπήρχε κράτος που να επιβάλει τη δημοκρατική νομιμότητα παντού και πάντα. Όχι μόνο στα πανεπιστήμια που επί εβδομάδες παρεμποδίζονται οι δημοκρατικές διαδικασίες.

Έχουμε επισημάνει πως οι βασικοί λόγοι που το κράτος δεν εφαρμόζει την δημοκρατική νομιμότητα παντού και πάντα είναι η διάλυση, λόγω της πελατειακής αναξιοκρατικής υφής του, και η ενοχή που νιώθει για τους ίδιους λόγους.

Σε περιόδους κρίσεις τα άκρα ενισχύονται. Στην αρχή το ακροαριστερό και μετά το ακροδεξιό, γιατί εκφράζει ακόμη πιο ανορθολογικό και θυμικό λόγο, ο οποίος αγγίζει το έθνος. Το βασικό σημείο αναφοράς με το οποίο μεγαλώνουμε όλοι τους λίγους τελευταίους αιώνες όπου προσδιορίστηκε αυτή η έννοια ιστορικά για τις ανάγκες θεμελίωσης των εθνικών κρατών.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση