Σημείωμα ενός ιστολόγου

Πολλές φορές ρωτήθηκα γιατί έχω το ιστολόγιο, γιατί γράφω σε αυτό και γιατί δεν παρατάω το πληκτρολόγιο για να βγω στους δρόμους και στις πλατείες να μιλήσω με ανθρώπους, να φωνάξω και να διεκδικήσω μαζί με άλλους, υψώνοντας την γροθιά μου, ώστε η πατρίδα μου να παραμείνει χώρα και με την κοινωνική δράση μου να παραδώσω μία καλύτερη Ελλάδα στους επόμενους Έλληνες.

Άλλες φορές πάλι, φίλοι και γνωστοί με παρατηρούν πως είμαι μόνο λόγια και από πράξεις πλησιάζω στο μηδέν, κι έτσι αναρωτιούνται πόσο απέχω -άραγε- από αυτούς που καταγγέλλω…

Για να δοθεί ένας αγώνας, πρέπει να υπάρχει σκοπός, αλλά και στόχοι που θα τοποθετηθούν στην σειρά ώστε να δημιουργήσουν το σκαλοπάτι που θα οδηγήσει στον ανώτερο σκοπό. Μα πρώτα από όλα χρειάζεται η «μαγιά». Πρέπει όλοι μας να μάθουμε τι πραγματικά συμβαίνει και που πραγματικά μας οδηγούν οι «ταγοί» μας. Κι αυτή η δουλειά δεν είναι εύκολη, αλλά πολλές φορές ούτε και ευχάριστη, αφού θέλει πολύ κόπο, μεγάλη υπομονή και τεράστια κατανόηση. Το «χωράφι» που λέγεται Έλληνας, μπορεί να προσφέρει πάρα πολλά, αλλά θέλει και πολλή δουλειά. Βλέπετε, δεν έμεινε επί χρόνια απλώς ακαλλιέργητο, αλλά οι εξουσιαστές μας το είχαν μετατρέψει σε «σκουπιδότοπο». Κι αυτή τη δουλειά θέλω να πιστεύω πως κάνω. Κι εύχομαι να την κάνω καλά καιτα σωστά μου να είναι περισσότερα από τα λάθη μου και να μην είμαι θύμα της περηφάνειας μου και της αγραμματοσύνης μου...

Από αυτό το μετερίζι, από την άκρη της Ελλάδας, ευελπιστώ πως βάζω την καλή ανησυχία και κάνοντας στην άκρη τα σκουπίδια και τα κάθε λογής ζιζάνια, δίνω «αέρα» στο φιλότιμο για να ζωντανέψει…

Αν δεν ανατάξουμε το πνεύμα μας, αν δεν οραματιστούμε την επόμενη ημέρα, αν δεν βάλουμε σκοπό και στόχους, τίποτε δεν θα καταφέρουμε. Θα μείνουμε με τον φόβο εκείνον που μας εμποδίζει να κάνουμε το βήμα για κάτι καλύτερο. Θα μείνουμε με εκείνον τον φόβο τη ψυχής μας, που μας ρωτάει: ξέρεις τι ακριβώς θέλεις για την επόμενη ημέρα; Είναι εύκολο να γκρεμίσουμε τα πάντα ολόγυρά μας. Μα, είναι δύσκολο να χτίσουμε χωρίς όνειρα. Κι αυτά τα όνειρα μας κλέβουν σήμερα… Κι όλοι εμείς οι τρελοί λαλητάδες του διαδικτύου, ελπίζουμε πως θα καταφέρουμε να εμποδίσουμε τους κλέφτες και τους κάθε λογής «πραματευτάδες"…

Κλείνοντας, θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από μία συζήτηση του αγιορίτη μοναχού γέροντα Παϊσίου, με έναν από τους αμέτρητους επισκέπτες του:

- Γέροντα, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο αδιάφορο;
- Να του βάλουμε την καλή ανησυχία, να τον προβληματίσουμε, για να θελήσει ο ίδιος να βοηθηθεί. Με το ζόρι δεν γίνεται. Πρέπει να διψάει ο άλλος για να του δώσεις να πιεί νερό. Δώσε σε έναν που δεν έχει όρεξη να φάει με το ζόρι, θα το κάνη εμετό. Όταν ο άλλος δεν θέλει, δεν μπορώ να του στερήσω την ελευθερία, το αυτεξούσιο.

Κωνσταντίνος

ΥΓ: Θέλω να σας ομολογήσω πως είναι πολύ στενάχωρο όταν διαπιστώνω πως εμείς που τίποτε δεν έχουμε να χωρίσουμε μεταξύ μας πέρα από την φτώχεια μας, μαλώνουμε σαν τα κοκόρια ξεχνώντας πως όλοι μας αποτελούμε μέρος του πλούσιου γεύματος εκείνων που θέλουν να είναι αφεντάδες μας.

Απευθυνόμενος ο Μιλτιάδης στους Αθηναίους, πριν την μάχη του Μαραθώνα, τους είχε πει:

Εάν τους νικήσουμε αυτοί έχουν πατρίδα να επιστρέψουν.
Εάν μας νικήσουν εμείς δεν έχουμε πού αλλού να πάμε»

Για σκεφθείτε το...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση