Η χώρα δεν ανήκει στους πολιτικούς της!

• Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ζούμε τώρα στην Ελλάδα μια συνωμοσία σιωπής ως προς τα ουσιώδη, περίσπασης στα δευτερεύοντα και παραπλάνησης, προκειμένου να ολοκληρωθεί το έγκλημα του Μαίου 2010. Τα ουσιώδη είναι το PSI, το νέο Μνημόνιο και η Δανειακή, το εμπάργκο πετρελαίου από το Ιράν. Θέμα ημερών ή εβδομάδων η υιοθέτησή τους. Αρχής γενομένης από το έγκλημα εσχάτης προδοσίας που θα συνιστά η τυχόν παράδοση, εντός των ημερών, του ισχυρότερου ελληνικού όπλου, της υπαγωγής των ελληνικών ομολόγων στη δικαιοδοσία του ελληνικού δικαίου και των ελληνικών δικαστηρίων, έναντι μη βιώσισμης συμφωνίας αναδιάρθρωσης του χρέους.

Αν η κυβέρνηση δεν μεταβάλλει άρδην τη “διαπραγματευτική” της τακτική και αν ο ελληνικός λαός δεν αποτρέψει την έγκριση των συμφωνιών, όπως σήμερα προαλείφονται, η Ελλάδα θα αφοπλισθεί νομικά και θα στραγγαλισθεί οικονομικά και ενεργειακά, προτού της επιτεθούν επιχειρώντας να τη διαλύσουν, βάζοντας πιθανώς και το θεμέλιο της ευρωπαϊκής διάλυσης.

Ο ισχυρισμός του Λουκά Παπαδήμου ότι, με αυτά τα μέτρα, θα σώσει την Ελλάδα από τη χρεωκοπία και θα τη διατηρήσει στο ευρώ, είναι ψέμμα μεγαλύτερο από το “λεφτά υπάρχουν” του Γιώργου Παπανδρέου. Οι συμφωνίες αυτές, με τη μορφή τουλάχιστο που τίθενται σήμερα, λύνουν τα χέρια των Πιστωτών και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που αυτοί ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό, όπως και τη δική μας, για να οδηγήσουν, αν το επιλέξουν, τη χώρα σε οικονομική και κοινωνική καταστροφή προς παραδειγματισμό όλης της Ευρώπης και να την πετάξουν έξω από το ευρώ, αφού πρώτα λύσουν τα δικά τους προβλήματα με το ελληνικό χρέος και αρπάξουν νομίμως, με την απαιτούμενη ενισχυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, για την οποία σχηματίστηκε αυτή η κυβέρνηση, τους τίτλους ιδιοκτησίας της χώρας, μαζί και όσων ενεργειακών πόρων ανακαλυφθούν!

Οι συμφωνίες αυτές δεν αποτρέπουν, διευκολύνουν τη χρεωκοπία, γιατί δεν καταλήγουν σε βιώσιμο χρέος, ούτε σε βιώσιμη οικονομία και χώρα. ‘Eνας κεφαλαιούχος μπορεί να βάλει τα λεφτά του ακόμα και σε χρεωκοπημένη χώρα, γιατί ο βρεγμένος δε φοβάται τη βροχή. Κανείς κεφαλαιούχος δεν τα βάζει σε χώρα με μη βιώσιμο χρέος.

Μια κυβέρνηση που δεν έχει εκλεγεί από τον ελληνικό λαό, που είναι αποτέλεσμα εγχωρίων και ξένων συνωμοσιών και ωμών επεμβάσεων, για να παραβιαστεί το σύνταγμα και να εξυπηρετηθούν οι μεγάλες τράπεζες, μια κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία χάρη σε απάτες και ψέμματα, ένα πολιτικό σύστημα που είναι το ίδιο υπεύθυνο για τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία της χώρας, που δημιούργησε το ίδιο το πρόβλημα του χρέους που αντιμετωπίζουμε, έρχεται και μας λέει τώρα ότι έχει το δικαίωμα να πάρει αποφάσεις που μετά θα χρειαστούν πολέμους και επαναστάσεις για να ανατραπούν, αν ανατραπούν, δεσμεύοντας την Ελλάδα σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Ποιός της έδωσε το δικαίωμα να τα κάνει αυτά; Η λαϊκή εντολή του 2009, μας λένε, μια ψήφος που δόθηκε σε τελείως διαφορετικές συνθήκες και που ήταν το αποτέλεσμα της μεγαλύτερης απάτης όχι στην ελληνική, αλλά σε όλη την ευρωπαϊκή ιστορία.

Φτάσαμε σήμερα στο πρωτοφανές, εξωφρενικό σημείο, να υπερασπίζονται την Ελλάδα, και μαζί την Ευρώπη, διεθνώς, εναντίον των Τραπεζών, από μόνοι τους, εμβληματικές προσωπικότητες όπως ο Χέλμουτ Σμιτ και ο Ζακ Ντελόρ, η Handelsblatt, η φωνή της γερμανικής βιομηχανίας, οι κάτοικοι της Νάντης που ζητάνε την ελληνική υπηκοότητα, η Πρόεδρος της μακρινής Αργεντινής και η συνείδηση της Λατινικής Αμερικής, ο συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο, που, ως νέος Μπάιρον, βροντοφωνάζει “είμαι ‘Eλληνας”. Και νάχουν αφήσει δίχως φωνή στον κόσμο την Ελλάδα τα ανθρωπάκια, οι γραικύλοι των Αθηνών, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να τρομοκρατούν και να παραπλανούν τους υπηκόους τους. Να οργανώνουν τις προϋποθέσεις των καταστροφών και μετά να μας εκβιάζουν ότι θα πραγματοποιηθούν. Να μας προτείνουν να αυτοκτονήσουμε ομαδικά, ένοχοι γιατί τους αφήσαμε τόσα χρόνια να καταστρέφουν τη χώρα μας χωρίς να αντιδράσουμε, να την έχουν οδηγήσει σε τέτοιο χάλι που έγινε, με το πρώτο, μπουκιά για τις ύαινες των αγορών, και τώρα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε, στους υπεύθυνους της καταστροφής και της λεηλασίας, την ιδιότητα του σωτήρα!

Φτάσαμε στο σημείο η Μέρκελ να δηλώνει “κάναμε λάθος με την Ελλάδα” κι αντί ο Παπαδήμος να πιάνεται αμέσως από αυτό και να της λέει, “έλα Καγκελλάριε να το διορθώσουμε το λάθος”, να ζητά περισσότερο δηλητήριο ως δήθεν φάρμακο δια του νέου Μνημονίου. Γιατί, λέει, πρέπει να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των ξένων. Ακόμα και κάποιος που πάει σε ενεχυροδανειστήριο, δεν είναι τόσο ανόητος ή ψεύτης να πιστεύει ότι πρέπει, για να σωθεί, να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του τοκογλύφου! Αδέλφια, δεν είναι φίλοι μας ο Σόρος κι ο Νετανιάχου, ούτε οι τύποι από τη Goldman Sachs και τη Paribas.

Δεν μπορούν να πουν όχι

Τα κάνουν αυτά Πρωθυπουργοί Ελλήνων, λαού που, για λογαριασμό του Γένους των Ανθρώπων, ίδρυσε τη δημοκρατία, διακηρύσσοντας στον Επιτάφιο “Ξρώμεθα γὰρ πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους” (“έχουμε κράτος που δεν ζηλεύει τους νόμους των άλλων”) και που υπέτασσε τους βαρβάρους “δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν”. ‘Eχουμε οι ‘Eλληνες Πρωθυπουργό, ο νομικός σύμβουλος του οποίου χαρακτηρίζει ανέφικτη φαντασίωση τη λαϊκή κυριαρχία, προφανώς όμως μόνο ανέφικτη δεν θεωρεί την τραπεζική, στην οποία άλλωστε χρωστάει τη θεσούλα του.

H πιο ζωτική για την επιβίωση ιδιότητα είναι η ικανότητα να λές όχι όταν χρειάζεται. Φυσικά, είναι πολύ προτιμότερο να το λες έλλογα, προετοιμασμένα, με σχέδιο και συμμάχους. Αλλά οι “ηγέτες” μας, που προσπαθούν όλοι μαζί ενωμένοι, να καταπραύνουν τους φόβους τους και να ξεχάσουν τις ενοχές τους, αν έχουν, δεν ξοδεύουν ούτε δράμι από το άψυχο μυαλό τους για να σκεφτούν τι πραγματικά πρέπει να κάνουν για να υπερασπίσουν τη χώρα. ‘Ολη τους η προσπάθεια είναι πώς να βρουν δικαιολογίες για τις συνθηκολογήσεις τους, όχι Τσολάκογλου, που τους είπε ο Μίκης, αλλά Εφιάλτες. Κάνοντας πιθανότερες, και την τελική ρήξη, και την ήττα.

Ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Μπλανσάρ, ο σύμβουλος του Σόιμπλε και ο Υφυπουργός του έρχονται και λένε ότι 50% κουρέματος δεν φτάνει, ότι το χρέος δεν θα γίνει βιώσιμο. Αν όμως δεν γίνεται βιώσιμο, γιατί ετοιμάζεται ο σκοτεινός τραπεζίτης της Τριλάτεραλ, που ήρθε “να μας σώσει”, να παραδώσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας, το ελληνικό δίκαιο και την αρμοδιότητα των ελληνικών δικαστηρίων για τα ομόλογά της; Γιατί πάει σε χρεωκοπία τη χώρα, αφού πρώτα την αφοπλίσει; Γιατί δεν λέει, εντάξει, σας δίνω και το αγγλικό δίκαιο, αλλά δώστε μου και σεις 80% κούρεμα, ένα βιώσιμο χρέος δηλαδή;

Η Αθήνα θάπρεπε να αρπαχτεί από τις θέσεις των Γερμανών και του ΔΝΤ, αντί να υποστηρίζει, όπως πράττει συστηματικά μέχρι τώρα, τα συμφέροντα των διεθνών τραπεζών εναντίον της Ελλάδας, υπονομεύοντας ακόμα και αυτούς που, για δικούς τους λόγους, συστημικής ευστάθειας ή άλλους, έρχονται αυτόκλητοι αρωγοί των ελληνικών συμφερόντων. Οι πληροφορίες από τις διαπραγματεύσεις για το PSI είναι λίγες και αντιφατικές, συγκλίνουν όμως ότι ο Παπαδήμος ξεκίνησε το παζάρι παραχωρώντας το ελληνικό “ατομικό όπλο” στον πόλεμο χρέους! Το ελληνικό δίκαιο και τα ελληνικά δικαστήρια. Κυττάει τώρα να αποσπάσει φύλλο συκής για την κοινή γνώμη, τη δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων στην εκτέλεση των αποφάσεων, όχι στην εκδίκαση των διαφορών. Μια ακόμα ελληνική γελοιότητα που θα κάνει τη στρουθοκάμηλο να φαίνεται εξυπνότατο ζώο.

Πολιτικοί και κοινωνία

‘Eνας από τους επικεφαλής του “μνημονιακού μπλοκ” στα ΜΜΕ αγόρασε θωρακισμένη λιμουζίνα. Προφανώς υποπτεύεται ότι δεν έχει βάλει, με την πολιτική που υποστηρίζει, και που φτάνει τώρα στην κορύφωση, τη χώρα σε τροχιά σωτηρίας, αλλά καταστροφής και φοβάται, παίρνει τα μέτρα του. Δεν είναι παράξενο. Καμιά φορά, σε αυτά τα παιχνίδια, δεν είναι σπάνιο να σε καθαρίσουν τελικά κι αυτοί που εξυπηρετείς, αποδίδοντας την ευθύνη στους αντιπάλους τους!

Παράξενο είναι γιατί δεν λειτουργεί το ένστικτο αυτοσυντήρησης στους κ.κ. Παπαδήμο, Σαμαρά, τους συνεργάτες τους, την ελληνική πολιτική και άρχουσα τάξη στο σύνολό της. Ακόμα και το θλιβερό τέλος του Γ. Παπανδρέου δίπλα τους δεν τους διδάσκει. Ελπίζουν ότι δεν τους αφορά. Ψυχολογικά, παραμένουν εγκλωβισμένοι στην τροχιά καταστροφής της Ελλάδας, αυταπατώμενοι ότι δεν θα είναι και δική τους αυτοκαταστροφή, ανήμποροι να ενεργήσουν ως αυτόνομα υποκείμενα. Διανοητικά, κατασκεύασαν μια δική τους “εικονική πραγματικότητα” για να συνεχίσουν τον ρόλο που ήχθησαν να παίζουν.

Δεν εγκλωβίστηκαν μόνο χάρι στις δικές τους, προσωπικές ιδιότητες, αδυναμίες και ανεπάρκειες. Είχαν, την κρίσιμη στιγμή, “βοήθεια από το εξωτερικό”. Είναι η “Διεθνής των Συμβούλων”, που έφερε στην Ελλάδα ο Παπανδρέου, ένα τμήμα όμως της οποίας κέρδισε την εμπιστοσύνη του στενού περιβάλλοντος Σαμαρά. Ο αρχηγός της ΝΔ ανέλαβε μια επιπλέον, ιστορική ευθύνη. Προσωποποιώντας για μεγάλο διάστημα, την ελπίδα μέρους των Ελλήνων για εναλλακτική, συνέβαλε καθοριστικά, με τη μεταστροφή του, στο κλίμα κατάθλιψης που επικρατεί τώρα, αναγκαίο για να πραγματοποιηθούν τα εγκλήματα κατά της χώρας που προγραμματίζονται τις επόμενες μέρες και εβδομάδες.

Τα πολιτικά κόμματα που κυβερνάνε και όσα αντιπολιτεύονται, οι παράγοντες επιρροής, ο ελληνικός λαός στο σύνολό του, μπορούν ακόμα, αλλά έχουν πια ελάχιστο χρόνο να τα αποτρέψουν. Δεν υπάρχει σήμερα ‘Eλληνας, είτε το ομολογεί, είτε όχι, που να μην αναγνωρίζει μέσα του τις ιστορικές ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ για την πορεία καταστροφής της Ελλάδας που εγκαινίασαν. Αλλά ο Παπανδρέου δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την καταστροφή. Οι Παπαδήμος και Σαμαράς καλούνται να το κάνουν, επωμιζόμενοι αντίστοιχες ή μεγαλύτερες ευθύνες. Είναι και προς το δικό τους, προσωπικό συμφέρον, να μην το πράξουν. Αν δεν μπορούν να φερθούν ως εθνικοί ηγέτες, ας φύγουν. Κι ας πάνε σε κάθε περίπτωση τη χώρα άμεσα σε εκλογές, όπως έχουν υποχρέωση εκ του Συντάγματος. H χώρα είναι δική μας, δεν είναι ούτε των Πιστωτών, ούτε των πολιτικών. Ας αποφασίσουμε εμείς τι θέλουμε. Ακόμα κι αν οι εκλογές δεν προσφέρουν τη λύση, θα σταματήσουν την πολιτική ανωμαλία που συμβάλλει στην εθνική καταστροφή. Ιστορικές είναι βέβαια και οι ευθύνες όλων μας, ανάλογα με τις δυνατότητες καθενός, περιλαμβανομένων και των πολιτικών δυνάμεων που δηλώνουν, και ελπίζουμε να είναι όντως, αλλά δεν αποτυπώνεται πάντα στην πράξη τους, αντίπαλες των ακολουθούμενων πολιτικών.

Ο ελληνικός λαός θα αναγκαστεί να δώσει τη μάχη της επιβίωσης της χώρας του και εκ των υστέρων, αν δεν μπορέσει τώρα να σταματήσει την προδοσία. Θα τη δώσει όμως σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες. Είναι εξυπνότερο να τη δώσει τώρα, με όσα περισσότερα όπλα διαθέτει, έστω και αν, δυστυχώς, ελάχιστα προετοιμάστηκε. Στην πιο ακραία, όχι πιθανότερη και απευκταία περίπτωση, ένας λαός, ένα κράτος, ένας ηγέτης που ηττώνται με ψηλά το κεφάλι, όχι ως πρόβατα, έχοντας διακηρύξει το ‘Oχι τους, διατηρούν, ακόμα και στη σταύρωσή τους, την ηθική και ιστορική παρακαταθήκη της ανάστασής τους. Υπάρχουμε σήμερα, γιατί αυτό έκαναν, στον δικό τους καιρό, απέναντι στα προβλήματα της εποχής τους, με το δικό τους τρόπο ο καθένας, ο Ιωάννης Μεταξάς και ο ‘Aρης Βελουχιώτης, ο Γέρος του Μωριά και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Και, μαζί τους, χιλιάδες χιλιάδων Ανώνυμοι, και, γι’ αυτό ακριβώς, ακόμα πιο σπουδαίοι ‘Eλληνες.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση