Πολιτική “στριπ-τιζ”

Ευρισκόμενος, ίσως, στις παρυφές της αφέλειας ή και της άγνοιας, με βασανίζουν κάποια διερωτήματα, δηλωτικά της φθοράς των σταθερών της σοβαρότητας σε τούτο τον τόπο. Στη χώρα όπου θάλλει η μηλέα και η πορτοκαλέα, η αλαζονεία, η αμετροέπεια και η αδιαφορία παραγόντων της πολιτικής ζωής είναι αυτοφυή οπωρικά!

Ερώτημα: Γιατί οι πολιτικοί, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, δεν έχουν αντιληφθεί ότι τα σούπερ-μάρκετ και οι συνοικιακές λαϊκές αγορές έχουν μετατραπεί σε χώρους έντονου προβληματισμού και σκεπτικισμού των ανθρώπων του μόχθου; Και, οπωσδήποτε, δεν αναφέρομαι σ’ άλλους χώρους καταναλωτικής «βακχείας» περασμένων εποχών, όπου σήμερα ο… στοχασμός του μέσου Έλληνα προσεγγίζει τη… φιλοσοφική σκέψη! Μήπως, τελικά, οι «κρατούντες» σκέφτονται το… αυτονόητο; Ότι, δηλαδή, το αίτιο που ωθεί στο… φιλοσοφείν ή έστω στη βιοσοφία, που περιέχει εμπειρικούς κανόνες συμπεριφοράς των συνειδήσεων, είναι η… ακρίβεια! Μήπως;

Ερώτημα: Κάποτε οι αρχαίοι Έλληνες στον Μαραθώνα «χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν». Πώς οι σημερινοί «Μήδοι» «εστόρεσαν» και ισοπέδωσαν των Ελλήνων τη δύναμη; Αυτή την καταναλωτική, έστω, «δύναμη» να αγοράζουν ολόκληρο καρπούζι και όχι το μισό. Να μη μετράνε τις ντομάτες και να μην προσμετράνε το μέγεθος των αγγουριών. Να μην περιφέρονται στις λαϊκές αγορές και να στέκονται μπροστά στους πάγκους, με το βλέμμα καρφωμένο στις τιμές, σαν να βλέπουν κοσμήματα σε βιτρίνα κοσμηματοπωλείου του Κολωνακίου!

Ερώτημα: Πώς μπορεί η πολιτική πρακτική να «εκπίπτει» σε μαγγανεία, που προσπαθεί να δικαιολογεί με τρόπο «μαγικό» τις εκάστοτε επιλογές των όποιων κομματικών σκοπιμοτήτων ή των ορνιθόμυαλων εξουσιολάγνων; Ερώτημα: Είναι δυνατόν το θράσος και η αναλγησία των ιθυνόντων να αθροίζονται, ενώ η σοβαρότητα και η ειλικρίνεια να αφαιρούνται; Και, βέβαια, δεν ζούμε σε μία αταξική κοινωνία, όπου η ανθρώπινη φύση δεν έχει πάθη και αδυναμίες, έτσι ώστε η συλλογική έκφραση, το κράτος, να υπάρχει ως σκιά. Όμως, απ’ αυτό το σημείο, μέχρι να υποτιμάται η νοημοσύνη, να φυλλορροείται η αξιοπρέπεια των πολιτών και να υποθηκεύεται το μέλλον τους η απόσταση είναι μεγάλη…

Είναι ντροπή αυτή η εμμονή των ανθρώπων με το… μετέωρο βήμα στην εξουσία ή των άλλων που προσπαθούν να δρασκελίσουν το κατώφλι της να κοιτάζουν μακριά τη «γραμμή των οριζόντων» και να χάνουν αυτά που μπορούν να βλέπουν με τα μάτια τους. Μια «ηδονική» εμμονή, που καταντά πρόκληση για τους δυσπραγούντες πολίτες. Και είναι επίσης η «εμμονή» στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, που δημιουργεί τελικά τις πεισιθανάτιες πολιτικές φιγούρες…

Οι απλοί πολίτες, παρά την κρίση που ισοπέδωσε το εισόδημά τους, «μαστιγώνονται» από την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια των πολλών επιτηδείων. Κι απλώς γίνονται αποδέκτες υποσχετικής κενολογίας, φληναφημάτων, μιας ατελείωτης πολιτικής φλυαρίας μ’ όλα τα «δομικά» χαρακτηριστικά της μικροαστικής νοοτροπίας. Και, ταυτόχρονα, μετατρέπονται σε παθητικούς θεατές μιας «προκλητικής» πολιτικής, που προσφέρει θέαμα στριπ-τιζ! Που απογυμνώνεται αποκαλυπτικά από οράματα, ιδέες και εφικτούς στόχους, για να «φορέσει» τη… χλαμύδα του λαϊκισμού. Που «στήνει» το… γκρίζο παραπέτασμα των κρίσιμων προβλημάτων, πάνω στο οποίο «σκοντάφτουν» οι απλοί άνθρωποι του μεροκάματου και της μισθοσυντήρητης ζωής. Και πίσω απ’ αυτό το παραπέτασμα της ντροπής να εδρεύει το αυταρχικό ύφος και η νερώνεια αδιαφορία «χορτασμένων» παραγόντων και παραγοντίσκων. Όλων εκείνων που αποδεικνύονται ικανοί στη σκυταλοδρομία του βερμπαλισμού και στην αυστηρή προσαρμογή σε κανόνες, που τα συγκροτημένα συμφέροντα επιβάλλουν. Προσπαθώντας, τελικά, να απαντήσει κανείς σε ερωτήματα σαν τα παραπάνω, δεν μπορεί παρά να αναμοχλεύσει στη μνήμη του τη ρήση του στοχαστή και ποιητή Γ. Σεφέρη: «Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό».

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση