55 ημέρες αδράνειας και 95 εκβιασμών

Του Αλέξανδρου Τάρκα

Ουδείς, πόσω μάλλον ένας Πρωθυπουργός, μπορεί να κριθεί σε σύντομο διάστημα, αλλά σίγουρα προσφέρει δείγμα γραφής και -θα έπρεπε να- εμπνέει το παράδειγμα στους πολίτες.

Οι 55 ημέρες, που έχουν μεσολαβήσει από την 11^η Νοεμβρίου της ορκωμοσίας του κ. Λ. Παπαδήμου, παρουσιάζουν στους Έλληνες έναν πρόεδρο κυβέρνησης με τρία, θεμελιώδη, πολιτικά ελαττώματα:

- πρώτον, δεν διαθέτει ηγετικές ικανότητες. Αν τις διέθετε, θα αξιοποιούσε τις 255 ψήφους εμπιστοσύνης της Βουλής, χωρίς συχνές ικεσίες προς τους κυρίους Γ. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαρά, οι οποίοι τηρούν άψογη στάση και δεν τον υπονομεύουν.

- δεύτερον, δεν έχει δύναμη επιβολής στους υπουργούς του. Αν την είχε, δεν θα έμενε έκπληκτος μπροστά στις ανταλλαγές απόψεων στα υπουργικά συμβούλια, οι οποίες είναι χαμηλότερες σε ένταση ακόμα και από τα μαθητικά συμβούλια που γνώρισε στο Κολλέγιο Αθηνών την ταραγμένη δεκαετία του ’60. Και, ασφαλώς, θα επέβαλε πιο ορθή πολιτική στον αντιπρόεδρο και υπουργό Οικονομικών του Ευ. Βενιζέλο, ο οποίος έχει αποτύχει σε όλους (…μα σε όλους!) τους στόχους που είχε θέσει τον Ιούνιο και το Νοέμβριο.

- τρίτον, δεν μπορεί να διαπραγματευθεί με τους ξένους ομολόγους του. Αν μπορούσε, θα είχε ήδη περιοδεύσει, δύο και τρεις φορές, στις πρωτεύουσες της Ε.Ε., οικοδομώντας κοινότητες συμφερόντων, ζητώντας καλύτερους όρους και αξιοποιώντας τις ανησυχίες πολιτικών και τραπεζιτών για τη σταθερότητα του Ευρώ. Οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. αναμένουν απλώς το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης του PSI. Η απόλυτη ταπείνωση της πολιτικής και η κορυφαία αποθέωση μιας τεχνοκρατικής διαδικασίας! Ακόμα αναζητούνται οι διαφημισμένες «διεθνείς επαφές» και «χρήσιμες γνωριμίες» του Πρωθυπουργού που, δήθεν, θ’ άλλαζαν το κλίμα και θα στήριζαν την οικονομία.

Μετά τις 55 ημέρες αδράνειας και λαθών, το μείζον ερώτημα είναι τι θα συμβεί στις επόμενες 95 ημέρες μέχρι την υποτιθέμενη 8^η Απριλίου των εκλογών;

Όσοι είναι ρεαλιστές, γνωρίζουν ότι ο απομυθοποιημένος κ. Παπαδήμος ελάχιστα μπορεί να επιτύχει ή εγγυηθεί. Γι’ αυτό και αρκούνται σε στάση ανοχής, στην τήρηση της διακομματικής συμφωνίας υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στην ελπίδα καλύτερων ημερών, με διαφορετική στρατηγική και τακτικές, μετά την 8^η Απριλίου.

Ωστόσο, πέραν των ρεαλιστών, υπάρχει και μια άλλη μεγάλη ομάδα πολιτών: όσοι ανεξαρτήτως κινήτρων (έχοντες συμφέροντα, καλοπροαίρετοι ή απλώς αφελείς) ήθελαν να δώσουν λευκή επιταγή στον κ. Παπαδήμο και πέραν της 8^ης Απριλίου. Καθώς το αριθμητικό μέγεθος αυτής της ομάδας μειώνεται καθημερινά, ο κ. Παπαδήμος προσπαθεί, απεγνωσμένα, να τη συγκρατήσει, επιλέγοντας την πλέον απαράδεκτη τακτική: τον εκβιασμό! Αντί να κυβερνήσει και να ασκήσει θετική πολιτική, προτιμά το αρνητικό, ζοφερό κλίμα των απειλών εξόδου από το Ευρώ.

Ενίοτε, οι εκβιασμοί αποδίδουν, αλλά ο σημερινός ένοικος του Μαξίμου παραγνωρίζει δύο σκληρές αλήθειες: όταν δεν υπάρχει εκλεγμένος ηγέτης, ανάλογα πολιτικά μηνύματα επιστρέφουν, ως μπούμερανγκ, πλήττοντας τον Πρωθυπουργό και τη χώρα. Και, όταν επαναλαμβάνεται η τακτική περί «Τιτανικού» της ελληνικής οικονομίας, τότε όντως υφίσταται ορατός κίνδυνος εξόδου από το Ευρώ και λαϊκής έκρηξης με ανυπολόγιστες εθνικές συνέπειες.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Δημοκρατία"

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση