Το παγκόσμιο νόμισμα, η Ε.E και η Ελλάδα

• Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Το να μείνει η ευρωζώνη στο εύρος που έχει σήμερα και μάλιστα να ενταχθούν και άλλες χώρες από τους 27 στους 17 είναι ένα μη ρεαλιστικό σενάριο.

Αυτό πιστοποιήθηκε και στη τελευταία Σύνοδο Κορυφής, όπου διεφάνη όπως άλλωστε αναμενόταν ότι η Γερμανία έχει ένα πολύ συγκεκριμένο και «σκληρό» πλάνο στοτραπέζι, για το πώς εννοεί την Ευρωπαική Ένωση.

Είναι μια συνέχεια της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, με κατάργηση όμως των εθνικών κρατών, μέσααπό τη διαδικασία ενιαιοποίησης των οικονομιών της ζώνης του ευρώ. Που σημαίνει πολύ απλά ότι το ευρώ θα έχει μια πρωτεύουσα, υπό την έννοια της κυρίαρχηςοικονομίας και οι υπόλοιπες οικονομίες θα πρέπει να είναι συμπληρωματικές σε αυτήν.

Γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούμε να έχουμε οικονομική-δημοσιονομικήένωση από την οποία θα προκύπτει η νομισματική ένωση.

Οι Ρότσιλντ και το νέο νόμισμα

Στην παρούσα φάση και μετά το τέλος της Συνόδου Κορυφής του Δεκεμβρίου, δείχνει ότι από την αρχή του 2012, θα συγκρουστούν δύο παγκόσμιες θεωρίεςεναρμόνισης, εντός αλλά και εκτός Ευρώπης.

Η πρώτη, που υπερασπίστηκε όχιτυχαία, δημόσια ήδη μέσω του Bloomberg, η οικογένεια Ρότσιλντ, θα επιδιώξειμέσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε πρώτη φάση την κατάργηση των εθνικών κρατών,άρα και των νομισμάτων τους, προκειμένου να έχουμε μια επόμενη φάση της Παγκοσμιοποίησης, όπου αντί για τις αντιπροσωπευτικές των Λαών κυβερνήσεις, θα έχουμε τραπεζικοκεντρικές ενότητες, με δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική ομοιογένεια και την δημιουργία στη βάση, ως προς τη δομή του ευρώ και όχι τουδολαρίου, ενός νέου παγκόσμιου νομίσματος που θα απορροφήσει τα υπάρχοντα.

Το ευρωδολάριο

Στη μετάβαση από το ευρωδολάριο, το γιεν και το γουάν στο νέο νόμισμα θαυπάρξει ένα τεράστιο haircut στη Δύση, αλλά και στις αναδυόμενες οικονομίεςειδικά αυτή της Κίνας, προκειμένου να απορροφηθεί η «φούσκα» της πρώτηςφάσης παγκοσμιοποίησης, που εξελίχθηκε με πολύ επιθετικό τρόπο από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και ειδικά το 1995-1996 και εντεύθεν σε Δύση και Ανατολή, συσσωρεύοντας ένα πολλαπλάσιο παγκόσμιο χρηματιστηριακό όμως και όχι πραγματικό κεφάλαιο, στα χέρια συγκεκριμένων πρωταγωνιστών των αγορώνκαι των διεθνών τραπεζών, τόσο μεγάλο σε σχέση με το παραγωγικό κεφάλαιο,που σχετίζεται με τον πραγματικό πλούτο, (σε αναλογία 10 προς 1000), που δημιουργείται μέγα ζήτημα για το πώς αυτό θα «ξεπλυθεί» κατά κάποιό τρόπο.

Πως δηλαδή αυτό με το λιγότερο κόστος θα ξαναεισέλθει στην πραγματική οικονομία.

Δύο σενάρια

Υπάρχουν χονδρικά δύο κύρια σενάρια για την εξέλιξη των πραγμάτων .

Το πρώτο είναι αυτό που επιζητούν και προωθούν οι ιδιοκτήτες-μέτοχοι της FED (Ροκφέρελ, Ρότσιλντ κ.λ.π), αλλά και η διεθνής των τραπεζών, όχι η βασισμένη
στη Γουόλ Στρίτ, το Σίτι ή την Σιγκαπούρη, των επονομαζόμενων επενδυτικών,αλλά των Κεντρικών Τραπεζών, πολλές εκ των οποίων πλέον χωρίς να εξαιρείται η Τράπεζα της Ελλάδος, είναι ιδιωτικές.

Όχι τυχαία. Είναι οι τράπεζες, που δενπαράγουν πλούτο, αλλά έχουν την εξουσία της βάσης του πλούτου, που είναι ησυγκρότηση και ο ρυθμός κυκλοφορίας των νομισμάτων. Όσο περιορίζονται ταεθνικά κράτη, τόσο περιορίζεται και η ποικιλία των νομισμάτων.

Όσο πια μικρός είναι ο αριθμός των νομισμάτων τόσο λιγότερες είναι οι Κεντρικές Τράπεζες. Όσο λιγότερες είναι οι πραγματικά Κεντρικές Τράπεζες, τόσο πιο πολύ προωθείται η κατ’ ευφημισμό «παγκόσμια διακυβέρνηση». Ουσιαστικά δηλαδή ο έλεγχος επί τουπαγκόσμιου πλούτου.

Η σύγχυση μεταξύ ΗΠΑ και ΗΠΕ

Εδώ θέλει μια προσοχή στις λεπτομέρειες. Το πραγματικό μοντέλο αυτού τουτύπου παγκοσμιοποίησης είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι οι ΗΠΑ. Η Ένωση της Ευρώπης, από το Μάαστριχτ και μετά, τον σχεδιασμό δηλαδή του κοινούνομίσματος, είναι το ζητούμενο. Οι ΗΠΑ είναι το αντίθετο.

Πρόκειται για τη συγκρότηση ενός νέου Έθνους, από αποίκους-μετανάστες- πολίτες από διάφορεςεθνικές καταγωγές, που πήγαν με τη θέληση τους στη νέα Γη και συγκρότησαν ένα νέο Έθνος, πιο δημοκρατικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο από τις Μητροπόλειςκαι τις αυτοκρατορικές δυνάμεις του παλιού κόσμου.

Χωρίς κρατική Κεντρική Τράπεζα

Η Αμερική, ως ΗΠΑ, είναι έθνος, αν και ομόσπονδη, που δεν ελέγχει όμως τηνΚεντρική Τράπεζα, αλλά ούτε και οι τραπεζίτες ιδιοκτήτες της, δεν μπορούννα ελέγξουν την Αμερική, ως Δημοκρατία και ως Έθνος, μέχρι τουλάχιστον να επιβεβαιωθεί ένα σενάριο, όπως αυτό που υπο τύπον παραδοξότητας,δημοσιοποίησαν οι New York Times.

Να βρεθεί σε κατάσταση χρεοκοπίας καιμπροστά στο κραχ, οι τραπεζίτες της FED, να οδηγήσουν σε παραίτηση τον Ομπάμα, το εκλεγμένο Πρόεδρο των ΗΠΑ δηλαδή, και να διορίσουν στη θέσητου για παράδειγμα τον Μπλούμπεργκ, με τη σύμφωνη γνώμη Γερουσίας καιΒουλής των Αντιπροσώπων, προκειμένου να βρεθεί διέξοδος. Τι δηλαδή; Ότι δοκιμάζεται στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα και την Ιταλία, όταν Παπανδρέουκαι Μπερλουσκόνι σχεδόν ταυτόχρονα, επέλεξαν ο ένας με την πρόταση γιαδημοψήφισμα και ο άλλος με τη δήλωση του ότι το ευρώ δεν σημαίνει πλούτο για τηνΙταλία, να προκαλέσουν ρωγμές στην Ένωση.

Χωρίς ενιαία εθνική ταυτότητα

Η Ευρώπη ως Ένωση είναι στην αντιστροφή των ΗΠΑ. Δημιουργήθηκε στηβάση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, ως ενιαία αγορά και στη συνέχεια στην αυθαίρετη συγκρότηση ενός νομίσματος ως ένωση.

Σήμερα στη βάση του νομίσματος η Ευρώπη οδηγείται εφόσον τελεσφορήσει ο σχεδιασμός των δυνάμεωντης παγκοσμιοποίησης, στη δημοσιονομική ενοποίηση και στην κατάργηση των εθνικών κρατών. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει, αυτόματα σχεδόν η πολιτικήενοποίηση και η στρατιωτική ενοποίηση.

Όλη η Ευρώπη υπό την κυριαρχία της Γερμανίας, η οποία όμως στην ανταπόδοση για το ότι θα μετεξελιχθεί στο κυρίαρχο Έθνος, των ευρωπαϊκών Λαών πλέον και όχι Εθνών, θα παραχωρήσει δικαιώματαστην ΕΚΤ και τον ESM, το μηχανισμό σταθεροποίησης .

Και τα δικαιώματα αυτά θα τα παραχωρήσει στη FED και το ΔΝΤ, «διδυμοποιώντας» τις κεντρικές χρηματοπιστωτικές δομές της Ευρώπης, με τις πέραν του Ατλαντικού δομές καιοδηγώντας και το Αμερικανικό Έθνος όπως αυτό εκπροσωπείται και αυτοκαθορίζεταιαπό το αμερικανικό κράτος υπό τις εντολές του Λευκού Οίκου, στην μοίρα τωνευρωπαϊκών εθνών .

Στον αφανισμό δηλαδή και τον έλεγχο της οικονομικής-κοινωνικής-πολιτικής επικράτειας των ΗΠΑ από τους τραπεζίτες.

Μια πρώτη εφαρμογή

Μια πρώτη μορφή εφαρμογής τέτοιας εξέλιξης είναι η απόφαση των 5 κεντρικώντραπεζών, υπό τον συντονισμό της FED, να μειώσουν στο μισό το κόστος τουδιατραπεζικού δανεισμού, μεταξύ δολαρίου και ευρώ, για το 2012, όπου όλαθα κριθούν, με αποτέλεσμα μετά τους Μερκοζί (Μέρκελ- Σαρκοζί) να έχουμε ευρωλάριο (FED- ΕΚΤ).

Εάν πετύχει η πρώτη φάση η υπερχρεωμένη Ιαπωνία δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αναστρέψει τη φορά των εξελίξεων, ενώ η Κίνα, θα χρηματοδοτήσει και αυτή το νέο νόμισμα, για να μην βρεθεί μπροστά στο ενδεχόμενο να υποστεί κράχ, εξαιτίας της έκθεσης της στο δολάριο των ΗΠΑ και την αμερικανική οικονομία.

Και τελευταία η Ρωσία, με ολόκληρο τον Καύκασο, πολύ δύσκολα δεν θα γυρίσειαπό την εποχή Πούτιν- Μεντβέντεφ, στην εποχή Γιέλτσιν, όταν όλος της ο πλούτος βρέθηκε σε ελάχιστα «χέρια» των φεουδαρχών, όπως ονομάστηκαν τότε.

Το νέο παγκόσμιο νόμισμα θα έχει την φιλοσοφία του ευρώ και όχι του δολαρίουκαι η παγκόσμια συγκρότηση, μετά το τέλος των Εθνών, την φεουδαρχική αντίληψητης Λέσχης της μίας, ενιαίας Κρατικής Τράπεζας, που θα ελέγχουν ιδιώτες και όχι κράτη.

Η πτώση του ευρώ

Στον αντίποδα αυτού του σεναρίου είναι η Συνθήκη του νέου ευρώ να καταπέσει.

Τα Έθνη και οι κοινωνίες της Ευρώπης να μην αποδεχθούν την ενσωμάτωση και τοναφανισμό τους .

Το ευρώ να καταπέσει ως ενιαίο νόμισμα και να μείνει ως ευρώ-μάρκο σε όσες χώρες αποδεχθούν να μετατραπούν σε «ζωτικό χώρο» της Γερμανίας. Να κυκλοφορήσουν ξανά εθνικά νομίσματα και να λειτουργήσουν και πάλιΚεντρικές Τράπεζες στην Ευρώπη. Να αναλάβουν τα «απελευθερωμένα» Έθνη, με τη συνεργασία των επενδυτικών διεθνών τραπεζών, με τα σύγχρονα «εργαλεία»συσσώρευσης πλούτου, της πρώτης φάσης της παγκοσμιοποίησης και τα ογκώδηκεφάλαια, κυρίαρχα της Γουόλ Στριτ να συγκροτήσουν ένα νέο «κοινωνικόσυμβόλαιο» ελευθερίας και ευημερίας στο εσωτερικό και ένα νέο Bretton Wood, ωςπαγκόσμια «νέα τάξη πραγμάτων» σε διεθνές επίπεδο.

Νέο Bretton Wood

Ένας νέος κευνσιανισμός να βελτιώσει τον παλιό. Αντί για τα ελλειμματικά κράτη, να δημιουργηθούν κράτη-funds, που με την συνεργασία διεθνών τραπεζών,ως συμβούλων και συνεταίρων να δημιουργούν πλούτο, στον εμπορικό καιεπιχειρηματικό τομέα, παράλληλα με τους ιδιώτες, σε όλο τον πλανήτη, με διακρατικές συμφωνίες και καθεστώς εισαγωγών-εξαγωγών, περιφερειακέςενώσεις μάλλον ευνοούμενου κράτους και ούτω καθεξής, ώστε η φορολογία να
συσσωρεύει πλούτο και η δημόσια περιουσία να εξασφαλίζει το κοινωνικό κράτος ή την ασφάλεια, με ελάχιστο εγγυημένο από τα πλεονάσματα εισόδημα, αντί γιαελλείμματα μέσω δανεισμού. Όλα αυτά φυσικά με την ταυτόχρονη υποβάθμιση του Οργανισμού Παγκόσμιου Εμπορίου.

Με τον τρόπο αυτό το «μοχλευμένο» χρηματιστηριακό κεφάλαιο θα δημιουργήσειγρήγορα ευμάρεια, νέες αγορές, μοχλό ευημερίας, άρα κατανάλωσης, διαρκήανταγωνιστικότητα και διεύρυνση του πλούτου σε αναπτυσσόμενες κοινωνίες πουούτως ή άλλως ξεσηκώνονται ζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής.

Ο Κάμερον σε ρόλο Τσόρτσιλ

Ποιο από τα δύο σενάρια θα επικρατήσει; Άγνωστο. Τίποτα δεν έχει κριθεί μετελικό τρόπο . Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Κάμερον, πρωθυπουργός της Βρετανίας,εκφράζοντας και την πλειοψηφία της κοινής γνώμης, προτίμησε τον δρόμο τουΤζόρτσιλ και όχι του Τσάμπερλαιν .

Η Αγγλία αρνήθηκε την ενσωμάτωση στηΓερμανική Ένωση της Ευρώπης και μίλησε για μία ακόμη φορά στην ιστορία της γιαεθνικό συμφέρον.
Παρά το γεγονός ότι κάποτε ο Σόρος με την κερδοσκοπία του τηνοδήγησε πιο κοντά στην Κεντρική Ευρώπη, τώρα δείχνει ότι ανακτά την επάρκειατης, ως η πιο παλιά αυτοκρατορία και τοποθετείται, χωρίς να σύρεται.

Ο Ευρωπαϊκός Νότος

Πολλά θα κριθούν στον Ευρωπαϊκό Νότο και ειδικά στις χώρες που επιβλήθηκεανατροπή των πολιτικών κυβερνήσεων τους. Την Ελλάδα και την Ιταλία. Ειδικά ηχώρα μας σε μια πρώτη φάση δεν έχει να χάσει τίποτα φέυγοντας από το ευρώ, αρκείνα έχει στήριξη από τις ΗΠΑ στην μετάβαση, προκειμένου να πετύχει γρήγορησταθεροποίηση.

Η Ιταλία επίσης δεν έχει μεγάλα περιθώρια να αποδεχθεί τις νέες συνθήκες του ευρώ, αν τουλάχιστον θέλει να διατηρήσει την βιομηχανική τηςβάση και τις συνθήκες επάρκειας ευημερίας στην οποία ζουν οι Ιταλοί.

Χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με δημοψηφίσματα θα αποφασίσουν σε εύλογο χρόνο για τομέλλον. Η Ιρλανδία πολύ σύντομα θα δεί ότι ο δρόμος της Αγγλίας τη συμφέρει,αρκεί να βρεθεί ο τρόπος συνεννόησης μεταξύ τους, ως προς την φορολογία καιτο καθεστώς εγκατάστασης χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Η Ισπανία και η Πορτογαλία με μικρή διαφορά φάσης από την Ελλάδα και την Ιταλία, θα πρέπει ναδουν την Ευρώπη σαν «χαμένο όνειρο», πριν το ευρώ οδηγήσει σε μόνιμη εξαθλίωσητους Λαούς τους.

Η ισχύς της Αμερικανικής Διοίκησης

Η ίδια η Αμερική σε επίπεδο Λευκού Οίκου και αμερικανικής Διοίκησης, θα πρέπεινα χαράξει την προοπτική του Έθνους, αντί για την υποδούλωση στη FED και τονκύκλο που άφησε πίσω του ο Στρος Καν, από τα πρώτα περιώνυμα θύματα αυτούτου «ακήρυχτου πολέμου», στο ΔΝΤ. Η Γουόλ Στριτ από πλευράς αγορών, όπως καιτο Σίτυ του Λονδίνου θα πρέπει να αποφασίσουν, πως θα εξελίξουν τα γεγονότα απόπλευράς τους.

Οι «επαναστάσεις» των Τραπεζιτών

Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό που συμβαίνει.

Γερμανοί τραπεζίτες χρηματοδότησαν την Επανάσταση των Μπολσεβίκων, στην προσπάθεια τους να «σφυρηλατήσουν»τον Βόρειο Άξονα. Γάλλοι τραπεζίτες, προερχόμενοι από την Αμερικήχρηματοδότησαν τον Χίτλερ και το Γ’ Ράιχ για να υπερβούν την ύφεση του ’30, αλλάτο πιο σημαντικό για να δημιουργήσουν την Γερμανο-γαλλική Ένωση της Ευρώπης,που επιχειρήθηκε με άλλα μέσα τότε, όπως επιχειρείται και τώρα .

Οι Κεντρικοί τραπεζίτες που έχουν υπό τον έλεγχο τους, τις μηχανές πουτυπώνουν το χρήμα πάντα θα δοκιμάζουν, με βάση την Ευρώπη, να αποκτήσουν τον παγκόσμιο έλεγχο, την υπέρτατη εξουσία. Όσο πιο λίγες και πιο ιδιωτικές οι μηχανές του χρήματος, τόσο πιο απόλυτη η εξουσία. Τόσο πιο μεγάλη ηικανοποίηση του να πλησιάσεις να γίνεις ο Θεός…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση