Λύσεις υπάρχουν, χρόνος όμως...

• Γράφει ο Ν. Μαλεβίτης

Είτε με Μνημόνιο, είτε χωρίς, το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα θα πρέπει να μάθει να ζει στο εξής χωρίς δανεικά. Η προσαρμογή μιας οικονομίας απόλυτα εξαρτημένης από τη δημόσια και την ιδιωτική κατανάλωση στο νέο αυτό δεδομένο θα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Πολλοί, μας θεωρούν ήδη «κλινικά νεκρούς», εξ ου και η πρωτοφανής έλλειψη εμπιστοσύνης στις προοπτικές της χώρας μας, αλλά και οι διαρκείς υπενθυμίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο ότι η Ελλάδα είναι «μοναδική περίπτωση», με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το ερώτημα είναι επομένως τι κάνουμε. Λύσεις, ευτυχώς, υπάρχουν. Μας έχουν προταθεί κατ’ επανάληψη από διεθνείς οργανισμούς, ερευνητικά κέντρα και δεξαμενές σκέψης. Δεκάδες εκθέσεις -λεπτομερείς, εμπεριστατωμένες και ενίοτε κοστολογημένες- καταγράφουν τους τομείς της οικονομίας μας που έχουν λαμπρές προοπτικές και θα μπορούσαν να συμβάλουν στην απεξάρτησή μας από τα δανεικά, περιγράφουν πώς θα βελτιωθεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα, αναλύουν τρόπους καταπολέμησης της διαφθοράς, υποδεικνύουν πώς θα ενισχυθεί η καινοτομία στη χώρα μας και προτείνουν μεταρρυθμίσεις που θα καταστήσουν το κράτος μας πιο αποτελεσματικό.

Βέβαια, την εποχή που οι αγελάδες ήταν παχιές, επειδή οι γείτονες μας δάνειζαν -με το αζημίωτο- σανό, οι τηλευαγγελιστές ωρύονταν για τα «μέτρα-σοκ» που προτείνει ο τάδε ή ο δείνα διεθνής οργανισμός και οι υπουργοί που έπιαναν στασίδι στα παράθυρα, διαβεβαίωναν την κοινή γνώμη ότι «η κυβέρνηση δεν είχε καμία πρόθεση να επιβάλει τέτοια μέτρα». Τις περισσότερες φορές, δεν είχαν καν διαβάσει τι προτείνεται, καθώς με τόσες τηλεοπτικές εμφανίσεις στο ημερήσιο πρόγραμμα, δεν υπήρχε χρόνος ούτε για μελέτη, ούτε για αξιολόγηση. Τα αποτελέσματα αυτής της εγκληματικής ανευθυνότητας τα ζούμε σήμερα.

Η ίδια τακτική συνεχίστηκε και μετά την πτώχευση, αφού η εφαρμογή των συγκεκριμένων προτάσεων προϋποθέτει αφενός μεν τη διάλυση των κομματικών στρατών που ζουν απομυζώντας τα δημόσια ταμεία, αφετέρου δε στοιχειώδη διαχειριστική επάρκεια, γνώρισμα που σπανίζει μεταξύ όσων δεν έχουν βγάλει ούτε ένα μεροκάματο εκτός πολιτικής.

Πλέον όμως, τα περιθώρια έχουν στενέψει δραματικά. Είτε θα αλλάξουμε άμεσα όσα φέρνουν, για παράδειγμα, την Ελλάδα στην 90ή θέση της παγκόσμιας κατάταξης ανταγωνιστικότητας και στην 80ή θέση από πλευράς διαφάνειας, είτε θα δεν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και η εκπαραθύρωσή μας από το ευρώ, σε μια στιγμή που όχι μόνο κανείς δεν μας δανείζει, αλλά κανείς δεν δέχεται να μας πουλήσει φάρμακα, καύσιμα ή τρόφιμα, χωρίς πληρωμή τοις μετρητοίς σε σκληρό νόμισμα, σημαίνει απλούστατα υποβάθμιση της χώρας στον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Αν τους έχει απομείνει έστω και μια στάλα πατριωτισμού, ακόμη και οι λαοπλάνοι που προπαγανδίζουν τη δραχμή, θα μετανιώσουν τότε πικρά για την εθνική μας τραγωδία.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση