Ο μακάριος ύπνος της συγκυβέρνησης

Λοιπόν, εκεί στη φοβερή κυβέρνηση Παπαδήμου έχουν μεγάλη πλάκα. Εκτός από τις αστοχίες, τις διφωνίες και το παράδοξο του πράγματος, έχουν ένα σοβαρό δομικό πρόβλημα: Απώλεσαν το λόγο ύπαρξής τους, δηλαδή τις υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις για το PSI (τη δόση την πήραμε). Και ενώ ο ασθενής έχει πεθάνει και ο καυγάς γίνεται πλέον για τα αίτια που θα αναγραφούν στο πιστοποιητικό θανάτου, οι υπουργοί επιμένουν να μιλάνε για PSI και δανειακή συμφωνία και η ιστορία να επαναλαμβάνεται ως φάρσα, θυμίζοντας έντονα μια άλλη επιτυχία, αυτή της 21^ης Ιουλίου (τη θυμάστε;)

Στας Ευρώπας βέβαια έχει πέσει μεγάλο θανατικό. Δεν είναι μόνο η συμφωνία του Οκτωβρίου που μας άφησε χρόνους. Μας άφησαν επίσης χρόνους ο Γαλογερμανικός άξονας (η Μέρκελ ακόμα προσποιείται ότι ακούει τον Σρκοζί, τουλάχιστον μέχρι τις γαλλικές εκλογές), το αξιόχρεο της Ιταλίας και η ίδια η ευρωζώνη, τουλάχιστον με τη μορφή που την αγαπήσαμε τα τελευταία χρόνια.

Για όσους έχουν ακόμα ελπίδες ότι υπάρχει περίπτωση ενεργοποίησης της συμφωνίας του Οκτωβρίου, μπορούμε με το χέρι στην καρδιά να υπογράψουμε το πιστοποιητικό θανάτου, ακόμα και να βάλουμε ένα χοντρό στοίχημα. Γιατί τόση άνεση;

1. Γιατί η αείμνηστη συμφωνία προέβλεπε εκτός από τα δικά μας χάλια και τη λεγόμενη ‘’μόχλευση’’ των κεφαλαίων του EFSF, μόχλευση που θα χρησιμοποιούνταν για τις δύσκολες περιπτώσεις της Ιταλίας και της Ισπανίας. Φευ, τα κεφάλαια αυτά δε δέχθηκε κανείς να τα ‘’μοχλεύσει’’ (έτσι και αλλιώς φούσκα ήτανε) και η ιδέα εγκαταλείφθηκε και επισήμως
2. Γιατί η Ελλάδα αφέθηκε μόνη της να διαπραγματευθεί με τα θηρία (παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα), και φυσικά οι διαπραγματεύσεις ναυάγησαν. Ως γνωστόν, ακόμα και την τράπεζα της γειτονιάς σου, δεν την ενδιαφέρει αν έχουν τα παιδιά σου να φάνε, αλλά μόνο αν έχεις τη δυνατότητα να πληρώσεις τους τόκους. Αυτή η ασήμαντη λεπτομέρεια δημιουργεί συνήθως τριβές και παραλύει τις διαπραγματεύσεις.
3. Γιατί η συμφωνία αυτή λάμβανε ως δεδομένα κάποια ωραιοποιημένα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας (έλλειμμα, έσοδα, ρυθμό ανάπτυξης κ.λπ) και μια ωραιοποιημένη εκτέλεση του προϋπολογισμού. Η ωμή πραγματικότητα έδειξε τα δόντια της και τα στοιχεία που παρουσιάζει η ελληνική οικονομία επιβάλλουν τουλάχιστον την αναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας για να αλλάξουν τα βασικά μεγέθη. Για παράδειγμα αν ίσχυε η συμφωνία θα έπρεπε μια επικαιροποίησή της να περιλαμβάνει μεγαλύτερα ποσά χρηματοδότησης, αλλά και νέα σκληρά μέτρα στο εσωτερικό

Ασφαλώς η συμφωνία αυτή πέτυχε τον αρχικό της σκοπό. Αυτός ήτανε βέβαια να κερδηθεί λίγος πολύτιμος χρόνος και να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης για να ανέβει στην εξουσία μια επιθυμητή κυβέρνηση στην Ελλάδα, η οποία θα περνούσε πιο ανώδυνα στον κόσμο την επικείμενη μετάλλαξη της ευρωζώνης.

Τη στιγμή αυτή, στο γερμανικό επιτελείο αναζητούν ακόμα μια ‘’επιτυχία’’ για τις ανακοινώσεις της προσεχούς συνόδου. Φαίνεται όμως ότι ο χρόνος τελειώνει και οι αγορές απαιτούν μια λύση, μια λύση που δυστυχώς δεν κατατάσσει τη χώρα μας στο υγιές κομμάτι του ευρώ.

Ο λόγος για τον οποίον η κατάσταση με το ευρώ έχει εκτραχυνθεί είναι ότι η Ιταλία πρέπει επιτέλους να δανειστεί, για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της, τα λεγόμενα ώριμα ομόλογα. Σωστά μαντέψατε, η Ιταλία δεν έχει μία και κανένας δεν είναι διατεθειμένος να σώσει την κατάσταση. Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη.

Η λογική λέει ότι στην περίπτωση αυτή η Ιταλία θα πρέπει να νομοθετήσει ένα γιγαντιαίο και αποφασιστικό κούρεμα (80 – 90%), κάτι το οποίο τα γεγονότα έδειξαν ότι θα έπρεπε να είχε κάνει και η Ελλάδα το 2009, αντί να πειραματίζεται με το ΔΝΤ και τους Γερμανούς χαρτογιακάδες. Το πρόβλημα με την απλή αυτή λύση, πέρα από τις ανωμαλίες που ενδεχομένως θα επιφέρει στην πραγματική οικονομία αλλά και στις παραπαίουσες τράπεζες ανά την υφήλιο, είναι ότι δεν μπορεί να επιτραπεί μέσα στο ευρώ.

Στην περίπτωση αυτή οι λύσεις είναι δύο:

1. Η Ιταλία αποχωρεί από την ευρωζώνη
2. Η Γερμανία δημιουργεί δική της νομισματική ένωση με τις πλεονασματικές οικονομίες και αφήνει στο νότο ένα υποτιμημένο ευρώ και τη δυνατότητα κουρέματος των χρεών.

Η τελευταίες πληροφορίες, αλλά και η επιμονή των Γερμανών για το δημοσιονομικό Άουσβιτς, προκρίνουν τη δεύτερη λύση.

Κάθε άλλη ‘’επιτυχία’’ που θα προκύψει από την επόμενη σύνοδο κορυφής, απλά θα μεταθέσει το πρόβλημα στο κοντινό μέλλον Στο τέλος αυτής της πορείας υπάρχει η διάλυση της ευρωζώνης και αυτό είναι αναπόφευκτο.

Κακοφωνίξ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση