Ε preterea, censeo, Maximou delenda est
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, στην γηράσκουσα αλλά συνεχώς λανθάνουσα δημοκρατία, στην πατρίδα εκείνη όπου οι λακέδες τυγχάνουν εκτίμησης και τα λαμόγια δύνανται να αποκτήσουν θέσεις εξουσίας, στην χώρα που έχει μετατραπεί σε χώρο δημοπράτησης των πάντων, εδώ όπου έχει καταστεί πράξη το «τοις κείνων χρήμασι πειθόμενοι», οι πολίτες μετατρέπονται σε δούλους και οι λοβοτομημένοι σε άρχοντες μιάς ανύπαρκτης πολιτείας…
Δυστυχώς, σε αυτή την χώρα που οι ομορφιές της είναι αξιοζήλευτες παγκοσμίως και η ιστορία της διδάσκεται στα πανεπιστήμια και στα σχολεία σχεδόν ολόκληρου του πλανήτη, κατοικοεδρεύει πλέον το κάθε ξέρασμα και απόβρασμα των μολυσματικότερων υπονόμων, ενώ η λήθη έχει μετατραπεί σε ογκόλιθο που βυθίζει στα σκοτάδια του κολασμένου χάους που προετοίμασαν οικονομικοί δολοφόνοι και οι παρατρεχάμενοι ντιντήδες και λελέδες συμμαθητές και συμμαθήτριες ακριβοπληρωμένων κολεγίων…
Σε ετούτη τη γη που τα χρώματα έχουν αρχίζει να ξεφτίζουν και η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια μετριέται με δανεικό χρήμα, η απάθεια έχει μετατραπεί σε προσόν, ενώ η εμπάθεια έχει αναβιβασθεί σε καταλύτη και έμπορο παράνομων εξουσιών που παραδίδονται σε εκείνους που θέλουν να λένε πως διαφεντεύουν, ενώ ασκούν τα χρέη υποποδίων των πανταχού τραπεζιτών.
Ποια μοίρα είναι φυλαγμένη για τους ανθρώπους εκείνους που δεν τολμούν να πετάξουν στον Καιάδα τους βιαστές των παιδιών τους και τους δολοφόνους των ονείρων τους; Ποιο είναι το ριζικό εκείνων που βουβοί και άπραγοι θωρούν τα βοθρολύματα να τους καταστρέφουν όσα με κόπο, αγωνία, ιδρώτα και αίμα απέκτησαν; Χωρίς υπερηφάνεια, με τα κεφάλια σκυφτά, γιομίζουν τους δρόμους οι σύγχρονοι δούλοι περιμένοντας τις αποφάσεις των λάθρων αφεντικών τους, των σιχαμένων αρχοντόγυφτων με τα δανεικά βρακιά και τους πληρωμένους σωματοφύλακες…
Αυτό θέλουμε; Αυτό, άραγε, μας ικανοποιεί; Αυτό ονειρευόμαστε όταν κλείνουμε τα μάτια μας; Ή μήπως στα όνειρά μας υπάρχουν χρώματα και όχι το μαύρο και το γκρι που θέλουν να μας επιβάλουν; Οι πρώτες βροχές έπεσαν και το χώμα ετούτης της γης μυρίζει, ευωδιάζει και μας θυμίζει πως είναι ανάκατο με το αίμα εκείνων που ονειρεύτηκαν για εμάς τους άχρηστους κι έλουσαν τα ονείρατά τους με το μπλε της θάλασσας, το γαλάζιο του ουρανού και με το κόκκινο από το αίμα τους…
Και ήρθαν τα όρνεα και οι λύκοι και όρμησαν στο κοπάδι φτιασιδωμένοι σαν φύλακες και έχτισαν φυλακές…, χάλασαν τα όνειρα και βρώμισαν σπιτικά με το πέρασμά τους… Δουλέψανε τα αρπακτικά για χρόνια και ξέχασε το κοπάδι τους κάμπους και τα λιβάδια, ξέχασε την ελευθερία του και τώρα κιοτεύει να την πάρει πίσω. Και οι φυλακές έγιναν πιότερες και μεγαλύτερες κι απ’ τις πιο μεγάλες πόλεις. Κι ανάκατα στην σύγχυση, οι πρώην ελεύθεροι σαν νεκροζώντανοι τριγυρνάνε σε δρόμους και σοκάκια -αντιπαλεύοντας τους ζωντανούς εφιάλτες- για να βρούνε τα προγονικά κουράγια και να διεκδικήσουν το βιός τους… τα όνειρα τους… για να βάλουν και πάλι το χρώμα στις κλεμμένες ζωές τους...
Παραφράζοντας τον γνωστό στίχο (κατά τη διάρκεια μιας αγόρευσής του στην Σύγκλητο της Αρχαίας Ρώμης) του Κάτωνα, θα έλεγα πως «Ε preterea, genseo, Maximou delenda est» (μετάφραση: «Και επί πλέον, θεωρώ ότι το Μαξίμου οφείλει να καταστραφεί»…) για να επιστρέψει το χρώμα, να ξανάρθει το χαμόγελο και η ελπίδα, για να ακουστούν στους δρόμους γέλια παιδιών... Για να γίνει ετούτη η πατρίδα και πάλι δική μας...
Αναρτήσεις
ΑΥΤΟ είναι το άρθρο της ημέρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μόνο αν σκεφτεί κανείς πόσα μας άρπαξαν (και δεν εννοώ μόνο χρήματα) σε λιγότερο από δύο χρόνια, πόσα κεκτημένα δεκαετιών, χάνει τα λογικά του. Δεν χωράει ο νους αυτή την περιφρόνηση, τον ευτελισμό κάθε ανθρώπινης αξίας από αυτή την εγκληματική σπείρα. Ποια πανεπιστήμια δέχτηκαν αυτά τα ανήθικα ασπόνδυλα, πώς τα άφησαν να ολοκληρώσουν τον κύκλο των σπουδών τους και με τι κριτήρια τους έδωσαν πτυχία; Μην ξαναπεί κανείς "ο τάδε ή ο δείνα είναι πτυχιούχος". Άνθρωπο σε κάνει μόνο η παιδεία της Αγάπης, και αυτή δεν είναι ανάγκη να πας σε σχολές να τη μάθεις. Η Αγάπη και μόνο αυτή μπορεί να μεταμορφώσει μια κοινωνία. Κλείστε τα πανεπιστήμιά σας, γελοίοι. Τολμάτε και έχετε τον Πλάτωνα να στέκεται απ' έξω, τη στιγμή που δεν έχετε ιδέα τι κληρονομιά μας άφησε. Το μόνο που βγάζετε από εκεί μέσα είναι ξύλα απελέκητα, αδίστακτα, και επιβλαβή στην κοινωνία.
Maximou delenda est.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τον ΓΑΠ μὲσα.
“Η Αγάπη και μόνο αυτή μπορεί να μεταμορφώσει μια κοινωνία”.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι αλλά αγάπη γιατί; Μήπως ένα παροδικό συναίσθημα δεν αρκεί, έστω και αν η αγάπη τούτη είναι γιά την πατρίδα;
Μήπως ο πολιτικός έρωτας είναι το φυσιολογικό και λιγότερο παροδικό πάθος, που με την σωστή αγωγή και παιδεία, με διδακτέα συστήματα αξιών, μπορεί να μεταμορφώσει την ελληνική κοινωνία;
H Αρετή είναι «έξις προαιρετική» και επομένως η έφεση για την απόκτησή της είναι από τη φύση της ριζωμένη στο Ερωτικό Δαιμόνιο. Ο Πολιτικός Έρωτας απαιτεί την επίτευξη της Aρετής από τους πολίτες.
Μαντίνεια Διοτίμα, Πλάτωνα «Συμπόσιο»
Τι πρέπει να γίνει πιά για να ξυπνήσει ο κόσμος, γαμώ τη κοινωνία μου; Να ψάχνουμε όλοι στους κάδους;
ΑπάντησηΔιαγραφή